User Tag List

Նայել հարցման արդյունքները: Ո՞ր տարբերակ(ներ)ն եք հավանում

Քվեարկողներ
37. Դուք չեք կարող մասնակցել այս հարցմանը
  • 1–ին տարբերակ. «Աշխարհի սկիզբը»- StrangeLittleGirl

    14 37.84%
  • 2–րդ տարբերակ. «Ուվալնյատի օրը - 2»- impression

    9 24.32%
  • 3–րդ տարբերակ. «Վերջիվերջո»- Նարինե Կռոյան

    4 10.81%
  • 4–րդ տարբերակ. «Կապույտ ճնճղուկների արահետը»- Տաիշա Աբելար

    6 16.22%
  • 5–րդ տարբերակ. «Սոմնիում»- ivy

    16 43.24%
  • 6–րդ տարբերակ. «Աշխարհի սկիզբը-2»- Մերի Մկրտչյան

    5 13.51%
  • 7–րդ տարբերակ. «Աշխարհի սկիզբը–3»- Սահականուշ Արոյան

    3 8.11%
  • 8–րդ տարբերակ. «Իկարո»- Արէա

    20 54.05%
  • 9–րդ տարբերակ. «Մահացած կնոջ աչքերը»- Նառա Վարդանյան

    1 2.70%
  • 10–րդ տարբերակ. «Աշխարհի սկիզբը-4»- Ռուզան Ազիզյան

    3 8.11%
  • 11–րդ տարբերակ. «Աշխարհի սկիզբը-5»- Հայկ Պողոսյան

    4 10.81%
  • 12–րդ տարբերակ. «Հավերժական «վտարում»»- Սոֆիա Օհանյան

    2 5.41%
  • 13–րդ տարբերակ. «Երբ աշխարհը մանուկ էր»- Հովիկ Մխիթարյան

    3 8.11%
  • 14–րդ տարբերակ. «Եթե աշխարհի վերջը լինի առաջիկա կիրակի»- Արփի Ոսկանյան

    8 21.62%
Մի քանի ընտրության հնարավորությամբ հարցում
Էջ 1 72-ից 123451151 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 1070 հատից

Թեմա: Հավաքածու մրցույթ -2. Աշխարհի սկիզբը

  1. #1
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Հավաքածու մրցույթ -2. Աշխարհի սկիզբը

    Քվեարկության պայմանները

    Ստեղծագործությունները տեղադրվում են առանց հեղինակների նշման, «N–րդ տարբերակ. Ստեղծագործության վերնագիր» վերնագրով, որոնք էլ լինելու են քվեարկության ընտրության կետերը,
    Քվեարկությունը տևելու է 7 օր,
    Ստեղծագործությունների հեղինակները կարող են քվեարկել նաև սեփական տարբերակի օգտին՝ գուշակության փուլում իրենց վրայից կասկածը հանելու տակտիկական նկատառումով, սակայն արդյունքների վերջնական ամփոփման ժամանակ այդ ձայները չեն հաշվվելու,
    Քվեարկության 7 օրերի ընթացքում կարելի է թե՛ քննարկել ստեղծագործությունները, թե՛ փորձել գուշակել հեղինակներին,
    Ստեղծագործության հեղինակներն ինքնաբացահայտվելու իրավունք չունեն,
    Քվեարկությունը բազմակի է. յուրաքանչյուրը կարող է ընտրել մեկից ավել տարբերակներ,
    Քվեարկությունը բաց է, բոլորը տեսնելու են, թե ով որ տարբերակի օգտին է քվեարկել,
    7 օր անց, քվեարկության ավարտից հետո կհայատարարվեն հեղինակները:


    Ուշադրություն

    Այսուհետև ակումբում քվեարկել կարող են միայն այն մարդիկ, ովքեր
    ա) գրանցվել են քվեարկությունից առնվազն 10 օր առաջ
    բ) կատարել են 15–ից ոչ պակաս գրառում
    գ) ունեն 15–ից ոչ պակաս վարկանիշ։
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  2. #2
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    1–ին տարբերակ

    Աշխարհի սկիզբը


    Կար ժամանակ, երբ աշխարհը դատարկ էր, ու ծառերը հորիզոնական էին աճում:
    Արևն էլ մանուշակագույն խորանարդ էր, իսկ քամին վերից վար ու վարից վեր
    էր փչում:

    Անտառի տակ (որովհետև ծառերը դեպի վեր էին կուտակվում) նստում էր Կայան,
    որի տարիքի մասին ոչինչ չգիտենք, որովհետև աշխարհի միակ տղամարդն էր, ու
    ոչ ոք չկար, որ նրանից ջահել կամ ծեր լիներ: Գետնին հասնող մորուք
    ուներ, սպիտակ խուճուճ մազեր ու մինչև քիթը քաշած կանաչ գլխարկ: Աչքերը
    չէին երևում, իսկ հոնքերը դուրս էին պրծել գլխարկի գործվածքի արանքներից:
    Կայան մի երկար ձեռնափայտ ուներ և հողի վրա նախշեր էր անում:

    Բայց նա լրիվ մենակ չէր: Անտառից քիչ այն կողմ մի գնդաձև տնակ կար, որը
    չէր գլորվում, որովհետև այն ժամանակ ֆիզիկան ուրիշ օրենքներ ուներ: Էդ
    տնակի ծխնելույզից ժամանակ առ ժամանակ համով ճաշեր էին բարձրանում, գալիս
    Կայայի մոտ: Երբեմն էլ դռնից դուրս էր գալիս գետնին հասնող սպիտակ
    հյուսերով Ճեյան, որի տարիքի մասին ոչինչ չգիտենք, որովհետև աշխարհի միակ
    կինն էր, ու ոչ ոք չկար, որ նրանից ջահել կամ ծեր լիներ: Գալիս էր,
    նստում Կայայի կողքին, փնթփնթում, հետ գնում տնակն ու շարունակում
    ծխնելույզից համով ճաշեր ուղարկել:

    Մի օր էլ, երբ Ճեյան երկար, շա՜տ երկար նստեց Կայայի կողքին, չդիմացավ,
    հարցրեց, թե ինչ է խզբզում գետնին:

    - Աշխարհ եմ ստեղծում:

    Ճեյան ոտքից գլուխ չափեց Կայային ու փնթփթաց.

    - Էս աշխարհը քեզ քի՞չ ա, մի հատ էլ նո՞րն ես ստեղծում:

    Կայան բանի տեղ չդրեց, շարունակեց նախշեր գծել, ոտքով ջնջել, հետո նորից
    փորձել: Ճեյան է՛լ քիթումռութ արեց, է՛լ ձևացրեց, թե նեղացել է, բայց
    Կայայի հեչ վեջը չէր. նա աշխարհ էր ստեղծում:

    Ձանձրացած Ճեյան հյուսերը հավաքեց, գցեց ուսին ու քայլեց տուն, որ
    ծխնելույզից համով ճաշեր ուղարկելի, բայց հանկարծ Կայան կանչեց նրան: Հետ
    դարձավ, թե՝ ի՞նչ ես ուզում, այ մարդ, սովա՞ծ ես, հեսա մի բան սարքեմ:

    - Չէ, Ճեյա, նայի,- ասաց, ու հոնքերը հիացական դողացին գլխարկի վրա,- այ
    էստեղ՝ գետնին նայի:

    Կայայի ձեռնափայտի ծայրին ուրվագծեր էին գոյացել, ու մարդկային դիմագծեր
    էին նշմարվում:

    - Էս ո՞վ ա:

    - Ես եմ ստեղծել:

    Կայան հպարտ էր: Հիմա էլ Ճեյան չի ջղայնանա, չի մեղադրի, չի փնթփնթա, չի
    դժգոհի, կասի՝ արարիչ ամուսին ունեմ: Ափսո՜ս հարևաններ չկային, որ գնար
    հետները մի բաժակ սուրճ խմելու ու տեղը տեղին գլուխ գովելու:

    Ուրվագծերը կամաց-կամաց ավելի հստակ դարձան, խորացան ու հեռացան գետնից՝
    հայտնվելով ինչ-որ զարմանահրաշ ապակու հետևում, որը րոպեներ առաջ ուղղակի
    չկար: Ճեյան սենյակ տեսավ, անկյունում՝ վանդակավոր ծածկոցով մահճակալ:
    Պատի տակ փայտե սեղան հայտնվեց, դիմացը՝ աթոռ: Իսկ մարդկային պատկերը
    ծավալ ստացավ ու հագուստ, նստեց սեղանի մոտ, գլուխը կախեց:

    - Էս ի՞նչ ա անում:

    - Գրում ա:

    - Ի՞նչ ա գրում:

    - Դեռ չեմ որոշել,- Կայան փորձեց աչքով անել, բայց դրա համար պիտի
    գլխարկը հաներ, իսկ դա վտանգավոր ու ցավոտ կլիներ հոնքերի համար:

    - Արի, Կայա, արի գնանք տուն: Թող հանգիստ գրի, մնացածը վաղը կշարունակես:

    Կայան ոտքի կանգնեց, Ճեյայի թևը մտավ, ու երկուսով քայլեցին դեպի գնդաձև
    խրճիթ, որը չէր գլորվում, որովհետև այն ժամանակ ֆիզիկան բոլորովին այլ
    օրենքներ ուներ:

    Հաջորդ օրը Կայան ու Ճեյան գնացին դեպի աշխարհի ստեղծման վայրը, որպեսզի
    միասին որոշեն, թե ինչ է գրելու Կայայի ստեղծած արարածը:

    Ապակու հետևում մութ էր: Հազիվ նշմարվում էր գետնին ընկած վանդակավոր
    ծածկոցը և ինչ-որ մեկի շնչառությունից տեղաշարժվող օդը:

    - Ինի:
    - Հը՞:
    - Ասում եմ՝ անունը դնենք Ինի,- առաջարկեց Ճեյան:

    Կայան չէր ուզում համաձայնել միայն նրա համար, որ էդ միտքն առաջինը կնոջ
    գլխում ծնվեց, բայց որովհետև ավելի հարմար առաջարկ չուներ ստիպված քթի
    տակ արտաբերեց.

    - Լավ:
    - Ինի՛:
    - Հը՞:
    - Էս մեկը ես չէի:

    Ձայնն ապակու հետևից էր լսվել: Դրան հետևեց դռան թակոցը: Հետո նորից կանչ
    ու թակոց, մինչև սենյակում շարժում նկատվեց, ու լույսը ներս սողոսկեց.
    Ինին բացել էր վարագույրները, ու արդեն շտապում էր դուռը բացելու:

    - Վաղու՞ց ես ստեղ: Կներես, գիշերն ուշ եմ քնել, լրիվ մոռացել էի...
    - Էս Ինիի տունն ուրիշ սենյակ չունի՞,- զարմացավ Ճեյան:
    - Ո՞նց չունի,- Կայան մի պահ խառնվեց իրար, հետո ձեռնափայտով ինչ-որ բան
    գծմծեց, որը կամաց-կամաց խորացավ, ձուլվեց ապակուն ու դուռ դարձավ,- ըհը,
    էստեղից խոհանոց կգնա: Ո՞նց ա:
    - Ուզում եմ խոհանոցն էլ տեսնել:
    - Հիմա,- ու Կայան փայտիկով երկու անգամ խփեց ապակուն,- Տիկ,- քթի տակ
    ժպտաց,- էս մեկի անունն էլ թող Տիկ լինի:

    - Չէ, ի՞նչ ես խոսում: Հաստատ չէի ասել էսօրվա գալուս մասին,- ներս
    մտնողը նկատեց Ինիի նոր զարթնած վիճակը ու,- ըըըմ, կուզե՞ս, դու քեզ
    կարգի բեր, հետո կգամ:
    - Ուրեմն ուզում ես ասել՝ գեշ եմ, հա՞: Չես ուզում վրաս նայել, հա՞...
    - Չէ-չէ, հանգիստ մի հատ... ուղղակի գուցե քեզ... ըըըմ... էնքա՞ն էլ
    հարմար չի հիմա:
    - Արի ներս, միասին սուրճ խմենք:

    Տիկն առաջ անցավ: Ինին բացեց մյուս դուռը, ու էդտեղ Կայան ու Ճեյան տեսան
    խցի նմանվող խոհանոցը, որի կենտրոնում սեղան կար, կողքը՝ երկու աթոռ:
    Լվացարանի մոտ ուղիղ գծով շարված էին սուրճի կեղտոտ բաժակներ: Ութ հատ:

    Տիկը լվաց բաժակներն ու սկսեց սուրճ սարքել, մինչ Ինին որոշեց
    այնուամենայնիվ իրեն կարգի բերել: Խոհանոց մտավ այն ժամանակ, երբ Տիկն
    արդեն լցրել էր սուրճը ու մի կերպ տեղավորվել աթոռներից մեկին:

    - Հոտը լավն ա: Ինչու՞ մեր սուրճից սենց հոտ չի գալիս,- շշնջաց Ճեյան՝
    վախենալով, որ Տիկն ու Ինին կլսեն իրեն:
    - Չգիտեմ: Էս մեր տնից եմ ուղարկել... Համ էլ հանգիստ, նրանք մեզ չեն լսում:
    - Ուրեմն ասում ես՝ էլի չեղա՞վ:
    - Չէ, Տիկ, չեղավ: Հոգնել եմ արդեն: Ասեցին՝ շատ անզգացմունք եմ գրել, դա
    ընթերցողին չի հուզի:
    - Այ քեզ բան... էն անգամ իրանք չէի՞ն բողոքում ավելորդ զգացմունքայնությունից:
    - Չէ, դա Առյուծն էր:
    - Բա էն մի գործդ սրանց տար, գուցե դուրները գա:
    - Տարել եմ: Չեն էլ նայել: Ասեցին՝ խզբզոց ա: Դրա համար էս նորը տարա:
    - Բա որ չեն նայել, ո՞նց են ասում՝ խզբզոց ա: Դրանք գրականությունից բան
    չեն հասկանում:
    - Տիկ, գուցե դու՞ չես հասկանում: Գուցե իսկականից զիբիլ եմ գրում, իսկ
    դու անիմաստ ինձ ոգևորում ես: Գուցե պետք ա թողնել էս ամեն ինչն ու
    նորմալ գործ ման գալ... էլ չեմ կարա, լուրջ եմ ասում, չեմ կարա... սաղ
    գիշեր գրել եմ: Չգիտեմ էլ ինչ եմ գրել, ու էլի զիբիլի գին ունի, հաստատ:
    Վախենում եմ նույնիսկ որևէ մեկի ցույց տալ,- Ինին նայեց առաստաղին, որ
    չլացի:
    - Մի հատ հանգստացի հա... Սաղի համար էլ սկզբում դժվար ա: Մի քանի անգամ
    չստացվեց, ոչինչ, էլի կփորձենք:
    - Չէ, սենց չի կարա շարունակվի: Ես գրող չեմ ու վերջ,- սա Սերժի հետ կապ
    չունի,- ավելի լավ ա՝ լուրջ բաներով զբաղվեմ:
    - Ինձ լսի, լա՞վ: Արի առայժմ հրատարակչություններին հանգիստ թողնենք:
    Գուցե մրցույթների՞ ուղարկես գործերդ: Վստահ եմ, որ լավ կլինի: Էն օրը
    կարդացի Տանձ մրցանակ ստացած պատմվածքը: Հեչ բան էր: Շարադրություն: Դու
    հաստատ կհաղթես դրանց: Ու հետո դռները կբացվեն քո առաջ:

    Ինին հոգոց հանեց: Տիկի հետ արդեն երկու տարի էր, ինչ էս հարցի շուրջ վիճում էին...

    - Երկու տարի՞: Բայց դու իրանց էրեկ ես ստեղծել:
    - Սուս մնա, անխելք կնիկ, երբ էլ ստեղծած լինեմ, բայց հո կենսագրություն ունեն:

    ...Ու վերջում միշտ Ինին հանձնվում էր, համաձայնում նոր բան փորձել,
    նորից փորձել, ուրիշ կերպ փորձել, բայց ոչինչ դուրս չէր գալիս. ոչ մի
    հրատարակչություն չէր ուզում Ինիի հետ գործ բռնել: Ամեն մերժումից հետո
    պատեպատ էր խփվում, հիստերիկանում, զանգում Տիկին ու գոռգոռում՝ նրան
    մեղադրելով իր բոլոր անհաջողությունների մեջ: Տիկը համբերատար լսում էր,
    այցելում Ինիին, հանգստացնում ու նոր բան մոգոնում: Գրական մրցույթները
    դեռ չէին փորձել: Ինիին դուր եկավ էդ միտքը:

    Երբ երկուսով սկսեցին ուսումնասիրել, թե ինչ գրական մրցույթների
    հայտարարություններ կան, ընտրել պատմվածքներն ու ուղարկել, Ճեյան ու
    Կայան գնացին տուն մի կտոր հաց ուտելու, որովհետև ներսում մարդ չկար, որ
    ծխնելույզից համով ճաշեր ուղարկեր, Ինիի գործն էլ նրանց ձանձրալի թվաց:

    - Հիմա ի՞նչ, Ինին ոչ մի մրցանակ չի՞ ստանալու:
    - Ի՞նչ իմանամ, ինչու՞ ես ինձ հարցնում:
    - Բա դու չե՞ս ստեղծել իրան:
    - Հասկացանք՝ ես եմ ստեղծել, բայց հո իրա ստեղծածը ես չեմ ստեղծել:
    - Իսկականից վա՞տ ա գրում:
    - Այ կնիկ, էս ի՞նչ հարցեր ես տալիս: Ես ի՞նչ իմանամ, կյանքում չեմ
    կարդացել իրա գրածները:

    Հաջորդ առավոտ նորից Ճեյան ու Կայան շարժվեցին դեպի անտառատակը, նստեցին
    ապակու մոտ ու սկսեցին հետևել Կայայի ստեղծածներին:

    Այ քեզ բան, Ինին էս անգամ լրիվ ուրիշ սենյակում էր: Ինչ-որ բազմոցի վրա
    փռված, գիրկը՝ կերած-խմած սև բրդոտ կատու, որի՝ կյանքից գոհ լինելը
    երևում էր պոչի համաչափ շարժումներից ու անթաքույց մռռոցից: Ինին շոյում
    էր կատվի գլուխը, ականջի հետևը քորում, դնչի տակը խուտուտ տալիս: Կատվին
    էլ ի՞նչ է պետք կատարյալ երջանկության համար:

    - Էս կատու՞ն էլ ա քո ստեղծածը:
    - Չէ, սա մեր Սևոն ա, չե՞ս ճանաչում: Չեմ հասկանում՝ ոնց ա էդ աշխարհում
    հայտնվել: Ճիշտ եմ ասում՝ էս անգամ ես կապ չունեմ:

    Ժամանակ առ ժամանակ կատուն նայում էր վերև՝ ուղիղ Ճեյայի դեմքին, աչքով
    անում ու ատամները ցույց տալիս:

    - Ո՞նց ա մեզ տեսնում ա, իսկ Ինին չի տեսնում:
    - Սևոյին ես չեմ ստեղծել, դրա համար: Իսկ Ինին իրավունք չունի իմ մասին
    իմանալու. ձևը տենց ա:

    Բազմոցի դիմաց հեռուստացույց էր դրված: Ինչ-որ բան էին գովազդում, որ
    հաստատ Ճեյան ու Կայան չգիտեին՝ ինչ է, որովհետև նրանց ժամանակներում
    հեռուստացույց ու առավելևս գովազդ չկար:

    Երբ գովազդն ավարտվեց, Ինին միանգամից զգաստացավ, դադարեցրեց կատվին
    հաճույք պատճառելը ու սկսեց հետևել հեռուստահաղորդմանը: Էկրանից մի
    սատանայանման տղամարդ գոռգոռում էր, թե՝ կինը պիտի առաքինի լինի, պիտի
    բարոյական լինի, պիտի խոհանոցից դուրս չկա, թե՝ գրականությունը կնոջ
    խելքի բանը չէ, կինը ստեղծված է երեխաներ ունենալու, ամուսնուն ծառայելու
    համար:

    Ինին կատաղեց: Կատվին մի կողմ շպրտեց, վազեց հեռախոսի մոտ:

    -... Տիկ, դու տեսա՞ր դրան... հլը ոնց ա վեր-վեր թռնում: Հաստատ ինքն ա
    մեղավոր, որ Չինուսը գործս չվերցրեց... անասուն... տո դու ո՞վ ես,
    գրականությունից ի՞նչ ես հասկանում... բարոյականիս տեսեք... հա... լավ,
    սպասում եմ, հա:

    Ճեյան ու Կայան այնքան էլ չէին հասկանում՝ ինչ էր կատարվում: Նրանց մտքով
    երբևէ չէր անցել կնոջ դերը քննարկել կամ նմանատիպ այլ բարդ հարցեր
    քննարկել: Չգիտեին՝ ինչու հանկարծակի հայտնված այդ հրեշի խոսքերն էդպես
    ազդեցին Ինիի վրա: Իսկ ամենակարևորը՝ չէին հասկանում, թե որտեղ է Ինին,
    որովհետև Կայան միայն աշխատաննջասենյակ ու խոհանոց էր ստեղծել:

    Քիչ անց, երբ դուռը ծեծեցին, պարզ դարձավ, որ իրականում Ինիի
    աշխատաննջասենյակը շատ ավելի մեծ էր, ու բազմոցը, կատուն ու
    հեռուստացույցը նույնպես այնտեղ էին:

    - Չլնի՞ թաքուն մեծացրել ես,- ջղայնացավ Կայան:
    - Ո՞նց պիտի անեի, իմ խելքը չի հասնում տենց լուրջ բաների... լավ, սուս,
    հլը տեսնենք՝ էդ ով էկավ:

    Էլ ո՞վ պիտի լիներ: Զահլա կա՞ մի հոգու էլ ավելացնելու: Տիկն էր: Եկել էր
    Ինիին հանգստացնելու ու բացատրելու, որ մի ախմախի ասածների պատճառով
    չպիտի էդքան հիստերիկանա:

    - Բայց հասկանու՞մ ես, որ հենց էդ ախմախն ա որոշում՝ ում թողնել գիրք
    տպել, ում՝ չէ: Ես սենց չեմ կարա... լուրջ եմ ասում... արի թարգենք, կամ
    էլ կգնամ էս երկրից:
    - Ին, հան-գիստ: Ոչ մեկի մոտ էլ հեշտ չի ստացվում,- Տիկը ձեռքը դրեց Ինիի
    ուսին,- նստիր,- գնաց խոհանոց ու ջուր բերեց,- իսկ տենց ապուշների
    պատճառով չպիտի էս վիճակի մեջ ընկնես,- ջուրը պարզեց Ինիին,-
    պատմվածքներդ ուղարկե՞լ ես արդեն,- կատուն էլ մոտեցավ ու քսմսվեց Ինիի
    ոտքերին:
    - Մյաու՜,- ասաց:

    Ինին մի կում արեց ու գնաց դեպի փայտե սեղանը, որի վրա ինչ-որ տարօրինակ
    սարք էր հայտնվել, որից Կայան ու Ճեյան գլուխ չէին հանում:

    Տիկն ու Ինին սկսեցին ինչ-որ բաներ քննարկել՝ նայելով էդ մեծ սարքին:
    Կայան ու Ճեյան ձանձրացան ու որոշեցին ավելի ուշ գալ:

    Հայտնի չէ, թե ինչքան Կայան ու Ճեյան հետևեցին Ինիին, որովհետև էն
    ժամանակներում օրերն ու ժամերը հաշվող չկար ու իմաստ էլ չկար. աշխարհի
    միակ բնակիչները շտապելու տեղ չունեին, հետաքրքրությամբ հետևում էին Ինիի
    կյանքին, որն ամեն օր ինչ-որ մրցույթի ինչ-որ բան էր ուղարկում, իսկ երբ
    արդյունքներն իմանում էր, նորից գժվում ու կատաղում էր ու կատվին պատերով
    տալիս: Վերջինս էլ ղժժոցը դնում, ֆշշացնում ու ճանկռում էր, մինչև Տիկը
    գալիս էր, նրանց իրարից ազատում էր, Ինիին հանգստացնում ու խորհուրդ
    տալիս չհուսահատվել, իսկ կատուն որպես հաշտության նշան քսվում էր Ինիի
    ոտքերին ու ասում. «Մյաու՜»:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  3. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Freeman (05.01.2013), Moonwalker (06.01.2013), Sambitbaba (05.01.2013)

  4. #3
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    - Ախր տեսա՞ր ինչ զիբիլ էր հաղթել... ախր ո՞նց կարա տենց բան լինի:

    Տիկը գրկում էր Ինիին ու մոտավորապես էսպիսի բան ասում.
    - Հանգիստ, ժյուրին գրականությունից բան չի հասկանում:
    Կամ.
    - Ինչի չգիտե՞ս, որ էդ հաղթողը կազմակերպիչի բարեկամն ա:
    Կամ.
    - Էստեղ ոչ թե գրական արժեքն են գնահատել, այլ հեղինակի կրոնական հայացքները:

    Ու ամեն անգամ Ինին հանգստանում էր, նորից պատմվածքներ գրում կամ հներից
    գտնում և ուղարկում մրցույթների: Էդպես էնքան, մինչև բոլորի արդյունքներն
    էլ ամփոփվեցին, ու Ինին նույնիսկ շորթ լիսթերում չհայտնվեց:

    - Վերջ, Տիկ, իսկականից վերջ: Է՞ս էիր ուզում:
    - Չէ ախր... չգիտեմ՝ ինչու ա սենց ստացվում:
    - Իսկ չե՞ս կարծում, որ ամեն դեպքում դու սուբյեկտիվ ես, որ իրոք գրածս
    զիբիլ ա, որ էսքան մարդկանցից ոչ ոք չի նկատում, դու նկատում ես:
    - Չէ, ինչու՞ պիտի սուբյեկտիվ լինեմ: Ինքդ էիր ասում՝ սիրում ես իմ գրական ճաշակը:
    - Սուբյեկտիվ ես, որովհետև սիրահարված ես ինձ:

    Ըհը, անբնական երկխոսություն, պիտի որ նման բան էստեղ չլիներ: Բայց դե
    ի՞նչ անեմ, էղավ: Դե հիմա ձեզ Տիկի տեղը դրեք ու փորձեք պատասխան գտնել:
    Իսկ քանի որ Տիկը հավասարակշռված գրական հերոս է, ոչ թե իսկական, բնական
    մարդ, առանց կարմրել-կապտելու, առանց իրեն կորցնելու պատասխանեց.

    - Պատճառահետևանքային կապերը մի քիչ շփոթում ես: Ես քեզ սիրահարվել եմ,
    որովհետև գրածներդ ինձ մի այլ կարգի դուր են էկել:
    - Ասա՝ ոչ թե ինձ, այլ գրածներիս ես սիրահարվել:
    - Լավ էլի... արի թեման փոխենք, հա՞:
    - Մենք ուրիշ թեմա ունե՞նք: Վերջացավ, մեռավ մեր թեման, կարող ենք իրար
    մնաս բարով ասել:
    - Չէ... դեռ մի բան էլ կա:
    - Հը՞:
    - Ես կֆինանսավորեմ քո գրքի տպագրությունը:
    - Գժվե՞լ ես: Քեզ էդքան փող որտեղի՞ց:
    - Կարևոր չի, հենց հիմա անցնում ենք գործի: Մի ամսից պիտի շոշափեմ էդ գիրքը:

    Տիկն իր խոսքի տերը եղավ: Էն գիրքը, որը բազմաթիվ հրատարակչություններ
    մերժել էին, որից հանած պատմվածքները ոչ մի գրական մրցույթում չէին
    հաղթել, մի ամիս անց պատրաստ էր ու գրախանութներում էր: Վաճառվում էր և
    լավ: Բլոգերները սկսեցին գրել դրա մասին: Հեռուստատեսությամբ նույն
    զարհուրելի պարոնը ելույթ ունեցավ և պնդեց, որ կանանց սազական չէ գիրք
    տպելը, որ դա բարոյական ու առաքինի չէ, որ ապականում է ազգի նկարագիրը,
    բայց ոչ ոք նրան բանի տեղ չդրեց: Հետո գիրքը թարգմանվեց բազմաթիվ
    լեզուներով ու վաճառվեց տարբեր երկրներում: Ինին էդպես էլ որևէ գրական
    մրցանակ չստացավ, որովհետև այլևս երբեք չմասնակցեց՝ հասկանալով, որ
    ամենակարևոր ժյուրին ընթերցողն է: Տպագրվեցին նաև մնացած մերժված գործերը
    ու նաև նորերը, որոնք Ինին անընդհատ գրում էր: Իսկ Տիկը միշտ էնտեղ էր,
    կարդում, խորհուրդներ տալիս, հիանում, տխրում, հուզվում, գիշերվա ժամը
    հազարին սուրճ սարքում, որ Ինին մի քիչ էլ գրի: Խոսելու թեման երբեք չէր
    սպառվում:

    Իսկ գիրքը, որն Ինիին հաջողություն բերեց ու որն էդպես համառորեն մերժում
    էին բոլոր հրատարակչությունները, կոչվում էր «Աշխարհի սկիզբը» ու այն
    մասին էր, թե ինչպես մի ժամանակ աշխարհը դատարկ էր, ծառերը հորիզոնական
    էին աճում, արևն էլ մանուշակագույն խորանարդ էր, ու էն ժամանակների միակ
    տղամարդ Կայան աշխարհ էր ստեղծում, իսկ միակ կինը՝ Ճեյան, ծխնելույզից
    համով ճաշեր էր ուղարկում:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  5. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Chilly (04.01.2013), Freeman (05.01.2013), Moonwalker (06.01.2013), Sambitbaba (05.01.2013), Արուսյակ (11.01.2013), Նաիրուհի (04.01.2013)

  6. #4
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    2–րդ տարբերակ
    Ուվալնյատի օրը - 2


    Աչքերս բացեցի ահավոր հիասթափությամբ: Արթնացա փաստորեն: Մարդ պիտի մեռնելու բախտ էլ ունենա, զոռով չի: Շատ էի տրամադրվել, սխալը դա էր, սպասումները ավելի անտանելի են դարձնում ամեն ինչ, որովհետև դրանք, որպես կանոն, չեն իրականանում: Էլի ամեն ինչ նույնը կլինի, էլի առավոտյան՝ գործի, երեկոյան՝ գործից: Էլի փող չկա, բայց պրոբլեմ՝ ինչքան ուզես: Նոր տարին էլ դեմը: Բան չմնաց, էսօր ամսի քանի՞սն էր, հա, էլ քանիսը պիտի լիներ՝ դեկտեմբերի քսաներկուսը: Առաջարկում եմ էս օրը մտցնել պատմության մեջ որպես ամենամեծ հիասթափության օր: Մայաներ, ձեր մերն էլ ընդեղ: Վախ գլուխս....
    Սարսափելի հիասթափված եմ: Մի քանի միլիոն պարտք ունենայիք՝ դուք էլ կհիասթափվեիք, որ կյանքը աներեսի պես շարունակվում ա:
    Բայց էրեկ էդքան խմել չարժեր, առաստաղը ինչ-որ անհասանելի հեռու ա թվում: Անկողնուցս մինչև զուգարան՝ հեչի պես մի էրկու կիլոմետր: Մի հատիկ սիգարետ թողած լինեի գոնե: Բերանիս անտանելի համը թարմացնեի, գլխիս մշուշը ցրվեր, առավել պարզորոշ կգիտակցեի, որ ճար չկա, պետք ա ապրել, երկրագնդով մեկ դասալքությունը չստացվեց: Ուֆ...
    Լավ է, քանի ձեն չկա, մի էրկու րոպե էլ քնեմ, դա մնաց միակ ձրի հաճույքը...
    Բայց էս ինչ տարօրինակ հոտ ա գալիս ինձանից, իմ արև... Ես հո էրեկ քնելուց առաջ լողացա, հը՞ն: Հա, հաստատ լողացա, էս աշխարհից մաս-մաքուր էի ուզում «ուվալնյատ լինել», Իշխանյան ջան, քո ականջն էլ ընդեղ կանչի: Չստացվեց: Տղավարի պետք ա դիմանալ: Ատամները սեղմել, գոտիները ձգել, ծակ կոշիկներով ձների միջով գնալ գործի, գալ, նայել Անդրեասյանի քարտուղարուհու կլորիկ... կլորիկներին, ու դիմանալ: Բայց էս հոտն արդեն համը հանում ա, հլը սպասի...
    Իմացել են աշխարհի վերջն ա, լողանալու գելի հոտն էլ են փոխել: Վայ բայց քանի հոգի ա էսօր մանթռաժ նստած, հիհիհի: Լիստ էյեմում էսօր նայեք՝ շտապ վաճառում եմ բունկեր: Հաստատ լիքը նման հայտարարություններ կլինեն, կարելի ա էժան առնել մի հատ, մարդ ես, Նոյին էլ ոչ ոք չէր հավատում, տեսա՞ք վերջում ինչ էղավ: Պուճուրիկ, կոկիկ, մոդեռն բունկեր առնես, գցես մի տեղ, իմանաս աշխարհի վերջի դեմ պայքարելու ձև ունես գոնե:
    Բայց մի կողմից, որ նայում ես, լավ ա, որ աշխարհի վերջը չեկավ դեռ: Մի քանի բան կա, որ անպայման պետք ա անել մինչև ոտները ձգելը: Իմ առաջնային կարևորության գործերից են՝ Հայաստանի ամենաթանկ ռեստորանում, էն որ զուգարանը ոսկուց ա, այ դրանից մի քիչ էն կողմ «պատահաբար» բայց լիքը չիշիկ անելը, Տիկոյի մեքենայի ղեկին նստել ու քշել շատ արագ՝ ընթացքում էլ որ, դե երազել՝ երազել ա, Անջելինա Ջոլին ոտներիդ արանքում եռանդուն աշխատի, չնայած լոկալ պայմաններում երևի թե սահմանափակվենք բնիկներով, վերջում Տիկոյի մեքենան ցխել ու նայել նրա դեմքի արտահայտությանը (բա լավ է՞ր որ Սիրիկի հետ նշանվեցիր, անասու՛ն), հետո էլ արդեն հագիստ սրտով կարելի ա կռիվ սարքել մի քանի հաստավզերի հետ, մեկա աշխարհի վերջի տոմսն ունեմ արդեն, առաջին շարքերում կլինեմ գոնե: Այ տենց: Քանի դրանք չեմ արել, դեռ կարելի ա մի կերպ գոյատևել, փաստորեն ես նպատակներ ունեմ, ես դեռ պետք ա հասնեմ իմ նպատակներին: Ինչ աշխարհի վերջ, թարգեք:
    Էն ո՞վ ա մտնում սենյակ: Մա՞մ: Իյա, էս ձենս ինչ էղավ: Մա՞... աաաաա՜՜՜...
    Էս ո՞վ ա, աստված ջան, մեղա-մեղա: Էրկու մետրանոց գաձիլա: Չլինի՞ աշխարհի վերջը հենց սա ա որ կա: Մոտ չգաս... Մոտ չգաս ասեցի... Վայ սա էս ինչ տեսքի ա... Գոնե վրայիդ բուրդը մաքրեիր, այ մայր գորիլլա: Չկպնե՛ս ինձ: Սա ուղիղ վրաս ա գալիս, հա... Վեր կացանք, փախանք, ախպերո, վե՛ր կացանք դե... Այ մարդ, հլը մի հատ օյին չի, կանգնի տեղդ, էս ես ինչի՞ շարժվել չեմ կարողանում... Հասավ ինձ... Վերջս էկավ, ուրեմն ինձ գորիլլան պետք ա ուտեր, շատ սյուրռեալիստական աշխարհի վերջ ստացվեց... Վերցրեց ինձ... Ես էս ի՜նչ փոքր եմ սրա համեմատությամբ... Կոմպլեքսավորում եք, մադա՛մ... Գրկել սեղմել ա կրծք... դրանց էլի... Էս... Էս էն նույն հոտն ա... Իմ վրայից էկող հոտն ա... Ինքն էլ ա իմ գելով լողացե՞լ...

    Ինձ տարավ ինչ-որ տեղ: Դուրս: Չնայած, ոնց հիմա հասկանում եմ, հենց էն սկզբից էլ դրսում էի: Առաստաղն էլ երկինքն էր, դե իմ սենյակի առաստաղի գույնին էր, մի քիչ խումհարի մեջ էի, խառնել եմ, կներեք: Ու հետն էլ ես ծառի վրա էի պառկած իմ համար: Ու էս գորիլլայից ստեղ լիքը կան, սաղ կանաչ ա, ինչ-որ կորած-մոլորած տեղ ա, Աֆրիկային ա նման երևի, չգիտեմ, ես Աֆրիկայում չեմ էղել: Ու մի բան էլ ասեմ՝ ինքնասպան էղեք. ԵՍ ԷԼ ԵՄ ՍՐԱՆՑԻՑ ՄԵԿԸ: Նայեցի ինձ ջրի մեջ: Տոչնի սրանց սֆաթից ունեմ, մենակ թե՝ ավելի փոքր: Աշխարհ-աշխարհ... Ինձ մի հատ բան ա պետք հիմա... էն ինչ էր անունը... Ածուխ: Մեկ էլ մի հատ քարանձավ գտեք՝ քարայծեր նկարեմ, աչքիս ես նախամարդու նախաթոռն եմ... Նկարեմ, գնամ էն սիրուն էգին քսմսվեմ, չնայած սրանք ինձ դեռ որ մենակ կաթ են տալիս, փոքր եմ երևի էդքան էլի, ինչ իմանամ... Անհամ բան ստացվեց...
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  7. Գրառմանը 10 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    CactuSoul (10.01.2013), Chilly (04.01.2013), Freeman (05.01.2013), kivera (07.01.2013), Moonwalker (06.01.2013), Quyr Qery (08.01.2013), Sambitbaba (05.01.2013), Արուսյակ (11.01.2013), Նաիրուհի (04.01.2013), Տրիբուն (04.01.2013)

  8. #5
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    3–րդ տարբերակ
    Վերջիվերջո


    Աչքերը գորշ էին, ավելի շուտ` կանաչամոխրագույն, պայծառ, ասես` լաքապատ: Գույնն իմն էր, իմ սիրածը: Սակայն սիրելու ու չսիրելու ժամանակ չկար: Դիմացս, չորս թաթի վրա կանգնած արարածը գայլ էր` մորթը փարթամ, ձմեռային: Մազերը, ծայրերին սառած ձյան բյուրեղներից, երփներանգվում էին` ստեպ-ստեպ ծիածանի փոքրագույն շրջանակներ գծագրելով բյուրեղների շուրջը: Նա չէր շարժվում, սակայն համառորեն չէր էլ իջեցնում հայացքը: Մենք ասես դեմ-դիմաց կանգնած քարե արձաններ լինեինք:
    Կենդանու փառահեղ շքեղությունը գրավել, հիպնոսել էր ինձ` ներսումս ծնելով անբացատրելի մի զգացում, որի համար ուղեղս անզոր էր անվանում գտնել` սարսա՞փ, հիացմու՞նք, ակնածա՞նք … թե՞ բոլորը միասին: Մի պահ թվաց, թե գայլային կերպարանքի տակ մարդու տեսա, կարծես` քրմի, մարդկային զոհեր պահանջող ծիսակատարության քրմապետի, որ գազանի վիթխարի մորթին քաշել էր գլխին: Գայլի ժանիքները կախվել էին ճակատին ու ստվերում էին ներկված դեմքը:
    Հանկարծ ականջներիս մեջ զարմանալիորեն ծանոթ թմբուկներ զարկեցին: Ասես վաղուց, շատ վաղուց ինչ-որ տեղ լսել էի նրանց սթափեցնող տրոփյունը: Լռությունը դարձավ շարժուն, տեսանելի: Գույները զատվեցին` դառնալով մեծ ու փոքր ստվերներ, որ քարե հատակի գոգավորության մեջ վառվող կրակի նարնջագույն բոցերի հետ խաղում էին հարթաքանդակներով զարդարված պատերի վրա: Պատերի զարդարված լինելը, մեղմ ասած, իր բուն իմաստին չէր համապատասխանում. շուրջբոլորը դուրս պրծած աչքերով ու ատամնաշատ հսկայական բերաններով մարդանման արարածների դիմաքանդակներ էին, որոնք, չգիտես ինչու, ինձ ահավոր տխուր թվացին:
    Հայացքս սահեց ներքև:
    Քուրմը թափահարելով մարդկային փոքրիկ, հավանաբար` մանկական գանգով եզրափակվող զրնգուն գավազանը` քթի տակ անհասկանալի բաներ էր մրմնջում: Հետո կրակի շուրջ նրա խորհրդավոր պտույտներն անսպասելի ընդհատվում էին: Նա կանգ էր առնում, հայացքը բարձրացնում դեպի առաստաղի շրջանաձև բացվածքից կախված աստղերն ու ինչ-որ բան էր լցնում խարույկի վրա:
    Տարօրինակ էր, բայց այդ ինչ-որ բանը սպիրտի տտիպ հոտ ուներ և այրում էր կոկորդս:
    Վերջապես գայլը մոտեցավ ինձ, և չորս ամրակուռ ձեռք ետևից աքցանեցին մարմինս:
    «Զոհը…»,- փայլատակեց գիտակցությանս մեջ ու հանգավ:
    Հասկացա` զոհը ես եմ: Անտրամաբանական էր, բայց մայաներին հիշեցի` իրենց կարծեմ` այսօր ավարտվող օրացույցով ու աշխարհի վերջի դժնդակ կանխագուշակությամբ:
    «Իսկապես, այսօր 2012թվականի դեկտեմբերի 21-ն է»:
    Նայեցի գայլի անշարժացած աչքերի մեջ ու անխոս ասացի.
    - Միևնույն է, բոլորս ենք մեռնելու, ես էլ, դու էլ:
    Գազանի ռունգերից բարձրացող կաթնագույն գոլորշին, թե ծուխը ափիոնի մառախուղի նման կախվեց մեր միջև` կոտրելով, իմ պատկերացմամբ, հազարամյակների թշնամանքը:
    Կրակը ձգում էր, խանձում էր կոկորդս: Ես պատրաստ էի, ուզում էի զոհաբերվել` հենց այնպես, հանուն ոչ մի բանի:
    - Կեր ինձ, առ, լափիր մարմինս: Խմիր արյունս, միայն թե դողս, ծարավս, ծարավս անցնի:
    Մարմինս թաց էր, մածուծիկ: Երևի քրտնել էի: Քրտինքս սառն էր ու կարմիր: Պառկած էի երկաթյա մեծ անվի վրա, վերջույթներս գամված էին անվի շրջանակին` աստղաձև ու թպրտացող, գալարվող…
    Ու…Կոպերս ետ գնացին: Գայլը չկար: Հնդկացիները չքացել էին: Գլխացավից դուրս թռչող աչքերս հեռախոսի տրոփող էկրանին էին, ականջներս` լիցքավորում պահանջող ծվծվոցին` «երազիս թնբուկների զարկերին»: Ծիծաղեցի: Ծամածռվելու պես բան ստացվեց:
    «Ժամը 3-ն անց է 46 րոպե: Քնել եմ…14 ժամ: Ինչպե՞ս… Արդեն, փաստորեն, դեկտեմբերի 22-ն է: Բաց եմ թողել աշխարհի հերթական վերջը»:
    Գնացի դեպի պատուհանի լույսը: Դրսում ցեխոտ, չսառչող ձյուն էր: Դիմացի շենքի պատը ծածկող լուսավորված, լայնարձակ պաստառի վրայից ինձ էր նայում մի ահռելի գայլ` կանաչամոխրագույն, փայլուն հայացքով: «Vodka ZIMA» գովազդում էր հայցքն աչքերիս մեջ մխրճած գազանը:
    - Խմիր,- հնչում էր գլխիս ցավոտ դատարկության մեջ:
    - Երեկվա աշխարհը երեկ էլ ավարտվեց, այսօր` այսօրվա աշխարհի սկիզբն է: Ապրիր վերջավոր քո կյանքը այսօրը` անսկիզբ ու անվերջ հավերժության մեջ,- շարունակեց մայաների գերագույն քուրմը:
    Դանդաղ ու անսփոփ հիասթափությամբ քայլեցի դեպի այսօրվա իրականությունը` դեպի բազմոցը, դեպի հեռախոսիս կողքին ինձ սպասող «ZIMA»-ի կիսադատարկ շիշը, դեպի շշի բազմանիստ ապակու վրա դաջված փառահեղ ու տեղավրեպ գայլի անդիմադրելի հայացքը, դեպի երեկվա աշխարհի վերջն ու այսօրվա սկիզբը, որոնք, միևնույն է, միասին էին կիսադատարկ կամ կիսալիքը շշի հատակում:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  9. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (04.01.2013), Freeman (05.01.2013), Sambitbaba (05.01.2013), Ամմէ (04.01.2013)

  10. #6
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    4–րդ տարբերակ
    Կապույտ ճնճղուկների արահետը


    Ի՞նչն էր ինձ խանգարում գնալ Կապույտ ճնճղուկների արահետ: Ես գիտեի դրա տեղն ու քանիցս եղել էի այնտեղ:
    Դա մի տեղ էր, որտեղ իմ լրջությունն ինձնից օտարվելով` վերածվում էր պատումի:
    Մի տեղ, որտեղ ծղոտից խրճիթ կար ու քաղցրեղեն լուսամուտ:
    Տեղ, որտեղ անտառը վազում էր, օդը` համեղ էր, քարը` փափուկ:
    Այնտեղ ժայռից կաթ ու մեղր չի բխում, որովհետև ես կաթ չեմ սիրում: Փոխարենը շոկոլադի գետեր կան, որոնք հոսում են խրճիթի կողքով:
    Ես քանիցս եղել եմ Կապույտ ճնճղուկների արահետում ու գիտեմ դրա տեղը: Դա մի տեղ է, որտեղ իմ լրջությունն ինձնից օտարվելով` վերածվում է Արահետի:
    Տեղ, որտեղ կարող է հայտնվել յուրաքանչյուրը, եթե հրաժարվի սահմանումից, որ ժամանակը գծային է, իսկ սեփական անձի ընկալումն այլոց աչքերում` մտացածին:
    Կապույտ ճնճղուկների արահետում խրճիթը կարող է դառնալ պալատ ու դու` արքայադուստր: Քեզ կշրջապատեն փոքր ժամանակ կարդացածդ հեքիաթի հերոսներն, իսկ դու` նուրբ ժանյակներով եզերված կերպասե փքուն զգեստի մեջ կսավառնես օդերում ու կհասնես ամպերին:
    -Ո՞ւր ես տանում ինձ, ամպի՜կ,- հնարավոր է հարցնես դու:
    -Կապույտ ճնճղուկների արահետ,- հաստատ կպատասխանի նա` չկասկածելով, որ ինքը հենց Կապույտ ճնճղուկների արահետում է:

    ***
    Շատ հեշտ է լինել Կապույտ ճնճղուկների արահետում, կրծել քաղցրեղեն լուսամուտն ու խմել շոկոլադե գետից: Այնտեղ ինձ սպասում են իմ հեքիաթի հերոսները: Հեքիաթների, որոնք կարդացել եմ փոքր ժամանակ, բայց հիմա ոչինչ չեմ հիշում: Դրանք բոլորը ես կորցրի, երբ պատահմամբ դուրս թռա Կապույտ ճնճղուկների արահետից:
    Պատահարը պատահական չէր բնավ: Այն նույնիսկ չափազանց էլ օրինաչափ էր:
    Բոլորն էլ առնվազն մի անգամ եղել են Կապույտ ճնճղուկների արահետում, սակայն կորցրել են դրա մասին հիշողությունն ու դրա մասին խոսում են որպես հեքիաթի: Այդ մասին գրված բազմաթիվ հորինվածքներ կան, որոնք որակված են որպես հեքիաթներ ու հենց եզրաբառն ինքը` մարդու գիտակցությանը հասցնում է երևույթի չգոյության մասին վիճահարույց տեղեկույթ:
    Ո՞վ կարող է ասել, թե ինչ է հեքիաթը:
    «Հեքիաթը հորինվածք է, որն իրականության հետ ոչ մի կապ չունի,- ասել են ինձ փոքր ժամանակ,- դա պատմություն է այն մասին, որն իրականում գոյություն չունի»:
    Երբեք էլ չեմ հավատացել հեքիաթի ընկալման տարածված սահմանմանն ու հենց այդ սահմանումը որակել եմ որպես հեքիաթ:
    Հեքիաթն ու իրականության սահմանված ընկալումը միևնույն աստառի տարբեր երեսներ են: Քանզի աշխարհը մարդուն անմիջական չի տրվում: Աշխարհի ու մարդու միջև ընկած է մեկնաբանությունը: Իրականությունը, այո՛, աշխարհի մի մեկնաբանություն է: Այդպիսի մի մեկնաբանություն է նաև հեքիաթը:

    ***
    Հնարավոր է, որ այս պահին ինչ-որ տեղ մարդ է մեռնում: Հնարավոր է, որ նա մեռավ արդեն, երբ գրեցի նրա հնարավոր մահվան մասին կասկածներս: Մահվան թափորը դիակին կուղեկցի դեպի գերեզման: Մարդիկ կնայեն դագաղի մեջ պառկած չմարդուն ու մտքի մեջ կժպտան:«Խաղից դուրս թռավ»,- կմտածի դագաղի հետևից գնացող մի մարդ` բնավ չմտահոգվելով, որ շատ շուտով, ավելի շուտով, քան կարծում էր, ինքը ևս կպառկի նույնանման մեկ այլ դագաղի մեջ:
    Հնարավոր է, որ այս պահին ինչ-որ մի տեղ մարդ է ծնվում: Նույնքան հնարավոր է, որ նա ծնվեց արդեն, երբ գրեցի նրա հնարավոր ծնունդի մասին կասկածներս: Մայրը սիրագորով կնայի մանկիկին ու կգգվի նորածնի փոքրիկ թաթիկները: Մարդկային նույնպիսի մի բազմություն նրանց կուղեկցի տուն: «Ես էլ եմ ուզում երեխա ունենալ»,- կմտմտա բազմության աղջիկ-կանանցից մեկը:
    Միևնույն ժամանակ մեր հարևաններից ինչ-որ մեկը հնարավոր է մյուսի հետ նստած սուրճ է խմում ու քննարկում այդ երկու դեպքերի համադրությունը: Հնարավոր է, որ նրանք այդ մասին չեն էլ քննարկում, ինչպես նաև, որ դեռևս սուրճ չեն խմում կամ էլ, պարզապես, իրենց տանն են:

    ***
    Ժամանակի ընկալման սեփական մեկնաբանությունը մի մարդու մոտ առաջացրել էր գծայնության զգացողություն և համաձայն այդ մեկնաբանության` մարդ մի օր ծնվում և մի օր էլ մեռնում է: Դրանց արանքում ինչ ասես կարող էր լինել:
    Մեկ ուրիշ մարդ երկար մտածելուց հետո որոշեց, որ ժամանակն այնքան էլ գծային չէ, քանի որ գծայնության մոդելը չէր տալիս բացատրությունն այն պատահարի, թե ինչպես մարդը կարող է հայտնվել Կապույտ ճնճղուկների արահետում:
    «Ժամանակը դիսկրետ է»,- մտածեց նա ու մեռավ: Մինչ այդ արդեն մեռել էր ժամանակին գծային որակներ տվող մարդը:

    ***
    Մեր հարևանի աղջիկը չի սիրում ամուսնու հետ քնել: Ինքը սիրում է ուրիշ երիտասարդի: Այդ երիտասարդը սիրում է նրա ընկերուհուն, ընկերուհին` ինձ:
    Այդ պահին տեսա օրգազմից աղճատված նրա դեմքը, երբ տքնում էր վրաս: Ես կիսաանտարբեր պառկած էի:
    Իմ միտքը թևածում էր Կապույտ ճնճղուկների արահետում: Ես գիտեի դրա տեղն ու քանիցս եղել էի այնտեղ:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  11. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (06.01.2013), Sambitbaba (05.01.2013)

  12. #7
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    5–րդ տարբերակ
    Սոմնիում


    Ով ձեռքին զենք չուներ, քար դարձած բռունցքն էր բարձրացրել, ու ես հասկացա՝ սա վերջն է: Մահը չէր իմ վախը, այլ տանջանքը: Վախենում էի ցավից ու խոշտանգումից: Ի՞նչ օրն էին գցելու՝ մինչև հոգիս ավանդեի: Դեմքս արդեն ջարդուխուրդ էին արել, բայց դրանով չէին հանգստանալու:

    «Էլդան հասցրե՞ց երջանիկ լինել»,- մտածեցի հանկարծ:
    Լավ ժամանակ էի գտել սենտիմենտների համար...

    - Վառե՜նք սրան...

    Այ սա արդեն չեղավ: Սա արդեն տղամարդկություն չէր:

    Ամենասարսափելի մահը, որ կարող էի պատկերացնել: Ողջակիզում: Իսկ եթե իսկապես խարույկի տայի՞ն: Ինչքա՞ն կտևեր մահանալս:

    «Հանիր կոստյումդ, հանիր, հանիր»,- սկսեցի տենդագին կրկնել մտքում՝ մանտրայի նման, բայց ձեռքերս չէին շարժվում:

    Ի՞նչ էր կատարվում, արդեն սատկացնո՞ւմ էին: Իրականության պատկերները խառնվեցին: Երևի այդպես է լինում վերջին պահերին: Դեռ արթուն միտքս ինձ տարավ հետ՝ այնտեղ, ուր ամեն ինչ սկսվեց: Սոմնիում աշխարհի սկիզբ: Աշխարհ, որը ես էի ստեղծել, ու որն ինձ մի օր մահվան դուռն էր հասցնելու:

    ...

    Ինձ նման հարուստ մեկը պիտի բարեգործությամբ զբաղվեր, հասարակության մեջ ակտիվ անդամ դառնար, լիներ բոլոր մեծ միջոցառումների պատվավոր հյուրը, ազգի պարծանքը: Լրագրողներն ու հրատարակիչները պիտի կոտրեին նրա դռները՝ հարցազրույցներ վարելու ու կենսագրականներ գրելու աղերսներով:

    Բայց դա իմ ուղին չէր: Ինձ դրսի աղմուկն ու ճանաչումը չէր հուզում: Ես ապրում էի երազանքով: Ստեղծել իմ փոքր աշխարհը, որտեղ կյանքը կատարյալ է ու ամեն ինչ իրագործելի: Որտեղ հարաբերություններն իդեալական են. չկան պարտավորություններ, կոնֆլիկտներ ու չարություն: Աշխարհ, որի բնակիչներն ընտրված են: Աշխարհ, որի տերը ես եմ:

    Երբ ծնողներս հասկացան, որ անպետք փիլիսոփա եմ՝ գործնական կյանքից հեռու, ի վերջո ձեռ քաշեցին ինձնից: «Ապրիր ոնց կուզես»:

    Ընտանեկան գործն անցավ եղբորս, իսկ ինձ՝ իմ բաժին կարողությունը և դրանով իսկ այն ուզածիս պես վատնելու թույլտվությունը: Իմ միլիարդները հերիք էին անգամ թոռներիս, եթե ոչ մեկս էլ երբևէ չաշխատեինք: Բայց ինձ սերունդ տալու գաղափարն ամենևին չէր հետաքրքրում. ուրեմն միայն ես էի, իմ չոր գլուխն ու հսկայական կարողությունը:

    Գնացի Մալդիվներ՝ դրախտ երկրի վրա: Կղզիներից մեկում գնեցի մի լայնածավալ տիրույթ, որտեղ էլ պիտի սկզբնավորեի իմ աշխարհն ու կոչեի այն «Սոմնիում»՝ երազանք: Իսկ ինքս այսուհետև Անրին էի լինելու:

    Արտաքինս փոխվեց: Ճակատս ծածկող թավ գանգուրները կարճ խուզվեցին: Վտիտ, անձև մարմինս անճանաչելիորեն կոփվեց՝ իր գործը լավ իմացող մարզիչի օգնությամբ, որին թերևս արժեր վերացնել վերջում. չափազանց շատ բան գիտեր իմ մասին:

    Հիմա հայելու միջից ինձ էր նայում արևից թխացած ու կոպտացած դեմքով, քաչալ ու մկանոտ մի տղամարդ, որն ուներ իր ոճը՝ տնից դուրս միշտ ամառային կոստյումներով էր և երբևէ չէր կրում ավելի թեթև հագուստ: Դա էր Անրին՝ դրսի աշխարհի համար ստեղծած կերպարը, որով կյանքն ավելի հեշտ էր թվում: Իմ գլխում տարբեր մութ ու տարօրինակ երևույթներ էին կատարվում, որոնք բացատրել ես անկարող էի, ու միայն այն գիտեի, որ ինչ-որ պատճառով Անրին ինձ շատ պետք էր: Գուցե ավելի պաշտպանվա՞ծ էի զգում, ավելի ապահո՞վ...

    Միայն իմ շքեղ առանձնատանը ես այն էի, ինչ կայի իրականում: Այնտեղ՝ տիեզերքից կտրված, ես արարում էի իմ Սոմնիում աշխարհը, լցնում այն իմ հետաքրքրություններով, ցանկություններով ու միայն ինձ պատկանող կյանքով: Եվ գխավորը, փորձում էի գտնել այդ աշխարհի մյուս բնակիչներին:

    Համոզված էի, որ երջանիկ հարաբերությունների գրավականը դրանց կարճատևությունն է: Եվ ես հաստատ գիտեի՝ իմ աշխարհում մշտական բնակիչներ չեն լինելու, բայց լինելու են պարբերաբար փոխվող հետաքրքիր մարդիկ, որոնց ես ինքս եմ հատուկ ընտրելու:

    Իմ տիրույթը բավական էր մի ամբողջ զորք պահելու համար, բայց որոշել էի, որ այնտեղ միայն վեցն են բնակվելու՝ ես և հինգ կին: Կանայք, որոնք կուզենային որոշ ժամանակ ապրել այնպիսի կյանքով, որի մասին մինչ այդ միայն երազում էին:

    Դրա համար անհրաժեշտ էր ընդամենը գրանցվել հատուկ կանանց համար ստեղծված իմ կայքում, որտեղ մարդիկ մտնում ու իրենց երազանքների մասին էին պատմում: Լինել բոլոր մայրցամաքներում, թողարկել ձայնասկավառակ, մասնակցել իսպանական *La Tomatina*-ին, ծննդյան օրը նշել ստորջրյա ռեստորանում, զրուցել Դալայ Լամայի հետ, նկարահանվել ֆիլմում, սեփական անունով օծանելիք ստեղծել. ինչ ցանկություններ ասես որ չկային այդ գրառումներում... Ես ընտրում էի ինձ համար ամենագրավիչ շարադրանքներն ու նամակ գրում դրանց հեղինակին. «Իսկ կուզենայի՞ր, որ այդ երազանքներն իսկապես իրականություն դառնային»:

    Իմ փողերով հնարավոր էր շատ բան անել. ուրեմն ինչո՞ւ չօգնեի ուրիշներին: Իհարկե մի կարևոր պայմանով: Այդ ամենն իրականացնելու էինք միասին: Որոշ ժամանակով կտրվելու էին իրենց սովորական կյանքից ու գային իմ աշխարհ: Ուզում էի շրջապատված լինել կանանցով, ապրել նրանց հետ, տալ այն ամենն, ինչ կարող էի:

    Իրականում դժվար էր գտնել այնպիսի կանանց, ովքեր պատրաստ լինեին դրան, և ամենակարևորը՝ ում ես ինքս պատրաստ լինեի ներս թողնելու Սոմնիում: Ինն ամիս ես որոնում էի, ընտրում, հաղորդակցվում, մտերմանում: Ինն ամիս անց իմ աշխարհում նոր սկիզբ էր ծնվում՝ հինգ կանանցով: Մենք ապրում էինք միասին ուղիղ երեք ամիս՝ հերթով կյանքի կոչելով բոլորի ցանկությունները: Այդ ընթացքում նրանք պարտավոր էին կտրել իրենց մնացած բոլոր կապերը՝ լիներ ընտանիք, թե ընկերներ: Միայն իմ աշխարհին էին պատկանելու: Իսկ դրանից հետո երբևէ կապ չէին որոնելու ինձ հետ և ոչ ոքի հետ չէին կիսվելու այստեղ կատարվածի մասին: Դա օրենք էր՝ մեծ տառերով:

    Արդեն երրորդ տարին էր գլորվում, ու կյանքը հոյակապ էր: Սոմնիումը հասցրել էր տասնհինգ կանանց ճանաչել, և ինչեր ասես, որ չէին կատարվել նրա սահմաններում: Ամենահաճելին շրջագայություններն էին, իսկ երբ տանն էինք, ապրում էինք խաղաղ ընտանիքի նման: Հետաքրքիրն այն էր, որ եթե որևէ մեկը թաքուն նայեր պատուհանիցս ներս, կարծում եմ, միայն Սոմնիումի կանանց կտեսներ, իսկ Անրին կմնար աննկատ. գոյություն ունե՞ր նա ընդհանրապես:

    Տասներեք շաբաթների ընթացքում մենք հասցնում էինք մտերմանալ և սիրել իրար: Եվ ես հավատում էի, որ դա իսկական սեր էր: Բաժանվում էինք հոյակապ հուշերով, առանց պարտք ու պահանջի և միմյանց մասին միայն լավագույնը մտաբերելու համոզվածությամբ: Մի՞թե դա չէր իդեալական կյանքը:

    Ամեն ինչ հրաշալի էր և այդպես էլ կշարունակվեր, եթե ես ավելի մանրակրկիտ լինեի իմ աշխարհի բնակիչներին ընտրելիս:

    Էլդան... Նա միայն մի երազանք ուներ` լինել երջանիկ: Իրականում բոլորն էլ այդ էին ուզում, բայց քանի դեռ ուրիշներն ունեին դրան հասնելու որոշված ուղիներ ու հստակ երազանքներ, Էլդան լրիվ մոլորված էր: Ու դա ինձ ձգեց: Ես պիտի գծեի նրա ճանապարհը, որոշեի, թե ինչը կարող էր երջանկացնել այդ կնոջը, փորձեի կյանքի կոչել այդ ամենը և հաջողության դեպքում ինքս իմ աչքում հերոսանայի:

    Մատին զարդարանք կրող կանանց դեպքում ես սովորաբար շատ զգույշ էի և մինչև լավ չտնտղեի վտանգի հնարավոր աղբյուրները, մոտ չէի թողնում նրանց: Բայց Էլդայի քաղցր մոլորվածությունն ու արդեն աչքիս առաջ կայծկլտացող հերոսի շքանշանն ինձ այնքան գերեցին, որ միակ նպատակս դարձավ նրան համոզել ու բերել իմ աշխարհ, իսկ զգուշավորության մասին լրիվ մոռացա: Ափսոս:

    ...

    Եվ ահա կանգնած էի այդ կիսախարխուլ մառանում՝ շրջապատված գազազած տղամարդկանց ոհմակով, որոնց գլխավորությամբ սիրելի ամուսինն էր՝ հավանաբար հանցավոր մի դեմք: Մռութս լավ ջարդել էին, լեզուս միաձուլվել էր ատամներիս հետ, ու արդեն մի բառ անգամ արտասանել չէի կարող:

    Իսկ ես կարծում էի, թե Մալդիվներն իրական աշխարհից կտրված էին ու անհասանելի: Նաև կարծում էի, թե Սոմնիումի մասին ոչ ոք չգիտեր... Կանանց վստահող տխմար արարած:

    Այդ մտքի հետ վերադարձա իրականություն ու հասկացա, որ դեռ կենդանի եմ:

    - Հըն, շեֆ, ի՞նչ անենք:

    Մինչ նրանք կորոշեին, ես սկսեցի հանվել: Ստացվեց, այս անգամ ձեռքերս աշխատեցին:

    Տղամարդիկ շփոթվեցին:

    - Ինչ է անում էս անասունը...

    Ոչինչ, ընդամենն օգտագործում էի կաշիս փրկելու վերջին հնարավորությունը: Թե փրկող ունեի այդ պահին, Սոմնիումը չէր, ոչ էլ հարստությունս. մարմինս էր անհագուստ:

    Մերկացա: Անրին այլևս չկար: Հիմա ես էի միայն, ճիշտ է, ահագին մկանոտած ու քաչալացած, բայց դեռևս կին: Եվ իրականում երբեք էլ տղամարդ չդարձած:

    Մի՞թե ի վերջո կրակի էին տալու վայրենության անսովոր իմ մարմինը: Անրիին կորցնելով՝ լրիվ անպաշտպան դարձա, ու վախն ուժեղացավ:

    - Գրողի տարած քա՜ծ...

    Օհո, նկատեցին:

    «Շեֆ» կոչվածը մոտ եկավ՝ չռած աչքերը դուրս թափելով վրաս: Ատրճանակը դրեց ճակատիս:

    - Կսատկացնեմ հենց հիմա:

    Բայց ինչո՞ւ: Կենդանի մնացած բերան թե ունենայի, կհարցնեի ես: Հո չէի խլում քո չունեցած շքանշանները, ընդամենն իմն էի ստեղծում` այն էլ հարազատիդ երջանկացնելու շնորհիվ:

    Շուտով Էլդան վերադառնալու էր իր սովորական աշխարհը՝ կյանքից գոհ ու երջանիկ, ես էլ ինձ մի քիչ հերոս կզգայի, վատ կլինե՞ր: Պիտի անպայման հարամ անեին վերջում...

    Սառը մետաղը սեղմում էր ճակատս: Լավ բան չստացվեց... Երազանքի աշխարհը գլխիս փորձանք դարձավ:
    Էլ ոչ մի նոր սկիզբ Սոմնիումում, վերջացավ սրանով, որոշեցի ես այդ պահին: Եթե իհարկե սա չլիներ իմ մահը, ու ես դեռ որոշումներ իրականացնելու հնարավորություն ունենայի...

    - Կսատկացնե՜մ...

    Նորից գոռաց շեֆը՝ բերանի փրփուրը վրաս ցփնելով: Բայց հենց այդ պահին զգացի, որ սատկացնողը չի: Արդեն այն կատաղությունը չկար աչքերում. ինքնասիրությունը մխիթարվել էր՝ հակառակորդ տղամարդ չգտնելով: Էլ իրեն այդքան խաբված ու նվաստացած չէր զգում: Դա նկատելով՝ սիրտ առա:

    - Դուրս եկեք բոլորդ,- կարգադրեց:

    Մենակ մնացինք մառանում:

    - Հիմա դու ինձ մեկ առ մեկ կպատմես, թե ինչ է էստեղ կատարվում: Թե չէ գլուխդ կցխեմ:

    Այդքան հեշտ լիներ խոսելը, վաղուց կպատմեի. ջարդած ծնոտս չէր աշխատում: Բայց շեֆը սպասում էր: Ես իրեն նայեցի, ինքը՝ ինձ: Մի րոպե, մատս տնկեցի ես: Գետնին ընկած պիջակիս գրպանից գրիչ հանեցի, քիչ առաջ կյանքս փրկած ներքնազգեստը փռեցի գետնին ու կռանալով վրան՝ գրեցի. «Հեչ, լողալ էինք սովորում. ջուրն այստեղ հոյակապ է»: Եվ այն երկու ձեռքով բռնած՝ տնկեցի շեֆի դեմքի առաջ: Ծանր բռունցքը թափով իջավ այտիս...

    ...

    Ուշքի եկա... Ինչն արդեն իսկ լավ լուր էր:
    Գլուխս ցավից պայթում էր, բայց այնտեղ դեռ մի հին միտք էր պտտվում՝ երևի միակ կենդանի մնացածը:
    «Էլդան հասցրե՞ց երջանիկ լինել»:
    Փորձեցի շուրջս նայել: Ծովափին էի: Փոքրամարմին մի ծերուկ կռացել էր վրաս.

    - Պարոն Անրի, պարոն Անրի...

    Հավանաբար ծանոթ էինք: Ձկան տաղավարի տե՞րն էր:

    Հագիս ոչինչ չկար, բայց ես դեռ պարոն Անրին էի: Փուչ աշխարհ...
    Ու ես հասկացա՝ նորը ստեղծելու ժամանակն է:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  13. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (06.01.2013), Ingrid (05.01.2013), kivera (07.01.2013), Sagittarius (05.01.2013), Sambitbaba (05.01.2013), Արուսյակ (11.01.2013)

  14. #8
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    6–րդ տարբերակ
    Աշխարհի սկիզբը-2


    Չեմ հիշում`որտեղ էին կոտրվում ակնկալիքները, երբ մարդիկ շարունակում էին արարել…. Ակնհայտ էր, որ ձյունը եկավ, որովհետև ամպերը փշուր-փշուր եղան ու պսպղալով լուծվեցին տանիքների վրա: Հեռավորությունից բացվող դաշտում հավերը կոտրում էին իրենց ածած ձվերը… Աքլորի պես սուլելով`ես անտարբեր էի բոլոր սկիզբներին, դրանք, դրանք բոլորն էլ ինձ ջարդուփշուր անող արվեստ են…

    Հետո ես ու Սարգսյանը կանգնեցինք միջանցքում:
    -Խոսիր,-ասաց:
    -Տրական հոլովը, դա այն առարկան կամ իրն է…
    -Այո, այո, շարունակիր:
    -Դա…
    -Քեզ ի՞նչ եղավ:
    -Չեմ շարունակում,-ասացի ու դուրս եկա:

    Հետո վազեցի մորս հետքերով: Նա ծաղիկներ է գնում: Սիրում է, դրա համար էլ գնում է, կամ էլ գնում է, որովհետև դրանք կան: Մկրատով այնքան է կտրում եզրերից, մինչև իր ծաղկամանին հարմար են դառնում, հետո կանաչ ցողունները դեն է նետում: Ես ամաչում եմ…
    Հետո անձրև`ուրեմն`թաց էր: Պատուհանից միշտ էլ կարելի է տեսնել նրան, որովհետև երբ երկինքները օրորվում են, ու, ինչ-որ բան ջարդվելով, վերևից հասնում է այստեղ: Երեխան ամեն անգամ ձեռքերը պարզում է անձրևի ու ձյան համար… անհեթեթորեն աշնանը, հասկանո՞ւմ կամ պատկերացնո՞ւմ ես, նա ամեն անգամ աշնանը հավաքում է տերևները, բարձրանում ճյուղերի վրա ու սոսնձել է փորձում դեպի ետ: Ամրացնում է`ինչով պատահի: Ասում են`ոչ ոք չի հասկանում նրան…
    Հետո, մի օր նրան հարցրին`ի՞նչ ես անում, պատասխանեց, որ, հավանաբար, հարցնողը ուզում էր հարցնել`ինչի՞ ես անում, ու սխալվեց գուցե: Հարցնողը մեծ էր, ինքը`երեխա, ու որովհետև ինքը փոքր էր, հարցնողը `ծեր, հարցնողը հեռացավ բարկացած:

    Հիմա ահա ես և մեր տան առաստաղը, որից սկսվում է կախվել ջահը, ու որը, եթե ընկնի, պետք է փոխարինել ուրիշով:
    -Հասկանո՞ւմ ես, ես չեմ հասկանում`ինչպես կարող եմ նոր տաբատ գնել, երբ այդքան սիրում եմ այս մեկը: Ես կապվում եմ սկզբին: Հասկանո՞ւմ ես, միթե՞ չես տեսնում, որ չեմ կարող բոլոր տողերս գրել այս գրիչով, ու հետո դրա նման մեկին փողոցում ընկած տեսնելով`պարզապես անցնել:
    -Այն ամենը, ինչ անեզր է ու անկախ, տարածության մեջ գծված ուղիղ է ընդամենը՝ հարթության մեջ առանց կետերի՝ լայն ու ընդարձակ տարածություն: Այդ ուղիղ անկախ է...
    -ինչո՞ւ:
    -Որովհետև չի արարվել հատուկենտ տեղից, պարզապես ձգվել է ու երկարել, որքան որ սուլել է նկարողը:
    -Ինչո՞ւ:
    -Որովհետև չի արարվել հավերժության համար…
    -Ինչո՞ւ:
    -Որովհետև անսկիզբ է ու նրան կարելի է շարունակել թե՛ աջ ծայրից, թե՛ ձախից, իսկ ես կամ դու, հասկանում ես, մենք այդպիսին չենք:
    -Ինչո՞ւ:
    -Չգիտեմ, չգիտեմ, ինձ մի հարցրու, ես չգիտեմ` որտեղից են գալիս այս զգացմունքները,- պատասխանեց ուսուցչուհին:
    -Ես չէի կարող բացատրել տրական հոլովի գաղտնիքները, որովհետև դրսում կանգնած մեքենայի վրա փոշի էր նստել: Հետո ինչ -որ մեկն անցել էր ու փոշու շերտի մեջ մատով ապակու վրա գրել էր՝ լվացեք: Ես չկարողացա շարունակել, որովհետև վերադարձա այն կետին, երբ ինքս էի դա անում: Հիշողություններն ինձ ցրում են բաց թողնված տարածության կետերի մեջ, ես կարողանում եմ տեսնել ծառերից ընկնող տերևների սկիզբը ու ես երբեք չեմ շփոթում դրանք: Ինձ հայտնի են ձյան և անձրևի արարումը, բայց ես չեմ կարողանում գտնել հիմա-ից դեպի ետ ընկնող տարածությանը, որտեղ ձևավորվեց իմ աշխարհը:
    -Որովհետև քեզ հեռավորություն է պետք, որը բացվում է ճյուղի ու գետնի արանքում, ասֆալտի, անձրևի ու ձյան: Հեռավորություն մինչև երկիր:
    -Բայց ես այդ բացատների մեջ վախենում եմ հուսահատությունից ու հուսախաբություններից, որոնցից խուսափել չեմ կարող:
    -Առանց դրանց չեր կարող արարվել քո աշխարհը: Ի վերջո, մարդիկ վերադառնում են սկզբին, երբ ուզում են ինչ որ բան փոխել:
    -Ես տատանվում եմ սարսափելի, գուցե նույնիսկ չեմ էլ ուզում իմանալ եղածը, չեմ ուզում լինել որևէ մեկի շարուանակությունը: Ես թունել մտնելուց առաջ `սկզբին նայելով եմ մտածում վերջի մասին, երբ մութ է լինում ու դրսում սև է, մտածում եմ, որ թունելի վերջոևմ պիտի լույս լինի, այդ հենց սկիզբն է մեղավոր, որ ես սկսում եմ մտածել իրենից հետո եկող իրեի մասին…
    -Սարգսյանը լուռ ժպտաց իր փոքրիկ աշակերտին, մտածեց, որ անհրաժեշտ է հանդիպել նրա մոր հետ, ու խնդրել, որ երեխայի դիմաց այլևս չկտրի ծաղիկների ծայրերը, որովհետև նա դրանք իր հետ դպրոց է բերում ու դասաժամերի ընթացքում երկար ուսումասիրում է, հետո երբ ընկերները հարցնում են `ի՞նչ ես անում, ասում է, որ ծաղիկի աշխարհի սկիզբն է հասկանալ փորձում, և որ չխանգարեն իրեն:
    Ուոսուցչուհին ժպտում է ամեն անգամ, հետաձգում տրական հոլովի մասին բոլոր հարձուփորձերը, ու միայն երկար ժպտում իր աշակերտին:

    -Նա այնքան շատ է փորձում ճանաչել իրերը, զգացմունքները, սեփական աշխարհայացքի, աշխարհի կառուցումը, նույնիսկ մի անգամ տետրի մեջ միջատ էր ճզմվել, հետաքրքիր կերպով հենց միջակետի վերևում`դառնալով վերջակետ: Երեխան շատ էր բարկացել, երբ իր մտքերը ավարտել էին փորձել (միջատը) ու օրեր շարունակ ջնջել էր փորձում միջատի աննշան հետքը:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  15. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Lusntag Lusine (06.01.2013), Sambitbaba (06.01.2013), Ամմէ (04.01.2013), Արուսյակ (11.01.2013)

  16. #9
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    7–րդ տարբերակ
    ԱՇԽԱՐՀԻ ՍԿԻԶԲԸ-3


    -Ադամ,Ադամ....որտեղ ե՞ս,դուրս արի։ Ինչքան կարելի է ինձ զայրացնել։ Ադամ , ես առաջվա նման
    երիտասարդ չեմ, մեծացել եմ...ինձ հուզվել չի կարելի։
    Ադամը թաքնվել էր գետակի եղեգների մեջ ու ձայն չէր հանում
    -Թող փնտրի ինչքան ուզում է,դուրս չեմ գալու....ինձ ամեն ինչ այլ կերպ էր խոստացել,բայց էլի նույն է-,Ադամը նողկանքով շուրջ բոլորը նայեց,-անգամ այս գորտը իր կանաչ մարմնով ու չռված աչքերով նույնն է...Տեր Աստված ես նույնիսկ գույնի անունը գիտեմ, կենդանու անունը...գիտեմ որ աչքերը աչքեր են կոչվելու... պարզ երևում է ,որ ծերուկը իրեն նեղություն չի տվել,ու երևակայությունը չի շարժել ....Տեր Աստված....
    -Ինձ ես կանչում որդյա՞կս,-ափից լսվեց Արարիչի ձայնը,-դուրս արի ու մի զայրացրու ինձ Ադամ։ Գիտես որ լինելու է այնպես ինչպես ես եմ ուզում։
    ,,Բռնակալ,-մտածեց Ադամը.գոնե իմ կարծիքն էլ հարցնեիր մինչև այս ամենը ստեղծելը։
    Ադամը դժկամորեն դուրս եկավ եղեգների միջից ու քայլեց դեպի արարիչը։
    -Դու քեզ լավ չես պահում Ադամ ու ես ուզում եմ հասկանալ ինչու՞։
    -Լիլիթին եմ ուզում,հմայիչ ու կրակոտ Լիլիթին։ Իսկ դու մի օրից իմ կողոսկրից ստեղծելու ես մեկին,ով հիմա իմ կյանքն է ուտելու,իսկ հետագայում ՝ բոլոր տղամարդկանց կյանքը...ուզում եմ թեթև ապրել,հանգիստ...առանց խնդիրների։
    ,,ապագա անշնորհակալ, ես իմ գլխին խնդիրներ եմ ստեղծում-տխրությամբ մտածեց արարիչը,-ինչքան ուզում ես լավը,կատարյալը ստեղծել միանգամից դառնում են եսամոլ,,
    -Երեխա հո չես..ինչ ես անընդհատ ուզում –ուզում-ուզում,-ահա պետք է մտածել երեխայի մասին , գաղափարը դուր եկավ Արարիչին,- ես ժամանակ չունեմ ընկնել քո կապրիզների ետևից....կարևոր գործեր ունեմ պետք է ստեղծեմ կենդանիներին,բույսերն են կիսատ մնացել ու էլի բաներ։ Իսկ դու միայն քո մասին ես մտածում...լավ դեռ վայելի քո մենակությունը մինչև կգամ...
    -Անուղղղելի է մարդ արարածն ու անշնորհակալ։ Մյուս անգամ այլ բան ստեղծելու մասին կմտածեմ ինչքան էլ ալարեմ,-միտքը դուր եկավ Արարիչին ու նա առույգ քայլերով անէացավ օդի մեջ։
    Գնա՞ց,թե այստեղ է,-Ադամը սկսեց շուրջ բոլորը նայել,- դե արի ու որոշի այստեղ է, այստեղ չէ։ Հենց ստեղծման առաջին օրվանից իր կարծիք է պարտադրում...ու ոչ մի ազատություն,-դժգոհ մտածեց Ադամը,-աաաաաա...պետք է մտածել ազատության մասին՝ խոսքի,անձի,ազատ ապրելու ,անգամ հավատքի,,։ Միտքը դուր եկավ Ադամին՝ հիասքանչ վրեժի գաղափար։
    -Ես ամեն ինչ կատարյալ եմ ուզում լինի ,իսկ դու մտածում ես վրեժի մասին որդյակ իմ։
    -Հերիք է իմ մտքերի մեջ մտնես։ Դու անընդհատ ինձ ճնշում ես քո ցանկություններով։ Դու չես ուզում հաշվի առնել իմ կարծիքը, ես այլ սկիզբ եմ ուզում։
    -Կլինի այն ինչ եղել է ու մի բողոքի,- զայրացավ Արարիչը։
    -Դու բռնակալ ես ու ես հոգնել եմ։ Գնում եմ քնելու,- Ադամը նեղացած պառկեց դրախտի միակ խնձորենու տակ ու աչքերը փակեց։
    -Ադամ արթնացի...Ադաաաաամ....
    Ադամը աչքերը բացեց ։ Դիմացը նստած էր հմայիչ Եվան ու խորամանկ հայացքով նայում էր Ադամին։
    -Ինչպե՞ս ես Ադամ,- երգեցիկ ձայնով հարցրեց Եվան։
    -Լավ,- բայց առանց քեզ ավելի լավ կլինեի ,,մտածեց Ադամը։
    -Մի բողոքի, առանց ինձ նույնիսկ կես ժամ չէիր ապրի։
    -Ի՞նչ,-վախեցավ Ադամը,-դու էլ ես մտքեր կարդում։
    -Քո հետ ինչ որ բան այն չի Ադամ, Ինչ մտքերի մասին է խոսքը,-զարմացավ Եվան.-երևի սոված ես...Խնձոր կուտե՞ս։
    Ադամը նայեց Եվային,խնձորին,նայեց կապույտ անամպ երկնքին (Արարիչը դեռ ամպերը չէր ստեղծել), նորից նայեց Եվային ու ձեռքը մեկնեց դեպի խնձորը.,,այսքան շու՞տ,,։
    ,,Անքննելի են գործերը Աստծո,, հոգոց հանեց Ադամը ու կծեց հյութեղ ,համեղ խնձորը։
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  17. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (06.01.2013), Ամմէ (04.01.2013)

  18. #10
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    8–րդ տարբերակ
    Իկարո


    Ամբողջ օրվա ընթացքում այդպես էլ չկարողացավ վերջնական որոշում կայացնել: Ուղեղը հրաժարվում էր մտածել ու նյարդայնացնող համառությամբ ժամացույցի զարկերն էր հաշվում. մե՛կ, երկո՛ւ, մե՛կ, երկո՛ւ, մե՛կ: Երկու ձեռքով ամուր սեղմեց գլուխը: Պետք է զանգել, անկախ ամեն ինչից պետք է զանգել, թող չպատասխանի, թող չվերցնի հեռախոսը, թող կոպտի անգամ: Պետք է զանգել: Իջեցրեց ձեռքերը: Մե՛կ, երկո՛ւ, մե՛կ, երկո՛ւ, մե՛կ: Կտրուկ վեր կացավ տեղից, խլեց պատից ժամացույցը, հանեց մարտկոցներն ու նետեց բազմոցին.
    - Ձայնդ կտրիր վերջապես,- նետեց ատամների արանքից ու մոտենալով պատուհանին ճակատը հպեց սառը ապակուն: Սառնության հաճելի ալիքից փակեց աչքերը: Ամեն ինչ կտար միայն թե երբեք չվերջանար այս պահը, միայն թե դադարեր մտածել, միայն թե մոռանար ամեն ինչ: Կանգներ այսպես անշարժ մինչև ամեն ինչ ավարտվեր, մինչև էլ կարիք չլիներ մտածելու: Ժպիտանման ինչ-որ բան երևաց շուրթերին: Հաճելի էր: Բայց սառնությունը երկար չտևեց: Փորձեց փոխել ճակատի դիրքը. հաճելի զգացողությունից հետք անգամ չէր մնացել: Դժկամությամբ բացեց աչքերը:
    Դրսում մութ էր: Հայացքն ընկավ մի ծեր կնոջ, ով մայթեզրին կանգնած համբերատար սպասում էր լուսացույցի կանաչ ազդանշանին, իսկ փողոցով գլխապտույտ արագությամբ սլանում էին մեքենաները: Ամեն ինչ սովորական էր, ու այն, որ ոչինչ չի փոխվել, ցավեցնելու չափ վիրավորական թվաց:
    - Կհասցնե՜ք,- տխուր քմծիծաղ տվեց:
    Հայցքը վեր բարձրացրեց, ամեն ինչ նույնն էր, նույն աստղերը, նույն ժամին, նույն տեղում: Կարծես ոչինչ էլ չէր եղել, կարծես ամեն ինչ նույնն էր, կարծես չկար այդ ատելի գմբեթն ու նրա սահմաններից դուրս, ամբողջ մոլորակով տարածվող մահացու, թունավոր խավարը: Կարծես օր-օրի ավելի ու ավելի չէր սեղմվում ապակե սահմանն Իկարոյի շուրջ, կարծես շուտով ստիպված չէին լինելու արվարձաններն ընդհանրապես առանձնացնելու քաղաքից:

    Արդեն ավելի քան հինգ տարի էր, ինչ քաղաքն ամբողջությամբ մեկուսացրել էին մոլորակից: Երրորդ համաշխարհային պատերազմը, որի սկսվելու հավանականությունից սարսափում էին բոլորը, որն արդեն երեք հարյուրամյակ ամեն գնով կասեցնում էին գերտերությունները լավ հասկանալով դրա հետևանքները, բայց որի սկսվելը տարեցտարի ավելի սպառնալի ու անխուսափելի էր դառնում նորանոր զինատեսակների ու հակամարտության նորանոր պատճառների ի հայտ գալու արդյունքում, վերջիվերջո, հակառակ բոլոր գործադրված ջանքերի, սկիզբ էր առել: Հաշված ժամերի ընթացքում իսպառ ոչնչացվել էին տասնյակ պետություններ: Զանգվածային ոչնչացման քիմիական, կենսաբանական, ջերմային, մթնոլորտային ու ատոմային զենքերը մահ ու խավար էին սփռել ամենուր: Դա, մարդկության պատմության ընթացքում երբևէ եղած ամենակարճ պատերազմն էր: Այն տևել էր ընդամենը 127 ժամ: Բայց երբ հակամարտող տերությունները, կամ ավելի ճիշտ դրանցից մնացած խղճուկ մնացորդներն իրենց արածից սարսափահար, գլխապատառ նետվել էին մեկուսացնող գմբեթներ կառուցելու, մոլորակի 12 մլրդ բնակչությունից կենդանի էր մնացել ընդամենը մի քանի հարյուր հազար հոգի: Այժմ ամբողջ մոլորակում կար ընդամենը երեք քաղաք: Երեք ապակեպատ քաղաք: Դրանց սահմաններից դուրս կանգնած էր խիտ, թունավոր փոշու ամպը, որը ծածկել էր ամբողջ մոլորակն ու ամենուր մահ ու խավար էր սփռել: Իկարոն այդ երեք քաղաքներից մեկն էր: Քաղաքն ամբողջությամբ պարփակվել էր ապակյա հսկայական մեկուսիչ գմբեթի տակ: Գմբեթը ներսից ծածկել էին հսկայական էկրաններով, որոնց վրա ցերեկը ամպեր էին լողում ու փայլում էր արևը, իսկ երեկոյան աստղեր էին շողում: Հսկայական գործարանները վերամասնագիտացել էին արհեստական սննդի, վառելիքի և թթվածնի արտադրամասերի: Իկարոն ապրում էր քիչ թե շատ նորմալ կյանքով, կամ ավելի ճիշտ, ձևացնում էր, թե նորմալ կյանքով է ապրում: Ու մարդիկ հաճախ մոռանում էին, թե ինչ է կատարվում քաղաքի սահմաններից դուրս:

    Այս ամենն իհարկե նորություն չէր: Բայց Սեմի անհանգստությունն այսօր այլ պատճառ ուներ: Այն, ինչ նա տեսել էր առավոտյան, անհամեմատ ավելի սարսափելի էր, քան ատոմային պատերազմը: Պետք էր ամեն գնով խոսել Կիլանայի հետ: Շրջվեց: Մոտեցավ հեռախոսին ու արագ, կարծես վախենալով, որ հապաղելու դեպքում համարձակությունը չի հերիքի, վերցրեց հեռախոսը:

    - Կիլանա՛,- մի պահ լռություն տիրեց, հետո լսվեց երաժշտություն՝ Գորի Ամեբիսն էր, դառը ժպտաց. Կիլանան միշտ էլ հիանալի երաժշտական ճաշակ ուներ, և իրենց ծանոթությամբ հենց Ամեբիսին էին պարտական, բայց հիմա Ամեբիսի ժամանակը չէր,- պատասխանիր,- շշնջաց: Երկար տևեց երաժշտությունը, շա՜տ երկար, ու երբ արդեն վերջնականապես համոզվելով, որ Կիլանան չի պատասխանելու, ուզում էր անջատել հեռախոսը, լսվեց այնքան ծանոթ ու այնքան հարազատ ձայնը.
    -Ինչո՞ւ ես զանգել:

    Սեմն ավագ գիտաշխատող էր «Ասսար» տիեզերահետազոտական կենտրոնում: Գլխավորում էր առանցքային նախագծերից մեկը, որի նպատակը կյանքի գոյության համար պիտանի մոլորակների հայտնաբերումն ու ուսումնասիրությունն էր: Պատերազմից առաջ Սեմի թիմը բաղկացած էր 150 առաջնակարգ մասնագետներից, որոնք տարիներով, օր ու գիշեր, գերհզոր աստղադիտակների ու արհեստական արբանյակների միջոցով ուսումնասիրում էին տիեզերքի ամեն միլիմետրը: Մինչ պատերազմի սկսվելն արդեն հայտնաբերվել էր 12 մոլորակ, որոնք բավարարում էին առաջադրված բոլոր պահանջներին: Ամենամոտը 8 լուսատարի հեռավորության վրա գտնվող Աղեղի համաստեղության Ա-27 աստղի շուրջ պտտվող փոքրիկ մոլորակն էր: Եթե Ակելային հաջողվեր ավարտին հասցնել իր երկտեղ ատոմային տիեզերանավը, ապա կպահանջվեր մոտ 12 տարի Ա-27-ին հասնելու համար: Բայց սկսվեց պատերազմն ու կառավարությունը դադարեցրեց թե տիեզերանավի կառուցման, թե հետազոտական աշխատանքների ֆինանսավորումն ու թիմը ցրվեց: Քաղաքն այլևս գիտաշխատողների կարիք չուներ, այժմ գործարաններում աշխատող բանվորներ էին անհրաժեշտ: Օդ ու սնունդ էր պետք արտադրել: Տիեզերքը կսպասեր:

    Թիմում մնացել էր միայն Սեմը: Սկզբնական շրջանում Կիլանան էլ հրաժարվեց դուրս գալ թիմից, բայց օր-օրի ավելի ու ավելի էին սրվում Սեմի ու Կիլանայի հարաբերությունները, օր-օրի ավելի ու ավելի երկար էր թվում Իկարոյից Ասսար ձգվող խավար ճանապարհը: Սեմի ողջ ուշադրությունը կենտրոնացած էր տիեզերանավի վրա: Նա այլևս այն ուրախ երիտասարդը չէր, ում սիրում էր Կիլանան: Մի առավոտ Կիլանան աշխատանքի չգնաց: Սեմին ասեց. մոռացի ինձ, ու չգնաց: Ապակե քաղաքում, իր փոքրիկ ապակե սահմանը ստեղծեց ու մեկուսացավ աշխարհից: Սեմն էլ կարծես մոռացավ Կիլանային ու ինքնամոռաց խորասուզվեց աշխատանքի մեջ: Ու հիմա, երբ Կիլանան տեսավ Սեմի համարը, անակնկալից արձանացավ հեռախոսի մոտ: Երեք տարվա ընթացքում Սեմը ոչ մի անգամ չէր զանգել իրեն: Իրեն ընդհանրապես էլ ոչ-ոք չէր զանգում: Հեռախոսի զանգից վեր էր թռել ու հիմա չգիտեր ինչ անել: Մի ամբողջ հավերժություն անցավ մինչև ստիպեց իրեն վերցնել հեռախոսը.

    - Ինչո՞ւ ես զանգել,- շշնջաց խզված ձայնով:

    Զանգելիս չէր մտածել ինչ է ասելու, շփոթված լռություն տիրեց.
    - Կիլանա,- չգիտեր ինչից սկսել:
    - Ինչո՞ւ ես զանգել,- դողաց ձայնը:
    - Կիլան...
    - Ինչո՞ւ ես զանգել,- գոռաց,- չզանգես էլ ինձ,- լարվածությունից դողում էր: Երեք տարվա միայնությունը շպրտեց հեռախոսի էկրանին ու փլվեց բազմոցին: Նորից զանգ եկավ: Անջատեց: Կրկին: Էլի անջատեց: Մի քանի րոպե լռություն տիրեց: Նորից զնգաց հեռախոսը, այս անգամ զանգ չէր, Սեմն ինչ-որ նկար էր ուղարկում: Բացեց նկարը: Աստղային երկնքի մի հատված էր պատկերված: Կիլանան անգիր գիտեր տիեզերքի ամեն միլիմետրը: Մի պահ հայացքը սահեց նկարի վրայով, հետո կենտրոնացավ մի կետի վրա: Լարված հայացքը զարմանք արտահայտեց, հետո՝ սարսափ:
    - Չի կարող պատահել,- շշնջաց:
    Նորից զանգ եկավ: Միանգամից վերցրեց.
    - Ե՞րբ ես սա նկարել:
    - Առավոտյան: Ժամանակ չկա Կիլանա: Ես արդեն դուրս եմ եկել: Քո մոտ եմ գալիս: Պատրաստվիր: Ճանապարհին կպատմեմ ամեն ինչ: Հիշո՞ւմ ես Ակելայի տիեզերանավը:
    - Հա:
    - Լավ: Դուրս արի: Կպատմեմ:

    Սեմը մի քանի օր առաջ վերջնականապես ավարտին էր հասցրել «Ակ-1»-ը՝ Ակելայի կիսատ թողած տիեզերանավը: Հինգ տարի, ամեն օր, գերմարդկային ջանքերով, միայնակ կատարում էր տասնյակ մարդկանց համար նախատեսված աշխատանքը: Հինգ տարի միայն մի միտք էր գլխում՝ հեռանալ Իկարոյից, հեռանալ այդ ապակե դագաղից ուր կյանքն այլևս մղձավանջ էր: Կարճատև ընդմիջումներն օգտագործում էր տիեզերքն ուսումնասիրելով, ու ամեն անգամ ավելի ու ավելի էր համոզվում, որ միակ հնարավոր փրկությունը Ա-27-ն էր, այդ հեռավոր աստղը, որը կանչում էր կարծես: Փոքր էր հավանականությունը, որ այնտեղ իրոք կգտնվեն համապատասխան պայմաններ, բայց Իկարոյում էլ դրանք այլևս չկային Սեմի համար: Այդ գիշեր Սեմը առաջին անգամ փորձարկել էր Ակ-ը, գոհ էր արդյունքից, երկու պտույտ էր կատարել մոլորակի շուրջը: Վայրէջքի պատրաստվելիս հայացքն ընկել էր հեռվում երևացող ինչ-որ երկնային մարմնի, սկզբում չէր հասկացել ինչ է դա: Իջել ու նետվել էր աստղադիտակի մոնիտորի մոտ: Չափումների արդյունքերն անսպասելի ու սարսափելի էին: Մոլորակի ուղղությամբ, ահռելի արագությամբ հսկայական մեծության երկնաքար էր շարժվում: Բախումն անխուսափելի էր: Հնարավոր արդյունքը մոլորակի համար՝ ճակատագրային: Ակնհայտ էր, որ մոլորակն իր կյանքի վերջին ժամերն էր ապրում: Բախմանը մնացել էր ընդամենը 54 ժամ: Սեմն ուժասպառ փլվել էր պտտվող աթոռին: Առաջին միտքը Կիլանայի մասին էր, հետո Ակ-ը, հետո Ա-27-ը: Կտրուկ վեր էր թռել տեղից ու դուրս նետվել:

    Իկարոյի արևմտյան սահմանում Սեմին ճանաչում էին: Հեռվից նրա մեքենան տեսնելով բացեցին միջանկյալ սրահի դարպասները: Սեմը, չնայած նրան, որ հինգ տարի, ամեն օր դուրս էր գալիս քաղաքից, ամեն անգամ տհաճ զգացողություն էր ունենում միջանկյալ սրահ մտնելիս, ասես գերեզման մտնելիս լիներ: Սրահում մի պահ փակվում էին երկու դռներն էլ, հետո դանդաղ բացվում էր դրսի դուռն ու սրահի աղոտ լուսավորության տակ կարելի էր տեսնել, թե բացվող դռան տակից ինչպես են ներս թափանցում սև փոշու ամպերը: Ամբողջ ճանապարհը Սեմն անցնում էր առավելագույն արագությամբ, ու աշխատում էր հնարավորինս քիչ նայել շուրջը: Ամենուր մարդկանց ու կենդանիների մնացորդներ էին, որոնք սարսափելի կերպարանքներ էին ընդունում մեքենայի լույսի տակ: Կիլանան գլուխը հենել էր առջևի նստարանի թիկնակին ու կամքի գերլարումով աշխատում էր չնայել դուրս:
    Սեմը, չնայած բավականին դժվարությամբ, բայց ի վերջո կարողացել էր համոզել Կիլանային:
    Վերջապես հեռվում նշմարվեց Ասսարի վիթխարի ուրվագիծը: Սեմը բացեց հեռակառավարվող հերմետիկ դարպասներն ու փակեց հակառակ կողմից: Ասսարի դատարկ միջանցքները պակաս սարսափազդու չէին: Կիլանան սարսռում էր իրենց ոտնաձայների, ամբողջ շենքում տարածվող արձագանքից: Կանգ առան տիեզերակայանի դռան մոտ: Սեմը հավաքեց ծածկագիրն ու դռները դանդաղ ետ շարժվեցին: Հեռվում փայլում էր Ակ-ի արծաթափայլ մարմինը: Կիլանան լուռ մոտեցավ ու հպվեց սառը մետաղին:
    - Վերջ,- շշնջաց,- վերջացավ:

    Երբ Ակ-ը դուրս եկավ մթնոլորտի անթափանց ամպի միջից, նրանց դիմաց բացվող տեսարանը գեղեցիկ ու սարսափելի էր: Երկնաքարը հսկայական չափեր էր ընդունել: Կարելի էր անզեն աչքով տեսնել նրա մակերեսի բոլոր անհարթությունները: Ակնհայտ էր, որ մոլորակը չի դիմակայի հարվածին: Իկարոյի ճակատագիրը վճռված էր: Սեմը երկա՜ր նայեց մոտեցող երկնային մարմնին:
    - Մնաս բարով, Իկարո,- շշնջաց: Հետո շուռ եկավ Կիլանայի կողմ,- Բարի գիշեր,- տխուր ժպտաց ու սեղմեց կառավարման վահանակի կոճակներից մեկը: Լսվեց ներս թափանցող գազի սվվոցը: Կիլանայի կոպերը ծանրացան:
    - Բարի գիշեր,- շշնջաց ու փակեց աչքերը:

    ***
    Գետակի ափին, ճյուղերից պատրաստված խրճիթի առաջ, մի տղամարդ, ընձառյուծի մորթին ուսերին գցած, լարված հայացքով, զգուշությամբ մաշկում էր դիմացն ընկած հսկա եղջերուն: Քիչ այն կողմ մի կին էր նստած ու ուռենու ճյուղերից կողով էր գործում: Հեռվից լսվում էր երեխաների ուրախ աղմուկը:
    - Կիլանա,- կանչեց տղամարդը,- կողովը բե՛ր:
    Կինը ժպտաց, ու վեր կացավ:

    ***
    Հազարամյակներ անց գիտնականները գլուխ կկոտրեն բանական մարդու հանկարծակի հայտնվելու առեղծվածը բացահայտելու համար, հարյուրամյակներ շարունակ հնէաբաններն ապարդյուն կփնտրեն կապկամարդուն ու բանական մարդուն կապող «պակասող օղակն» ու չեն գտնի: Ու անզորությունից հազար ու մի տեսություն կհորինեն՝ մեկը մեկին հակասող ու մեկը մեկից անհավանական: Ու ոչ ոք այդպես էլ չի իմանա Սեմի ու Կիլանայի պատմությունը, ոչ մեկի մտքով անգամ չի անցնի, որ տիեզերքի անսահման խորքերում կար մի մոլորակ, ու կար մի քաղաք Իկարո անունով, որտեղ Գորի Ամեբիսն էր հնչում, որտեղ մարդիկ սիրում ու ատում էին, ու որտեղ էլ հենց սկիզբ էր առել երկրային բանականությունը:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  19. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (07.01.2013), Ingrid (05.01.2013), Moonwalker (06.01.2013), Sagittarius (05.01.2013), Sambitbaba (06.01.2013), Ամմէ (04.01.2013), Արուսյակ (11.01.2013), Վահ (06.01.2013)

  20. #11
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    9–րդ տարբերակ
    Մահացած կնոջ աչքերը


    Առաջին ու վերջին անգամ է: Սև կետեր, սև-սև գերխիտ նյութեր, բախում, տրաք, մոլորակի սկիզբ, գորշ նյութ: Աշխարհի վերջը հորս թիկունքում զբոսնում է. հայրս ծնողներ չունի, մեջքն անպաշտպան է մահից: Վաղուց, շատ վաղուց պապս, նախապապս, նախատատս մրսել են մեջքին փչող սառնությունից:

    Բոլոր ջանքերդ գործի կդնես ձուլվելու իրականությանը, կենսունակ դառնալու, քեզ մարդ զգալու: Ուտիճներին, որդերին, գետնի տակի կենդանիներին հրեմ ետ. դժգոհ հեռանում են ու իմ թիկունքում սպասում: Ճանապարհը կգտնեմ, շնորհակալություն: Ես չգիտեմ իմաստը: Սպասման թանձրություն կա: Մահացած կնոջ աչքերը կխոսեն քեզ հետ:

    Մեռած աչքերն ասում են. նրանք հերթով կլքեն` հավաքած համերն ու հոտերը, ձայներն ու հնչյունները, հիշողությունն ու տխրությունը, անլաց, խելոք, հաշտ. կենցաղի մեջ կորած-մոլորած մայր, շվար-անփող հայր, անոտ-անգլուխ-մեռած տիկնիկներով քույր ու եղբայրներ: Նրբիկ մարդիկ լքելու են անպայման` թողած ինձ կենցաղը, փողը, տիկնիկը: Նրբիկ մարդիկ փոքրիկ ճնճղուկներ են: Երբ հերթով, դանդաղ թռչում են, երամի հեռանալ չես տեսնում:
    Ես էլ չեմ ամաչում, չեմ թաքցնում կարոտը, էլ չեմ վախենում, չեմ ընդվզում, որովհետև չեմ կարողանում, որովհետև ՄԵՆԱԿ եմ: Իմաստը չեմ հասկանում:
    Ճնճղուկի հոգին փակ, անտակ տարածք է:

    Մեռած աչքերը հարցնում են` ինչի՞ համար ճամփորդեցիր: Այդ երկար օրով, երկար երեկոյով ու ցերեկով կարողացար ճամփորդել առանց ինձ: Իմ զբոսանքներում ձեռքերդ ուսերիս, մեջքիս շուրջ է պտտվում: Համբուրեմ ձեռքդ, ծիծաղենք` թե ոնց որ քահանայի համբուրես, բայց արյունդ եմ համբուրում, որովհետև էդ որդ-երակներիցդ արյունն ավելի մոտ է: Մի խոսքով` համբուրեմ ձեռքդ, անհայտ ճամփա եմ գնում:

    Ինձ մնում է ճանապարհ ընկնել: Մեկ է` հնարավոր է ծովը հաճույք է ստանում ափերը ժայռերին խփելով: Ժայռային տարածությունն այդտեղ բացվում է նեղ կտրվածքով, ընդունում ծովին, գուրգուրում, սիրում, բաց թողնում. հնարավոր է` ոչ. գեղարվեստական ֆիզիկա:
    Ծովի հպարտությունն եմ պատկերացնում, երբ դարը մեկ մի ճանապարհորդ երկար ափին կանգնել, երկար նայել է լուսաբաց-մայրամուտին, երկար հիացել, գնացել, մյուսն է եկել: Ծովի ձանձրույթն եմ պատկերացնում, իմ հրճվալից հեռանալը: Իմա՞ստը:
    Ամեն դարը մեկ եկողնորս Բրեյգելի կույրերն ենք իրար հետևից ընկած: Միշտ էլ այդպես եղավ: Ճամփորդի իմ աչքով:

    Մեռած աչքերը տեսնում են կտրված գլուխ` կողքի վրա ընկած, բաց գանգատուփից կախված փայտե աստիճան: Եվ բարձրանում են հիսուսները, ծնողները, երեխաները, սիրածները, մոլորվածները, նկարիչները, բոլոր ճնճղուկները: Ահ, սլանում եմ աստիճանն ի վեր:

    Անիմաստ բառերի մնացորդներ հավաքեցի հեշտացնելու հրաժեշտի խոսքը:
    Ինձ համար աշխարհի վերջն իմ մահն է:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  21. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Sambitbaba (06.01.2013)

  22. #12
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    10–րդ տարբերակ
    ԱՇԽԱՐՀԻ ՍԿԻԶԲԸ-4


    Հաջորդ առավոտյան, որ արթնացա, ասֆալտի ու էլի ինչ-որ երկաթային-թթվաշ հոտ խփեց քթիս: Զգացի, որ խեղդվում եմ` ընկած ֆեյսոմ օբ ֆլօօր:
    Առաջին պահին չհասկացա` ինչի եմ ասֆալտին էսքան մոտ: Գլուխս մի տեսակ ծանր էր, չէի կարողանում բարձրացնել: Պառկած տեղից փորձեցի աչքի անցկացնել շուրջս: Բոլոր կողմերից շրջապատված եմ պառկած մարմիններով: Մի մասը բերանքսիվայր են, մյուսները սառած աչքերը հառել են երկինք, բայց էդ աչքերը ոչինչ չեն արտահայտում ու երկինքը ոչինչ չի արտահայտում` նրանց ի պատասխան: Էս բոլոր մարմինները անկենդան են, բոլոր դեմքերը` սառած, ու հանկարծ ուղեղս ծակում է էն միտքը, որ ես սխալմամբ եմ կենդանի մնացել: Ծանրացած ձեռքս տանում եմ դեպի գլուխս, որտեղ էդ միտքը ծակել էր ու մի մեծ խոռոչ եմ հայտնաբերում: Խոռոչից ուղեղս ծորացել է ասֆալտին, լերդացել, ու երևի դրա հոտն եմ զգում ասֆալտի հոտի հետ խառնված` սառը, թթվոտ, երկաթային:
    Հիշեցի, որ քիչ առաջ երազ էի տեսնում: Երազս հեռավոր մոլորակի մասին էր, որը երկու արեւ ուներ, ու երբ մեկը մայր էր մտնում, դուրս էր գալիս մյուս արևը եւ այսպիսով այդ մոլորակում գիշեր չէր լինում: Միայն 15000 տարին մեկ արևների արանքը թափառական մի մոլորակ էր խցկվում եւ գալիս էր գիշերը, շատ կարճ, ընդամենը երկրային մի 10 ժամի չափ: Մոլորակի բնակիչները սակայն, այդ կարճ պահը, մինչև հաջորդ առավոտ` քնելու փոխարեն, հասցնում էին մթի քողի տակ սպանել մեկմեկու: Այսպես 15000 տարին մեկ այնտեղ աշխարհը սկսվում էր նորից: Ես անգամ կասկածեցի, որ երազս վաղուց կարդացած ու մոռացած գրքի տպավորության տակ եմ «հորինել», բայց 15000 տարի տևող առավոտի բացվելը այնքան իրական էր, որ շփոթեցնում էր անգամ:
    Մի պահ մտածեցի, որ ես սխալմամբ եմ էստեղ հայտնվել ու որ ես իրականում նույնիսկ չգիտեմ, թե որտեղ եմ հայտնվել: Էսպիսի տեղ ինչ-որ չեմ հիշում: Լայն հրապարակ է` չորս կողմից աթոռներով շրջապատված, ու էդ աթոռներով հրապարակը կտրված է մնացած աշխարհից: Աթոռները ամուր մեջք ունեն ու աթոռին նստողի թիկունքին երևի երբեք քամի չի փչում, մտածում եմ:
    Չորս կողմս պառկածները տարօրինակ տեսք ունեն: Մի մասը զինվորական սաղավարտներով են, ասես Ավարայրի ճակատամարտում են ընկել, մի մասի գլխին թասակներ են, որոնց կողքից լաթի կտորներ են կախված` սրանք զոհված հայդուկներ են: Մի մասը կրոնական սև պարեգոտներով են, սրանք ճշմարիտ հավատքի համար են ընկել: Կան նաև քրքրված հագուստներով բանվոր հեղափոխականներ, գյուղացիներ` պատառոտված արխլուղներով: Մի մասը տաք են հագնված, ասես փետրվարի վերջ լինի, մյուսները անձրևանոցներով են, ասես մարտին զբոսանքի են դուրս եկել: Երրորդները տաք` ապրիլ 12-13-ի հագուստներով են: Թվում է, նրանք բոլորն էլ երազ են տեսնում կարճ գիշերի մասին, բայց ի վիճակի չեն արթնանալ, ինչպես ես:
    Ու արյուն է ամենուրեք: Ես չգիտեմ` ով են այս մարդիկ: Միգուցե մենք բոլորս միասին պայքարել ենք ինչ-որ հզոր արտաքին թշնամու դեմ ու պարտվել ենք անհավասար մարտում: Բայց հնարավոր է նաև, որ ես նրանց բոլորին մենամարտի եմ հրավիրել ու մեկ-առ-մեկ հաղթել եմ: Կամ կարող է պատահի` բնական աղետի զոհ ենք դարձել բոլորս:
    Փակում եմ աչքերս: Ծորացած ուղեղս հանգիստ է պահանջում, աներեսաբար, համառորեն պահանջում է: Աչքերս փակ ինձ թվում է, որ ամառ է հիմա: Միայն ամառային արևի տակ է ասֆալտն ու նրան խառնված արյունը էսպիսի գարշահոտություն բուրում: Բայց ինձ հիմա հանգիստ է պետք:
    Աղոտ կասկածներ ունեմ, որ շուրջս ոչ մեկը կենդանի չէ: Գուցե արժի մի քիչ ավելի ուշադիր լինել. հնարավոր է, որ կկարողանամ գտնել մեկին, որին կարող եմ ուղղել ամենակարևոր հարցը` ինչո՞ւ: Ու ինքը թերևս կտա միակ հնարավոր պատասխանը` որովհետև’:
    Արևը շատ ուժեղ է այրում: Էսպես շարունակվելու դեպքում բոլորս շուտով կնեխենք, եթե մեզ այս ասֆալտից չլվանան: Ամեն դեպքում երևի արժե մի քիչ շրջահայաց լինել ու միշտ մեկ-երկու ասֆալտ լվացողների կենդանի թողնել: Հիգենայի համար:
    Ու հանկարծ չգիտես ինչի հիշում եմ, թե ինչպես մի օր, երեխա ժամանակ, մորս` տանը չեղած պահին ջրաներկով ներկել էի մեր դաշնամուրի ստեղները` կարմիր-կապույտ, կարմիր-կապույտ: Ու դաշնամուրը երեք գույնի էր դարձել` կարմիր-սև-կապույտ, կարմիր-սև-կապույտ: (Միշտ ամեն ինչ նույնն է, հիմա էլ ասֆալտը սև է, արյունը` կարմիր, երկինքը` կապույտ): Կարմիր, սև, կապույտ: Մայրս ստիպեց, որ հաջորդ օրը մեկ-առ-մեկ սպիրտով մաքրեմ բոլոր ներկված ստեղները: (Բա մեզ հիմա ո՞վ պիտի մաքրի այս ասֆալտից): Բայց ինչքան էլ ջանացի` ստեղների մի մասը մինչև հիմա էլ կապույտին է տալիս, մյուսները բաց կարմրոտ են: (Ինչքան էլ մաքրեն արյունը էդ կարմիրը մնալու է ասֆալտին ինչ-որ տեղ, աշխարհի կենտրոնում): Ու աթոռներին տեղավորվածների աչքերը միշտ ծակելու է կարմիր ասֆալտը, քանի որ `ով աչքեր ունի` կտեսնի: Բայց ես այնքան էլ համոզված չեմ: Աթոռներին նստածները պարզապես բերան են: Իրենք, հնարավոր է, չնայեն էլ: Ու հնարավոր է` աչքեր չունենան էլ իրենք: Աթոռին նստելու համար աչքեր պետք չեն իրականում, հետույք է պետք:
    Հիմա դեռ պառկած եմ: Ես` առայժմ, մյուսները` երևի ընդմիշտ: Մի օր խելացի մեկը ասաց, որ սիրեցյալին գրկելիս երբեք չասենք` թող այսպես լինի ընդմիշտ: Որովհետև «ընդմիշտ»-ը դժողքն է: Զգուշանանք:
    Ես, ճիշտն ասած, կարծում էի, որ աշխարհը այստեղ պիտի վերջանար, բայց ոնց որ թե սկսվելու է աշխարհը նաև այստեղից: Իհարկե, ես հնարավորություն չունեմ մնացածների կարծիքը հարցնելու, բայց համոզված եմ` իրենք ինձ հետ կհամաձայնեն: Աշխարհը միշտ սկսվում է այն հրապարակում, որտեղ պարբերաբար ավարտվում է: Այսպես աշխարհի կենտրոնում գտնվող այս վայրում համընկնում եմ սկիզբն ու վերջը: Սա այն կետն է, որտեղից ամեն ինչ սկիզբ է առնում ու որտեղ ամեն ինչ, ի վերջո, վերջանում է զարմանալի հետևողականությամբ: Այս հրապարակում են պառկած բոլոր հերոսները, հակահերոսները, ընչազուրկները, առաքյալները, հանուն հայրենիքի ընկածները, հանուն հայրենիքի սպանողները, ռահվիրաները, հակաները, այլընտրանքները, մարտիրոսները, ընդդիմադիրները, մտահոգները, անտարբերները, կենտրոնամետները, անջատողականները, նահատակները, նահատակողները, ու նրանց ծափ տվողները նաև, սիրողները, ատողները, անտարբերներն ու համակիրները, ողջակիզվածները, ցեղասպանվածները, ցեղասպանողները, ողջակիզողները, դավաճանվածները, դավաճանողները, պայծառ ուղեղներն ու խավարամիտները: Ու մնացած բոլորը այստեղ են: Ու անգամ ես:
    Բայց ես հիմա պիտի փորձեմ բարձրանալ: Լավ չեմ հասկանում, ինչու` բոլորից հենց ես, բայց պարզ հասկանում եմ, որ պետք է: Պառկած ճիշտ չի’: Ու, երբ ես կանգնեմ, հնարավոր է` բոլորը կանգնեն:
    Ու կսկսվի աշխարհը:
    Որովհետև, երբ ամեն ինչից հետո մեկը ջանք է թափում ու կանգնում է, աշխարհը սկսվում է նորից:
    Վերջին խմբագրող՝ Դավիթ: 04.01.2013, 06:19:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  23. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sagittarius (04.01.2013), Sambitbaba (08.01.2013), Ամմէ (04.01.2013)

  24. #13
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    11–րդ տարբերակ
    Աշխարհի սկիզբը-5


    Վերջապես ոտք դրեցի հանրակացարան: Ճակատիս քրտինքը մաքրելով`բացեցի դուռը: Առաջինն,ինչ աչքովս ընկավ, կնոջ դիմանկար էր՝ կախված միջանցքի պատին: Արագ իրերս տարա սենյակս (աջից երրորդը, ինչպես ասել էր հանրակացարանի պարետը): Սենյակս առանձնապես մեծ չէր: Նրա մի անկյունում դրված էր անկողինս, իսկ մեջտեղում` երերուն մի սեղան , որը հպումից այնպես էր ճոճվում, կարծես ուր որ է շուռ կգա: Կար նաև երկու աթոռ, որոնք, ի տարբերություն սեղանի,բարվոք վիճակում էին գտնվում: Իրերս տեղավորելով պառկեցի հանգստանալու: Վաղն առաջին անգամ կգնամ համալսարան. ևս մեկ ՍկԻԶԲ իմ կյանքում, ևս մեկ մարտահրավեր, որից պարտավոր եմ հաղթանակած դուրս գալ: Հայացքս անորոշ սահում էր առաստաղով: Բայց ինչ տարօրինակ է, երբ չգիտես, թե ինչ է քեզ սպասվում: Անորոշությունը հետաքրքիր զգացում է. մի կողմից վախեցնում է, մյուս կողմից մագնիսի պես ձգում: Վաղը կլինի նոր սկիզբ, ու ինչ ակնկալել այդ նորից՝ դժվար է հասկանալ :Չնայած կյանքն ինձ սովորեցրել է զգույշ վերաբերվել մարդկանց և նրանց զգացումնքերին. այդ դեպքում հիասթափություն չի լինում կամ գրեթե չի լինում: Հետո անկողնուց վեր կացա, մոտեցա պատուհանին. ասել, թե հիանալի տեսարան էր երևում, սուտ կլինի, նույն էր, ինչպես ամենուրեք. չգիտես ուր շտապող մարդիկ, մեքենաների հոսք, այստեղ նույնիսկ երևակայելն էր դժվար, որովհետև երևակայությանս թռիչքը կհարվածեր դիմացի բարձրահարկին ու անզոր կընկներ ներքև: Մտքերիս հոսքը արգելակել դժվար կլիներ , եթե չզգայի, որ երկար ճանապարհից հետո հասցրել եմ սովածանալ: Միջանցքից ճաշի անուշ բույր էր գալիս, իսկ խոհանոցից լսելի էր ամանների չխչխկոցը: Որոշեցի տեսնել, թե ինչ է կատարվում այնտեղ, համ էլ կծանոթանամ հարևաններիս հետ: Դուրս եկա միջանցք ու ուղիղ դեպի խոհանոց:
    Խոհանոցը մի փոքր, անշուք սենյակ էր, որի ներսի լույսը ապահովում էր փոքրիկ լուսամուտը: Պարզեցի նաև, որ աղմուկի պատճառը մի աղջիկ էր.
    -Դու երևի մեր նոր հարևանն ես,-ասաց նա՝ սիրալիր ժպտալով,-սոված կլինես, միացիր ինձ:
    Ես, անականկալի գալով նրա ջերմ վերաբերմունքից , նախ ողջունեցի, հետո նրա հետ սեղան նստեցի:
    Այդպես էլ չհասկացա ապուրն իսկապես շատ համեղ էր, թե ես էի շատ սոված, բայց այն ինձ դուր եկավ : Ուտելու ընթացքում հասցրինք նաև ծանոթանալ, փաստորեն իմ նոր հարևանուհու անունը Էրիկա է, ու նա արդեն երեք տարի է ինչ արվեստ ու նկարչություն է ուսումնասիրում: Դա մի քիչ տարօրինակ էր ինձ համար, քանզի առաջին հայացքից չէիր ասի, որ նա կարող է արվեստի հետ որևէ կապ ունենալ ինչևէ: Ամեն ինչ շատ լավ էր, մինչև այն պահը, երբ ներս մտավ մի ուրշ աղջիկ: Նա բոլորովին նման չէր Էրիկային. ինձ սառը ողջունեց վերցրեց մի կտոր հաց ու ասաց, որ գնում է իր սենյակ: Անհարմար լռությունը ընդհատեց Էրիկան.
    -Սրտիդ մոտ մի ընդունիր, Նատալին է, իմ մտերիմ ընկերուհին, նա իրականում լավ մարդ է , պարզապես դժվար է մտերմանում, բայց ամեն ինչ լավ կլինի, այ կտեսնես:
    Ես օգնեցի նրան հավաքել սեղանը, ու յուրաքանչյուրս գնացինք մեր սենյակ:
    Պարզ էր, որ գիշերը դժվար թե կարողանայի քնել. մտքերս դա թույլ չէին տա, ես այդ ժամանակ հասկացա, որ քնի թիվ մեկ թշնամին մտքերն են , ավելի շուտ նրանց անկանոն ընթացքը, այս աղջիկները, հանրակացարանը , համալսարանը մի խոսքով քաոս, մի թնջուկ, որ գնալով ավելի էր մեծանում. երանի ինձ հաջողվեր լուծել այն, այդ ժամանակ երևի կքնեի:
    Արդեն լուսաբաց էր. անթույլատրելի էր , որ հենց առաջին օրը ուշանայի, դրա համար արագ արթնացա, հագնվեցի, հարդարեցի անկողինս. ոտքի վրա նախաճաշեցի ու դուրս եկա: Ուղիղ տասը րոպե անց ես արդեն համալսարանում էի, բայց միջանցքներում մարդ չկար, ամեն ինչ պարզ էր. ես ուշացել էի: Օրվա հիանալի սկիզբ այդպես չէ՞: Ես ստիպված եղա առաջին դասը բաց թողնել և միայն զանգից հետո գտա իմ համակուրսեցիներին : Երկար ժամանակ չպահանջվեց ինձնից հասկանալու համար, որ այդ մարդիկ « իմ հագով չեն», ու ես երբեք էլ չեմ կարողանա ինտեգրվել իրենց հասարակաությանը , վերջին հաշվով դա ինձ պետք էլ չէր , չնայած ում եմ խաբում , դեռ ոչ մեկի մի քանի ազդեցիկ ընկեր ունենալը չի խանգարել, բայց դե .......................
    Երկրորդ ժամը հայոց լեզու էր, ու միանգամից նոր առաջադրանք. շարադրություն «աշխարհի սկիզբը» վերնագրով:
    Ինչպիսի հակասություն. ողջ մարդկությունը պատրաստվում ու սպասում է աշխարհի վերջին, իսկ ես այդ ամենի մեջ պետք է ներշնչանք գտնեմ աշխարհի սկզբի մասին գրելու համար: Լավ է, որ գոնե մինչև ստուգարք մեկ ամիս ունեմ, մի բան կմոգոնեմ:
    Երբ տուն մտա, Էրիկան պատրաստվում էր դուրս գալ ինձ ասաց, որ քանի ճաշը տաք է ուտեմ, ու դուրս եկավ: Այդպիսի հոգատարությունից շոյված ես արագ փոխվեցի ու ուղղությունը դեպի խոհանոց: Բայց պարզվում է՝ ես այնտեղ մենակ չէի լինելու: Այնտեղ էր նաև Նատալին: Ինքս չեմ կարողանում բացատրել թե ինչու , բայց այդ աղջկա ներկայությունը ինձ ճնշում էր, պատճառը երևի այն մռայլությունն է, որ նրա համար հավանաբար յուրօրինակ պաշտպանող շերտ էր ծառայում ՝ վանելով մարդկանց: Բայց մի բան ինձ հուշում էր, որ այդ մռայլության տակ նա կամ մի վիշտ կամ խորը հիասթափություն է թաքցնում: Բարևցի նրան ու նստեցի սեղան: Հետաքրքիր է , կարելի՞ է սահմանել, թե ինչ է լռությունը, մի բան պարզ է, այն ավելին է քան պարզապես ձայնի բացակայությունը: Լռությունը ճնշող է, ճիշտ այնպես ինչպես նրա մռայլությունը: Մտածեցի ու որոշեցի խախտել այն.
    -Իսկ դու ի՞նչ ես սովորում,- համաձայն եմ՝հիմար հարց, բայց միակը, որ այդ պահին մտքիս եկավ:
    -Հոգեբանություն ,- հստակ ասաց, նա առանց հայացքը բարձրացնելու :
    Անակնակալի եկած պատասխանաի հակիրճությունից ՝փորձեցի այլևս չխոսել այդ թեմայով, բայց չդիմացա.
    -Հոգեբանի համար չափազանց մռայլ ես, քեզ մոտ անկեղծանալը դժվար կլինի:
    Նա ոչինչ չասաց, նայեց ինձ տարօրինակ հայացքով, իր ափսեն դրեց լվացարանը ու դուրս եկավ խոհանոցից:
    Այս միջադեպն ինչ խոսք տհաճ էր, բայց որոշեցի չկենտրոնանալ դրա վրա այլ մտածել թե ինչ եմ գրելու շարադրությանս մեջ: Իհարկե կարելի է գրել այն մասին, որ աշխարհի ստեղծման վարկածները տարբեր են. մեկը հավատում է Դարվինին, մյուսը Աստվածաշնչին, բայց չեմ կարծում, որ այդպես հետաքրքրիր կլինի. պետք է այլ բան մտածել, բայց ի՞նչ: Մարդը միշտ էլ հետաքրքրությամբ է կարդում իր մասին գրված ամեն ինչ: Մի գուցե շարադրությանս հերոսուհիները իմ նոր հարևանուհինե՞րը դառնան: Իհարկե նախքան այդ պետք էր նրանց ճանաչել:
    Հաջորդ օրը ես գնացի դասի. առանձնապես ոչ մի հետաքրքիր բան: Հանրակացարանում իրադարձությունները ավելի հետաքրքիր զարգացան: Փչացել էր Էրիկայի համակարգիչը , և քանի որ ես հասկանում եմ համակարգչից, նրան առաջարկեցի իմ օգնությունը: Խեղճ աղջիկը ուրախությունից քիչ մնաց գրկախառնվեր ինձ ու ինձ առաջարկեց գնալ իր սենյակ: Այն , ինչ ես տեսա այնտեղ, իսկապես հիանալի էր. նկարների բազմազանություն, գույների ինչպիսի՜ խաղ: Համակարգչից կարողացա գլուխ հանել. պարզվեց այդքան էլ լուրջ խնդիր չէր: Էրիկան ինձ թեյ հյուրասիրեց և ես էլ, առիթից օգտվելով, մի քանի հարց տվեցի նկարների մասին.
    -Վաղու՞ց ես նկարում:
    -Ինչ ինձ հիշում եմ , նկարում եմ, մերոնք ասում էին, որ ես վրձնով եմ ծնվել,-ասաց նա՝ թեթև ժպտալով.
    -Դա զարմանալի չէ, դու իսկապես լավ ես նկարում: Այ օրինակ այս նկարը, որ միայն սև ու սպիտակ գույներով մեջ է,- և ես ցույց տվեցի նկարը,- շատ ճաշակով է, իսկ չէի՞ր վախենում, որ այն կարող է ձանձրալի ստացվել:
    -Նկարի գույները ես չեմ որոշում , դա իմ մուսան է ասում, իսկ ես հնազանդվում եմ: Ի տարբերություն ինձ ՝ նա միշտ հստակ գիտի, թե ինչ է ուզում: Ես միայն սկիզբն եմ պատկերացնում՝ ընդամենը մի սպիտակ թուղթ, հետո հայտնվում են գույները, ուրվագծերը, հետո ամբողջական պատկերը: Մեկ-մեկ ,աշխատանքից ոգևորված, գիշերները չեմ կարողանում քնել, այդ ժամանակ էլի նկարում եմ: Երբեմն էլ երազիս կտավս եմ տեսնում ՝արդեն նկարված: Եվ առավոտյան էլի գործի եմ անցնում: Միջանցքի կնոջ նկարը նույնպես իմ ձեռքի գործն է ,- հետո նա մի պահ լռեց ու շարունակեց,- կարո՞ղ եմ քեզ մի գաղտնիք վստահել:
    -Իհարկե:
    -Իմ բոլոր նկարները անավարտ են :
    -Բայց ինչու՞ են անավարտ մնացել:
    -Չգիտեմ, ավարտել ոչ մի կերպ չեմ կարողանում, ամեն օր մի նոր դետալ եմ ավելացնում, ու նկարս միանգամից թարմանում ու փոխվում է :
    Էրիկայի նկարներն աչքի էին ընկնում ոչ միայն գույների հետաքրքիր համադրությամբ, այլ նաև թեմաների բազմազանությամբ. սկսած բնությունից՝ ծաղիկներ, լեռներ, կենդանիներ, և վերջացրած մարդով: Իմ ուշադրությունը գրավեց ևս մեկ նկար: Այնտեղ պատկերված էր մի մոլախոտ, որ աճել էր երաշտից չորացած հողում. գոյության կռվի ի՜նչ հետաքրքիր պատկերում: Ակամայից մտածեցի այն մասին,որ աշխարհը հավանաբար սկզբնավորվել է նրանցից, ովքեր ունակ էին գոյության կռիվ տալու: Հրաժեշտ տալով Էրիկային՝ ես վերադարձա իմ սենյակ. հերթական անգամ հասկացա, որ մարդկանց ճանաչելու հարցում ես դեռ անփորձ եմ: Իսկ հետաքրքիր է, թե ժամանակը ինչպիսի բացահայտումներ կանի Նատալիի վերաբերյալ:
    Առավոտյան սովորականի պես արթնացա ու գնացի դասի: Փորձեցի կուրսեցիներիցս իմանալ , թե ինչ փուլում են իրենց աշխատանքները:Պարզվում է, որ նրանցից երկուսը արդեն հանձնել են: Թե ինչի մասին էին գրել, իրենք էլ չգիտեին, բայց կարևորը ունեին ծանոթ համապատասխան բաժնում: Ոմանք էլ ինձ նման չգիտեին, թե ինչի մասին են գրելու, թեպետ կատակում էին թե մեր դասախոսը մի բան խառնել է.ամբողջ աշխարհը պատրաստվում է աշխարհի վերջին, էլ սիրտ կա, որ մի հատ էլ աշխարհի սկզբի մասին մտածենք: Կուրսեցիներիս հետ զրույցը, ինչպես և սպասում էի, ինձ ոչնչով չօգնեց, ուստի ես շարունակեցի քայլեր ձեռնարկել իմ մտահաղացումը իրականացնելու համար: Պետք էր շփման եզրեր գտնել Նատալիի հետ: Տուն վերադարձա նրա հետ հստակ խոսելու մտադրությամբ, բայց նա տանը չէր: Էրիկայից իմացա, որ նա իր քեռու տուն է գնացել և շուտով կգա.
    -Եթե Նատալին այստեղ քեռի ունի, ապա ինչու՞ է հանրակացարանում մնում,- հարցրի ես:
    - Նրա քեռին շատ լավ մարդ է,- տեսնելով դեմքիս զարմացած արտահայտությունը՝ շարունակեց Էրիկան,- երբեմն նա գալիս է հանրակացարան և մեզ ուտելիք է բերում, բայց դե մի լավ խոսք կա ««գնա այնտեղ, որտեղ կինն է քեզ բարեկամ»»:
    Հենց այդ պահին ներս մտավ Նատալին, և ես ստիպված եղա արագ փոխել խոսակցության թեման:
    -Ճիշտն ասած երեկվանից ուզում էի հարցնել, թե ինչը քեզ ներշնչեց քո մոլախոտը նկարելու համար:
    Էրիկան իհարկե հասկացավ, որ սա ուղղակի փորձ էր թեմայից շեղվելու համար և արագ պատասխանեց.
    -Ներշնչանքն ամենուրեք է:
    Այս ընթացքում Նատալին՝ արդեն սովորական դարձած սառնությամբ բարևեց ու գնաց իր սենյակ: Էրիկան հետևեց Նատալիին, և ես միջանցքում մնացի մենակ: Քանի որ որոշել էի անպայման խոսել Նատալիի հետ դրա համար սպասեցի միչև իրենք ավարտեն իրենց զրույցը, և կարծես թե թունելի վերջում լույս երևաց. Էրիկան դուրս եկավ Նատալիի սենյակից, արագ փոխվեց ու գնաց դասի: Որոշ ժամանակ անց Նատալին մտավ խոհանոց և սկսեց ինչ-որ բան պատրաստել: Հենց սա է, որ կա առիթը պետք է օգտագործել, ու ես գնացի խոհանոց, իբր ջուր խմելու: Երբ ես բաժակը տարա դեպի ծորակը, Նատալին նայեց ինձ, բազմանշանակ ժպտաց ու ասաց.
    -Դու հավանաբար մտածում ես, որ ես կոպիտ ու չշփվող մարդ եմ, այդպես չէ¬՞
    Իրադարձությունների այսպիսի ընթացքին ես չէի սպասում, բայց այն միանշանակ իմ օգտին էր, այլևս պետք չէր տանջվել այն ուղղությամբ, թե ինչպես սկսել մեր զրույցը:
    -Դե դու այդպիսի մարդու տպավորություն ես թողնում,-ասացի ես ու մի կողմ դրեցի ջրի բաժակը:
    -Ես իրականում այդպիսին չեմ,- ասաց Նատալին:
    -Եթե դու իրականում ուրիշ մարդ ես, ապա ինչու՞ թվալ այնպիսին, ինչպիսին իրականում չես.
    Վերջին խմբագրող՝ Դավիթ: 04.01.2013, 06:19:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  25. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Sambitbaba (08.01.2013), Ամմէ (04.01.2013)

  26. #14
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    - Քեզ համար հեշտ է խոսել, դու հավանաբար երբեք չես զգացել, թե ինչ է նշանակում լինել մերժված, մենակ չլինել, բայց միայնություն զգալ: Մի առիթով դու ինձ ասացիր, որ ինձնից լավ հոգեբան դուրս չի գա, բայց ես քեզ կասեմ հակառակը. գրեթե բոլոր հոգեկան ապրումները, որոնցից մարդու հոգին կարող է հիվանդանալ ու ընկճվել, ես արդեն զգացել եմ, հազիվ թե դժվար լինի ինձ համար հիվանդներիս հասկանալ: Մարդու հոգին սիրում է քնքշանք ու ջերմություն, և երբ նրան անընդհատ ստիպում են տառապել, նա սկսում է համակերպվել կամ ապստամբել: Իմ դեպքը երկրորդն է: Ու քանի որ դիմացինից սեր ու քնքշանք չես ակնկալում,այսպես չես էլ թողնում, որ քեզ վնասի:
    -Նմանատիպ եզրակացությանն գալու համար պետք կամ լուրջ հիմքեր կամ էլ կյանքի երկար փորձ ունենալ,- ասացի ես չպատկերացնելով, թե ինչպես կընթանա մեր խոսակցությունը:
    -Կյանքի փո՞րձ, -քմծիծաղ տալով ասաց նա,- ես ընդամենը քսան տարեկան եմ, և փորձի մասին ավելորդ է խոսել, ես ուղղակի հասցրել եմ ճաշակել կյանքն իր դառնահամությամբ: Աշխարհի սկիզբը սովորական մարդկանց համար գալիս է այն ժամանակ, երբ ծնվում են, իսկ ես իմ կյանքում ունեցել եմ երկու սկիզբ չհաշված իմ ծնունդը:
    Ես հինգ տարեկան էի, երբ ծնողներս մահացան ավտովթարից, և քանի որ միակ հարազատս քեռին էր, ով այդ ժամանակ ապրում էր արտասահմանում, ինձ տարան մանկատուն: Մանկատանը ես հասկացա, որ գոյության կռվում հաղթում են ոչ թե ուժեղները այլ նրանք, ովքեր կարողանում են արագ ընտելանալ իրավիճակին,ճկվել ինչպես հարկն է, նույնիսկ նրա տերը դառնալ: Աշխարհն հավանաբար սկզբնավորվել է հենց այդ մարդկանցով, դրա համար էլ մեր կյանքում շատ է երկերեսանիությունը և շինծուությունը: Եվ չնայած բոլոր ֆիզիկական տանջանքներին, ինձ համար սարսափելին այն փաստի գիտակցումն էր, որ ես այնտեղ մենակ եմ: Որբերի շրջանում ամենադժվարը առաջինը անկեղծանալն էր, որ ես այդպես էլ չհամարձակվեցի անել: Հետո չգիտեմ ինչպես, բայց քեռիս կարողացել էր գտնել ինձ: Մի օր էլ տնօրենը ինձ կանչեց իր մոտ ու ասաց ,որ հավաքեմ իրերս՝ քեռիս ինձ ուզում է իր տուն տանել: Ուրախությանս չափ ու սահման չկար. վերջապես էլ չէի տեսնի մանկատան գորշ պատերն ու դայակաների անարձագանք դեմքերը, վերջապես կզգայի, թե ինչ բան է ընտանեկան ջերմությունն ու հոգատարությունը, մտածում էի, թե դա կլինի իմ կյանքի, իմ աշխարհի նոր սկիզբը: Բայց շաբաթն ուրբաթից շուտ եկավ: Ով կմտածեր , որ մի օր երանի կտամ այն կյանքին, որն ունեի մանկատանը:
    -Քեռուդ տանն ամեն ինչ այդքան վա՞տ էր:
    -Վա՞տ, դա այն խոսքը չէ: Քեռուս կինն ամեն ինչ անում էր, որ ես ինձ այդ տանը օտար զգամ, ամեն առիթ օգտագործում էր ինձ վիրավորելու ու նվաստացնելու համար: Այնտեղ ես ավելի շատ էի զգում իմ որբ լինելը, քան մանկատանը:
    -Իսկ քեռի՞դ:
    -Քեռիս լավ մարդ է, ու ես իրեն շատ եմ սիրում, միայն թե կնոջ խոսքը օձի թույնի ազդեցություն ունի. գործում է դանդաղ ու քայքայում ամեն ինչ: Ես էլ որոշեցի, որ այդպես այլևս չեմ կարող, ու քեռուս ասացի , որ ուզում եմ առանձին ապրել , դրան առաջինը կողմ էր քեռուս կինը և քեռիս վարձեց այս սենյակը: Արդեն երկու տարի է ես այստեղ եմ ապրում: Մեկ-մեկ այցելում եմ իրենց, մեկ-մեկ էլ քեռիս է գալիս: Սա էլ իմ աշխարհի երկրորդ սկիզբը:
    -Կներես ինձ:
    -Ինչի՞ համար,- շփոթված հարցրեց նա՝ սևեռուն նայելով ինձ:
    -Ես սխալվում էի , քեզնից հիանալի հոգեբան դուրս կգա ,-ժպտալով պատասխանեցի ես:
    -Ժամանակը ցույց կտա, հիմա դու ինձ ասա տեսնեմ ինչպե՞ս սկսեցիր կիսամյակդ:
    -Լավ, դեռ փորձում եմ ճանաչել մարդկանց, ընկերներ առայժմ չունեմ, բայց աշխատում եմ այդ ուղղությամբ:
    -Ընկերների հարցում զգույշ եղիր, նրանք քեզ կարող են բարձրացնել կամ էլ մեկուսացնել այնպես , որ ապրելդ անգամ չուզես:
    -Ընկերներիցս մեկը հոգեբան է, -ժպտալով ասացի ես,- նա ինձ կօգնի:
    Նատալին նայեց ինձ, խորհրդավոր ժպտաց ու ասաց.
    -Եղիր այնպիսին , ինչպիսին որ կաս և ամեն ինչ լավ կլինի:
    Այստեղ ավարտվեց մեր զրույցը, որովհետև Նատալին գնաց իր սենյակը ես ՝ իմ:
    Օրերն անցնում էին: Կյանքս քիչ-քիչ ընկնում էր հունի մեջ: Տանն ամեն ինչ շատ լավ էր: Մենք երեքով մի ընտանիք էինք դարձել: Ամենակրևորը, որ նախկին անտարբերությունն այլևս չկար: Համալսարանում ինձ լավ էի զգում ,այլևս ոչ մի անհարմարություն: Միայն թե մի բան մոտս այնուամենայնիվ չէր ստացվում: Չէի հասկանում, թե շարադրությունս ինչպես պետք է սկսեմ: Հարցի կենսաբանական կողմը հետաքրքիր չէր, իսկ մարդկային հարաբերությունների մասին գրելը այդքան էլ հեշտ գործ չէ: Մեկի համար աշխարհն սկզբնավորվում, ձևավորվում ու իր զարգացում ապրում է այն ժամանակ, երբ նա սպիտակ թղթին գույն է տալիս, ստանում մի պատկեր, որ տեսնում էր իր երազներում, մյուսն էլ սկզբնավորում էր իր աշխարհը այն բանաստեղծություններով, որոնք ծնվում են պահի թելադրանքով և հետո դառնում են կամ նոստալգիկ պահերի անբաժան մի մասը կամ էլ դահիճի անտարբերությամբ ճմռթվում ու գցվում են բարկ կրակի մեջ՝ որպես անցյալը ջնջելու կամ մոռանալու մի խղճուկ փորձ: Մեկն իր աշխարհը սկզբնավորում է ըստ կյանքի էտապների : Ամեն վերջից հետո գալիս է մի նոր սկիզբ: Ամեն բան կյանքում ենթակա է շրջափուլի: Ու անգամ հաստատուն վիճակը ժամանակի ընթացքում դառնում է ձանձրալի: Ուզում ես նոր սկիզբ ու նոր վերջ.................
    Մի խոսքով ճաշակեցի կյանքիս առաջին ու, ինչպես ժամանկը ցույց տվեց, վերջին լուծարքը:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  27. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (10.01.2013), Sambitbaba (08.01.2013), Ամմէ (04.01.2013)

  28. #15
    Պատվավոր անդամ Դավիթ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.05.2008
    Հասցե
    Las Vegas, USA
    Գրառումներ
    1,482
    Բլոգի գրառումներ
    2
    Mentioned
    1 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    12–րդ տարբերակ
    ՀԱՎԵՐԺԱԿԱՆ «ՎՏԱՐՈՒՄ»


    Ձանձրույթ էր, համատարած ծույլ ձանձրույթ: Ամեն ինչ գեղեցիկ էր, հոյակապ ու հարմար: Տխուր կատարելություն էր, թեև տխրությունը մեզ ծանոթ չէր: Մենք ապրում էինք տարտամ անդորրության մշտական մթնոլորտում: Վախ, սպասում, տագնապ, ցնցում, անակնկալ պատահար. դրանք հետո հայտնվեցին, իսկ սկզբում չկային: Այդ սկիզբն էլ չկար: Ոչինչ էլ չկար, թեև ամեն ինչ կար: Ժամանակ չկար: Լուսատուներ կային, գիշերն ու ցերեկն իրար էին հաջորդում, բայց օրերը չէին անցնում, նույն երկարուձիգ օրը կարծես լիներ, որ հոսում էր մեր կողքով, մենք հանդիսատես էինք ու չէինք ծերանում: Մենք այդպես էինք ստեղծվել, մենք հիշողություն չունեինք, հուշեր չունեինք, անցյալ չունեինք: Մենք ապագա չունեինք, մերը ներկան էր. վայրկյան էր, թե դար` մինևնույն էր:
    Մենք անմահ էինք: Բայց դա էլ հետո իմացանք, երբ արդեն անմահ չէինք: Մենք անմահությունը չէինք հասկանում, մահը մեզ անհայտ էր, ուրեմն կյանք էլ չկար: Մեղկ երանություն էր, որ մեր մշտակայությամբ հիմնավորում էր իր անհրաժեշտությունը:
    Մենք մշտակա էինք, բայց նա գոյություն ուներ ինձնից առաջ ու եղավ, երբ գոյություն ունեցա ես: Նա էր այդպես ասում: Ես գիտեմ` նա սիրում էր ինձ: Դրախտն անապատ էր առանց ինձ: Ես այդ ամայեցնող զգացումը չեմ ապրել: Աշխարհն ինձ համար իմաստ ուներ ի սկզբանե: Ես նայում էի նրան ու մտածում. «Խե՛ղճ իմ, խե՛ղճ, ինչպե՞ս ես ապրել մենակ, ինչի՞դ էր պետք այս ողջ անսահմանությունը, ինչպե՞ս ես դիմացել այս սրտմաշուկ ձանձրույթին»: Ես չէի կարողանա, ես չէի դիմանա: Անվերջ, անդադար թափառել, կրկնել նույն ուղին, դիմավորել նույն լուսաբացը, հիանալ նույն մայրամուտով, տեսնել նույն երազները, նույն տարակուսանքով հարցնել «Հանուն ինչի՞» ու պատասխան չգտնելով` «Անքննելի են Աստծո գործերը» նույն պատասխանը տալ:
    Ես նրա փրկությունն էի այդ կրկնվող անեզրության մեջ: Բայց ես համադարման չէի: Ես համադարման լինելու դաժանությունը չունեի: Ես նրա վաղնջական կարոտն էի, արարիչն ինձ նեցուկ էր ստեղծել նրա համար, բայց ես նրա ձանձրույթը չէի փարատում: Ես նրա աչքերում անտունություն էի տեսնում: Դրախտը նրանն էր, մերն էր, բայց մենք մեր տանը չէինք, մենք տանտեր չէինք, մենք տնվոր էինք: Մենք դրախտը չէինք վաստակել, շահել էինք, որովհետև արարիչը մեզ անսահման սիրում էր: Այդ սերն ամեն ինչ մեզ համար հիասքանչ էր ստեղծել, բայց մենք չէինք սքանչանում. մեզ շրջապատող աշխարհում մենք մեր հետքերը չէինք գտնում:
    Մեզնից առաջ, բայց մեզ համար գոյություն ունեցող այս աշխարհն ահեղ էր ու օտար: Այն մեծ էր, հեռավոր ու անմարդկային: Մենք փոքրիկ, աննշան ու թույլ էինք թվում համընդհանուր վիթխարիության մեջ: Մենք փոշեհատիկ էինք, մտածող եղեգ` տիեզերքի հողմերին դեմ հանդիման: Եվ, այնուամենայնիվ, մենք այս աշխարհում լքված չէինք. արարիչը մեզ անսահման սիրում էր: Միգուցե մենք մեծամիտ էինք, բայց այնքա՜ն հաճելի էր արարչի պատկերն ու նմանությունն ունենալը: Մենք երևի երջանիկ էինք երես առած երեխաների պես:
    Մենք թեթևամիտ չէինք, պարզապես մենք անցյալ չունեինք: Դա տարօրինակ էր, բայց նա ստեղծվել էր ինձնից առաջ: Չգիտեմ` որքան էր նա թափառել սեփական միայնության բավիղներում, որքան էր երազել, ցանկացել, թե աղաչել, երբ արարիչն ինձ նրա անհրաժեշտ օդը դարձրեց: Նա լավ էր կողմնորոշվում այդ նախաստեղծ աշխարհում, բայց ես նրա փարոսը դարձա: Նա ինձ հավերժական սիրո խոսքեր չէր շշնջում, հմայված աչքերով չէր նայում, սիրո վկայություններ չէր տալիս: Ասենք, ես չէի էլ պահանջում խոստումներ ու ապացույցներ: Ես գիտեի, որ նա սիրում էր ինձ:
    Ես էի, որ միայն նրանն էի, մնացածը նա կիսում էր արարչի հետ: Աշխարհը կար ի փառս Աստծո, ի սեր մարդու: Եվան կար շնորհիվ Ադամի, հանուն Ադամի: Նա միշտ իմ կողքին էր, ես միշտ նրա հետ էի: Ես սիրում էի նրան, նա իմ ամենահարազատն էր, նոր բացվող օրվա թաքստոց, հանճարեղ-դաժան անկեղծություն, ամրոցի քար, աշխարհաստեղծ իրականություն: Նա իմ աշխարհն էր, աշխարհն իմն էր, աշխարհը դրախտ էր:
    Եվ, այնուամենայնիվ, միայն ես ի զորու չէի լցնելու նրա հոգու դատարկությունը, Ադամի ոգին ճամփորդ էր, նրան դրախտը չէր գերում, Աստծո աշխարհում նա անելիք չուներ:
    Շատ ավելի ուշ ես հասկացա, որ չկա աշխարհ, որ Աստծունը չի: Ադամը, սակայն, դա միշտ էլ գիտեր: Նրա արարքն արկածախնդրություն չէր, ոչ էլ փախուստ: Նա իմաստ էր որոնում, կյանքում կյանքից ավելի թանկ ինչ-որ բան: Նա իր սեփական աշխարհն էր ուզում: Արարիչը դա գիտե՞ր: Ամենագետ, կանխագետ. իհարկե, գիտեր: Նրա նպատակներն անիմանալի էին, բայց Նրա անտեսանելի հովանավոր հոգատարությունը գոտեպնդում էր մեզ: Մենք Նրանից չէինք վախենում, մենք Նրանով ուժեղ էինք: Նա չափազանց մերն էր, իսկ թափառականի մեր հոգիներն անհայտին էին ձգտում: Դրախտը հին էր, պարզ ու ծանոթ, մեզ գերում էր նորությունը: Մենք չէինք ցանկանում Նրա հետ չափվել, Նա արարիչ էր, մենք` ստեղծագործ: Մեր աշխարհը Նրանն էր լինելու:
    ...
    Ամբողջ օրն Ադամին էի փնտրում: Ո՞ւր էր կորել նա դրախտի հայտնի հորիզոններում: Վերջերս տարօրինակ տրտմություն էր նրան պատում, հետո անհանգիստ մտորումների հետքեր էին երևում նրա ճակատին: Ինձ ոչինչ չէր պատմում: Սկզբում ես վիրավորվում էի, հետո հասկացա, որ սիրելի մարդուն խնայելու մի ձև էր դա, փայփայելու, պաշտպանելու եղանակ: Ես երջանիկ էի, բայց Ադամի լռությունը մտահոգիչ էր:
    Որոնումներից հետո նրան գտա գողտրիկ լճակի ափին` մեկուսի ուռենու տակ: Մեր սիրած վայրերից էր դա, այդտեղից գեղեցիկ տեսարան էր բացվում. մենք տեսնում էինք բոլորին, մեզ ոչ ոք չէր տեսնում: Հենված ծառի բնին, կզակը ձեռքի ափին` նա կենտրոնացած նայում էր թեթևորեն ալեկոծվող ջրերին, որոնցում արտացոլվում էր շառագույն երկինքը: Ադամը չափազանց հողեղեն էր, որպեսզի լրջորեն գնահատեր բնապատկերի բանաստեղծական թովչանքը: Նա ցանկանում էր մենակ մնալ:
    - Ադա՛մ,- կանչեցի ես:
    Նա հառաչեց, բայց չշրջվեց: Իհարկե, նա գիտեր, որ ես կգտնեի իրեն, միգուցեև սպասում էր ինձ:
    - Արի՛,- ասաց նա,- նայի՛ր:
    Նայեցի նրա մեկնած ձեռքի ուղղությամբ: Լճակի հանդիպակաց ափից չքնաղ մարգագետինը տարածվում էր մինչև անտառածածկ մշուշապատ լեռները, որոնք ձուլվում էին հորիզոնին:
    - Ի՞նչ ես կարծում` ի՞նչ կա հորիզոնից այն կողմ,- հարցրեց նա:
    Տարակուսեցի, շփոթվեցի: Դե՛, ի՞նչ կարող էր լինել: Ամեհի աշխարհ էր, հորիզոնից հետո նոր հորիզոն կարող էր լինել: Երբեք չէի մտածել այդ մասին: Իմ աշխարհն այնտեղ էր, որտեղ Ադամն էր:
    - Չգիտեմ:
    - Ինչո՞ւ:
    - Ի՞նչը` ինչո՞ւ:
    - Ինչո՞ւ չգիտես:
    - Երևի երբեք չեմ ցանկացել իմանալ:
    - Չի՞ հետաքրքրել,- Ադամն անսահման համառ էր:
    - Ադա՛մ, խնդրում եմ,- լացս գալիս էր,- ասա՛` ի՞նչ է կատարվում:
    Նա դարձյալ հառաչեց.
    - Ոչինչ: Ամբողջ խնդիրն էլ այն է, որ ոչինչ չի կատարվում: Ամենուր ձյուն է ու սառույց:
    Ապշեցի: Այս հավիտենական գարնանը նա լեռների կատարների ճերմակ շղարշից բացի որտե±ղ էր ձյուն ու սառույց տեսել:
    - Ադա՛մ, ի՞նչ ես խոսում:
    Մի քանի ակնթարթ լռեց, հետո ասաց.
    - Գնում եմ այնտեղ: Գալի՞ս ես:
    - Ո՞ւր,- չհասկացա:
    - Այս հավերժությունից հոգնել եմ: Չեմ կարողանում ընտելանալ ձանձրույթին: Գնում եմ հորիզոնից այն կողմ:
    - Իսկ ի՞նչ կա այնտեղ:
    - Աշխարհ:
    - Ընդամե՞նը,- հիասթափվեցի ես,- և ինչո՞վ է այդ աշխարհը տարբերվում այս աշխարհից:
    - Գրեթե ոչնչով,- Ադամը ձայնն իջեցրեց շշնջոցի, կարծես արարիչը չպիտի լսեր,- բայց դա կլինի մեր աշխարհը:
    Մեր աշխարհը, մեր ժամանակը, մեր կյանքը: Մի՞թե դա հնարավոր էր: Նա հավատում էր, որ հնարավոր էր:
    - Դե՛,- շտապեցրեց նա, կարծես հապաղելը կարող էր ինչ-որ բան փոխել (չէ՞ որ նա արդեն ամեն ինչ վճռել էր),- գալի՞ս ես:
    Մի պահ, միայն մի պահ պատկերացրեցի դրախտն առանց նրա: «Թող ների ինձ Աստված,- մտածեցի ես,- բայց ինչի՞ս է պետք դրախտն առանց Ադամի»: Անհամ հավերժության հեռանկարն ինձ չէր հրապուրում: Ոչ մի գաղտնիք, ոչ մի կասկած, միայն իմաստ:
    - Գալիս եմ:
    Աստվա՛ծ իմ, որքա՜ն պայծառ էր նրա հայացքը, ինչքա՜ն արևներ կային նրա աչքերում, երբ նա ինձ մեկնեց իր ձեռքն ու տարավ իր հետևից.
    - Պետք է արարչին հայտնել մեր որոշումը:
    - Իսկ մի՞թե Նրան արդեն ամեն ինչ հայտնի չէ:
    - Հայտնի է: Վաղուց էր հայտնի:
    ...
    - Քո երեսի քրտինքով կաշխատես քո օրվա հացը,- հոգատար հոր պես էր խոսում արարիչը, բայց ես սարսափեցի: Ադամը մնաց անհողդողդ:
    - Ցավով կծնվի քո սերունդը,- ինձ դիմելով` շարունակեց զգուշացնել արարիչը:
    Նայեցի Ադամին: Երևի անօգնական տեսք ունեի, որովհետև նա ժպտաց քաջալերանքով: Ես սրտապնդվեցի: Ի վերջո, մեր արարքն արկածախնդրություն չէր, ոչ էլ փախուստ, այլ սկիզբ: Ադամի զարմ, Եվայի ցեղ: Մենք դրախտի եթերային անդորրը չէինք փոխարինում տատասկոտ երկրի փշերով, մենք երկրային տառապանքի գնով արժանանում էինք երկնային երանությանը:
    - Դժվարին է լինելու ձեր ճանապարհը, զավակնե՛րս,- ասաց արարիչը` երևի մտքում խոստանալով. «Բայց ես միշտ ձեզ հետ կլինեմ»:
    I don't like to commit myself about heaven and hell - you see, I have friends in both places.

    Mark Twain

  29. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Alphaone (11.01.2013), Sambitbaba (08.01.2013)

Էջ 1 72-ից 123451151 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Հավաքածու մրցույթ–6
    Հեղինակ՝ Դավիթ, բաժին` Հավաքածու
    Գրառումներ: 187
    Վերջինը: 08.04.2014, 02:27
  2. Արձակ. Հավաքածու մրցույթ-6
    Հեղինակ՝ Դավիթ, բաժին` Հավաքածու
    Գրառումներ: 42
    Վերջինը: 14.11.2013, 02:58
  3. Արձակ. Հավաքածու մրցույթ-5
    Հեղինակ՝ Դավիթ, բաժին` Հավաքածու
    Գրառումներ: 72
    Վերջինը: 31.05.2013, 20:22
  4. Հավաքածու մրցույթ-4
    Հեղինակ՝ Դավիթ, բաժին` Հավաքածու
    Գրառումներ: 156
    Վերջինը: 16.04.2013, 14:38
  5. Հավաքածու մրցույթ -3
    Հեղինակ՝ Դավիթ, բաժին` Հավաքածու
    Գրառումներ: 23
    Վերջինը: 22.02.2013, 02:23

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •