Ամմէ, մտքով չի անցե՞լ, որ էս մարդիկ, եթե արդեն մեկը` երեք, մյուսը` նույնիսկ վեց տարի ամեն երեկո նախընտրում են իրար հետ անցկացնել, զրուցել, կարդալ, վիճել, ուրեմն անկեղծ հավանում են էս միջավայրը, իրար, արդեն երևի սիրում էլ են, երևի նույնիսկ իրար թերություններն են հավանում: Ու երբ էդ մասին իրար հաճախ խոստովանում են, ոչ թե շողոքորթում են, այլ ինչո՞ւ չասեն: Առօրյայում եթե ինչ-որ մեկի ինչ-որ հատկանիշ հավանում ենք, ասում ենք, չէ՞: Եթե մեկին սիրում ենք, ասում ենք, չէ՞: Տենց լինի, մտնես ցանկացած ընտանիք, առավոտից իրիկուն իրար "շողոքորթում" են, ցանկացած ընկերախումբ` մանավանդ կենացները քաղցրանալիս, ցանկացած միջավայր, որում մարդիկ իրենց լավ են զգում:
Էս շողոքորթելու մասին:
Մեծամտության մասին էլ ասեմ: Մտքովդ չի անցե՞լ, որ գուցե իրոք կան մարդիկ, ովքեր իրենց սիրում են, իրենցից գոհ են, դու ուզում ես ինքնագոհ անվանի, իրենք իրենց հավանում են, իրենք իրենց թերություններն էլ են հավանում: Ու ինչո՞ւ պիտի մարդ ինքն իրեն չսիրի, ինքն իրեն չհավանի, ինքն իրենից գոհ, իր արածից գոհ չլինի: Ու ի՞նչ վատ բան կա դրա մեջ: Մարդը նախընտրում ա զբաղվել նրանով, ինչն իր կարծիքով իր մոտ լավ ա ստացվում: Ես 10-15 տարի շինարարության մեջ ընդմիջումներով աշխատել եմ ու չեմ սիրել էդ գործը, զգացել եմ, որ իմը չի, թողել եմ, որովհետև ես իմ արածից գոհ չէի մնում, ու ամբողջ օրը քիչ մի հոգնում էի, հետն էլ ձանձրանում էի: Ու եթե մեկը գտնում ա էն, ինչով գոհանում ա, դա ինքնագոհություն ու ինքնասիրահարվածությո՞ւն ա: Չէ, դա ուղղակի լավ ա, ուղղակի մարդը գտել ա էն, ինչով զբաղվելիս ինքը հաշտ ա ինքն իր հետ: Մաղթում եմ, որ դու էլ հաշտ լինես ինքդ քեզ հետ, գոհ լինես քեզնից, քո արածից, լինես էն միջավայրում, որում քեզ լավ ես զգում, որը հավանում ես, ոչ թե որը ցանկանում ես փոխել: Միջավայրը չի փոխվելու, ոչ էլ դու, կամ պետք ա հաշտվես, ընդունես այնպիսին ինչպիսին կա, կամ էլ գտնես քոնը:
Մեջբերել
Էջանիշներ