1–ին տարբերակ. «Աշխարհի սկիզբը»- StrangeLittleGirl
2–րդ տարբերակ. «Ուվալնյատի օրը - 2»- impression
3–րդ տարբերակ. «Վերջիվերջո»- Նարինե Կռոյան
4–րդ տարբերակ. «Կապույտ ճնճղուկների արահետը»- Տաիշա Աբելար
5–րդ տարբերակ. «Սոմնիում»- ivy
6–րդ տարբերակ. «Աշխարհի սկիզբը-2»- Մերի Մկրտչյան
7–րդ տարբերակ. «Աշխարհի սկիզբը–3»- Սահականուշ Արոյան
8–րդ տարբերակ. «Իկարո»- Արէա
9–րդ տարբերակ. «Մահացած կնոջ աչքերը»- Նառա Վարդանյան
10–րդ տարբերակ. «Աշխարհի սկիզբը-4»- Ռուզան Ազիզյան
11–րդ տարբերակ. «Աշխարհի սկիզբը-5»- Հայկ Պողոսյան
12–րդ տարբերակ. «Հավերժական «վտարում»»- Սոֆիա Օհանյան
13–րդ տարբերակ. «Երբ աշխարհը մանուկ էր»- Հովիկ Մխիթարյան
14–րդ տարբերակ. «Եթե աշխարհի վերջը լինի առաջիկա կիրակի»- Արփի Ոսկանյան
Տրիբուն (09.01.2013)
StrangeLittleGirl (09.01.2013), Ուլուանա (09.01.2013), Տրիբուն (09.01.2013)
Ես «ձեր» նման չեմ:
Բարի գիշեր:
Sambitbaba (10.01.2013), Արէա (09.01.2013)
StrangeLittleGirl (09.01.2013)
Sambitbaba (10.01.2013)
Դե լավ Էմմա ջան, որ հարցը տենց ես դնում. ես գնամ դաստիարակությանս բացերը լրացնեմ: Թե չէ լրիվ առել թռել եմ ինձ: Հարցեր եմ տալիս մարդկանց, բան:
Հա Մեֆ, ամեն ինչի համար պատասխան ա պետք տալ:
Ամմէ (09.01.2013)
0:11
Ամմէ, մտքով չի անցե՞լ, որ էս մարդիկ, եթե արդեն մեկը` երեք, մյուսը` նույնիսկ վեց տարի ամեն երեկո նախընտրում են իրար հետ անցկացնել, զրուցել, կարդալ, վիճել, ուրեմն անկեղծ հավանում են էս միջավայրը, իրար, արդեն երևի սիրում էլ են, երևի նույնիսկ իրար թերություններն են հավանում: Ու երբ էդ մասին իրար հաճախ խոստովանում են, ոչ թե շողոքորթում են, այլ ինչո՞ւ չասեն: Առօրյայում եթե ինչ-որ մեկի ինչ-որ հատկանիշ հավանում ենք, ասում ենք, չէ՞: Եթե մեկին սիրում ենք, ասում ենք, չէ՞: Տենց լինի, մտնես ցանկացած ընտանիք, առավոտից իրիկուն իրար "շողոքորթում" են, ցանկացած ընկերախումբ` մանավանդ կենացները քաղցրանալիս, ցանկացած միջավայր, որում մարդիկ իրենց լավ են զգում:
Էս շողոքորթելու մասին:
Մեծամտության մասին էլ ասեմ: Մտքովդ չի անցե՞լ, որ գուցե իրոք կան մարդիկ, ովքեր իրենց սիրում են, իրենցից գոհ են, դու ուզում ես ինքնագոհ անվանի, իրենք իրենց հավանում են, իրենք իրենց թերություններն էլ են հավանում: Ու ինչո՞ւ պիտի մարդ ինքն իրեն չսիրի, ինքն իրեն չհավանի, ինքն իրենից գոհ, իր արածից գոհ չլինի: Ու ի՞նչ վատ բան կա դրա մեջ: Մարդը նախընտրում ա զբաղվել նրանով, ինչն իր կարծիքով իր մոտ լավ ա ստացվում: Ես 10-15 տարի շինարարության մեջ ընդմիջումներով աշխատել եմ ու չեմ սիրել էդ գործը, զգացել եմ, որ իմը չի, թողել եմ, որովհետև ես իմ արածից գոհ չէի մնում, ու ամբողջ օրը քիչ մի հոգնում էի, հետն էլ ձանձրանում էի: Ու եթե մեկը գտնում ա էն, ինչով գոհանում ա, դա ինքնագոհություն ու ինքնասիրահարվածությո՞ւն ա: Չէ, դա ուղղակի լավ ա, ուղղակի մարդը գտել ա էն, ինչով զբաղվելիս ինքը հաշտ ա ինքն իր հետ: Մաղթում եմ, որ դու էլ հաշտ լինես ինքդ քեզ հետ, գոհ լինես քեզնից, քո արածից, լինես էն միջավայրում, որում քեզ լավ ես զգում, որը հավանում ես, ոչ թե որը ցանկանում ես փոխել: Միջավայրը չի փոխվելու, ոչ էլ դու, կամ պետք ա հաշտվես, ընդունես այնպիսին ինչպիսին կա, կամ էլ գտնես քոնը:
Վերջին խմբագրող՝ Շինարար: 09.01.2013, 01:29:
CactuSoul (09.01.2013), Claudia Mori (09.01.2013), Ingrid (09.01.2013), Quyr Qery (10.01.2013), Sambitbaba (10.01.2013), StrangeLittleGirl (09.01.2013), Ռուֆուս (09.01.2013), Տրիբուն (09.01.2013)
Շին, ես քեզ սիրում եմ![]()
CactuSoul (09.01.2013), Claudia Mori (09.01.2013), Quyr Qery (10.01.2013), Sambitbaba (10.01.2013), StrangeLittleGirl (09.01.2013), Շինարար (09.01.2013), Տրիբուն (09.01.2013)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ