Հավաքածու մրցույթ -2. Աշխարհի սկիզբը

[Դավիթ]

Քվեարկության պայմանները

Ստեղծագործությունները տեղադրվում են առանց հեղինակների նշման, «N–րդ տարբերակ. Ստեղծագործության վերնագիր» վերնագրով, որոնք էլ լինելու են քվեարկության ընտրության կետերը,
Քվեարկությունը տևելու է 7 օր,
Ստեղծագործությունների հեղինակները կարող են քվեարկել նաև սեփական տարբերակի օգտին՝ գուշակության փուլում իրենց վրայից կասկածը հանելու տակտիկական նկատառումով, սակայն արդյունքների վերջնական ամփոփման ժամանակ այդ ձայները չեն հաշվվելու,
Քվեարկության 7 օրերի ընթացքում կարելի է թե՛ քննարկել ստեղծագործությունները, թե՛ փորձել գուշակել հեղինակներին,
Ստեղծագործության հեղինակներն ինքնաբացահայտվելու իրավունք չունեն,
Քվեարկությունը բազմակի է. յուրաքանչյուրը կարող է ընտրել մեկից ավել տարբերակներ,
Քվեարկությունը բաց է, բոլորը տեսնելու են, թե ով որ տարբերակի օգտին է քվեարկել,
7 օր անց, քվեարկության ավարտից հետո կհայատարարվեն հեղինակները:


Ուշադրություն

Այսուհետև ակումբում քվեարկել կարող են միայն այն մարդիկ, ովքեր
ա) գրանցվել են քվեարկությունից առնվազն 10 օր առաջ
բ) կատարել են 15–ից ոչ պակաս գրառում
գ) ունեն 15–ից ոչ պակաս վարկանիշ։

[Դավիթ]

1–ին տարբերակ

Աշխարհի սկիզբը

Կար ժամանակ, երբ աշխարհը դատարկ էր, ու ծառերը հորիզոնական էին աճում:
Արևն էլ մանուշակագույն խորանարդ էր, իսկ քամին վերից վար ու վարից վեր
էր փչում:

Անտառի տակ (որովհետև ծառերը դեպի վեր էին կուտակվում) նստում էր Կայան,
որի տարիքի մասին ոչինչ չգիտենք, որովհետև աշխարհի միակ տղամարդն էր, ու
ոչ ոք չկար, որ նրանից ջահել կամ ծեր լիներ: Գետնին հասնող մորուք
ուներ, սպիտակ խուճուճ մազեր ու մինչև քիթը քաշած կանաչ գլխարկ: Աչքերը
չէին երևում, իսկ հոնքերը դուրս էին պրծել գլխարկի գործվածքի արանքներից:
Կայան մի երկար ձեռնափայտ ուներ և հողի վրա նախշեր էր անում:

Բայց նա լրիվ մենակ չէր: Անտառից քիչ այն կողմ մի գնդաձև տնակ կար, որը
չէր գլորվում, որովհետև այն ժամանակ ֆիզիկան ուրիշ օրենքներ ուներ: Էդ
տնակի ծխնելույզից ժամանակ առ ժամանակ համով ճաշեր էին բարձրանում, գալիս
Կայայի մոտ: Երբեմն էլ դռնից դուրս էր գալիս գետնին հասնող սպիտակ
հյուսերով Ճեյան, որի տարիքի մասին ոչինչ չգիտենք, որովհետև աշխարհի միակ
կինն էր, ու ոչ ոք չկար, որ նրանից ջահել կամ ծեր լիներ: Գալիս էր,
նստում Կայայի կողքին, փնթփնթում, հետ գնում տնակն ու շարունակում
ծխնելույզից համով ճաշեր ուղարկել:

Մի օր էլ, երբ Ճեյան երկար, շա՜տ երկար նստեց Կայայի կողքին, չդիմացավ,
հարցրեց, թե ինչ է խզբզում գետնին:

- Աշխարհ եմ ստեղծում:

Ճեյան ոտքից գլուխ չափեց Կայային ու փնթփթաց.

- Էս աշխարհը քեզ քի՞չ ա, մի հատ էլ նո՞րն ես ստեղծում:

Կայան բանի տեղ չդրեց, շարունակեց նախշեր գծել, ոտքով ջնջել, հետո նորից
փորձել: Ճեյան է՛լ քիթումռութ արեց, է՛լ ձևացրեց, թե նեղացել է, բայց
Կայայի հեչ վեջը չէր. նա աշխարհ էր ստեղծում:

Ձանձրացած Ճեյան հյուսերը հավաքեց, գցեց ուսին ու քայլեց տուն, որ
ծխնելույզից համով ճաշեր ուղարկելի, բայց հանկարծ Կայան կանչեց նրան: Հետ
դարձավ, թե՝ ի՞նչ ես ուզում, այ մարդ, սովա՞ծ ես, հեսա մի բան սարքեմ:

- Չէ, Ճեյա, նայի,- ասաց, ու հոնքերը հիացական դողացին գլխարկի վրա,- այ
էստեղ՝ գետնին նայի:

Կայայի ձեռնափայտի ծայրին ուրվագծեր էին գոյացել, ու մարդկային դիմագծեր
էին նշմարվում:

- Էս ո՞վ ա:

- Ես եմ ստեղծել:

Կայան հպարտ էր: Հիմա էլ Ճեյան չի ջղայնանա, չի մեղադրի, չի փնթփնթա, չի
դժգոհի, կասի՝ արարիչ ամուսին ունեմ: Ափսո՜ս հարևաններ չկային, որ գնար
հետները մի բաժակ սուրճ խմելու ու տեղը տեղին գլուխ գովելու:

Ուրվագծերը կամաց-կամաց ավելի հստակ դարձան, խորացան ու հեռացան գետնից՝
հայտնվելով ինչ-որ զարմանահրաշ ապակու հետևում, որը րոպեներ առաջ ուղղակի
չկար: Ճեյան սենյակ տեսավ, անկյունում՝ վանդակավոր ծածկոցով մահճակալ:
Պատի տակ փայտե սեղան հայտնվեց, դիմացը՝ աթոռ: Իսկ մարդկային պատկերը
ծավալ ստացավ ու հագուստ, նստեց սեղանի մոտ, գլուխը կախեց:

- Էս ի՞նչ ա անում:

- Գրում ա:

- Ի՞նչ ա գրում:

- Դեռ չեմ որոշել,- Կայան փորձեց աչքով անել, բայց դրա համար պիտի
գլխարկը հաներ, իսկ դա վտանգավոր ու ցավոտ կլիներ հոնքերի համար:

- Արի, Կայա, արի գնանք տուն: Թող հանգիստ գրի, մնացածը վաղը կշարունակես:

Կայան ոտքի կանգնեց, Ճեյայի թևը մտավ, ու երկուսով քայլեցին դեպի գնդաձև
խրճիթ, որը չէր գլորվում, որովհետև այն ժամանակ ֆիզիկան բոլորովին այլ
օրենքներ ուներ:

Հաջորդ օրը Կայան ու Ճեյան գնացին դեպի աշխարհի ստեղծման վայրը, որպեսզի
միասին որոշեն, թե ինչ է գրելու Կայայի ստեղծած արարածը:

Ապակու հետևում մութ էր: Հազիվ նշմարվում էր գետնին ընկած վանդակավոր
ծածկոցը և ինչ-որ մեկի շնչառությունից տեղաշարժվող օդը:

- Ինի:
- Հը՞:
- Ասում եմ՝ անունը դնենք Ինի,- առաջարկեց Ճեյան:

Կայան չէր ուզում համաձայնել միայն նրա համար, որ էդ միտքն առաջինը կնոջ
գլխում ծնվեց, բայց որովհետև ավելի հարմար առաջարկ չուներ ստիպված քթի
տակ արտաբերեց.

- Լավ:
- Ինի՛:
- Հը՞:
- Էս մեկը ես չէի:

Ձայնն ապակու հետևից էր լսվել: Դրան հետևեց դռան թակոցը: Հետո նորից կանչ
ու թակոց, մինչև սենյակում շարժում նկատվեց, ու լույսը ներս սողոսկեց.
Ինին բացել էր վարագույրները, ու արդեն շտապում էր դուռը բացելու:

- Վաղու՞ց ես ստեղ: Կներես, գիշերն ուշ եմ քնել, լրիվ մոռացել էի...
- Էս Ինիի տունն ուրիշ սենյակ չունի՞,- զարմացավ Ճեյան:
- Ո՞նց չունի,- Կայան մի պահ խառնվեց իրար, հետո ձեռնափայտով ինչ-որ բան
գծմծեց, որը կամաց-կամաց խորացավ, ձուլվեց ապակուն ու դուռ դարձավ,- ըհը,
էստեղից խոհանոց կգնա: Ո՞նց ա:
- Ուզում եմ խոհանոցն էլ տեսնել:
- Հիմա,- ու Կայան փայտիկով երկու անգամ խփեց ապակուն,- Տիկ,- քթի տակ
ժպտաց,- էս մեկի անունն էլ թող Տիկ լինի:

- Չէ, ի՞նչ ես խոսում: Հաստատ չէի ասել էսօրվա գալուս մասին,- ներս
մտնողը նկատեց Ինիի նոր զարթնած վիճակը ու,- ըըըմ, կուզե՞ս, դու քեզ
կարգի բեր, հետո կգամ:
- Ուրեմն ուզում ես ասել՝ գեշ եմ, հա՞: Չես ուզում վրաս նայել, հա՞...
- Չէ-չէ, հանգիստ մի հատ... ուղղակի գուցե քեզ... ըըըմ... էնքա՞ն էլ
հարմար չի հիմա:
- Արի ներս, միասին սուրճ խմենք:

Տիկն առաջ անցավ: Ինին բացեց մյուս դուռը, ու էդտեղ Կայան ու Ճեյան տեսան
խցի նմանվող խոհանոցը, որի կենտրոնում սեղան կար, կողքը՝ երկու աթոռ:
Լվացարանի մոտ ուղիղ գծով շարված էին սուրճի կեղտոտ բաժակներ: Ութ հատ:

Տիկը լվաց բաժակներն ու սկսեց սուրճ սարքել, մինչ Ինին որոշեց
այնուամենայնիվ իրեն կարգի բերել: Խոհանոց մտավ այն ժամանակ, երբ Տիկն
արդեն լցրել էր սուրճը ու մի կերպ տեղավորվել աթոռներից մեկին:

- Հոտը լավն ա: Ինչու՞ մեր սուրճից սենց հոտ չի գալիս,- շշնջաց Ճեյան՝
վախենալով, որ Տիկն ու Ինին կլսեն իրեն:
- Չգիտեմ: Էս մեր տնից եմ ուղարկել... Համ էլ հանգիստ, նրանք մեզ չեն լսում:
- Ուրեմն ասում ես՝ էլի չեղա՞վ:
- Չէ, Տիկ, չեղավ: Հոգնել եմ արդեն: Ասեցին՝ շատ անզգացմունք եմ գրել, դա
ընթերցողին չի հուզի:
- Այ քեզ բան... էն անգամ իրանք չէի՞ն բողոքում ավելորդ զգացմունքայնությունից:
- Չէ, դա Առյուծն էր:
- Բա էն մի գործդ սրանց տար, գուցե դուրները գա:
- Տարել եմ: Չեն էլ նայել: Ասեցին՝ խզբզոց ա: Դրա համար էս նորը տարա:
- Բա որ չեն նայել, ո՞նց են ասում՝ խզբզոց ա: Դրանք գրականությունից բան
չեն հասկանում:
- Տիկ, գուցե դու՞ չես հասկանում: Գուցե իսկականից զիբիլ եմ գրում, իսկ
դու անիմաստ ինձ ոգևորում ես: Գուցե պետք ա թողնել էս ամեն ինչն ու
նորմալ գործ ման գալ... էլ չեմ կարա, լուրջ եմ ասում, չեմ կարա... սաղ
գիշեր գրել եմ: Չգիտեմ էլ ինչ եմ գրել, ու էլի զիբիլի գին ունի, հաստատ:
Վախենում եմ նույնիսկ որևէ մեկի ցույց տալ,- Ինին նայեց առաստաղին, որ
չլացի:
- Մի հատ հանգստացի հա... Սաղի համար էլ սկզբում դժվար ա: Մի քանի անգամ
չստացվեց, ոչինչ, էլի կփորձենք:
- Չէ, սենց չի կարա շարունակվի: Ես գրող չեմ ու վերջ,- սա Սերժի հետ կապ
չունի,- ավելի լավ ա՝ լուրջ բաներով զբաղվեմ:
- Ինձ լսի, լա՞վ: Արի առայժմ հրատարակչություններին հանգիստ թողնենք:
Գուցե մրցույթների՞ ուղարկես գործերդ: Վստահ եմ, որ լավ կլինի: Էն օրը
կարդացի Տանձ մրցանակ ստացած պատմվածքը: Հեչ բան էր: Շարադրություն: Դու
հաստատ կհաղթես դրանց: Ու հետո դռները կբացվեն քո առաջ:

Ինին հոգոց հանեց: Տիկի հետ արդեն երկու տարի էր, ինչ էս հարցի շուրջ վիճում էին...

- Երկու տարի՞: Բայց դու իրանց էրեկ ես ստեղծել:
- Սուս մնա, անխելք կնիկ, երբ էլ ստեղծած լինեմ, բայց հո կենսագրություն ունեն:

...Ու վերջում միշտ Ինին հանձնվում էր, համաձայնում նոր բան փորձել,
նորից փորձել, ուրիշ կերպ փորձել, բայց ոչինչ դուրս չէր գալիս. ոչ մի
հրատարակչություն չէր ուզում Ինիի հետ գործ բռնել: Ամեն մերժումից հետո
պատեպատ էր խփվում, հիստերիկանում, զանգում Տիկին ու գոռգոռում՝ նրան
մեղադրելով իր բոլոր անհաջողությունների մեջ: Տիկը համբերատար լսում էր,
այցելում Ինիին, հանգստացնում ու նոր բան մոգոնում: Գրական մրցույթները
դեռ չէին փորձել: Ինիին դուր եկավ էդ միտքը:

Երբ երկուսով սկսեցին ուսումնասիրել, թե ինչ գրական մրցույթների
հայտարարություններ կան, ընտրել պատմվածքներն ու ուղարկել, Ճեյան ու
Կայան գնացին տուն մի կտոր հաց ուտելու, որովհետև ներսում մարդ չկար, որ
ծխնելույզից համով ճաշեր ուղարկեր, Ինիի գործն էլ նրանց ձանձրալի թվաց:

- Հիմա ի՞նչ, Ինին ոչ մի մրցանակ չի՞ ստանալու:
- Ի՞նչ իմանամ, ինչու՞ ես ինձ հարցնում:
- Բա դու չե՞ս ստեղծել իրան:
- Հասկացանք՝ ես եմ ստեղծել, բայց հո իրա ստեղծածը ես չեմ ստեղծել:
- Իսկականից վա՞տ ա գրում:
- Այ կնիկ, էս ի՞նչ հարցեր ես տալիս: Ես ի՞նչ իմանամ, կյանքում չեմ
կարդացել իրա գրածները:

Հաջորդ առավոտ նորից Ճեյան ու Կայան շարժվեցին դեպի անտառատակը, նստեցին
ապակու մոտ ու սկսեցին հետևել Կայայի ստեղծածներին:

Այ քեզ բան, Ինին էս անգամ լրիվ ուրիշ սենյակում էր: Ինչ-որ բազմոցի վրա
փռված, գիրկը՝ կերած-խմած սև բրդոտ կատու, որի՝ կյանքից գոհ լինելը
երևում էր պոչի համաչափ շարժումներից ու անթաքույց մռռոցից: Ինին շոյում
էր կատվի գլուխը, ականջի հետևը քորում, դնչի տակը խուտուտ տալիս: Կատվին
էլ ի՞նչ է պետք կատարյալ երջանկության համար:

- Էս կատու՞ն էլ ա քո ստեղծածը:
- Չէ, սա մեր Սևոն ա, չե՞ս ճանաչում: Չեմ հասկանում՝ ոնց ա էդ աշխարհում
հայտնվել: Ճիշտ եմ ասում՝ էս անգամ ես կապ չունեմ:

Ժամանակ առ ժամանակ կատուն նայում էր վերև՝ ուղիղ Ճեյայի դեմքին, աչքով
անում ու ատամները ցույց տալիս:

- Ո՞նց ա մեզ տեսնում ա, իսկ Ինին չի տեսնում:
- Սևոյին ես չեմ ստեղծել, դրա համար: Իսկ Ինին իրավունք չունի իմ մասին
իմանալու. ձևը տենց ա:

Բազմոցի դիմաց հեռուստացույց էր դրված: Ինչ-որ բան էին գովազդում, որ
հաստատ Ճեյան ու Կայան չգիտեին՝ ինչ է, որովհետև նրանց ժամանակներում
հեռուստացույց ու առավելևս գովազդ չկար:

Երբ գովազդն ավարտվեց, Ինին միանգամից զգաստացավ, դադարեցրեց կատվին
հաճույք պատճառելը ու սկսեց հետևել հեռուստահաղորդմանը: Էկրանից մի
սատանայանման տղամարդ գոռգոռում էր, թե՝ կինը պիտի առաքինի լինի, պիտի
բարոյական լինի, պիտի խոհանոցից դուրս չկա, թե՝ գրականությունը կնոջ
խելքի բանը չէ, կինը ստեղծված է երեխաներ ունենալու, ամուսնուն ծառայելու
համար:

Ինին կատաղեց: Կատվին մի կողմ շպրտեց, վազեց հեռախոսի մոտ:

-... Տիկ, դու տեսա՞ր դրան... հլը ոնց ա վեր-վեր թռնում: Հաստատ ինքն ա
մեղավոր, որ Չինուսը գործս չվերցրեց... անասուն... տո դու ո՞վ ես,
գրականությունից ի՞նչ ես հասկանում... բարոյականիս տեսեք... հա... լավ,
սպասում եմ, հա:

Ճեյան ու Կայան այնքան էլ չէին հասկանում՝ ինչ էր կատարվում: Նրանց մտքով
երբևէ չէր անցել կնոջ դերը քննարկել կամ նմանատիպ այլ բարդ հարցեր
քննարկել: Չգիտեին՝ ինչու հանկարծակի հայտնված այդ հրեշի խոսքերն էդպես
ազդեցին Ինիի վրա: Իսկ ամենակարևորը՝ չէին հասկանում, թե որտեղ է Ինին,
որովհետև Կայան միայն աշխատաննջասենյակ ու խոհանոց էր ստեղծել:

Քիչ անց, երբ դուռը ծեծեցին, պարզ դարձավ, որ իրականում Ինիի
աշխատաննջասենյակը շատ ավելի մեծ էր, ու բազմոցը, կատուն ու
հեռուստացույցը նույնպես այնտեղ էին:

- Չլնի՞ թաքուն մեծացրել ես,- ջղայնացավ Կայան:
- Ո՞նց պիտի անեի, իմ խելքը չի հասնում տենց լուրջ բաների... լավ, սուս,
հլը տեսնենք՝ էդ ով էկավ:

Էլ ո՞վ պիտի լիներ: Զահլա կա՞ մի հոգու էլ ավելացնելու: Տիկն էր: Եկել էր
Ինիին հանգստացնելու ու բացատրելու, որ մի ախմախի ասածների պատճառով
չպիտի էդքան հիստերիկանա:

- Բայց հասկանու՞մ ես, որ հենց էդ ախմախն ա որոշում՝ ում թողնել գիրք
տպել, ում՝ չէ: Ես սենց չեմ կարա... լուրջ եմ ասում... արի թարգենք, կամ
էլ կգնամ էս երկրից:
- Ին, հան-գիստ: Ոչ մեկի մոտ էլ հեշտ չի ստացվում,- Տիկը ձեռքը դրեց Ինիի
ուսին,- նստիր,- գնաց խոհանոց ու ջուր բերեց,- իսկ տենց ապուշների
պատճառով չպիտի էս վիճակի մեջ ընկնես,- ջուրը պարզեց Ինիին,-
պատմվածքներդ ուղարկե՞լ ես արդեն,- կատուն էլ մոտեցավ ու քսմսվեց Ինիի
ոտքերին:
- Մյաու՜,- ասաց:

Ինին մի կում արեց ու գնաց դեպի փայտե սեղանը, որի վրա ինչ-որ տարօրինակ
սարք էր հայտնվել, որից Կայան ու Ճեյան գլուխ չէին հանում:

Տիկն ու Ինին սկսեցին ինչ-որ բաներ քննարկել՝ նայելով էդ մեծ սարքին:
Կայան ու Ճեյան ձանձրացան ու որոշեցին ավելի ուշ գալ:

Հայտնի չէ, թե ինչքան Կայան ու Ճեյան հետևեցին Ինիին, որովհետև էն
ժամանակներում օրերն ու ժամերը հաշվող չկար ու իմաստ էլ չկար. աշխարհի
միակ բնակիչները շտապելու տեղ չունեին, հետաքրքրությամբ հետևում էին Ինիի
կյանքին, որն ամեն օր ինչ-որ մրցույթի ինչ-որ բան էր ուղարկում, իսկ երբ
արդյունքներն իմանում էր, նորից գժվում ու կատաղում էր ու կատվին պատերով
տալիս: Վերջինս էլ ղժժոցը դնում, ֆշշացնում ու ճանկռում էր, մինչև Տիկը
գալիս էր, նրանց իրարից ազատում էր, Ինիին հանգստացնում ու խորհուրդ
տալիս չհուսահատվել, իսկ կատուն որպես հաշտության նշան քսվում էր Ինիի
ոտքերին ու ասում. «Մյաու՜»:

[Դավիթ]

- Ախր տեսա՞ր ինչ զիբիլ էր հաղթել... ախր ո՞նց կարա տենց բան լինի:

Տիկը գրկում էր Ինիին ու մոտավորապես էսպիսի բան ասում.
- Հանգիստ, ժյուրին գրականությունից բան չի հասկանում:
Կամ.
- Ինչի չգիտե՞ս, որ էդ հաղթողը կազմակերպիչի բարեկամն ա:
Կամ.
- Էստեղ ոչ թե գրական արժեքն են գնահատել, այլ հեղինակի կրոնական հայացքները:

Ու ամեն անգամ Ինին հանգստանում էր, նորից պատմվածքներ գրում կամ հներից
գտնում և ուղարկում մրցույթների: Էդպես էնքան, մինչև բոլորի արդյունքներն
էլ ամփոփվեցին, ու Ինին նույնիսկ շորթ լիսթերում չհայտնվեց:

- Վերջ, Տիկ, իսկականից վերջ: Է՞ս էիր ուզում:
- Չէ ախր... չգիտեմ՝ ինչու ա սենց ստացվում:
- Իսկ չե՞ս կարծում, որ ամեն դեպքում դու սուբյեկտիվ ես, որ իրոք գրածս
զիբիլ ա, որ էսքան մարդկանցից ոչ ոք չի նկատում, դու նկատում ես:
- Չէ, ինչու՞ պիտի սուբյեկտիվ լինեմ: Ինքդ էիր ասում՝ սիրում ես իմ գրական ճաշակը:
- Սուբյեկտիվ ես, որովհետև սիրահարված ես ինձ:

Ըհը, անբնական երկխոսություն, պիտի որ նման բան էստեղ չլիներ: Բայց դե
ի՞նչ անեմ, էղավ: Դե հիմա ձեզ Տիկի տեղը դրեք ու փորձեք պատասխան գտնել:
Իսկ քանի որ Տիկը հավասարակշռված գրական հերոս է, ոչ թե իսկական, բնական
մարդ, առանց կարմրել-կապտելու, առանց իրեն կորցնելու պատասխանեց.

- Պատճառահետևանքային կապերը մի քիչ շփոթում ես: Ես քեզ սիրահարվել եմ,
որովհետև գրածներդ ինձ մի այլ կարգի դուր են էկել:
- Ասա՝ ոչ թե ինձ, այլ գրածներիս ես սիրահարվել:
- Լավ էլի... արի թեման փոխենք, հա՞:
- Մենք ուրիշ թեմա ունե՞նք: Վերջացավ, մեռավ մեր թեման, կարող ենք իրար
մնաս բարով ասել:
- Չէ... դեռ մի բան էլ կա:
- Հը՞:
- Ես կֆինանսավորեմ քո գրքի տպագրությունը:
- Գժվե՞լ ես: Քեզ էդքան փող որտեղի՞ց:
- Կարևոր չի, հենց հիմա անցնում ենք գործի: Մի ամսից պիտի շոշափեմ էդ գիրքը:

Տիկն իր խոսքի տերը եղավ: Էն գիրքը, որը բազմաթիվ հրատարակչություններ
մերժել էին, որից հանած պատմվածքները ոչ մի գրական մրցույթում չէին
հաղթել, մի ամիս անց պատրաստ էր ու գրախանութներում էր: Վաճառվում էր և
լավ: Բլոգերները սկսեցին գրել դրա մասին: Հեռուստատեսությամբ նույն
զարհուրելի պարոնը ելույթ ունեցավ և պնդեց, որ կանանց սազական չէ գիրք
տպելը, որ դա բարոյական ու առաքինի չէ, որ ապականում է ազգի նկարագիրը,
բայց ոչ ոք նրան բանի տեղ չդրեց: Հետո գիրքը թարգմանվեց բազմաթիվ
լեզուներով ու վաճառվեց տարբեր երկրներում: Ինին էդպես էլ որևէ գրական
մրցանակ չստացավ, որովհետև այլևս երբեք չմասնակցեց՝ հասկանալով, որ
ամենակարևոր ժյուրին ընթերցողն է: Տպագրվեցին նաև մնացած մերժված գործերը
ու նաև նորերը, որոնք Ինին անընդհատ գրում էր: Իսկ Տիկը միշտ էնտեղ էր,
կարդում, խորհուրդներ տալիս, հիանում, տխրում, հուզվում, գիշերվա ժամը
հազարին սուրճ սարքում, որ Ինին մի քիչ էլ գրի: Խոսելու թեման երբեք չէր
սպառվում:

Իսկ գիրքը, որն Ինիին հաջողություն բերեց ու որն էդպես համառորեն մերժում
էին բոլոր հրատարակչությունները, կոչվում էր «Աշխարհի սկիզբը» ու այն
մասին էր, թե ինչպես մի ժամանակ աշխարհը դատարկ էր, ծառերը հորիզոնական
էին աճում, արևն էլ մանուշակագույն խորանարդ էր, ու էն ժամանակների միակ
տղամարդ Կայան աշխարհ էր ստեղծում, իսկ միակ կինը՝ Ճեյան, ծխնելույզից
համով ճաշեր էր ուղարկում:

[Դավիթ]

2–րդ տարբերակ
Ուվալնյատի օրը - 2

Աչքերս բացեցի ահավոր հիասթափությամբ: Արթնացա փաստորեն: Մարդ պիտի մեռնելու բախտ էլ ունենա, զոռով չի: Շատ էի տրամադրվել, սխալը դա էր, սպասումները ավելի անտանելի են դարձնում ամեն ինչ, որովհետև դրանք, որպես կանոն, չեն իրականանում: Էլի ամեն ինչ նույնը կլինի, էլի առավոտյան՝ գործի, երեկոյան՝ գործից: Էլի փող չկա, բայց պրոբլեմ՝ ինչքան ուզես: Նոր տարին էլ դեմը: Բան չմնաց, էսօր ամսի քանի՞սն էր, հա, էլ քանիսը պիտի լիներ՝ դեկտեմբերի քսաներկուսը: Առաջարկում եմ էս օրը մտցնել պատմության մեջ որպես ամենամեծ հիասթափության օր: Մայաներ, ձեր մերն էլ ընդեղ: Վախ գլուխս....
Սարսափելի հիասթափված եմ: Մի քանի միլիոն պարտք ունենայիք՝ դուք էլ կհիասթափվեիք, որ կյանքը աներեսի պես շարունակվում ա:
Բայց էրեկ էդքան խմել չարժեր, առաստաղը ինչ-որ անհասանելի հեռու ա թվում: Անկողնուցս մինչև զուգարան՝ հեչի պես մի էրկու կիլոմետր: Մի հատիկ սիգարետ թողած լինեի գոնե: Բերանիս անտանելի համը թարմացնեի, գլխիս մշուշը ցրվեր, առավել պարզորոշ կգիտակցեի, որ ճար չկա, պետք ա ապրել, երկրագնդով մեկ դասալքությունը չստացվեց: Ուֆ...
Լավ է, քանի ձեն չկա, մի էրկու րոպե էլ քնեմ, դա մնաց միակ ձրի հաճույքը...
Բայց էս ինչ տարօրինակ հոտ ա գալիս ինձանից, իմ արև... Ես հո էրեկ քնելուց առաջ լողացա, հը՞ն: Հա, հաստատ լողացա, էս աշխարհից մաս-մաքուր էի ուզում «ուվալնյատ լինել», Իշխանյան ջան, քո ականջն էլ ընդեղ կանչի: Չստացվեց: Տղավարի պետք ա դիմանալ: Ատամները սեղմել, գոտիները ձգել, ծակ կոշիկներով ձների միջով գնալ գործի, գալ, նայել Անդրեասյանի քարտուղարուհու կլորիկ... կլորիկներին, ու դիմանալ: Բայց էս հոտն արդեն համը հանում ա, հլը սպասի...
Իմացել են աշխարհի վերջն ա, լողանալու գելի հոտն էլ են փոխել: Վայ բայց քանի հոգի ա էսօր մանթռաժ նստած, հիհիհի: Լիստ էյեմում էսօր նայեք՝ շտապ վաճառում եմ բունկեր: Հաստատ լիքը նման հայտարարություններ կլինեն, կարելի ա էժան առնել մի հատ, մարդ ես, Նոյին էլ ոչ ոք չէր հավատում, տեսա՞ք վերջում ինչ էղավ: Պուճուրիկ, կոկիկ, մոդեռն բունկեր առնես, գցես մի տեղ, իմանաս աշխարհի վերջի դեմ պայքարելու ձև ունես գոնե:
Բայց մի կողմից, որ նայում ես, լավ ա, որ աշխարհի վերջը չեկավ դեռ: Մի քանի բան կա, որ անպայման պետք ա անել մինչև ոտները ձգելը: Իմ առաջնային կարևորության գործերից են՝ Հայաստանի ամենաթանկ ռեստորանում, էն որ զուգարանը ոսկուց ա, այ դրանից մի քիչ էն կողմ «պատահաբար» բայց լիքը չիշիկ անելը, Տիկոյի մեքենայի ղեկին նստել ու քշել շատ արագ՝ ընթացքում էլ որ, դե երազել՝ երազել ա, Անջելինա Ջոլին ոտներիդ արանքում եռանդուն աշխատի, չնայած լոկալ պայմաններում երևի թե սահմանափակվենք բնիկներով, վերջում Տիկոյի մեքենան ցխել ու նայել նրա դեմքի արտահայտությանը (բա լավ է՞ր որ Սիրիկի հետ նշանվեցիր, անասու՛ն), հետո էլ արդեն հագիստ սրտով կարելի ա կռիվ սարքել մի քանի հաստավզերի հետ, մեկա աշխարհի վերջի տոմսն ունեմ արդեն, առաջին շարքերում կլինեմ գոնե: Այ տենց: Քանի դրանք չեմ արել, դեռ կարելի ա մի կերպ գոյատևել, փաստորեն ես նպատակներ ունեմ, ես դեռ պետք ա հասնեմ իմ նպատակներին: Ինչ աշխարհի վերջ, թարգեք:
Էն ո՞վ ա մտնում սենյակ: Մա՞մ: Իյա, էս ձենս ինչ էղավ: Մա՞... աաաաա՜՜՜...
Էս ո՞վ ա, աստված ջան, մեղա-մեղա: Էրկու մետրանոց գաձիլա: Չլինի՞ աշխարհի վերջը հենց սա ա որ կա: Մոտ չգաս... Մոտ չգաս ասեցի... Վայ սա էս ինչ տեսքի ա... Գոնե վրայիդ բուրդը մաքրեիր, այ մայր գորիլլա: Չկպնե՛ս ինձ: Սա ուղիղ վրաս ա գալիս, հա... Վեր կացանք, փախանք, ախպերո, վե՛ր կացանք դե... Այ մարդ, հլը մի հատ օյին չի, կանգնի տեղդ, էս ես ինչի՞ շարժվել չեմ կարողանում... Հասավ ինձ... Վերջս էկավ, ուրեմն ինձ գորիլլան պետք ա ուտեր, շատ սյուրռեալիստական աշխարհի վերջ ստացվեց... Վերցրեց ինձ... Ես էս ի՜նչ փոքր եմ սրա համեմատությամբ... Կոմպլեքսավորում եք, մադա՛մ... Գրկել սեղմել ա կրծք... դրանց էլի... Էս... Էս էն նույն հոտն ա... Իմ վրայից էկող հոտն ա... Ինքն էլ ա իմ գելով լողացե՞լ...

Ինձ տարավ ինչ-որ տեղ: Դուրս: Չնայած, ոնց հիմա հասկանում եմ, հենց էն սկզբից էլ դրսում էի: Առաստաղն էլ երկինքն էր, դե իմ սենյակի առաստաղի գույնին էր, մի քիչ խումհարի մեջ էի, խառնել եմ, կներեք: Ու հետն էլ ես ծառի վրա էի պառկած իմ համար: Ու էս գորիլլայից ստեղ լիքը կան, սաղ կանաչ ա, ինչ-որ կորած-մոլորած տեղ ա, Աֆրիկային ա նման երևի, չգիտեմ, ես Աֆրիկայում չեմ էղել: Ու մի բան էլ ասեմ՝ ինքնասպան էղեք. ԵՍ ԷԼ ԵՄ ՍՐԱՆՑԻՑ ՄԵԿԸ: Նայեցի ինձ ջրի մեջ: Տոչնի սրանց սֆաթից ունեմ, մենակ թե՝ ավելի փոքր: Աշխարհ-աշխարհ... Ինձ մի հատ բան ա պետք հիմա... էն ինչ էր անունը... Ածուխ: Մեկ էլ մի հատ քարանձավ գտեք՝ քարայծեր նկարեմ, աչքիս ես նախամարդու նախաթոռն եմ... Նկարեմ, գնամ էն սիրուն էգին քսմսվեմ, չնայած սրանք ինձ դեռ որ մենակ կաթ են տալիս, փոքր եմ երևի էդքան էլի, ինչ իմանամ... Անհամ բան ստացվեց...

[Դավիթ]

3–րդ տարբերակ
Վերջիվերջո

Աչքերը գորշ էին, ավելի շուտ` կանաչամոխրագույն, պայծառ, ասես` լաքապատ: Գույնն իմն էր, իմ սիրածը: Սակայն սիրելու ու չսիրելու ժամանակ չկար: Դիմացս, չորս թաթի վրա կանգնած արարածը գայլ էր` մորթը փարթամ, ձմեռային: Մազերը, ծայրերին սառած ձյան բյուրեղներից, երփներանգվում էին` ստեպ-ստեպ ծիածանի փոքրագույն շրջանակներ գծագրելով բյուրեղների շուրջը: Նա չէր շարժվում, սակայն համառորեն չէր էլ իջեցնում հայացքը: Մենք ասես դեմ-դիմաց կանգնած քարե արձաններ լինեինք:
Կենդանու փառահեղ շքեղությունը գրավել, հիպնոսել էր ինձ` ներսումս ծնելով անբացատրելի մի զգացում, որի համար ուղեղս անզոր էր անվանում գտնել` սարսա՞փ, հիացմու՞նք, ակնածա՞նք … թե՞ բոլորը միասին: Մի պահ թվաց, թե գայլային կերպարանքի տակ մարդու տեսա, կարծես` քրմի, մարդկային զոհեր պահանջող ծիսակատարության քրմապետի, որ գազանի վիթխարի մորթին քաշել էր գլխին: Գայլի ժանիքները կախվել էին ճակատին ու ստվերում էին ներկված դեմքը:
Հանկարծ ականջներիս մեջ զարմանալիորեն ծանոթ թմբուկներ զարկեցին: Ասես վաղուց, շատ վաղուց ինչ-որ տեղ լսել էի նրանց սթափեցնող տրոփյունը: Լռությունը դարձավ շարժուն, տեսանելի: Գույները զատվեցին` դառնալով մեծ ու փոքր ստվերներ, որ քարե հատակի գոգավորության մեջ վառվող կրակի նարնջագույն բոցերի հետ խաղում էին հարթաքանդակներով զարդարված պատերի վրա: Պատերի զարդարված լինելը, մեղմ ասած, իր բուն իմաստին չէր համապատասխանում. շուրջբոլորը դուրս պրծած աչքերով ու ատամնաշատ հսկայական բերաններով մարդանման արարածների դիմաքանդակներ էին, որոնք, չգիտես ինչու, ինձ ահավոր տխուր թվացին:
Հայացքս սահեց ներքև:
Քուրմը թափահարելով մարդկային փոքրիկ, հավանաբար` մանկական գանգով եզրափակվող զրնգուն գավազանը` քթի տակ անհասկանալի բաներ էր մրմնջում: Հետո կրակի շուրջ նրա խորհրդավոր պտույտներն անսպասելի ընդհատվում էին: Նա կանգ էր առնում, հայացքը բարձրացնում դեպի առաստաղի շրջանաձև բացվածքից կախված աստղերն ու ինչ-որ բան էր լցնում խարույկի վրա:
Տարօրինակ էր, բայց այդ ինչ-որ բանը սպիրտի տտիպ հոտ ուներ և այրում էր կոկորդս:
Վերջապես գայլը մոտեցավ ինձ, և չորս ամրակուռ ձեռք ետևից աքցանեցին մարմինս:
«Զոհը…»,- փայլատակեց գիտակցությանս մեջ ու հանգավ:
Հասկացա` զոհը ես եմ: Անտրամաբանական էր, բայց մայաներին հիշեցի` իրենց կարծեմ` այսօր ավարտվող օրացույցով ու աշխարհի վերջի դժնդակ կանխագուշակությամբ:
«Իսկապես, այսօր 2012թվականի դեկտեմբերի 21-ն է»:
Նայեցի գայլի անշարժացած աչքերի մեջ ու անխոս ասացի.
- Միևնույն է, բոլորս ենք մեռնելու, ես էլ, դու էլ:
Գազանի ռունգերից բարձրացող կաթնագույն գոլորշին, թե ծուխը ափիոնի մառախուղի նման կախվեց մեր միջև` կոտրելով, իմ պատկերացմամբ, հազարամյակների թշնամանքը:
Կրակը ձգում էր, խանձում էր կոկորդս: Ես պատրաստ էի, ուզում էի զոհաբերվել` հենց այնպես, հանուն ոչ մի բանի:
- Կեր ինձ, առ, լափիր մարմինս: Խմիր արյունս, միայն թե դողս, ծարավս, ծարավս անցնի:
Մարմինս թաց էր, մածուծիկ: Երևի քրտնել էի: Քրտինքս սառն էր ու կարմիր: Պառկած էի երկաթյա մեծ անվի վրա, վերջույթներս գամված էին անվի շրջանակին` աստղաձև ու թպրտացող, գալարվող…
Ու…Կոպերս ետ գնացին: Գայլը չկար: Հնդկացիները չքացել էին: Գլխացավից դուրս թռչող աչքերս հեռախոսի տրոփող էկրանին էին, ականջներս` լիցքավորում պահանջող ծվծվոցին` «երազիս թնբուկների զարկերին»: Ծիծաղեցի: Ծամածռվելու պես բան ստացվեց:
«Ժամը 3-ն անց է 46 րոպե: Քնել եմ…14 ժամ: Ինչպե՞ս… Արդեն, փաստորեն, դեկտեմբերի 22-ն է: Բաց եմ թողել աշխարհի հերթական վերջը»:
Գնացի դեպի պատուհանի լույսը: Դրսում ցեխոտ, չսառչող ձյուն էր: Դիմացի շենքի պատը ծածկող լուսավորված, լայնարձակ պաստառի վրայից ինձ էր նայում մի ահռելի գայլ` կանաչամոխրագույն, փայլուն հայացքով: «Vodka ZIMA» գովազդում էր հայցքն աչքերիս մեջ մխրճած գազանը:
- Խմիր,- հնչում էր գլխիս ցավոտ դատարկության մեջ:
- Երեկվա աշխարհը երեկ էլ ավարտվեց, այսօր` այսօրվա աշխարհի սկիզբն է: Ապրիր վերջավոր քո կյանքը այսօրը` անսկիզբ ու անվերջ հավերժության մեջ,- շարունակեց մայաների գերագույն քուրմը:
Դանդաղ ու անսփոփ հիասթափությամբ քայլեցի դեպի այսօրվա իրականությունը` դեպի բազմոցը, դեպի հեռախոսիս կողքին ինձ սպասող «ZIMA»-ի կիսադատարկ շիշը, դեպի շշի բազմանիստ ապակու վրա դաջված փառահեղ ու տեղավրեպ գայլի անդիմադրելի հայացքը, դեպի երեկվա աշխարհի վերջն ու այսօրվա սկիզբը, որոնք, միևնույն է, միասին էին կիսադատարկ կամ կիսալիքը շշի հատակում:

[Դավիթ]

4–րդ տարբերակ
Կապույտ ճնճղուկների արահետը

Ի՞նչն էր ինձ խանգարում գնալ Կապույտ ճնճղուկների արահետ: Ես գիտեի դրա տեղն ու քանիցս եղել էի այնտեղ:
Դա մի տեղ էր, որտեղ իմ լրջությունն ինձնից օտարվելով` վերածվում էր պատումի:
Մի տեղ, որտեղ ծղոտից խրճիթ կար ու քաղցրեղեն լուսամուտ:
Տեղ, որտեղ անտառը վազում էր, օդը` համեղ էր, քարը` փափուկ:
Այնտեղ ժայռից կաթ ու մեղր չի բխում, որովհետև ես կաթ չեմ սիրում: Փոխարենը շոկոլադի գետեր կան, որոնք հոսում են խրճիթի կողքով:
Ես քանիցս եղել եմ Կապույտ ճնճղուկների արահետում ու գիտեմ դրա տեղը: Դա մի տեղ է, որտեղ իմ լրջությունն ինձնից օտարվելով` վերածվում է Արահետի:
Տեղ, որտեղ կարող է հայտնվել յուրաքանչյուրը, եթե հրաժարվի սահմանումից, որ ժամանակը գծային է, իսկ սեփական անձի ընկալումն այլոց աչքերում` մտացածին:
Կապույտ ճնճղուկների արահետում խրճիթը կարող է դառնալ պալատ ու դու` արքայադուստր: Քեզ կշրջապատեն փոքր ժամանակ կարդացածդ հեքիաթի հերոսներն, իսկ դու` նուրբ ժանյակներով եզերված կերպասե փքուն զգեստի մեջ կսավառնես օդերում ու կհասնես ամպերին:
-Ո՞ւր ես տանում ինձ, ամպի՜կ,- հնարավոր է հարցնես դու:
-Կապույտ ճնճղուկների արահետ,- հաստատ կպատասխանի նա` չկասկածելով, որ ինքը հենց Կապույտ ճնճղուկների արահետում է:

***
Շատ հեշտ է լինել Կապույտ ճնճղուկների արահետում, կրծել քաղցրեղեն լուսամուտն ու խմել շոկոլադե գետից: Այնտեղ ինձ սպասում են իմ հեքիաթի հերոսները: Հեքիաթների, որոնք կարդացել եմ փոքր ժամանակ, բայց հիմա ոչինչ չեմ հիշում: Դրանք բոլորը ես կորցրի, երբ պատահմամբ դուրս թռա Կապույտ ճնճղուկների արահետից:
Պատահարը պատահական չէր բնավ: Այն նույնիսկ չափազանց էլ օրինաչափ էր:
Բոլորն էլ առնվազն մի անգամ եղել են Կապույտ ճնճղուկների արահետում, սակայն կորցրել են դրա մասին հիշողությունն ու դրա մասին խոսում են որպես հեքիաթի: Այդ մասին գրված բազմաթիվ հորինվածքներ կան, որոնք որակված են որպես հեքիաթներ ու հենց եզրաբառն ինքը` մարդու գիտակցությանը հասցնում է երևույթի չգոյության մասին վիճահարույց տեղեկույթ:
Ո՞վ կարող է ասել, թե ինչ է հեքիաթը:
«Հեքիաթը հորինվածք է, որն իրականության հետ ոչ մի կապ չունի,- ասել են ինձ փոքր ժամանակ,- դա պատմություն է այն մասին, որն իրականում գոյություն չունի»:
Երբեք էլ չեմ հավատացել հեքիաթի ընկալման տարածված սահմանմանն ու հենց այդ սահմանումը որակել եմ որպես հեքիաթ:
Հեքիաթն ու իրականության սահմանված ընկալումը միևնույն աստառի տարբեր երեսներ են: Քանզի աշխարհը մարդուն անմիջական չի տրվում: Աշխարհի ու մարդու միջև ընկած է մեկնաբանությունը: Իրականությունը, այո՛, աշխարհի մի մեկնաբանություն է: Այդպիսի մի մեկնաբանություն է նաև հեքիաթը:

***
Հնարավոր է, որ այս պահին ինչ-որ տեղ մարդ է մեռնում: Հնարավոր է, որ նա մեռավ արդեն, երբ գրեցի նրա հնարավոր մահվան մասին կասկածներս: Մահվան թափորը դիակին կուղեկցի դեպի գերեզման: Մարդիկ կնայեն դագաղի մեջ պառկած չմարդուն ու մտքի մեջ կժպտան:«Խաղից դուրս թռավ»,- կմտածի դագաղի հետևից գնացող մի մարդ` բնավ չմտահոգվելով, որ շատ շուտով, ավելի շուտով, քան կարծում էր, ինքը ևս կպառկի նույնանման մեկ այլ դագաղի մեջ:
Հնարավոր է, որ այս պահին ինչ-որ մի տեղ մարդ է ծնվում: Նույնքան հնարավոր է, որ նա ծնվեց արդեն, երբ գրեցի նրա հնարավոր ծնունդի մասին կասկածներս: Մայրը սիրագորով կնայի մանկիկին ու կգգվի նորածնի փոքրիկ թաթիկները: Մարդկային նույնպիսի մի բազմություն նրանց կուղեկցի տուն: «Ես էլ եմ ուզում երեխա ունենալ»,- կմտմտա բազմության աղջիկ-կանանցից մեկը:
Միևնույն ժամանակ մեր հարևաններից ինչ-որ մեկը հնարավոր է մյուսի հետ նստած սուրճ է խմում ու քննարկում այդ երկու դեպքերի համադրությունը: Հնարավոր է, որ նրանք այդ մասին չեն էլ քննարկում, ինչպես նաև, որ դեռևս սուրճ չեն խմում կամ էլ, պարզապես, իրենց տանն են:

***
Ժամանակի ընկալման սեփական մեկնաբանությունը մի մարդու մոտ առաջացրել էր գծայնության զգացողություն և համաձայն այդ մեկնաբանության` մարդ մի օր ծնվում և մի օր էլ մեռնում է: Դրանց արանքում ինչ ասես կարող էր լինել:
Մեկ ուրիշ մարդ երկար մտածելուց հետո որոշեց, որ ժամանակն այնքան էլ գծային չէ, քանի որ գծայնության մոդելը չէր տալիս բացատրությունն այն պատահարի, թե ինչպես մարդը կարող է հայտնվել Կապույտ ճնճղուկների արահետում:
«Ժամանակը դիսկրետ է»,- մտածեց նա ու մեռավ: Մինչ այդ արդեն մեռել էր ժամանակին գծային որակներ տվող մարդը:

***
Մեր հարևանի աղջիկը չի սիրում ամուսնու հետ քնել: Ինքը սիրում է ուրիշ երիտասարդի: Այդ երիտասարդը սիրում է նրա ընկերուհուն, ընկերուհին` ինձ:
Այդ պահին տեսա օրգազմից աղճատված նրա դեմքը, երբ տքնում էր վրաս: Ես կիսաանտարբեր պառկած էի:
Իմ միտքը թևածում էր Կապույտ ճնճղուկների արահետում: Ես գիտեի դրա տեղն ու քանիցս եղել էի այնտեղ:

[Տրիբուն]

Չորս ստեղծագործություն եմ առանձնացնում, որոնք արժի քննարկել.
1. Ուվալնյատի օրը-2
2. Սոմնիում
3. Իկարո
4. Աշխարհի սկիզբը-5

Ուվալնյատի օրը-2. լակոնիկ, կոնկրետ ասելիքով, սկզբով ու վերջով գործ ա: Գրողը ցինիկ ա: Դրա համար էլ իմ ռեյտինգում առաջին տեղում ա էս գործը:

Սոմնիում. գրողը գրող ա, ու ես իրան սիրում եմ, գրողը տանի: Երկրորդ պատվավոր տեղը:

Իկարո. երկու միլիոն դոլարով Գուանչժոույում ափալ-թափալ նկարահանած ֆանտաստիկ ֆիլմի սցենար ա: Բայց թարսի պես իմ սիրած ժանրն ա: Իկարոն Ազիմովի Տրանտորն ա ուզում հիշացնի: Սկզբունքորեն լավ ա ստացվել, մենակ վերջաբանը խայտառակ տրիվիալ ա: Հանգիստ կարելի էր ստեղծագործությունն ավարտել առանց էտ վերջաբանի: Ազիվոմին հիշեցնելու ու ժանրի համար տալիս եմ պատվավոր երրորդ տեղը:

Աշխարհի սկիզբը-5. սրա գրողին մեծ ապագայա սպասվում Արմենիա հեռուստաընկերությունում: Հայկական սերիալի սցենար ա՝ էժան պոպսա: Մնում էր տակը մի հատ Սիլվա Հակոբյանի երգերից դներ ու ամեն ինչ կընկներ տեղը: Հեղինակը ուզում ա հոգեբան դառնա, բայց ընդունվել ա խոհարարական քոլեջ: Սրան տալիս եմ 14-րդ տեղը, ու խորհուրդ, որ էլ ոչ մի բան չգրի:

Մնացած 11 ստեղծագործությունները. մեռածների մասին կամ լավը կամ ոչինչ: Լավ բան չեմ կարա ասեմ, բայց վատ բան էլ առանձնապես չկա ասելու: Մեծ մասն ընկել էր Ադամի ու Եվայի հետևից, Աստվածային գործերի ծիպա խոհափիլիսոփայական կամ IT ինտերպրետացիայով. банально господа: Մեկը ինչ-որ արահետից թռիչք է կատարում դեպի ժամանակի գծայնության մոդելը (?) ընդեղից էլ դեպի հարևանի կնգա գիրկը: Մյուսը հեքիաթ էր, որտեղ աշպարհը դատարկ էր, բայց հորիզոնական աճող ծառեր կային, ու սենց ....

Կառոչե, սիրելիներս, քվեարկում եմ Ուվալնյատի օգտին:

[Արէա]

Իկարո. երկու միլիոն դոլարով Գուանչժոույում ափալ-թափալ նկարահանած ֆանտաստիկ ֆիլմի սցենար ա:

Սցենար էլ չէ է, ոնց որ սցենարի կոնսպեկտ լինի
Ես հավեսով գիտաֆանտաստիկաների էի սպասում: Էն էլ հուսախաբ եղա մի ուրիշ կարգի: Էս Իկարոն կարար գիտաֆանտաստիկայի տակ անցներ, բայց դե շատ թռուցիկ ու մակերեսորեն էր ամեն ինչ: Երկրորդ անգամ կարդալու չի տրամադրում: Նկարագրություններ էին պակասում, թե հերոսների, թե միջավայրի: Անցումները կարելի էր ավելի սահուն անել: Տպավորություն էր որ ոչ թե գործողություններին ես հետևում, այլ գործողությունների մասին պատմողին: Կենդանի չէր: Վերջի պարբերության մասին էլ արդեն ասել եմ, լրիվ ավելորդ էր:

[Տրիբուն]

եթե Գալոն մի բան էս անգամ գրել ա, ուրեմն սոմնիումն ա


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Գալաթեա]

եթե Գալոն մի բան էս անգամ գրել ա, ուրեմն սոմնիումն ա

Չէ, Տրիբուն ձյա
Կուզեի՝ինտրիգը պահելու համար ձևեր թափեի, թե մասնակցել եմ, բայց քեզ ու Շինին չեմ կարա խաբեմ:
Չկամ ես էս անգամ:

[ivy]

եթե Գալոն մի բան էս անգամ գրել ա, ուրեմն սոմնիումն ա

Սոմնիումը շատ լավ ա գրված, ու դրանով կարող էր Գալը լինել, բայց Գալը էսպես չի գրում. իր մոտ գործողություններն են շատ, իսկ կերպարների բացահայտումը՝ ավելի քիչ, ինքը պատմությունների մեջ շեշտը ոչ թե մարդկանց ապրումների վրա է, այլ հետաքրքիր էքշընի: Դրանով կարծում եմ, որ սա իր ձեռագիրը չի:

[StrangeLittleGirl]

Սոմնիումը շատ լավ ա գրված, ու դրանով կարող էլ Գալը լինել, բայց Գալը էսպես չի գրում. իր մոտ գործողություններն են շատ, իսկ կերպարների բացահայտումը՝ ավելի քիչ, ինքը պատմությունների մեջ շեշտը ոչ թե մարդկանց ապրումների վրա է, այլ հետաքրքիր էքշընի: Դրանով կարծում եմ, որ սա իր ձեռագիրը չի:

ըհըըը՜, իսկ ո՞վ ա մարդկանց ապրումների մասին շատ լավ գրում, հատկապես առաջին դեմքով

[ivy]

ըհըըը՜, իսկ ո՞վ ա մարդկանց ապրումների մասին շատ լավ գրում, հատկապես առաջին դեմքով

Բյուրը
Դե Իմփրեշընն էլ:

[StrangeLittleGirl]

Բյուրը
Դե Իմփրեշընն էլ:

ես երկրորդի մասին էի

[Արուսյակ]

"Սոմնիում"-ը առաջին գործն էր, որ կարդացի ու առաջին գրառումս է ակումբում-Փորձել էին հատումներ գտնել իրականությունն ու երազանքների...ծիրը ու այդ հատումից հառնել էր չփլախ իրողությունը: Կարծում եմ` գրելուց անմիջապես հետո հեղինակը, վատ երազից վեր թռածի պես, վազել է դեպի ջրամանը...Այնուամենայնիվ, զարգացում էր, որն իր հետ մինչ վերջ տարավ...