Ինձ էս ամբողջ պատմությունից ամենաշատը բացում ա, որ մարդիկ լուրջ-լուրջ ասում են, թե Րաֆֆին վերացնում ա «անձնապաշտությունը», ամեն ինչ թողնում ա ժողովրդին ու նման բաներ:
1. Ժողովրդին ընտրություն թողնելու միայն մեկ իրական քայլ է արել, հանրահավաքներից մեկում քվեարկության դնելով երկու հարց.
Հարց 1. Դիմե՞լ, թե՞ ոչ սահմանադրական դատարան: Ժողովուրդը քվեարկել է՝ չդիմել: Չնայած դրան Րաֆֆին դիմել է սահմանադրական դատարան:
Հարց 2. Ընդունե՞լ Նիկոլ Փաշինյանի՝ ստվերային կառավարություն ստեղծելու, «նախարարների» նշանակումներ անելու առաջարկը: Ժողովուրդը քվեարկել է ընդունել: Րաֆֆին խոստացել է երեք օրից սկսել: Էն սկսելն է, որ սկսում է:
2. Հավատացրել է, որ ամեն ինչ լինելու է թափանցիկ: Արդյունքում Սերժ Սարգսյանի հանդիպման ընթացքից ունենք ընդամենը կռահումներ, անընդհատ նորանոր բաներ են բացահայտվում, ինքը մեղադրում է, որ Սերժը չի ուզել, ինքը բաց է ուզել: Խնդիր չկա, բայց էդ դեպքում հանդիպումից անմիջապես հետո պետք է բաց հաշվետություն տար, ոչ թե թողներ հաջորդ օրվան, հաջորդ օրն էլ մասնակի բաներ խոսեր, հետո աստիճանաբար լրագրողների ու այլոց ջանքերով նոր մանրամասներ իմանայինք, որոնց մի մասը էդպես էլ որևէ կողմից չեն հերքվել կամ հաստատվել: Կարճ ասած՝ թափանցիկության բացակայություն: Սեպարատ գնում է ԱԺ-ում քննարկում՝ արտահերթ ԱԺ ընտրությունների համար (նախաձեռնողը «Ժառանգություն» կուսակցություն): Սա ժողովրդի պահանջ չէր, այլ իրենց «միտքը»: Հետո Րաֆֆին ստիպված հայտարարում է, որ այդ բանակցությունների հետ ինքը կապ չունի, որտև զռում էր, որ ժողովրդի կարծիք հաշվի առնելով չի ու էդ միֆը արագ կցնդի:
3. «Այլևս ոչ մի անուն, միայն Հայաստան» պոպուլիստական հայտարարության հետ մեկտեկ շարունակաբար տարվում է անձի ֆետիշացում: Հենց մենակ հատ-հատ սաղի ձեռքը սեղմելն այլ բան չէ, քան սեփական անձի նկատմամբ անընդհատ հավելյալ ուշադրության գրավում: Զուգահեռում ենք, որ վերջին ակցիան՝ հացադուլը, մեկ անձի ակցիա է: Ավելին, իրեն միացողներին փորձում է համոզել չանել (չէ որ սեփական անձից ուշադրությունը կշեղվի): Հացադուլը եթե կարող էր դառնալ հզոր ակցիա, օրինակ զուգահեռ ամեն օր հանրահավաքներ անելով ու շահարկված «ձնագնդի էֆեկտը» ստանալով, հաջորդ հանրահավաքը հայտարարվում է 5 օր անց: Այս ընթացքում ուշադրության կենտրոնում իհարկե պետք է լինի ոչ թե պայքարող ժողովուրդը, այլ կոնկրետ անձը:
Ընդհանրապես, դեռ խորհրդարանական ընտրություններին էր ժառանգության քարոզչությունը կառուցվում անձի շուրջը, կերպարը դեպի մասիս երազող հայացքով նայող Րաֆֆին էր, դա շարունակվում է առ այսօր, ու այս ետընտրական քարոզչական շրջանում նույնպես գնում է անձի, կերպարի մարմնավորում, ոչ թե գաղափարի, ամերիկայից եկած հայրենասեր, ում վարքուբարքը տարբերվում է այստեղից, նա ձեռքով բարևում է բոլորին, ունի երկնագույն ջինսե տաբատ, մուգ գույնի սվիտեր, պապիկից ժառանգված շալ, որը ոչ մի կերպ չի հանում, սիրող որդի, որը ցույց է տալիս իր ընտանեկան կուռ կապը, ու ոչ մի քայլ հորից չի հեռանում, իբր կոմպեքսներից զուրկ մի մարդ, ով բոլորին կոչ է անում միանալ ժողովրդին, մոռանալով անձնական շահերը, բայց դրա համար ռեալ քայլեր չի անում:
Մեջբերել
Էջանիշներ