Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հայտարարությունն այն մասին, թե ՀՀՇ-ն մեռած է, զուտ ճշմարտություն է և ուշացած խոստովանություն, քանի որ ՀՀՇ-ն մեռած է այն ժամանակվանից, երբ համաժողովրդական շարժումից վերածվեց իշխանությունը ամեն գնով պահելու խմբավորման։ Մեռած է նաև ՀԱԿ-ը (կոնգրեսը), որն այդպես էլ չդարձավ համազգային, քանի որ նրա առաջնորդն այդպես էլ չկարողացավ վեր կանգնել սեփական ամբիցիաներից և գնահատել ժողովրդին ու նրա իրավունքները: Այնինչ, ժամանակին այդ թիմում ուժեղ անհատներ կային, որոնց մեծ հաջողությամբ ջլատեց ՀՀՇ առաջնորդը և ՀՀ առաջին նախագահը, նա հաջողությամբ Կոնգրեսից դուրս մղեց նաև իրեն միացած այլ կուսակցությունների առաջնորդներին և այդ կուսակցությունների ներուժը։
Այժմ Կոնգրեսը փորձում է վերակենդանանալ կուսակցություն հորջորջվելով։ Դա իրենց խնդիրն է։ Հարցն այլ է. թե ինչ է ուզում հոգեվարքի մեջ գտնվող կառույցը։ Կրկին իշխանություն, ուրիշ ոչինչ։ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն այն մարդը չէ, որ իրենից բացի ընդունի այլ գործիչների։ Նա չի հանդուրժի, որ ժողովուրդը այսօր ճանաչի Րաֆֆի Հովհաննիսյան խարիզմատիկ կերպարը, ինչպես ժամանակին չհանդուրժեց Վազգեն Մանուկյանին, Վանո Սիրադեղյանին, Կարեն Դեմիրճյանին, Ստեփան Դեմիրճյանին, Արամ Սարգսյանին, և այսօր փաստն այն է, որ մնացել է մեն-մենակ և ուզում է կրկին հառնել որպես միակ «զոհ», ինչպես որ 2008 թ. հայտարարեց կամ արտասանեց Չարենցի՝ «թող ոչ մի զոհ չպահանջվի ինձնից բացի…» հայտնի տողերը, որն այնուհետև հասկացվեց՝ «ձեռք չտաք ինձ, ես ընտրյալ եմ», և փախավ տուն այն ժամանակ, երբ հրապարակում գնդակոծում էին սեփական ժողովրդին, նրան, ով եկել էր իրեն «ձեռքերի վրա» նախագահի նստավայր տանելու։
Ահա սա է եղել տարիներ առաջ այն գործողությունը, պարելուց բացի, որ նա արել է հրապարակավ։ Այսօր նա չի տեսնում Րաֆֆի Հովհաննիսյանի գործողությունը. լրիվ հասկանալի է, քանի որ, ըստ սովորության, նա ուրիշներին տեսնելու սովորություն չունի, անգամ Րաֆֆի Հովհաննիսյանին առաջնորդող Հայաստանի բազմահազարանոց ժողովրդին և նրա արդար պահանջները։ Այսօր ՀԱԿ-ական որոշ անդամներ փորձում են սեպ խրել համաժողովրդական շարժման մեջ իրենց բնորոշ ապակառուցողական վարքագծով, հայտարարություններով ու այսպես կոչված ծրագրերով։ Նրանք վիրավորված են, որ այսօր Րաֆֆի Հովհաննիսյանը ամբիոնից չի հնչեցնում Լևոն Տեր-Պետրոսյանի անունը։
Հարց է ծագում, իսկ Րաֆֆին այսօր մրցանա՞կ է բաժանում, որ զբաղվի անուններ հնչեցնելով։ Նրան մեղադրում են, որ պայքարի հստակ ծրագիր չունի, և առաջարկում են ստվերային կառավարություն կազմել։ Դարձյալ ուզում են անուններ հնչեցնել իրենց ոգով և տեսնել, թե այդ ստվերում իրենցից ով կա, ով չկա, այսինքն՝ այն գաղափարը, որի համար այսօր ժողովուրդը ոտքի է կանգնել, ուզում են տանել ստույգ կործանման։
Այսօր ժողովրդի գործը ոչ թե ինչ-որ մեկին իշխանության բերելն է, այլ քանդել այն ինստիտուտները, որոնք աշխատում են ժողովրդի դեմ, կառուցել կառավարման նոր համակարգ, հետո նոր այդ համակարգում տեսնել համապատասխան դեմքեր։ Այսօր առաջին հերթին, կարծում եմ, որ ժողովուրդը պետք է պահանջի Սահմանադրական դատարան կոչված ակումբի և այդ ակումբի անմահ կաշչեական աթոռի վերացումը, քանի որ, ինչպես տարիների փորձը ցույց տվեց, Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հիմնադրած այդ ինստիտուտը ծառայում է սոսկ իշխանական շահերի և երբեք ոչ պետականի ու ազգայինի։ Պետք է անվստահություն հայտնել ԿԸՀ կոչված սրճարանային սեղանին և դրա փոխարեն ճկուն և իշխանություններից ու կուսակցություններից անկախ մարմին ստեղծել, որը կընտրվի համաժողովրդական քվեարկությամբ, և ժողովուրդը իրավունք կունենա այն ցրելու ցանկացած ժամանակ։
Այս ոգով պետք է վերակառուցել թե՛ դատական համակարգը, թե՛ ոստիկանականը, թե՛ զինվորականը, թե՛ իշխանականը և այլն։ Յուրաքանչյուր համակարգ պետք է իր ասպարեզում գործի իրեն վերապահված լիազորությունների շրջանակներում և չխառնվի իշխանական ամբիցիաների հաստատմանն ու վերահաստատմանը: Այլ խոսքով, ժամանակն է ժողովրդին վերադարձնել իր իրավունքները պաշտպանելու իրավունքը, իսկ ստվերային կառավարությունը մնում է ստվերային, ինչպես Հայաստանում այժմ՝ շատ իրողություններ։ Միակ խորհուրդը Րաֆֆի Հովհաննիսյանին և Ժողովրդին, որից մեկն էլ ես եմ, թող թույլ տրվի ինձ ասել, միմյանց նայելն է. նայենք միմյանց, և չենք սխալվի
Chuk-ի խոսքերից
Բյուր ջան, իսկ ներքին աղբյուրներիցդ չե՞ս իմացել, թե տենց հարցերը ոնց են սովորաբար լուծում
Մեջբերել
Էջանիշներ