Բագրատյան Հրանտ
Հայրիկյան Պարույր
Հարությունյան Արամ
Հովհաննիսյան Րաֆֆի
Ղուկասյան Անդրիաս
Մելիքյան Արման
Սարգսյան Սերժ
Սեդրակյան Վարդան
Քվեաթերթիկը կդարձնեմ անվավեր
Չեմ մասնակցի ընտրություններին
Artgeo (13.02.2013)
Վոտեր, րաֆֆիի վարկանիշը եթե բարձրանա, էտի սերոժը պտի բարձրացնի… չլնի՞ մի հատ օբյեկտիվ զոցհարցման տեղ գիտես… իսկ սերոժը րաֆֆիի հոգաչափ շնորհակալ ա որ մասնակցում ա ու որ պետք ըլնի վարկանիշն էլ կբարձրացնի… Րաֆֆու նման վեց հատ էլ հավ հլա մասնակցում ա ընտրություններին…voter-ի խոսքերից
Բայց դու ինչ հետաքրքիր մարդ ես, Վոտեր…
Էս դեբիլ էրէխու հետ հարցազրույցը դրել ես ստեղ, որ ի՞նչ անես:
keyboard (13.02.2013), Moonwalker (13.02.2013), Բիձա (13.02.2013), Ներսես_AM (13.02.2013)
Իմ արև, ես արդեն մտածում եմ, որ ՀՀԿ-ն ամբողջ կազմով կազմակերված Սերժի վրա կայֆավատ ա լինում
Վարդենիսում Սերժ Սարգսյանին դիմել են ադրբեջաներեն. թարգմանություն չպահանջվեց
Bruno (13.02.2013), Hda (13.02.2013), keyboard (13.02.2013), Kuk (13.02.2013), Moonwalker (13.02.2013), Tig (13.02.2013), Անվերնագիր (13.02.2013), Արէա (13.02.2013), Ներսես_AM (14.02.2013)
Հայ ազգը, նախագահից սկսած, փիս կարոտում ա Օսմանյան լուծը, լուրջ եմ ասում: Փագեք երգիրը, ճիշտը երթալն է:
Հետաքրքիր ա տենց մի օր կլինի?, որ մի կիքս չգրանցվի...Իմ արև, ես արդեն մտածում եմ, որ ՀՀԿ-ն ամբողջ կազմով կազմակերված Սերժի վրա կայֆավատ ա լինում
Վարդենիսում Սերժ Սարգսյանին դիմել են ադրբեջաներեն. թարգմանություն չպահանջվեց
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Բա նախագահին առանց օտար լեզվի տիրապետմամբ էք պատկերացնում: Հլա ավելի լավ, որ թշնամու լեզուն ա ...Իմ արև, ես արդեն մտածում եմ, որ ՀՀԿ-ն ամբողջ կազմով կազմակերված Սերժի վրա կայֆավատ ա լինում
Վարդենիսում Սերժ Սարգսյանին դիմել են ադրբեջաներեն. թարգմանություն չպահանջվեց
էտի կլինի ամենամեծ կիքսը, սենց լրիվ նորմալ ա
Վերջին խմբագրող՝ Hda: 13.02.2013, 19:03:
Եթե գիտես` ինչ չգիտես, կա մի բան, որ գիտես:
Իմացի՛ր, թե ինչ չգիտես: Իմացի՛ր` ինչ չգիտես:
Բիձա (13.02.2013)
Եթե առանց ուռելու ու քաշելու օր լինի, երևի քո ասած օրն էլ կլինի: Մի օր:
Դեբիլ չի… էսի ձեր միակ ալտերնատիվն ա ու ես ոչ մի դեբիլություն չեմ տենում ստեղ… դուք պրակտիկորեն էս "երեխու" փոխարեն ընտրում եք էն վերևի ցուցակի միջից… ոնց որ հասկանում եմ ձեզ երկիր պետք չի, եթե էդ երեխու ասածը ձեր համար տենց աբսուրդ ա, իրան էպոսագետներով, հայրիկյաններով, րաֆֆիներով ու սերժիկներով եք փոխարինում ապա պետք չի հետագայում զարմանալ թե էս ո՞նց եղավ սենց…
արա թու, ես ոնց չգնացի 5կմ էր մեզնից հեռուԻմ արև, ես արդեն մտածում եմ, որ ՀՀԿ-ն ամբողջ կազմով կազմակերված Սերժի վրա կայֆավատ ա լինում
Վարդենիսում Սերժ Սարգսյանին դիմել են ադրբեջաներեն. թարգմանություն չպահանջվեց
վերջին տվյալներով պարզվում է, որ էս մարդը Վարդենիսի քաղաքապետի հորեղբայրն է, հանձինս Խլոյ Հայկարամը
Վերջին խմբագրող՝ Անվերնագիր: 13.02.2013, 21:57:
A long time ago, in a galaxy far, far away...
Ողջույններ ակումբականներիսվաղուց է գրառում չեմ արել, էս թեմայում հատկապես, բայց բավական ուշադիր հետևել եմ ձեր գրառումներին: Վայելք ա...
Սա էսօր եմ կարդացել, ասի ձեր հետ կիսվեմ
«...սիրում էր կյանքը և զգում էր, թե ինչպես հեռու դաշտում ծնվեց մի ծաղիկ, և ինչպես քարտաշը արևի պայծառ ճառագայթների մեջ տեսավ մի թիթեռ ու այդ թիթեռը դրեց քարի մեջ»։ Այս տողերը Վարդան Սեդրակյանի «Նա ժպտում է» էսսեից է, որը 1990-ին տպագրվել է «Գարուն» ամսագրում։ Ի դեպ, նշենք, որ նախագահի թեկնածուն նաև թավջութակ է նվագում։ Ստորև ներկայացնում ենք ստեղծագործությունն ամբողջությամբ։
Նա ժպտում է
Երբ եկավ երկիր, արև էր, գարուն: Ձյունը հալվել էր, և գետերը վարար հոսում էին: Գարնան առաջին ծաղիկները դուրս էին եկել երկրի երես և վախեցած իրենց շուրջն էին նայում: Կանաչ էր շուրջը, զարթոնք ու արև: Ոչ ոք չիմացավ, թե ինչպես նա եկավ: Ոչ ոք չնկատեց նրա գալը: Աշխարհը լի էր մարդկանցով, և կյանքը եռում էր երկրի վրա: Ծնունդն ու մահը դարձել էին սովորական ու ամենօրյա մի երևույթ: Նա ոչնչով չէր տարբերվում մյուս ծնվածներից, և այդ պատճառով էլ նրա ծնունդը աննկատ մնաց մարդկանցից:
Միայն այն մարդը, որ նրա հայրն էր, հուզվեց անչափ ու երջանկացավ: Եվ այն կինը, որ նրա մայրն էր, լաց եղավ հանկարծ, բայց ոչ թե ցավից ...Ծնվեց նա ու սկսեց ապրել արևով ու խնդությամբ լի այս մեծ աշխարհում: Անցնում էին տարիներ, նա մեծանում էր: Սիրում էր կյանքը, սիրում էր արևն ու լույսը, սիրում էր մարդկանց: Խոսել չէր սիրում: Սիրում էր դիտել, հետո հասկանալ ու ուրախանալ: Հաճախ օրերով կորչում էր տնից: Փախչում էր դեպի դաշտերն ամայի, դեպի կապույտ լեռները, դեպի անհուն ձորերը: Իսկ երբ ետ էր գալիս, ապա դեմքը նրա օծված էր լինում երանությամբ: Սիրում էր կյանքը և զգում էր, թե ինչպես հեռու դաշտում ծնվեց մի ծաղիկ, և ինչպես քարտաշը արևի պայծառ ճառագայթների մեջ տեսավ մի թիթեռ ու այդ թիթեռը դրեց քարի մեջ: Եվ քարն այդ ծաղկեց ու դառավ հրաշք ու դառավ խաչքար, կամուրջ կամ էլ վանք:
Նրան թվում էր, թե բոլորն են այդպես ամեն ինչ զգում: Բոլորն են այդպես կյանքն ընկալում: Բոլորն են այդպես արբենում կյանքով: Անցան տարիներ, ու նա հասունացավ: Եվ նա կյանք մտավ: Բայց նա որբացավ: Ծնողներից նրա մնաց միայն մի բարի ու անմոռաց հիշողություն: Նա մի սեր թաղեց անցյալի գրկում:
Բայց նոր սեր եղավ: Եվ ինչպիսի սեր: Ու սերը գրկեց նրան, մտավ հոգու մեջ ու հոսեց նրա երակներով և բարձրացավ դեպի նրա ուղեղը: Մի ջահել աղջիկ գերեց նրան իր հայացքով: Նա սիրեց այդ աղջկան և աղջկա մեջ տեսավ զարթոնքը կյանքի: Խոր վշտից հետո կյանքը նորից նրան առավ իր թևերի վրա և տարավ հեռու, հեռու մի աշխարհ: Ու երանության երկնակամարում ճախրում էր նրա հոգին: Մի ինքնամոռացությամբ նա նվիրվեց կյանքին ու ետ մնաց ժամանակի անխափան քայլից: Իսկ մարդիկ մինչ այդ շարժվում էին առաջ: Նա ետ էր մնում մարդկանցից, չէր հասկանում նրանց, իսկ մարդիկ անվերջ նրան էին կանչում:
Եվ դժվար օրեր սկսվեցին նրա համար: Հանկարծ հասկացավ, որ մարդիկ արբենում են տարբեր բաներից: Մարդիկ շատ հաճախ խենթանում են փողի բուրմունքից և գրգռվում են արյան վառ գույնից: Եվ նա էր մենակ, որ սիրում էր ծաղկունքը ծաղկանց և մայրամուտը հզոր արևի: Հավատը նրան երբեք չլքեց, նա հավատում էր առանց տեսնելու, միայն զգացմունքով: Ու սերը նրա դարձավ առավել ուժգին, իսկ կյանքը դարձավ ավելի պայծառ:
Մինչ այդ մարդիկ, որ նրա հետ էին ծնվել, շարժվում էին առաջ: Թշվառ ու թույլ այդ մարդիկ փորձեցին վազել կյանքին հավասար: Նրանցից մեկը դարձավ թագավոր և ուներ բանակ: Այդ մեկը նա էր, որ արբենում էր արյան վառ գույնով: Կամակատարներ ու հլու ծառաներ ուներ նա: Նրանք դեռ մանկուց գող էին և ստրուկ ու փողի գերի: Շնագայլերի պես նրանք արքայից շպրտված պատառիկներ էին ուտում: Գոհ էին նրանք: Նվիրումով էին ծառայում իրենց տիրոջը, իսկ տերն էլ նրանց կերակրում էր: Եվ նրանք բարձրաձայն գովում ու աստվածացնում էին իրենց հզոր ու ամենակարող տիրոջը:
Անցնում էին տարիները, և փոխվում էին հանգամանքները, իսկ մարդիկ մնում էին նույնը և առաջվա նման, կտրելով մեկմեկու ճանապարհները, վազում էին առաջ: Նա էլ էր մնացել նույնը: Առաջվա նման երկրի տարբեր կետերում բարձրանում էին խարույկի բոցեր, քառատվում ու տանջամահ էին լինում նրանք, ովքեր չէին բարձրացնում իրենց նետված մսի արյունոտ կտորը, ովքեր չէին համբուրում սուտ արքաների կոշիկները:
Աղջիկը, որին նա սիրում էր, լքեց նրան: Աղջիկը հեռվից ձեռքով հրաժեշտ տվեց նրան և խառնվեց մարդկանց խելագար վազքին: Եվ նա խորթացավ մարդկանցից, խորթացավ ու հեռացավ նրանցից: Այն գեղեցիկ աղջկա նման, մարդիկ նրան հրաժեշտ տվեցին, բայց նա լուռ ժպտաց հրաժեշտի պահին և հետո նայեց ծաղկած դաշտերին: Գիշերը նա երկար նայեց աստղերին, շատ բան տեսավ, շատ բան ճանաչեց: Լեռների գագաթից նա տեսավ օվկիանոսների մութ հատակը և հասկացավ հզոր ջրերի ալեկոծության խորին խորհուրդը: Տեսավ, թե ինչ կա թաքնված բարձր սարերի սրտում, հզոր ժայռերի տակ: Այս ամենը տեսավ նա ու այս ամենը նա ճանաչեց: Դարձավ իմաստուն, բայց մնաց մենակ ու ետ եկավ նորից:
Մի օր նրա մոտ եկան մարդիկ: Եկան ու տարան իրենց արքայի մոտ: Արքան այդ, միայն տանջել գիտեր ու գիտեր այրել: Արքան փորձել էր բարձր լեռներից բերված մետաղյա կաղապարների մեջ ձուլել մարդկային խիղճն ու ազնվությունը, մարդկային մտքի թռիչքն ու ազատությունը: Նրան մեծարել էին նրա կամակատարները, և արքային թվացել էր, թե դա իրեն հաջողվել է: Հաջողությունից ոգևորված, նա հիմա էլ որոշել էր անմահություն ձուլել իր անձի համար:
Նա կանգնեց արքայի դիմաց: Արքան նշան արեց, որ նա խոնարհվի, իսկ նա չշարժվեց և միայն ժպտաց: Իսկ հետո նա հրաժարվեց օգնել արքային: Տիրակալը զայրացավ: Բայց նա չերերաց.
- Անմահությունը, դա թնդանոթ չի և ոչ էլ շղթա: Այն հնարավոր չէ ձուլել: Անմահությունը արարվում է, իսկ արքան զորու չէ նման բանի, - ասաց նա:
- Իսկ ո՞վ է զորու: Ասա այդ մարդու տեղը, և ես նրան կստիպեմ, որ արարի իմ անմահությունը, - որոտաց արքան:
Նա լռեց: Երևի ավելորդ համարեց ինչ-որ բան բացատրել: Միևնույնն է, արքան ոչինչ չէր հասկանա: Նրան տարան բանտ: Բանտախուց մտնելուց առաջ նա ժպտաց խեղճ ժամապահին: Բայց բանտը երևի նրա համար չէր: Նա այդտեղ էլ զգաց ջրվեժների ահարկու թափը և նորից լսեց ձկների համր զրույցը: Տեսավ, թե ինչպես է բացվում վարդը, և ինչպես է մեռնում հոգնած թիթեռը: Բանտում նա ապրեց երկար, բայց չհյուծվեց ու չտառապեց: Նրա հետ էին նրա հոգին ու սիրտը, նրա խիղճն ու հավատը: Անցան ամիսներ: Նրան կարծես մոռացել էին, և դա հրաշալի էր: Նա կյանքից վաղուց էր ետ մնացել, իսկ բանտում նստած հիմա հիշում էր իր ապրածը և դրանով նա հանգիստ էր: Բռնակալի մոտից մարդիկ եկան նրան տեսության: Նրան ասացին, որ արքան է իրենց տերը, և բոլորը պիտի հպատակվեն արքային.
- Թքիր քո աստծո և խղճի վրա: Մեր տերը քեզ կյանք կշնորհի: Նա է միակ տերը: Նա է մեր արքա - աստվածը: Նա քեզ կների, ու կապրես ազատ ու անհոգ,- ասացին նրանք:
Նա լուռ ժպտաց: Նրանք հեռացան: Քիչ անց եկան նրա ետևից և տարան տանջարան և սկսեցին երկար տանջել Բայց նա միայն մի բան չհասկացավ: Չհասկացավ, թե ինչու՞ են իրեն տանջում: Նա բնավ ցավ չէր զգում և միայն հանգիստ ժպտում էր տանջարարներին: Իսկ վերջիններս առավել էին գազազում այդ ժպիտից: Մարդիկ սկսեցին մեկ - մեկ քաշել նրա ձեռքերի եղունգները, իսկ նա ժպտաց և ասաց, որ ոտքերի վրա էլ եղունգներ ունի: Մարդիկ այրում էին նրա մաշկը, իսկ նա զգում էր, թե սոխակն ինչ է շշնջում վարդի թփին: Մարդիկ կոտրում էին նրա ոսկորները, իսկ նա տեսնում էր, թե ինչպես է կոտրվում ծիրանի բողբոջած ճյուղը: Եվ ցավ էր զգում: Մարդիկ շիկացած երկաթներ էին մտցնում նրա մարմնի մեջ, իսկ նա լսում էր, թե ինչպես էր հասունացած նուռը ճեղքվում արևի ճառագայթներից: Մարդիկ նրան տանջում էին, իսկ նա ժպտում էր մարդկանց: Նա ժպտում էր մարդկանց, իսկ մարդիկ ավելի էին կատաղում: Եվ նա հանկարծ հասկացավ, որ ոչ թե իրեն, այլ ինքն է տանջում: Նա խղճաց այդ մարդկանց: Նա չէր սիրում, երբ մարդկանց տանջում են: Եվ խնդրեց մարդկանց, որ իրեն խլացնեն և կուրացնեն:
Նրան թվաց, որ եթե ինքը զրկվի զգայարաններից, ապա կսկսի իսկապես տանջվել, և այդ խեղճ մարդիկ մի փոքր կհանգստանան: Մարդիկ խլացրին նրան, իսկ նա շարունակում էր լսել անտառների ու քամու անվերջանալի զրույցը: Մարդիկ նաև կուրացրին նրան, բայց նա տեսավ արծիվների վեհ ճախրանքը: Նա ինքն էլ մի փոքր զարմացավ, զարմացավ ու հասկացավ, թե ինչով է մինչ այդ զգացել, թե ինչով է մինչ այդ ապրել: Եվ նա նորից ժպտաց իրեն տանջողներին, և մարդիկ հասկացան, որ նա առաջվա նման ամեն ինչ զգում ու ընկալում է:
Նրան սպանեցին: Նրա սիրտը տարան ընծա իրենց տիրոջը: Եվ սիրտն այդ ժպտաց արքային: Նրա մարմինը նետեցին շներին: Իսկ նա վերևից տեսավ այդ ամենը, տեսավ ու ժպտաց: Ժպտաց արքային ու նրա ծառաներին, ժպտաց լեռներին ու խոր ծովերին, կանաչ դաշտերին ու անապատներին, հզոր առյուծներին ու սոված շներին:
Եվ դարեր անցան: Արքան այդ մեռավ: Նորը եկավ նրա փոխարեն: Սա էլ փորձեց լոկ բառերով սարքել անմահություն: Փոխվեց արքան, փոխվեցին մարդիկ: Նորերը եկան: Բայց նրանք մտքով առաջվանն էին: Ասում են, նա էլ է մեկ - մեկ իջնում մարդկանց մոտ: Լուռ ամփոփվում է մարդկանց մարմնի մեջ` ծնվում նորից: Նորից խարույկներ են բարձրանում երկրի վրա: Եվ կյանքը, այդ մարդկանց համար, ում մեջ նա կար, դժվար էր տրվում:
Վարդան Սեդրակյան, Երևան, 1989 թ.
«Գարուն» ամսագիր
02. 1990 թ.
Թերթ.ամ
Վերջին խմբագրող՝ Ջուզեպե Բալզամո: 13.02.2013, 22:07:
Կյանքի իմաստը քեզ կերտելու մեջ չէ , այլ` քեզ գտնելու...
Եկվոր (14.02.2013)
Լրիվ չկարդացի, չկարողացա...բայց որ օրինակ սա ներկայացվեր Ակումբի կամ Հավաքածուի որևէ մրցույթի, կցբխվեր պատերով...նենց որ մեծ թիքան ժպիտից մի ատամը կմնար:
CactuSoul (15.03.2013), keyboard (13.02.2013), Mephistopheles (13.02.2013), Moonwalker (13.02.2013), Տրիբուն (13.02.2013)
էս մեր էպոսագետը ««նրան»» բառը վայթեմ շատ ա սիրում
կեսն էլ մնացել ա , տեղ չարեց
A long time ago, in a galaxy far, far away...
Ով ա ասում մեր մենակ ալտերնատիվն ա, դու ? Հավաքի քեզ ընկեր, մեզ ինչի տեղ ես դրել ?
Ու ով ա իրան փոխարինել? Թող ինքն էլ դներ թեկնածությունը, կարող ա ձեռը բռնել էինք: ԱԺ ընտրությունների ժամանակ դրել էր չէ էս ալտերնատիվը իրա թեկնածությունը, հիմա էլ ԱԺ-ում շատ ալտերնատիվ ձևի նստած ա: Թող մի հատ էլ բախտը նախագահական ընտրություններում փորձեր:
Վերջին խմբագրող՝ Տրիբուն: 13.02.2013, 23:45:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ