Շինարար-ի խոսքերից
keyboard ջան, ես մեկ ուզում էի Չամիչին պատասխանեմ, բայց գրածս ինձ դուր չեկավ, ես ինձ դուր չեկա, որ տենց բան եմ գրել ու ջնջեցի: Բայց քո գրած վերջին նախադասության հետ ուզում եմ կռվեմ: Ախր, ոնց կեցցե՞: Ախր, ոնց կարելի ա էս ծայրահեղ հուսահատ, անելանելի վիճակում գտնվող, էլ ճար ու հնար չունեցող ժողովրդին ասել՝ ձեզ չեք հարգում: Սա ողբերգություն ա, եթե մարդիկ հարյուր տոկոս իմանալով, որ էն մարդու հետևից չեն գնում, գնացել են էդ մարդու հետևից, ուրեմն պատկերացրու՝ ինչքան կեղեքված, անայլընտրանք վիճակում են: Ու էդ մարդկանց մի հատ էլ կանգես, ասես՝ դուք ձեզ չեք հարգո՞ւմ: Սիրտս պատառ-պատառ եղավ, որ կարդացի: Չէ, ես նախանձ չեմ, ես ուրախ եմ, որ Չամիչի կյանքը լավագույնս ա դասավորվել, բայց ինձ ծաղրե՞լ իմ անելանելի վիճակում գտնվելու համար, դա ճի՞շտ ա: Ես խեղդվում եմ, դու կողքիս քո յախտայով զբոսնում ես, ինձ ձեռք չես մեկնում, շնորհակալ եմ, բայց մի փրփուր եմ գտել, որից փորձում եմ բռնվել, դու գիտես, որ փրփուրից բռնվել չի լինի, ես էլ գիտեմ, բայց մեկ ա խեղդվում եմ, ժամանակ չունեմ մտածելու, թե բռնվեմ, չբռնվեմ, բան չի փոխվելու, բռնվում եմ, ո՞վ իմանա, մոգական ռեալիզմը կարող ա ավելի իրական լինի, քան ամեն իրական թվացողը, խեղդվող մարդու մտքեր: Դու քո յախտայից նայում ես՝ ես ոնց եմ փրփուրներից բռնվում, մատտեով նարգիլե ես ըմպում ու քահ-քահ ծիծաղո՞ւմ ես: Եսիմ, եթե էդպես ա, եթե դա ողջունելի ա, խոսք չունեմ: Կներես, որ քո գրառման հետ կռվեցի, ուղղակի քեզ հետ զրուցելիս լսված լինելու հույս ունեմ, որովհետև յախտայում դու չես, Չամիչն ա, ուղղակի քո ողջունելուց եմ նեղվում:
Էջանիշներ