Ոչ թե որն էր մեծ, այլ անհամեմատելի ա ուղղակի։ 2008-ին կար ավելի մասսայական դասադուլ, քան էսօր։ Էսօր ես դասադուլ չեմ տեսնում, տեսնում եմ ինչ որ անիմաստ ակցիա, որը ոչ մի օգուտ չի բերում։ Դասադուլը նպատակ չի, դասադուլը նպատակին հասնելու միջոց ա։ ասենք ` դասի չնստեցին, ի՞նչ են անում, այ սա չեմ հասկանում։ Հա, դուրս եկավ ողջ ուսանողությունը, էդ դասդուլ անողներին, բարձրախոսով ազատության մասին վեհ խոսքեր ասողներին հարցրեց` եկանք, դե ասա` ի՞նչ ենք անում հիմա, որ ինձ կոչ ես արել դուրս գալու, պայքարելու, դասադուլ անելու, մտածել ե՞ս, թե ոնց ենք պայքարելու, ասա` դուրս եկա, բա հիմա՞ ինչ անեմ, պատրաստ եմ պայքարելու, ի՞նչ պետքա ասեն։ Չկա ապեր նպատակ, չկա։ 2008-ին կար նպատակ, գնում էին նստացույցի, շուրջորյա անդադար նստացույցի, դասախոսներն ու դեկաններն էլ ցերեկը գալիս հրապարակից ուսանողներին էին ման գալիս, ահաբեկում, համոզում, որ քարշ տային տանեին դասի։Sagittarius-ի խոսքերից
Հա, Լևոնին սկզբունքորեն դեմ էին լիքը մարդիկ, բայց փաստն էն ա, որ Լևոնը հրապարակ էր բերում սրանից տասը անգամ ավել մարդ։ Լևոնին մարդիկ վստահում էին, տեսնում էին որպես առաջնորդ, հավատում էին, որ ի զորու ա մի բան անելու, իսկ Րաֆֆիին լուրջ չեն ընդունում։
Կռուտիտի հարցը չի, կռուտիտ ըլնող տուզիկներ միշտ էլ եղել են ու լինելու են, 88-ին էլ են եղել, անկախությանը դեմ քվեարկողներ էլ են եղել, դա չի հարցը, հարցը նրանում ա, որ եթե մարդը տուզիկ չի, էդ չի նշանակում, որ ինքը անպայման ամեն մեկի հետևից պետքա գնա, ամեն դասադուլի կոչին վազի։ Մարդ ա, ինքն էլ խելք ունի ու պետքա ծանրութեթև անի ու հասկանա` որը իմաստ ունի, որը շանս ունի, որն ա հավանական։
Առաջնորդի մասով էլ, ես չեմ ասում, թող ամեն ինչ առաջնորդը անի, չի էլ կարա անի, բայց թող առաջնորդի անելիքը անի առաջնորդը, քաղաքացու անելիքը անի քաղաքացին, ոչ թե սաղ քաղաքացին անի։ Ես առաջնորդին չեմ ասում 100 հազար կեսի բաժանվի, դուրս արի հրապարակում մենակդ վերածվի բազմության ու հուժկու պայքար մղի, դա ես եմ անում, քաղաքացիներն են անում, ժողովուրդն ա անում, բայց թող առաջնորդն էլ չասի` ժողովուրդ, դե մի հատ ինքնակազմակերպվի, սրանց ստեղից լարի, որ ես գամ նստեմ նախագահ։
Մեջբերել
Էջանիշներ