Ասել ,թե ես համարձակ մարդ չեմ ,սխալված կլինեմ:Ասել թե վախկոտ եմ ,չէի ասի,ուրեմն ինչ է ? Ինչն է կաշկանդում ինձ մարդուն դեմքին ասել իր ինչպիսին լինելը ,որ իր անտակտ արտահայտությունից ոչ թե կարմրես ,այլ ասես ,"Սիրելիս ,այդ որ իրավունքով ես քո մեծամիտ բարձրունքներից ինձ ստորոտում տեսնում ?"Սա կծելու այլ տեսակն է ,խայթելու ոչ թունոտ արտահայտումը ,,,ու ասվում ,"անցում է" :Չեմ ասում ,թե ես սխալվել չգիտեմ ,չեմ ասում ,թե ես ինչպես կարող եմ ոչնչացնել ,,,կարող եմ ,այն էլ ինչպես ,բայց դա լինում է հարյուր տարին մեկ անգամ ,երբ նվիրական արժեքներիս են կպնում ,բնական է չէ? Իսկ հիմա ես խոսում եմ ամենօրյա զրույցների մասին,,,ինչքան բան ենք ստիպված կուլ տալիս հաճախ ,ինչքան !!!!Բայց արդյոք պետք է այդքան հանդուրժող լինել ,որովհետեվ ներքին մեծ կուլտուրադ կոկորդիդ հասած ադեկվատ պատասխանը մինչ բարձրաձայնելը ,վայրկյանի հազարերորդական արագությամբ սառեցնում է այն ու ասում "ՍՊԱՍԻՐ ...ՈՉ", մինչդեռ դիմացինդ այդպես էլ չի հասկանում ու կարծում է խեղճ ես ,ինքն է իրավիճակի տերը...թյուր ...թյուր ենթադրություն է ,..
Մեջբերել
Էջանիշներ