Ուրեմն ես ու Ռուբին դեռ շա~տ վաղուց էինք որոշել միասին լողի գնալ ու ինչ-որ մեկը էդ հենց մեր որոշելու օրը թուղթուգիր էր արել ու շատ պռոֆեսիոնալ ձևով նավսել էր մեր գնալը: Որովհետև մի տարուց ավել մենք գնում էինք, գնում ու տեղ չէինք հասնում տենց էլ:
Ու էսօր հաստատ ինչ-որ յուրահատուկ բան եղավ էդ նավսի հետ, կամ նավսողը մեռավ, կամ նավսի ժամկետը պրծավ, թե մեկը հականավս արեց, որովհետև էսօր մենք իսկականից գնացինք լողի: Չէ լուրջ եմ ասում, մենք էսօր բռեցինք ու գնացինք: Մինչև լողավազան մտնելը համոզված էինք, որ հեսա էլի մի բան լինելու ա: Բայց չէ, վսյո տակի թուղթուգրի ժամկետն էր պրծել (մի տարուց ավելը արդեն թթված թուղթուգիր ա)
Մեր մարզիչը լավն էր, մեզ ձագուկ, սիրուն ջան և նմանատիպ մուծիպուծի բառերով էր դիմում, որը ինչքան էլ զարմանալի ա, շատ հաճելի էր մեր երկու պառաված վհուկների համար:
Հանդերձարանի հավաքարարը բարի տատիկ էր, մեր նման շշմածներին օգնում էր անընդհատ:
Հետո մտանք ջուրը: Ռուբին առանձին թևեր հագավ, ես սկսեցի ցույց տալ, թե ինչ գիտեմ: Սաղ լողավազանում ճստոներ էին: Ի դեպ մարզիչը իրենց հետ մուննաթով էր, իսկ մեզ հետ` բարի~
Դուրս գալուց էլ մեզ քարտ տվեցին, ու մենք հասկացանք, որ կարելի էր մեր ակումբի մականուններն ասել որպես մեր անուն, ու եթե հետո խնդիրներ ծագեին չհավատալու պահով, լիքը ակումբցի վկայություն կտար, որ էդ մենք ենք ^^
Ու մի բան էլ հասկացա էսօր: Ջրի մեջ մարդիկ ավելի լավն են դառնում
Մեջբերել
Էջանիշներ