Վոլտերական Մինոր

[Վոլտերա]

Էս գիշերվա կեսին չկա ավելի սարսռեցնող բան, քան տան անհայտ կողմից եկած ահաբեկող ծլնգոցը` որոշակի հաճախականությամբ: Ու դու շունչդ պահած փորձում ես որսալ ձայնը, գտնել, թե որ կողմից ա գալիս, թե ինչն ա տենց դաժան ձևով ծլնգում էս ժամին` կոմպը, հեռախոսը, հեռուստացույցը, թե սառնարանը: Ու երբ որ բոլոր հնարավոր լարերը հոսանքից հանում ես ու էլի ձայնը գալիս ա...
Վախենալու բան ա անհասկանալի տեղից եկած ձայնը, ու ամենավախենալուն էդ ձայնի տրամաբանական հաճախականությունն ա` շատ կոնկրետ` ասենք յոթ րոպեն մեկ....ու դու սպասում ես էդ ձայնին, սպասում ես մի հատ էլ ծլնգա, որ հաջորդ յոթ րոպեն` մինչև մյուս ծլնգոցը, ապրես մարդավարի
Ու տենց ամբող գիշերը` յոթ րոպեների կիսված

[Վոլտերա]

Մի անգամ առիթ ունեցել եմ ասելու, որ եթե ինձնից վերցնեն բոլոր հատկանիշներս, ընդունակություններս, ցանկացած բան` նյութական արժեք ունեցող ու թողնեն մենակ գրելու հատկությունը, ես չեմ դժգոհի: Դեռ մի բան էլ գոհ կլինեմ:

Դու քայլում ես ու քեզ չեն նկատում: Խոսում ես, քեզ չեն լսում: Նայում են քեզ ու քեզ չեն տեսնում: Այ էդ նույն անտեսանելի վիճակով դասի ես նստում: Ինձ մեկ-մեկ թվում է` ես վաղուց մեռել եմ, ուղղակի չգիտեմ դրա մասին: Մտածում եմ, իբր ողջ եմ, շարունակում եմ նույն ձևով ապրել` սովորական բնազդ է էլի, մեռնելուց հետո նույն կյանքը շարունակել, նույն գործողություններն ամեն օր կրկնել ու սկի գլխի չընկնել, որ իրականում դու էլ չկաս:
Ուզում եմ ասել, եթե դա իրոք էդպես է, ասեք ինձ, իզուր չտառապեմ քաղպաշտպանության լեկցիան սովորելով:

Ամբողջ ամառ պլաններ էի մշակում, մեկը մյուսից հանճարեղ պլաններ: Մինչև հիմա էլ շարունակում եմ կազմելը: Ու ամեն անգամ կազմածս պլանի ձախողվելու դեպքում կասեմ` ոչինչ, նորը կկազմեմ, ուրեմն լավ պլան չէր ու տենց ամեն անգամ նոր բան կհնարեմ ու միշտ կձախողվի.....ու ինձ միշտ կթվա, որ ես վատ պլան կազմող եմ, դրա համար չի ստացվում ու կյանքում մտքովս չի անցնի, որ ինձ համար սխալ մասնագիտություն եմ ընտրել` այ էդ պլան կազմելը.....որ կյանքը պլան կազմելու ու էդ պլանի կողքը իքս կամ պծիչկա դնելը չի:
Կյանքը զզվում ա պլան կազմողներից: Պլան կազմողներն էլ կյանքից են զզվում, որովհետև իրենց պլանը միշտ ձախողվում ա:

Այ դրա համար էլ չեմ դժգոհի, եթե ինձ դատարկեն մինչև վերջին մոլեկուլն ու մենակ գրելու հատկությունս թողնեն:
Էդ միակ բանն ա, որ պլանիցս դուրս ա, որ նախատեսված ու ունեցածս ժամանակից դուրս ա, տրամադրությունիցս դուրս ա....ու տարածությունից դուրս ա

Ու հիմա ամենաշատն ուզում եմ սիրել` պինդ, ամբողջական, առանց դադարի. Թե ում` կարևոր էլ չի

[Վոլտերա]

Մարդիկ ու մահը
Երբեք
Ոչ մի դեպքում
Չեն լինելու հաշտ

Եթե իրենք
Մտերիմ են
Ուրեմն իրենցից ինչ որ մեկը
Կեղծում է

Էն օրը
Երբ էդ երկուսը սիրեն իրար
Ու իրար հետ ձեռք ձեռքի բռնած
քայլեն փողոցում
Ուրեմն էդ օրը
Մահը չի հիշի իր ինքնությունը
Ու կդառնա մարդ
Մոռանալով թե ինչի համար է ուղարկված

Ու էլ ոչմիտեղ չի գնա էստեղից
Ու էլ ոչ մեկին
Ստիպված չի լինի
Հետը վերցնել
Գնալուց:

[Վոլտերա]

Վոլտ, մարդիկ սկսել են քեզ սպանել կարողանալ, վերացնել կարողանալ: լավ չի: ժամանակին, բացի քեզնից, ոչ մեկ չէր կարող վրադ ձեռք բարձրացնել, մատով կպնել: ով ես դարձել, ինչի ես վերածվել: սկսել եմ քեզ չհարգել: դարձել ես սենտիմենտալ դև: որ գրողի ծոցում ես կորցրել էն պոզերդ, սուր սուր եղունգներդ, որ մարդկանց էիր ճանգռում: ինչի ես հիվանդացել, թուլացել: դարձել ես անկողնային դև: հանգիստ թող մարդկանց, վոլտ, իրենցից ոչինչ մի պահանջիր, որովհետև միշտ ստանում ես բաներ, որոնք քեզ պետք չեն: դու երբեք չես հագեցնելու մարդկանց նկատմամբ ունեցածդ ծարավը: ոչ մի տեղ չկա էն հեղուկը, որը խմելու դեպքում կհագենաս ու կբավարավես:
դարձել ես չհագեցած ու չբավարարված դև:
մի հիասթափեցրու ինձ: բանալիդ վերցրու բոլորի ձեռքից, փակվի քո կառոբկայի մեջ ու բանալիով փակի դուռը: ավելի լավ ա շնչահեղձ լինես փակ տարածությունից, քան էն օդի պակասից, որը մենակ մարդիկ կարող են քեզ տալ: ու որը երբեք չեն տալիս: չեն էլ տալու:
Մի քիչ էլ ու արդեն գույնդ էլ կկորցնես: էլ դև չես լինի: էլ ոչմիբան չես լինի:

Հանգի~ստ թող մարդկանց, վոլտ: ոնց որ վերցրել ես իրենց, նույն ձևով տեղը դիր: ու էլ ձեռք մի տուր: ոչ մի դեպքում մարդկանց ձեռք մի տուր:

[Վոլտերա]

Երկնքի գույնն այսօր անհասկանալի մուգ է: Վազում եմ նեղ ու դատարկ փողոցով: Պատահական ընկնում եմ ջրափոսն ու խեղդվում: Գալիս ես դու ու ինձ հանում ջրափոսից: Բայց ես խեղդված եմ: Ու նույնիսկ չեմ շնչում: Փողոցում առնետներն են վազվզում` պտտվելով ջրափոսի շուրջը: Դու չես թողնում, որ նրանք ինձ տրորեն: Բայց դա հնարավոր չէ, որովհետեւ առնետներն արդեն վաղուց է, ինչ տրորում են ինձ:
- Չքվեք,-գոռում ես, ու երկինքը սևանում է: Դու մաքրում ես ջրափոսը, լվանում ես ցեխն ու սրբում թաց գետինը: Առնետները քեզ չեն լսում, շարունակում են տրորել ինձ` մինչ դու գործովդ ես զբաղված: Երկնքի գույնն էլի անհասկանալի է դառնում: Վերցնում ես ինձ ու հետդ տանում, առնետներիս էլ հետևիցդ քարշ տալիս: Ջրափոսի տեղը դատարկ է հիմա, գետինը ցեխոտ ու թաց չէ: Բայց երկինքը տրտմում է: Նոր ու էլ ավելի հորդ անձրև է ուղարկում ներքև: Ջրափոսը լցվում է նորից: Դու ստիպված հետ ես վերադառնում, որ էլի ջրափոսը մաքրես, լվանաս ու չորացնես: Առնետներին էլ հետդ ես բերում, ու իրենք սկսում են էլի ինձ տրորել: Մոտենում ես ջրափոսին ու ինձ խեղդված գտնում այնտեղ: Ձեռքդ ինձ ես մեկնում ու դեպի խորքը սեղմում: Ես սուզվում եմ ներս` հետս տանելով ջրափոսին, իր ցեխոտ ջուրը, առնետներիս, երկնքի անհասկանալի գույնն ու քեզ:

[Վոլտերա]

Մարդիկ տառապում են իրենք իրենց մեջ, գցում բռնում են, որ ապրել չարժի, բռնում ինքնասպան են լինում, դրանից առաջ տանջվելով մտածում են, թե որ ձևից օգտվեն, իրենք իրենց զոհելով մեռնում են, որ էս քձիպ ողջերը թարս նայեն իրան, թքեն երեսին, ասեն` թույլ էր, էս ով էր էս թուլակազմը, չեմ հարգում սենցներին, հետո մի հատ էլ մեծաբերան խոսեն ու շրջվեն գնան եսիմ որ ջանդամները:
Հա, հա~, ընգեր, դուք եք որ կաք: էն մարդը գոնե պրծավ իրա պռոբլեմներից, հիմա երջանիկ իրա համար պառկած ա, բա դուք ինչ եք արել՞, բացի ապրելուց
Եսիմ մի խոսքով: Գնացեք ողջերով ու ուժեղներով ապրեք: Մենք կմեռնենք: Մենք ենք մեռնողները ձեր միջից: Թույլերը:

[Վոլտերա]

Եկան էլի էն օրերը, որ ակումբում մենակ օրագիր ես գրում: Բարև էդ օրեր:

Էսօր ամբողջ օրը half life ն էի խաղում, կարոտել էի, չգիտեմ խաղը, թե իմ էն ժամանակները, երբ որ էդ էի խաղում
Միացնում եմ: Հարազա~տ, ծանոթ երաժշտությունը, էն մի աչքանի մարդու դեմքը: Սկսվեց
sv-cheats 1 (չէ, կներեք տակի գիծ)
God
Impulse 101
Հա, ինչ, զզվելի բաներ եմ անում, չի կարելի սենց բան անել: Բայց էլ ուժ չի մնացել առանց կոդերի խաղալու: Երնեկ չէր իրական կյանքում էլ կոդերով լիներ, էդ ժամանակ հաստատ ուժ կունենայի առանց էդ կոդերի խաղալ:

Հետո փակում եմ խաղը, անջատում կոմպը ու սկսում սենյակով մեկ քայլել: Ինձ պահի տակ դնում եմ Գոռդեն Ֆռիմանի տեղը ու սկսում եմ գիտնական ծեծել:
Հիշողություն համար 1. Միշտ էն գիտնականներին սպանում էի, առանց հասկանալու: Հետո պարզվում էր, իրենք պիտի դուռ բացեին
բա տենց ա, մենք միշտ սպանում-վերացնում ենք բոլոր նրանց, ովքեր պիտի դուռ բացեն մեր առաջ
Հիշողություն 2. Ընկնում էի վերելակի տակն ու ստիպված ինքնասպան լինում, որ նորից սկսեմ
Պապան կողքից ջղայնանում ա` էս կողմ թեքվի, մի պտտվի էդքան շատ, աստիճաններով բարձրացի, ասում եմ բարձրացի, մի իջի, էդ ուր մտար դուրս արի
Ուզում եմ իրականում էլ մեկը ինձ կողքից հուշի, թե ուր գնամ, ոնց գնամ, որ չլռվեմ տեղումս
Հիշողություն 3. Պապ, վալվեն դիր խաղամ (տենց չի էդ անտերի անունը, վալվեն կոռպոռացիան ա, ազիզ ջան)
Փհհ, ինչ կոռպոռացիա, ինքն իմ վալվեն ա, անունը տենց եմ դրել, տենց էլ միշտ կասեմ
Հետո հասկացա, ինչի ոչ մի կերպ չէի ուզում իրեն իսկական անունով դիմել: որտև վախենում էի, որտև ինքն իմ ճակատին գրված էր մեծ մեծ տառերով` Կիսատ արարած
Հիշողություն. Ամեն տեղ գնում էի, ամեն ծակուծուկ մտնում էի, բոլոր արկղերը ջարդում էի, դաժե էն կարմիրները
Իրականում արկղեր չկան ջարդելու, ոչ կարմիր, ոչ դեղին: Ես էլ տենց էի լրացնում բացը

Իրականում կանաչ թույնով տեղեր չկան մտնելու, վրաս հաչացող դեղին շնիկներ չկան, գլխիս թռնող անդուր ձայն արձակող արարածներ չկան, հեռվից հեռու վրաս թույն թքողներ չկան, ինձ համար դուռ բացող գիտնականներ չկան, ինձ գոռդեն ֆռիման ասողներ չկան, դրա համար էլ իրականում տենց մենակ ու տխուր ա ամեն ինչ: Դրա համար էլ ամեն վատ լինելուց իրեն կդնեմ ու կխաղամ: Կդնեմ ու կխաղամ: Ու god mode on կանեմ, որտև, գրողը տանի, ուժ չկա առանց կոդերի խաղալու իրեն

Իրե՞ն

Հա

Իմ

Իմ կես կյանքին

[Վոլտերա]

Գիտես, մեզ մոտեցրին մարդկանց մահերը: Ամեն մեկը` յուրովի:
Մենք մեր մեջ բացատրություններ գտանք, սկսեցինք անել մեզ երկուսիս համար էլ ձեռնտու բաներ: Ու մտերմացանք արդյունքում: Բայց իրականում մարդկանց մահերը մեզ մոտեցրին իրար:
Երևի թե երբեք չմոռանամ էդ փոքր ու հրաշալի շրջանը, երբ երկուսիս նպատակներն իրար ձեռ բռնած էին, երբ ոչ մի արգելք չկար:
Հետո սկսեցին իրար հետևից մահեր գրանցվել, որոնք մեզ մտերմացրին:
Գիտես, հիմա էլ են մարդիկ մեռնում, հենց էս րոպեին, երեք ժամ առաջ ու մի քանի վայրկյան հետո: Բայց մեր շուրջն ամեն ինչ կենդանի է, ոչ մի մեռած բան այլևս չկա: Դրա համար էլ առաջվանը չի ոչինչ: Դրա համար էլ մտերմությունը նեղացավ ու գնաց մեզնից:
Կներես, երևի քեզնից շատ էներգիա կորավ էդ շրջանում, հիմնական ծանրությունն ընկել էր քեզ վրա: Ես մեղք չունեի, որ դու մեր ընդհանուր դաշտի ընտրյալն էիր, թիրախը:
Ես էլ էգոիստ չեմ լինի ու թաքուն մեր շուրջը գտնվող մարդկանց մահ չեմ ցանկանա, հանուն նրա, որ մենք էլի հարազատ դառնանք: Ու էլ չեմ վախենա, որ գիշերվա կեսին կզանգես ու լացակումած կասես` ա.-ն իրեն կախել է: Որ ձեռքիդ վրա էլ ոչ մի նշան չի հայտնվի, անքուն գիշերները կպակասեն քո կյանքում:
Բայց մենք գաղտնիք ունենք: Որը մինչև գերեզման կտանեմ: Ոչ մեկի հետ չեմ կիսի իրեն:

Ու էս ամենի ամենացավոտը երևի կիսատ բաներն են` միասին ունեցած երազանքները, կիսատ թողած ծածկագրերը, կիսատ բացված մեր միասնական անկյունը, էդպես էլ իրականություն չդարձած մեր գաղտնի արխիվը: Ու կիսատ մնացած մահերը, որոնք երբեք, երբեք էլ ամբողջություն չեն դառնա ու մեզ մտերմացնի:

[Վոլտերա]

Ինձ մեկն ասում ա` գրածներդ զիբիլ են.. ու ես չեմ դեպրեսվու՞մ, ինձ չեմ կոտորու՞մ ներսից, գիշերները ողբ չեմ կապու՞մ

Էն մյուսն ասում ա` քեզ դրել ես քո երազածի տեղը, բայց իրականում ոչմիբան չես ներկայացնում քեզնից..ու ես էդ խոսքերից չեմ սատկու՞մ տեղում

Մեկն էլ ինձ էս անդուր վալենծինի օրով չսեր ա խոստովանում (սեր խոստովանելու հակառակը) ..ու ես չե՞մ լացում, ինքնասպան լինելու մասին չեմ մտածու՞մ, ու մի բան էլ պլաններ եմ մշակում մյուս օրերի համա՞ր

Մարի՞

Մեծացել ես պաչեմ ես քո ստոլբա պռոգռեսը

Keep on ^_^

[Վոլտերա]

Մի հատ փոքր գաղտնիք ասեմ. իմ կողքը լիքը լիքը զուգահեռ աշխարհներ կան ու ես միաժամանակ տարբեր բաներով եմ զբաղված էդտեղ: Մի տեղ լացում եմ անընդհատ, մյուսում մարդկանց եմ տանջում, էն մեկում ծիծաղում եմ բոլոր մարդկանց վրա, ովքեր ինձ լուրջ են ընդունում: Բայց ամենամեծը էդ զուգահեռ աշխարհներից էն ա, որտեղ ես ամեն րոպե զգում եմ` ու տարբեր բաներ` ցավ, զզվանք, վախ, անիմաստության զգացում, մահվան զգացում և այլն: բայց դե ամենաշատը ցավ

Ես շատ վատ սովորություն ունեմ` ստատիստիկա հավաքելու, բաներ հաշվելու: Հիշաչար եմ երևի: Ուրիշ անուն չեմ կարա տալ իմ նմանին, ով հաշվում ա թե ասենք էսինչը քանի անգամ ա ցավացրել ինձ, քանի անգամ ա ուրախացրել, ոգևորել, քանի անգամ եմ լացել էսինչի ներկայությամբ, քանի անգամ եմ ուզել մեռնել էսինչի պատճառով: Պատահականություն ա երևի, բայց միշտ, ամեն անգամ երբ որ ինչ-որ մեկի հետ քայլում եմ ու լացում իր ներկայությամբ, վերջն ա գալիս: Ինչ-որ մի բան պրծնում ա: Չասեմ անվերադարձ, պաթետիկ կհնչի

- գիտես չէ, մի հատ սև տետր ունեի, հենց ինձ ցավացնում էր, մեջը նշում էի ու հաշվում
- բա հետո՞
- դե հետո թարգեցի
- իրա՞ն
- չէ հա: հաշվելը

բայց քանի որ իմ շրջանի մեջ գտնվող մարդիկ ոչ այլ ինչ են, քան փորձի առարկա, հավաքածուի մասնիկ, դրա համար իրենց թարգելը կարծում եմ իմ անիմաստ ստատիստիկաները թարգելու պես հեշտ ա: Իմ լաբն եմ ափսոսում, տանջվել սարքել եմ էդքան:

Ես միշտ ցանկացել եմ իմ նման մարդկանց գտնել ու սիրել իրենց: Բայց հիմա եմ հասկանում ինչ ահավորն են իրանք: Ինչ ահավորն ենք մենք: Չէ, մարդիկ, իրոք չէ: Նմանը նմանին թող չգտնի:

Մի հատ զուգահեռ աշխարհ էլ կա` մտքիս մեջ խոսալը:

Էն օրը, երբ որ գոյություն չունենա էլ ոչ մի տեսակի զուգահեռ աշխարհ, որտեղ ես հետդ կխոսեմ (նույնիսկ մտքիս մեջ), այ էդ ժամանակ կգա էն վերջը: Ամենավերջը: Անվերադարձը: Էն որ պաթետիկ հնչեց:

[Վոլտերա]

Էս մերոնք դրել էլի իրանց կրոնական թեմաներն են առաջ բռթում էս կեսգիշերով: մարդ վախենում էլ ա նույն սենյակում հետները մենակ մնալ:

Ինչքան հասցրի ականջ դնել, թեման էս ա` սիրել աստծուն քո անձի չափ, թե քո անձից շատ: Ու մի թեմայա որ գնում ա, հասցրին կես ժամվա մեջ նոր (տեսություն չասեմ) ուսմունք հնարել: Նենց մեկ-մեկ նախանձում եմ իրանց հավեսին, էդքան եռանդ ես ունենայի, հիմա մի եսիմինչ դառած կլինեի: Իքսն ասում ա, որ չէ, վսյո տակի անձից շատ պետք ա սիրես, իգրեկն էլ կողքից բա թե ` ստօպ, դու չես կարա անձիցդ շատ սիրես, որտև էդ սեր-մերը տեղավորված ա քո անձի սահմաններում, դու չես կարա դուրս գաս քեզնից ու կարանաս սիրել: Ինչքան էլ մեծ կարծիք ունեն մարդու` ինքն իրան սիրելու մասին: Ու դե արի էս իքս-իգրեկին բացատրի, որ դու սկի նորմալ քո անձը չես հասկանում ու ճանաչում, ուր~ մնաց տենց բռնես ու սիրես առանց իմանալու:

***

Էսօր էլ մի հատ մորուքավոր երևույթ առանց հասկանալու ինձ ասում ա.
- ցավդ տանեմ քուրս
- կներեք, ինչս՞ տանեք
- ասում եմ հեչ, ցավդ տանեմ
- ճիշտ եմ հա՞ լսում, ուզում եք ցավս տանել

Հոգնեց երևի ու միանգամից յան տվեց: Ասա այ մորքուր ջան, պետք չի իմ ցավը տանել: Դու քո համար ապրի էլի, բա քեզ պետք ա՞: Զզվում եմ առհասարակ էդ արտահայատությունից: Ոնց որ զոռով հիշացնել տան, որ ոչ ոք էս անտերանոցում չի կարա ինչ-որ մեկի ցավը տանել: Ուր՞ տանի: Տանի պահի՞ ծոցում: Սկի բռնել չի կարա, էդքանը ոնց ա քարշ տալու հետը:

***
Մի բան էլ եմ հասկացել: Մեզ ուղղակի դուր ա գալիս վատ-հիվանդ-անօգնական լինելը: Ու էլ ոչ մի բացատրություն չկա սրան: Դուր ա գալիս ու վերջ: Մենք ըտենցն ենք: Մենք չենք կարա առանց հիվանդության ապրել: Տեղում կսատկենք:

[Վոլտերա]

Չնայած սա էսօր չեմ հայտնաբերել, բայց էսօր ա ասելս էկել: the mist ֆիլմում ( ով որ տեսել ա կհիշի, ով որ չի տեսել թող չնայի էդ ֆիլմը երբեք, երբեք, երբեք) մի պահ կա, որ կանանցից մեկն ինքնասպան ա լինում` դեղեր խմելով: Ուրեմն կողքից մտածում ես ինչի էլի, սաղ շուրջդ մեռնողներ են, մահը կողքերդ ֆռֆռում ա, դու բռնում ինքնասպան ե՞ս լինում: Ոնց որ հատուկ շատացնես իրան: Ու էս ֆիլմում լիքը տարբեր կերպարներ կան, ովքեր էդ սարսափելի իրավիճակին տարբեր ձևերով են արձագանքում. մեկը վախից տակն ա անում, մյուսը պայքարում ա, էն մեկն առիթից օգտվում ա, մեկը սթափ ա, մյուսը հիստերիկ, մեկը լացում ա, մյուսը ատամները սեղմած դիմանում ա: Ու որ հիմա մտածում եմ` ես որ մեկը կլինեի էդ ժամանակ, մտքիս մենակ էն ինքնասպան լինողն ա գալիս: Հա, ես կբռնեի ու դեղեր կխմեի: Էդ կամ թուլություն ա կամ չափից դուրս շատ ազատության ձգտում էն պահերին, երբ որ դու իրավունք չունես տենց բաների մասին մտածելու: ինքնասպան լինելով դու քեզ վեր ես դասում մնացածից, ովքեր կողքդ տանջվում են: Ցույց ես տալիս, թե դու ինչքան կաս, որ փոխանակ սպասես գան քեզ ուտեն, քո կամքով ես մեռնում: Դու մինչև վերջին պահը քեզ բարձր ես դասում մյուսներից, որ տեսեք` իմ էգոն էնքան կա, որ ինքն իր ցանկությամբ կմեռնի, իսկ դուք էնքան չկաք, որ ձեզ կգան ու կուտեն էդ անիծյալ մառախուղի մեջ պախկվածները: Ու ես ինձ տենց բարձր էլ կդասեի սաղից , դրա համար էլ կբռնեի ու ինքնուրույն կմեռնեի:

Իսկ իրականում սարսռում եմ ես էդ ֆիլմից >_____<

[Վոլտերա]

Արա ոնց եմ ես սիրում էս մարդկանց ինչ լավն են իրանք իրականում ~հետ եմ վերցնում սաղ իմ վատ խոսքերը, որոնք ասել եմ մարդկանց հասցեին:

Էն որ գլուխս պայթում ա ցավից, բայց հիշում եմ ոնց էի էսօր մեկի ծնկներին դրել ու խոսում էի առանց դադարի: Ինչքան հարազատություն կա էդ պահի մեջ, որ քեզ թողնում են իրանց գրկես, ուսին դնես գլուխդ, պառկես ու հենվես իրենց: Առավոտվանից տրամս լավ չէր, ձանձրալի էի շատ ու զոռով էի պաշտպանում էդ անտեր ռեֆերատը: Բայց որ գիտեի իրան եմ տեսնելու, ուզում էի շուտ անցներ ժամանակը: Երեկվանից խոսալ էի ուզում ինչ-որ մեկի հետ: Իմ բախտից էր` դասերը շուտ պրծան:

Հավես թափառեցինք, ոտքերս մեռնում են ցավից:

Օրվա կեսից էլ էն մյուսն եկավ ուրախությունս կրկնապատկվեց: Չնայած որ չէր երևում անգամ

Ձեզ սիրում եմ անչափ: Իմ լավ մարդիկ

[Վոլտերա]

Ուրեմն ես ու Ռուբին դեռ շա~տ վաղուց էինք որոշել միասին լողի գնալ ու ինչ-որ մեկը էդ հենց մեր որոշելու օրը թուղթուգիր էր արել ու շատ պռոֆեսիոնալ ձևով նավսել էր մեր գնալը: Որովհետև մի տարուց ավել մենք գնում էինք, գնում ու տեղ չէինք հասնում տենց էլ:
Ու էսօր հաստատ ինչ-որ յուրահատուկ բան եղավ էդ նավսի հետ, կամ նավսողը մեռավ, կամ նավսի ժամկետը պրծավ, թե մեկը հականավս արեց, որովհետև էսօր մենք իսկականից գնացինք լողի: Չէ լուրջ եմ ասում, մենք էսօր բռեցինք ու գնացինք: Մինչև լողավազան մտնելը համոզված էինք, որ հեսա էլի մի բան լինելու ա: Բայց չէ, վսյո տակի թուղթուգրի ժամկետն էր պրծել (մի տարուց ավելը արդեն թթված թուղթուգիր ա)

Մեր մարզիչը լավն էր, մեզ ձագուկ, սիրուն ջան և նմանատիպ մուծիպուծի բառերով էր դիմում, որը ինչքան էլ զարմանալի ա, շատ հաճելի էր մեր երկու պառաված վհուկների համար:
Հանդերձարանի հավաքարարը բարի տատիկ էր, մեր նման շշմածներին օգնում էր անընդհատ:


Հետո մտանք ջուրը: Ռուբին առանձին թևեր հագավ, ես սկսեցի ցույց տալ, թե ինչ գիտեմ: Սաղ լողավազանում ճստոներ էին: Ի դեպ մարզիչը իրենց հետ մուննաթով էր, իսկ մեզ հետ` բարի~

Դուրս գալուց էլ մեզ քարտ տվեցին, ու մենք հասկացանք, որ կարելի էր մեր ակումբի մականուններն ասել որպես մեր անուն, ու եթե հետո խնդիրներ ծագեին չհավատալու պահով, լիքը ակումբցի վկայություն կտար, որ էդ մենք ենք ^^

Ու մի բան էլ հասկացա էսօր: Ջրի մեջ մարդիկ ավելի լավն են դառնում

[Վոլտերա]

մեր միակ լուծման ու այլ մոտիվացնող գաղափարների մասին չաթ իմ նմանի հետ


- լսի ասում եմ ինչ կարծիքի ե՞ս, մի հատ հետաքրքիր բան կազմակերպենք` գլոբալ մակարդակի: հավաքվենք ամբողջ երկրագնդի մարդկանցով ու մի հատ հավեսով խմբակային ինքնասպանություն գործենք, վերանանք գնանք էս դեբիլ աշխարհից

- հա, բայց իմաստ չունի, ավելի լավա համոզենք, սաղ լինեն մենք չլինենք :Դ

- ինչի բայց՞ , էգոիստ մի եղի: էս քայլը սաղիս կփրկի, լուրջ եմ ասում, ոչ մեկ չի տառապի էլ, ոչ մի պոտենցիալ տառապող էլ չի ծնվի: սենց սիրուն ձևով մեռնենք, ինչ վատ ա՞ , հիմա սենց լավ ա՞, իրար սպանում, մորթում, վառում

- չէ, ինձ թվում ա իմաստ չունի անկապ մեռնելը

- լսի, դու ի՞նչ լուծում ես տեսնում

- ինչից լուծում՞

- մեր լուծումը

- մեր լուծումը մահն ա

- դե ես էլ եմ էդ ասում: արագ լուծենք էդ հարցը

***


հ.գ. էսօր անձրև էր գալիս: հիշեցի, որ զոնտիկս էլի մոտդ մնաց