Ինչքան կարա մարդ հաճույք ստանա սեփական թուլությունից, ցավից, ինքնախղճահարությունից, ոնց կարա մարդն իրեն այ էդքան չսիրի, էդքան զզվի իրենից: Ոչ մի կերպ չեմ պատկերացնում: Մարդ ջան, խնդրում եմ, գոնե դու քեզ սիրի, ջայնամ ուրիշներին չես սիրում, քեզ գոնե մի պստիկ սիրի հա՞ , ինչ կլինի, էդքան թքած մի ունեցի քեզ վրա: Դու դրա իրավունքը չունես: Հա հենց տենց չունես: Դու չես քեզ ստեղծել, որ ոնց ուզես վարվես քեզ հետ, դու ամբողջովին քեզ չես պատկանում: Քեզ վրա հենց սկզբից դրված ա պարտականություն. ապրելու՛ պարտականությունը: Ինչ գնով էլ լինի դու պիտի էդ բեռը մինչև վերջ հասցնես: Մարդ ջան, էդքան շատ թքած մի ունեցի կյանքի վրա, մի ասա, թե քեզ համար մեկ ա՝ կապրես, թե չես ապրի: Որովհետև կգա նենց մի պահ, որ կփոշմանես ասածներիդ համար, բայց արդեն ուշ կլինի:
Ես ժամանակին մտածում էի, որ մարդու համար ամենակարևորը հանճարեղ ձևով ապրելն ա, խորը ու բարդ լինելն ա...բայց չէ, փոշմանել եմ, մարդ ջան, ապրիր հա, ընդամենը ապրիր, թող ոչինչ, մակերեսային ապրիր, ոչինչ դու մենակ շնչիր ու արտաշնչիր, բայց գոնե ապրիր
Գիտեմ, որ վաղը ես նորից իմ հին մտքին կգամ, որ կարևորը խորություն ունենալն է, բայց էսօր ես ասում եմ քեզ՝ ապրիր, ուղղակի եղիր: Քեզ մի կեր: Ափսոս ես: Մարդ ջան, ափսոս ես:
Մեջբերել
Էջանիշներ