Վոլտերական Մինոր

[Վոլտերա]

Գիտե՞ք որն է երջանկությունը
էն որ հարցազրույցում 20 հոգում մեջ դու միակ գերազանց ստացողն ես լինում, էն որ դեկանը քեզ գովում ա բոլորի մոտ ու էդ պահին դու գլուխդ կախում ես ամոթից, մտքումդ պատկերացնելով թե ինչ ա կատարվում մնացածի հետ, հետո մի պահ բարձրացնում ես գլուխդ ու տեսնում ես քեզ ուղղված բազմագույն ու գունեղ աչքերի տեսականի, որոնք հիացմունքով քեզ են նայում, էդ պահին ուզում ես գոռալ բոլորին շնորհակալ ե՜մ, շնորհակալ ե՜մ ինձ թևեր տալու համար, շնորհակա՜լ եմ նախկին թռիչքներիս մասին հիշեցնելու համար, շնորհակալ ե՜մ, որ նորից ինձ լիարժեք կզգամ...բայց լռում ես...լռում ես, որովհետև չես կարող մի ամբողջ 20 հոգու պատմել քո թևերի պատմությունը, չես կարող բառերով նկարագրել, թե ոնց ես ամիսներ շարունակ անդունդում եղել, թե ոնց ես աննկատ ընկել վերևներից ու դա ոչ ոք չի նկատել, թե ոնց ես զրկվել փետուրներից

ո՞նց բացատրեի բոլորին, որ շատ բարձր թռչել չի կարելի, որ դեպի արևը թռչել չի կարելի՜, ո՞նց հասկացնեի, որ անդունդում ավելի կարևոր բաներ կան, քան վերևում...

ու ականջներումդ Մոցարտ ա հնչում՜....Dies irae....Dies illa

երջանկությու՜ն...էդ պահերին ուղղակի նայում եմ հայելու մեջ, նայում եմ երկա՜ր, շա՜տ երկար, հետո ժպտում եմ ինձ, նայում եմ ուղիղ աչքերիս մեջ ու ասում՝ շնորհակալ՜ եմ, որ դու կաս....

[Վոլտերա]

Կարոտել եմ...կարոտել եմ...կարոտել եմ
Կարող եմ հազար անգամ կրկնել նույն բանը՝ ձախից աջ, վերևից ներքև
Կարող եմ գոռալ, ինձ պատեպատ տալ, ջարդել ձեռքիս տակ ընկած ցանկացած բան
Հենց հիմա կարող եմ ոսպով ճաշ ուտել, մակարոն, կամլոբի
Կարամ նստեմ ու սերիալ նայեմ, հետո ողբամ էդ սերիալի վրա, հետո էլի հիշեմ, որ կարոտել եմ...

Ու մեկ էլ ահավոր շատ զզվել եմ: Ամեն ինչից: Բոլորից: Որովհետև կարոտել եմ:

Ի՛նձ եմ կարոտել:
Վոլտերայի՛ն
Ու զզվել եմ իմ մեջ եղած Մարիից
Զզվե՜լ եմ...

[Վոլտերա]

Դժվար է էս նոր տեսակի մարդկանց հետ: Ահավոր դժվար է: Փորձում ես մեջներից գոնե մեկին գտնել, որը քեզ ,շատ չեմ ուզում, գոնե մի պստիկ կճանաչի, ճկույթիս չափ, ավել չեմ ուզում, ավելը ձեզ պահեք: Դժվար է մարդկանց հետ: Ստիպված գլխիդ դիմակ ես քաշում, որ քեզ չդնեն ՉԹՕ-ի տեղ, ջոնգլիներից փախած վայրի գազանի տեղ չդնեն: Ոչ ոք քեզ նման ցնդած աննորմալի չի ընդունի, ոչ ոք քեզ չի հասկանա, եթե դու ասես, որ դու մեռնելուցդ հետո ոչ դրախտ ես գնալու, ոչ դժոխք, այ Բլրակ, քեզ բոլորը գժի տեղ կդնեն, եթե իրենց հրավիրես էնտեղ թեյելու ու գիշերները պառկելու լուսնի տակ, գայլուկներիդ ոռնոցների ներքո: Աչքերով անընդհատ մարդ եմ փնտրում, ի՛մ տեսակի մարդկանցից, չկա: Չկան: Ու երբեք էլ չեն լինելու: Մոռացիր դրանց մասին:
Մարդկանց հետ վարվելու ամենալավ միջոցն իրենց ուսումնասիրելն է: Մեր աշխարհագրության դասախոսի մտքով երբեք չի անցնի, որ ես իր մասին ավելի շատ եմ մտածում, քան ինքը, որ գիշերները երազումս տեսնում եմ իրեն, փորձում եմ ներս խցկվել նենց տեղեր, որտեղ իրավունք չունեմ: Ուղղակի իրավունք չունեմ: Ինքն ամբողջ կյանքում չի էլ իմանա, որ իմ ուսումնասիրման առարկան ա, որ ես իր վրա բազմաթիվ փորձեր եմ անում, իրենից տարբեր նոր տեսակներ եմ ստանում, հետո դրանք էլի խառնում եմ իրար, բաժանում եմ, կիսում եմ երկու մասի, վառում եմ, որ տեսնեմ՝ինչ հոտ կգա, գցում եմ ջուրը, որ տեսնեմ կխեղդվի, թե չէ: Այ մարդկանց հետ էդպես պիտի վարվել: Ուսումնասիրել, փորձարկել, բազմացնել, իրենց դարձնել քո սեփականը, հետո հաճույք ստանալ ու էդ ամենն անել աննկատ, էնպես , որ ուսումնասիրության առարկան երբեք էլ չիմանա այդ մասին: Դաժան եմ չէ՞...Ըհն, մարդկանց շատ սիրելուց է: Կամ չսիրելուց: Ես դեռ չեմ կողմնորոշվել:

[Վոլտերա]

Ինչքան կարա մարդ հաճույք ստանա սեփական թուլությունից, ցավից, ինքնախղճահարությունից, ոնց կարա մարդն իրեն այ էդքան չսիրի, էդքան զզվի իրենից: Ոչ մի կերպ չեմ պատկերացնում: Մարդ ջան, խնդրում եմ, գոնե դու քեզ սիրի, ջայնամ ուրիշներին չես սիրում, քեզ գոնե մի պստիկ սիրի հա՞ , ինչ կլինի, էդքան թքած մի ունեցի քեզ վրա: Դու դրա իրավունքը չունես: Հա հենց տենց չունես: Դու չես քեզ ստեղծել, որ ոնց ուզես վարվես քեզ հետ, դու ամբողջովին քեզ չես պատկանում: Քեզ վրա հենց սկզբից դրված ա պարտականություն. ապրելու՛ պարտականությունը: Ինչ գնով էլ լինի դու պիտի էդ բեռը մինչև վերջ հասցնես: Մարդ ջան, էդքան շատ թքած մի ունեցի կյանքի վրա, մի ասա, թե քեզ համար մեկ ա՝ կապրես, թե չես ապրի: Որովհետև կգա նենց մի պահ, որ կփոշմանես ասածներիդ համար, բայց արդեն ուշ կլինի:
Ես ժամանակին մտածում էի, որ մարդու համար ամենակարևորը հանճարեղ ձևով ապրելն ա, խորը ու բարդ լինելն ա...բայց չէ, փոշմանել եմ, մարդ ջան, ապրիր հա, ընդամենը ապրիր, թող ոչինչ, մակերեսային ապրիր, ոչինչ դու մենակ շնչիր ու արտաշնչիր, բայց գոնե ապրիր
Գիտեմ, որ վաղը ես նորից իմ հին մտքին կգամ, որ կարևորը խորություն ունենալն է, բայց էսօր ես ասում եմ քեզ՝ ապրիր, ուղղակի եղիր: Քեզ մի կեր: Ափսոս ես: Մարդ ջան, ափսոս ես:

[Վոլտերա]

Հետ եմ վերադառնում, կամաց-կամաց հետ եմ գալիս:
Դեպրեսիային փաթաթում եմ մի հատ տոպրակի մեջ ու վառում, ոնց հասկացա ինքը բացի խանգարելուց ուրիշ ոչինչ չի անում:
Տարին սկսում եմ Վոլտերայական ձևով` գրել, սովորել, ուսումնասիրել, փորձարկել, հայտնաբերել:
Ակումբ բռնվիր, ես հետ եմ գալիս: Հերիք ա ինչքան բերանս փակեցին ու չթողեցին խոսել: Հիմա խոսելու եմ ինչքան սիրտս տա, գրելու եմ էնքան, որ մուսաս ինձնից զզվի ու ինքնասպան լինի.
Իրականում ոչ թե մուսան ա քեզ մոտ գալիս, այլ դու ես գնում իր մոտ, ու իրականում ոչ թե պետք ա սպասել, որ մուսան ժամանի, այլ դու պիտի գնաս իր մոտ.
Մուսա բռնվի գալիս եմ.
Ակումբցիներ, շնորհակալ եմ բոլոր շնորհավորանքների համար.
Վոլտերա, մի բան էլ ես իմ կողմից մաղթեմ.ուզում եմ որ բավարարված լինես կյանքում, որ միշտ լիքը լինես, բայց չմոռանաս նաև դատարկությանը, ուզում եմ որ ստեղծող լինես ու ոչ մի բան հեշտությամբ ձեռք չբերես. Մարի, քեզ էլ ցանկանում եմ, որ Վոլտին ու Բլրակը չկորցնես
Տարի, բռնվի, գալիս եմ.......

[Վոլտերա]

Լրիվ աննորմալ եմ ես, իսկական հոգեբուժարանի ապրանք. Իմ տեղը գիտեք որտեղ ա? Էն որ ցուրտ ա, ոչ ոք չի խոսում, ոչ մեկը ոչ մեկին չի նայում, բոլորն անձայն պառկած են ու նայում են երկնքին, բայց փոխարենը տեսնում են բորդո գույնի կափարիչ, այ էդտեղ ա իմ տեղը. Կգնամ ու էդ պառկածների համար Անդերսենի հեքիաթներից կկարդամ:

Ես ուզում եմ որ բոլորն ինձ սիրեն: Անիմաստ ցանկություն ա, բայց ես ուզում եմ:

Ես ուզում եմ նորից անվերջության զգացողությունը զգալ, ես ուզում եմ էն ժամանակվա պես չզգալ իմ սեռն ու տարիքը. Ղզիկ ցսնկություն ա. Բայց ես դրա համար ամեն ինչ կտայի:

Ես լիքը դաս ունեմ անելու: Ու ես անտաղանդի պես ակումբ եմ մտել, որովհետև ձեռս չի գնում սովորել Քուչակի կենսագրությունը, անգլի բառերն ու կլիմայաստեղծ գործոնների մասին ձանձրալի լեկցիան: Ում ա պետք սովորել գրողի կենսագրությունը, ում ա պետք թե Քուչակը որ թվին որտեղ ա սովորել կամ ավարտել: Ու ընդհանրապես պետք ա վառել գրականության դասագրքերը, դրանց փոխարեն մեզ պիտի տան թուղթ ու գրիչ, մենք պետք ա գրենք ծրագիրը, մենք պետք ա գրենք Քուչակի իսկական կենսագրություն, մենք պետք ա գրենք....ոչ թե դուք.... Ու հետո ինչ, որ ես սիրում եմ աշխարհագրություն, էս պահին ինձ հեչ էլ հետաքրքիր չի, թե որոնք են հիմնական ու անցումային կլիմայական գոտիները:

Չեմ անելու դաս~~~~~

Ես ուզում եմ առաջվա պես մարդկանցից հեռու մնալ, ես ուզում եմ ինքս ինձ հետ նորից մենակ մնալ, ուզում եմ ինձ հայելու մեջ նայել ու չտեսնել արտացոլանքս, ուզում եմ որ էդ պահին հայելին էլ իմ մեջ նայի ու տեսնի ինքն իրեն իմ մեջ, ինձնից դուրս, ես զզվել եմ արանքում մնալուց, ես զզվել եմ արանքից ինձ սեղմող երկու դռներից, ընդհանրապես դուռն ում ա պետք, դռան տեղը պետք ա մեծ անցք լինի, դուռը սխալ բան ա...ուզում եմ ապուշի պես մեկին սիրահարվել, ուզում եմ ինչ որ մեկին ծաղրել, կծել, վառել, ուզում եմ որ իմ կափարիչի գույնը բորդո չլինի, ուզում եմ կարմիր լինի, կամ դեղին, ուզում եմ ընդհանրապես կափարիչ չունենալ, բայց մեկ ա ամենաշատն ուզում եմ որ ինձ սիրեն...

Ու իմ նոր տարին սկսվում ա ապրիլի մեկից` իմ երազները պաշտոնական ձևով թղթին հանձնելու օրվանից. Ես իմ երազներից շատ ոչ մեկին չեմ սիրում, ու իմ իմ ամենամղձավանջային երազը ես նախընտրում եմ իրականության ամենահաճելի պահից...

Ու ..վաբշե հեչելին ինձ սիրեք, կարևորը ես ինձ սիրում եմ ու էդ սերը...ցավոք անպատասխան ա....

Գնամ դաս անեմ, համոզեցիք:

[Վոլտերա]

Պիտի բացահայտեմ լիքը բան, պիտի նոր բան ստեղծեմ, պիտի ապրեմ կրկնակի պինդ ու խորը, պիտի ճանաչեմ ինձ ավելի շատ, ու պիտի ուսումնասիրեմ ներսս, ձեր ներսը, աշխարհի ներսը...պիտի ավելի շատ տեսնեմ, ավելի շատ մտածեմ ու ավելի քիչ զգամ, պիտի նոր տեսակի աչքեր ստանամ, լաբորատորիաս պիտի ավելացնեմ նոր դեմքերով, պիտի նոր տեսակի մարդկանց հավաքածու կազմեմ ու պիտի գնալով ավելի շատ սիրեմ մարդուն, պիտի Բլրակս վերանորոգեմ (վաղուց էնտեղ չեմ եղել ) ու մեկ էլ պիտի սովորեմ թաքնվել ինձնից...Խոստանում եմ. Ուզում եմ որ տարին չլինի դեպրեսիայի տարի, այլ հոգևոր հաճույքի ու թռիչքների ^_^