Էն ժամանակ ուրիշ էր… Էն ժամանակ կապված էի ակումբի հետ: Էն ժամանակ ամեն օր մտնում էի ակումբ, ամեն օր գրում էի օրագրումս, հազար տարվա թեմաներ էի փորփրում, կարդում էի բոլորի գրառումները ու ինչքաաան շատ էի սիրում ակումբը: Եթե մի օր հանկարծ չէի մտնում, էդ օրը երազումս էի տեսնում: Ակումբն իմ սիրելին էր, ժամերով դուրս չէի գալիս համակարգչի մոտից, անգամ ֆեյսբուք չէի մտնում, անգամ բլոգս չէի թարմացնում: Ինձ համար ակումբը երկրորդ կյանք էր դարձել ու կամաց-կամաց սկսում էր առաջին կյանքին էլ փոխարինել: Էն ժամանակ..ընդամենը մի տարի առաջ էր դա, իսկ ես հույս ունեի, որ դեռ երկար կտևի...
Էն ժամանակ ինձ ակումբում սիրում էին: Էն ժամանակ ակումբցիները շատ կարևոր ու թանկագին մարդիկ էին ինձ համար: Ես հաշվի չէի առնում այն փաստը, որ նրանք ընդամենը վիրտուալ կերպարներ են, ովքեր փողոցում քեզ տեսնելի գուցե չճանաչեն, անգամ բարև չտան:
Բայց դա ինձ դաս եղավ, որ էլ երբեք ոչմիբանի այդաստիճան չնվիրվեմ, որ հետո հիասթափությունը ցավոտ չլինի
Էն ժամանակ ուրիշ էր...
Ու հիմա էլ տենց չի
Մեջբերել
Էջանիշներ