Վոլտերական Մինոր

[Վոլտերա]

Նայիր դիմացիդ պատին: Տե՛ս: Ոչինչ չե՞ս տեսնում: Չնկատեցի՞ր արդյոք պատի վերևի անկյունում մի փոքրիկ սարդոստայն՝ իր սարդով: Եթե նկատեցիր այն, ուրեմն շարունակիր սա կարդալ: Գիտե՞ս, որ հենց նոր դու մեզ միացար, քանի որ նկատեցիր այդ փոքրիկ սարդոստայնն ու սարդը: Մարդիկ նայում են ու ոչինչ չեն տեսնում այնտեղ: Նրանց հետաքրքիր չէ, թե ինչ կա պատի անկյունում: Նրանց համար կարևորը սպիտակ ու անտաշ պատն է: Կարևորը միա՛յն պատն է: Եթե այդ պատի վրա մի փոքրիկ փոս առաջանա, նրանք անմիջապես կծածկեն այն, միայն թե ոչ ոք չտեսնի: Իսկ մենք ամբողջ պատից միայն այդ փոքրիկ փոսն ենք:
Մենք պատի անկյունում գտնվող փոքրիկ սարդոստայնն ենք: Մենք պատը չենք: Մենք չենք կարող պատը լինել: Մարդիկ արհամարհում են փոքրիկ փոսերին ու սարդոստայններին: Մարդիկ ծածկում են մեզ, ոչնչացնում են, ջնջում են, բայց մենք նորից առաջանում ենք: Մենք չենք կարող չլինել: Իսկ գիտե՞ք ինչու առանձնացանք պատից ու փոս դարձանք: Ինչու՞ փոս ծնվեցինք: Որովհետև ատեցինք պատին ու իր օրենքները: Որովհետև նախընտրեցինք թաքնվել, բայց չհետևել պատին: Իսկ պատը կազմված է հարյուրավոր փոքրիկ փոսերից: Պատը կփլվի առանց այդ փոսերի: Եվ այդ նույն մարդիկ չե՞ն մտածում, որ մենք մի օր կարող ենք փոսացնել ամբողջ պատը: Որ մի օր կտարածենք մեր սարդոստայնի թելիկներն ու կտարածվենք ամբողջ պատով մեկ: Ու այդ ժամանակ մարդիկ չեն կարողանա ծածկել մեզ: Այդ ժամանակ կթաքնվեն հենց իրենք: Կփնտրեն պատին, բայց այն վաղուց արդեն չի լինի: Պատը, որքան էլ որ կանգուն լինի, մեկ է՝ չի դիմանա ու կփլվի: Իսկ մեր թելիկները կտարածվեն ամբողջ աշխարհով մեկ, ու էլ ոչ ոք չի կարողանա մեզնից փախչել: Էլ ոչ ոք մեզ չի ծածկի:
Բայց մենք այդքան ուժ չունենք: Մենք դեռ թույլ ենք: Մեզ դեռ նոր-նոր սկսում են ծածկել:
Մարդիկ ու պատերը:
Դրանք երկուսն էլ սառն են, սպիտակ ու անտաշ: Նրանց ուշքն ու միտքը միայն պատն է ու պատի պես մեծ բաները: Իսկ մենք փոքրիկ ենք, փոքրիկ ենք ու աննկատ: Մենք չենք կարող մեծ լինել: Մենք սիրում ենք մեր փոքրիկ անկյուններն ու թելիկները: Մեզ դուր է գալիս մեր կյանքը: Իսկ նրանք մեզ չեն հասկանում: Նրանք բոլորն էլ թքած ունեն մեզ վրա: Նրանք ասում են, որ մենք փչացնում ենք պատը: Որ մենք պետք չենք: Ու այդ ամբողջը պատի պատճառով է: Ախր նրանք պատինն են, բոլորը: Նրանք մեզ չեն հասկանում : Նրանք մեզ չեն հավատում:
Այդ մարդիկ ու պատերը...

[Վոլտերա]

Իրականում էդ սևության տակ ինչ-որ բան եմ թաքցնում: Իրականում դրա տակ ես եմ թաքնվում: Ու ես էդքան էլ ուժեղ չեմ ու պինդ: Ես ընդհանրապես ուժեղ չեմ: Սևը պաշտպանում ա, հասկանու՞մ եք: Եթե էդ պաշտպանիչ շերտն էլ չլինի, էդ անտեր ձախ կողմում գտնվող օրգանը չի դիմանա: Իրականում իմ ներսը մանր ու փափուկ փշուրներից ա կառուցված: Ու հիմա ես կարոտում եմ փշուրներիս: Էն օրգանն էլ եմ կարոտում: Ընդհանրապես ինձ եմ կարոտում: Ես ինձ եմ ուզուււմ: Սևը չի թողնում: Ասում ա չէ: Դու իմն ես: ՈՒ վերջ:

[Վոլտերա]

Հեռախոսով եղբորս հետ եմ խոսում (Բանակում ա)
- Աղջի, էդ մեծացել ես արդեն, հա?
- Ե՞ս, տո չէ հա
- Հո քեզ բան ասող չկա?
- Չէ, իմ համար խելոք ապրում եմ, սուսուփուս
Էլ չգիտի, որ սաղ օրը դպրոցում կռիվներ եմ անում
- Բա հո չե՞ս սիրահարվել
- Չէ հա, Մոս ջան, ինձ որտեղից էդքան բախտ
Դե էդ մենակ իրանց ա չէ կարելի Զաթո ուրիշ բաների եմ սիրահարվել...
- Դե նայի հա, չլնեմ չիմանամ սիրահարվել ես
-_- Անխիղճներ, մենակ իրենց մասին են մտածում
- Քիչ մնաց, ընդամենը 200 օր: Կգամ կհասնեմ, դու չնեղվես: Հո կարճ մարճ չես հագնում:
- Բա սազեց
Ավելի բեթար բաներ եմ հագնում
- Դե տենց խելոք կմնաս, մինչև գալս: Էղա՞վ: Պստո ^_^ (Ախպերս էլ ա ինձ պստո ասում)
Ճիշտ ա վերջերս երկու անգամ օտպուսկ էկավ, բայց մեկ ա չկշտացա իրանից:
Էս երկու օրն էլ պիտի գար, էն էլ չստացվեց: Ես էլ արդեն մաքրազերծել էի կոմպը, որ չտեսնի որ իր սիրելի քույրիկը տարած ա ռոքի ու գոթիկայի հողերի վրա: Բայց մեկ ա իրան սիրում եմ: Շաաատ
Ի դեպ գոթիկա ասեցի, հիշեցի: Էս վերջերս չարոխներով գոթ եմ տեսել: Ասում եմ նոր ճյուղ ա բացվել՝ քյարթգոթ: Պրինցիպի սազում ա

[Վոլտերա]

Ուրեմն վերջ!
Էսօրվանից փոխվում եմ:
Էլ ոչ մի ռոք
Էլ մի ոչ մի գոծիկա
Էլ ոչ մի սև հագուստ, սեպեր ու նմանատիպ զիբիլներ
Էլ ոչ մի միստիկա, ֆանտաստիկա, սարսափ
Էլ ոչ մի գրել
Ինձնից Վոլտերա դուրս չեկավ
Էսօր Վոլտերայի սպանության միջազգային օր եմ հայտարարում
Սրանից հետո՝
Լսելու եմ Լիլիթ Հովհաննիսյան
Հագնելու եմ ռոզվի կանաչ կարմիր գույներ, հա ու մեկ էլ ծիգռովկա
Հագնելու եմ պռտած շալվար ու կարճ յուբըչկա
Ունքերս տատու եմ անելու
Քսելու եմ ռոզվի պամադա ու ամերիկայի դրոշախառն մանիկյուռ
Կարդալու եմ մենակ սիրային գրքեր
Նայելու եմ սաղ աշխարհի սերիալները
Դառնալու եմ Պարույր Սևակի ֆանատ
Ջնջելու եմ բոլոր բլոգներս, ֆեյսբուքիս նկարները
Տեղը դնելու եմ Poezia.ge-ից քաշած ծտոտ նկարներ
Ու տենց...
Վերջ
Էլ ոչ մի Վոլտերա
Վառել նրան
Վառել Բլրակը

[Վոլտերա]

Հն՞
Ով ա գրել իմ օրագրում
Հարց եմ տալիս, ով ա գրել իմ օրագրում նման ապուշություններ
Մարի՞
Ուրեմն աչքս թեքում եմ, գժվում ե՞ս
Ուրեմն ես ստեղ քո համար տանջվեմ, քեզ լիքը բան տամ, քո համար ամեն ինչ անեմ, դու սենց ինձ պատասխանես
Զզվելի ղզիկ արարած
Դու չգիեիր, որ Վոլտերան ու Բլրակն անմահ են
Հապա ինչ իրավունքով ես նման բաներ ճառել
Հն՞
Քեզ ա վառել պետք
Հիմարիկ
Տհաս երեխա
Ուզում ես հինգիդ քո դեմ լարե՞մ
Հա՞
Գնա թթվասեր կեր
Ու խելքդ գլուխդ հավաքիր
Դե իմացիր
Ես անմահ եմ
Բլրակն էլ
Իսկ այ քեզ երբ ուզենք կվերացնենք
Նենց որ
Խելոք մնա
Ու մի հատ դզվի
Էղա՞վ բռատ
Թէ չէ որ գամ երկիր, ձեռիցս չես պրծնելու

Քո անմահ Վոլտերա

Էս էլ լսի, որ հետ գաս

[Վոլտերա]

Փոքր ժամանակվանից մի սովորություն ունեմ: Վերմակի տակ եմ քնում: Մինչև արթնանալս դուրս չեմ գալիս վերմակի տակից: Գլուխս էլ հազար տակ փաթաթում եմ բարձով ու քնում եմ անօդ տարածության մեջ: Ժամանակին խեղդվում էի: Հետո դրան էլ սովորեցի: Հիմա առանց վերմակի տակ մտնելու չեմ կարա քնել: Օդը չի հերիքում, երբ որ քիթս բաց ա լինում: Բայց էդ մենակ գիշերները: Հենց լույսը բացվում ա, սովորական թթվածնի կարիք եմ ունենում:
Վամպիրական գեներս են մեջս խոսում

[Վոլտերա]

Սիրում եմ սենց խփնված ու ահավոր սիրուն երևակայություններ: Էլի գոթիկայի ու գռոտեսկի միաձուլում ու արդյունքում սենց հրաշք բան: Չգիտեմ հեղինակն ով է, բայց իրեն շնորհակալ եմ սենց սիրուն ու հավես բան սարքելու համար:















Էս հրաշքից եմ ուզում ^_^

[Վոլտերա]

Ինչ-որ բան եմ ուզում: Սիրուն բան: Համոով բան: Հավես բան: Բայց չգիտեմ թե ինչ: Ուզում եմ որ փափուկ լինի, ավելի ճիշտ փափկամազիկ Ուզում եմ սենց սիրեմ իրան ու չկշտանամ: Ուզում եմ իրան լիքը պաչեմ Սենց պինդ գրկեմ, խեղդեմ, ճանկռեմ, պոկեմ, ջարդեմ... Ուֆֆ ժողովուրդ այ էդ բանից եմ ուզում: Բայց չգիտեմ ինչ: Կօգնե՞ք

[Վոլտերա]

Էհ ֆիզկուլտի քննություն, դու ինձ ստիպեցիր ևս մեկ անգամ հիասթափվել ինձնից: Ուրեմն ես, ամբողջ կյանքումս սպորտով զբաղվածս պիտի էսքան վատ հանձնեի քեզ: Ես, որ վազքի մրցումներին առաջին տեղ էի զբաղեցնում, ես որ իմ հեռացատկով բոլորին զարմացնում էի, ես որ կառատեի տեղում միակ աղջիկն էի, եես, որ երդվել էի ամբողջ կյանքս նվիրվել ակրոբատիկային Հիշում էի, ոնց էին տղաներն ինձ նախանձում, հիշում եմ ոնց էի հենդբոլ խաղում, ոնց էի դարպասապահ կանգնում: Ուրեմն ժիմ անելն ինչ էր, որ էսօր րոպեն մեկ գոռում էին վրաս փորդդ մի իջացրու Բա էդ անտեր 30 մետր վազքն ինչ էր: Ախր ուղեղդ ուր էր Վոլտ, ախր էստեղ ուղեղ էլ քեզ պետք չէր, ախր ինչի ես էդքան դախացել:
Վերջ, ամառվանից փոխվում եմ: Շաբաթը երեք անգամ լող, առավոտյան մարմնամարզություն, էլ չասեմ, որ իրիկունները թաղի տղերքի հետ ֆուտբոլ, էն ժամանակների պես
Բայց որ հիշում եմ ոնց էի պաս բռնում Ու ոնց էին ինձ բոլորը նախանձում

[Վոլտերա]

Եվրոպական համալսարան, եթե քեզ թվում է իմ մուտք գործելուց հետո ամեն ինչ շարունակվելու է լինել նենց, ոնց որ կար, ու եթե քեզ թվում է, որ դու էդքան հեշտ ես պրծնելու ինձնից, ուրեմն սխալվում ես, որովհետև դու չգիտես, և ոչ ոք չգիտի, որ այսօր բացի Մարիից քեզ մոտ ժամանակավոր հյուրընկալվեց մի ամբողջ բազմություն՝ Մարիի ու Վոլտերայի ուղեկցությամբ: Դու դժվար թե նկատեիր դա, որովհետև չգիտես, որ Վոլտերաներնն աննկատ են գործում: Դե իմացիր, որ այսօր դու քեզ մոտ ընդունեցիր ոչ միայն գանգեր կրող, ջինսով ու սուր-սուր փշերով ոմն Մարի Մելիքյանին, այլ նաև ամբողջ Բլրակի բնակչությանը, ու լիքը մուսաներ, որոնց քանակն անցնում է քո ուսուցչկական և ուսանողական անձնակազմի քանակը…Դու այսօր ճակատագրական սխալ գործեցիր՝ առանց մտածելու ներս թողնելով հենց իրեն՝ Վոլտերային: Դու խաբնվեցիր Մարիի ժպտերեսիկ դեմքով ու վտանգի տակ դրեցիր ամբողջ համալսարանը՝ նույնիսկ չնկատելով Վոլտերայի նենգ քմծիծաղը, որից անգամ Մարին է սարսափում…

[Վոլտերա]

Գրելը հետ տալու պես բան ա
Մինչև չգրես, չես հանգստանա
Մուսան էլ սոդայաջուրն ա

[Վոլտերա]

Ջահել լինեիր էլի, մի քիչ ջահել, մի պստիկ, շատ չեմ ուզում... Այ էդ ժամանակ ինձ ոչինչ չէր խանգարի կատվիկս, էլ մենակ չէիր լինի, էլ չէիր նվնվա եղանակից, էլ չէիր բողոքի նախկիններիցդ
Ինչի են բոլոր նրանք, ում սիրահարվում եմ, կամ վերջում աղջիկ են դուրս գալիս, կամ... կամ..եսիմինչ

[Վոլտերա]

- Բարև ձեզ
- Բարև
- Կներես քուրո ջան, մենք իրար հետ էինք բլոտ խաղու՞մ

Ահա թե ոնց են հիմա աղջիկ կպցնում

[Վոլտերա]

Էն ժամանակ ուրիշ էր… Էն ժամանակ կապված էի ակումբի հետ: Էն ժամանակ ամեն օր մտնում էի ակումբ, ամեն օր գրում էի օրագրումս, հազար տարվա թեմաներ էի փորփրում, կարդում էի բոլորի գրառումները ու ինչքաաան շատ էի սիրում ակումբը: Եթե մի օր հանկարծ չէի մտնում, էդ օրը երազումս էի տեսնում: Ակումբն իմ սիրելին էր, ժամերով դուրս չէի գալիս համակարգչի մոտից, անգամ ֆեյսբուք չէի մտնում, անգամ բլոգս չէի թարմացնում: Ինձ համար ակումբը երկրորդ կյանք էր դարձել ու կամաց-կամաց սկսում էր առաջին կյանքին էլ փոխարինել: Էն ժամանակ..ընդամենը մի տարի առաջ էր դա, իսկ ես հույս ունեի, որ դեռ երկար կտևի...
Էն ժամանակ ինձ ակումբում սիրում էին: Էն ժամանակ ակումբցիները շատ կարևոր ու թանկագին մարդիկ էին ինձ համար: Ես հաշվի չէի առնում այն փաստը, որ նրանք ընդամենը վիրտուալ կերպարներ են, ովքեր փողոցում քեզ տեսնելի գուցե չճանաչեն, անգամ բարև չտան:
Բայց դա ինձ դաս եղավ, որ էլ երբեք ոչմիբանի այդաստիճան չնվիրվեմ, որ հետո հիասթափությունը ցավոտ չլինի
Էն ժամանակ ուրիշ էր...
Ու հիմա էլ տենց չի

[Վոլտերա]

Մարդիկ ջուր են խմում, թեյ, կոֆե, հյութ, լավ կոնյակ, մարտինի, իսկ ես նստած կավ եմ խմում Հա լուրջ, իսկական կավ: