Վոլտերական Մինոր

[Վոլտերա]

Որտեղից ենք մենք, ուր ենք գնում, ոնց ենք ստեղծվել, էդ ոնց ա տենց էղել, ընդհանրապես Աստված կա, թե Նիցշեի ասածը ճիշտ ա... Բա վաբշե սատանա կա? Հն? Բա եթե կա, հիմա ինքը ինչ ա անում....Կարող ա սատանան ա աստծո տեղը նստել ու սաղիս ֆռռցնում ա: Ու ոնց կարա տիեզերքը սահման չունենա: Ինչ ա նշանակում անսահմանություն, անմահություն: Ինչի ա որ էդ բառերը մարդը ոչ մի կերպ չի հասկանում: Կամ ընդհանրապես կյանք կա, թե մահն իրան դրել ա լավ տղու տեղ, մեզ էլ խաբում ա: Էհ, Վոլտեր, Վոլտեր, բա հենց հավեսն էդ ա, որ չգիտենք: Մեզ ընդեղ մի հատ մեծ անակնկալ ա սպասում: Դու սիրում ես չէ անակնկալներ:
Համ էլ մեծ-մեծ փիլիսոփայելու փոխարեն բաղնիքից դուրս արի, սպասողներ կան:
Ուֆֆ էէ այ մարդ...

[Վոլտերա]

Չնայած, որ սկզբից դու մեծամիտ ու ինքնասիրահարվածի տպավորություն ստեղծեցիր, բայց ես մեկա քեզ սիրահարվեցի հեռվից հեռու, առանց մտածելու, որ դու էն չես, ինչ ես եմ մտածում: Ես կարդացի քո գրածներն ու ինձ թվաց, որ գտել եմ երազանքներիս տղային, ես նայում էի քո նկարին ու աչքերս փակ երազում էի մեր հետագա կյանքի մասին, որը համոզված էի, որ իմ ուզածով է լինելու...Ես մտածում էի քո մասին ու վստահ էի, որ դու իմն ես լինելու, մինչև որ...մի օր պարզվեց, որ դու իրականում աղջիկ ես, Ռուբիիիի, ու որ մեր մեջ ոչինչ չի կարող լինել, ու որ իրականում դա քո նկարը չէր....