Գիտե՞ք որն է երջանկությունը
էն որ հարցազրույցում 20 հոգում մեջ դու միակ գերազանց ստացողն ես լինում, էն որ դեկանը քեզ գովում ա բոլորի մոտ ու էդ պահին դու գլուխդ կախում ես ամոթից, մտքումդ պատկերացնելով թե ինչ ա կատարվում մնացածի հետ, հետո մի պահ բարձրացնում ես գլուխդ ու տեսնում ես քեզ ուղղված բազմագույն ու գունեղ աչքերի տեսականի, որոնք հիացմունքով քեզ են նայում, էդ պահին ուզում ես գոռալ բոլորին շնորհակալ ե՜մ, շնորհակալ ե՜մ ինձ թևեր տալու համար, շնորհակա՜լ եմ նախկին թռիչքներիս մասին հիշեցնելու համար, շնորհակալ ե՜մ, որ նորից ինձ լիարժեք կզգամ...բայց լռում ես...լռում ես, որովհետև չես կարող մի ամբողջ 20 հոգու պատմել քո թևերի պատմությունը, չես կարող բառերով նկարագրել, թե ոնց ես ամիսներ շարունակ անդունդում եղել, թե ոնց ես աննկատ ընկել վերևներից ու դա ոչ ոք չի նկատել, թե ոնց ես զրկվել փետուրներից
ո՞նց բացատրեի բոլորին, որ շատ բարձր թռչել չի կարելի, որ դեպի արևը թռչել չի կարելի՜, ո՞նց հասկացնեի, որ անդունդում ավելի կարևոր բաներ կան, քան վերևում...
ու ականջներումդ Մոցարտ ա հնչում՜....Dies irae....Dies illa
երջանկությու՜ն...էդ պահերին ուղղակի նայում եմ հայելու մեջ, նայում եմ երկա՜ր, շա՜տ երկար, հետո ժպտում եմ ինձ, նայում եմ ուղիղ աչքերիս մեջ ու ասում՝ շնորհակալ՜ եմ, որ դու կաս....
Մեջբերել
Էջանիշներ