Վոլտերական Մինոր

[Վոլտերա]

Էհ ֆիզկուլտի քննություն, դու ինձ ստիպեցիր ևս մեկ անգամ հիասթափվել ինձնից: Ուրեմն ես, ամբողջ կյանքումս սպորտով զբաղվածս պիտի էսքան վատ հանձնեի քեզ: Ես, որ վազքի մրցումներին առաջին տեղ էի զբաղեցնում, ես որ իմ հեռացատկով բոլորին զարմացնում էի, ես որ կառատեի տեղում միակ աղջիկն էի, եես, որ երդվել էի ամբողջ կյանքս նվիրվել ակրոբատիկային Հիշում էի, ոնց էին տղաներն ինձ նախանձում, հիշում եմ ոնց էի հենդբոլ խաղում, ոնց էի դարպասապահ կանգնում: Ուրեմն ժիմ անելն ինչ էր, որ էսօր րոպեն մեկ գոռում էին վրաս փորդդ մի իջացրու Բա էդ անտեր 30 մետր վազքն ինչ էր: Ախր ուղեղդ ուր էր Վոլտ, ախր էստեղ ուղեղ էլ քեզ պետք չէր, ախր ինչի ես էդքան դախացել:
Վերջ, ամառվանից փոխվում եմ: Շաբաթը երեք անգամ լող, առավոտյան մարմնամարզություն, էլ չասեմ, որ իրիկունները թաղի տղերքի հետ ֆուտբոլ, էն ժամանակների պես
Բայց որ հիշում եմ ոնց էի պաս բռնում Ու ոնց էին ինձ բոլորը նախանձում

[Վոլտերա]

Բարև դատարկություն: Դու կարմիր գույն ունես: Չփորձես ժխտել: Ինչպե՞ս է քո հին ծանոթը՝ մելանխոլիան: Բարևիր իրեն, հա՞: Ասա, որ կարոտել եմ:

Դեպրեսիա ողջույն: Նորից դու: Ես քեզ չեմ սպասում, ես քեզ երբեք էլ չեմ սպասել: Ինչպե՞ս է քո հին բարեկամը՝ այն սևը: Իրեն էլ բարևիր: Ասա որ կարոտել եմ:

Մթություն, ահ, իմ հին ընկեր: Ինչքան ժամանակ է չենք հանդիպել: Բայց մենք միշտ միասին ենք: Բարևիր Լուսնին ու Ագռավներին, գերեզմանները: Համբուրիր իրենց, ասա որ սպասում եմ, ասա որ միշտ էլ սպասել եմ: Ասա որ սիրում եմ իրենց:

Բլրակ: Իմ...իմ Բլրակ, իմ Լռակյաց Բլուր, մի ամբողջ հավերժություն մենք չենք հանդիպել, չենք համբուրվել, չենք գրկել իրար...իմ Բլրակ, անխիղճ...կարոտել եմ քեզ, էլ չեմ դիմանում: Ամուր գրկիր մեր ընկերներին՝ Մառախուղին, ձյանը, անձրևին, իմ կողմից համբուրիր Հնգյակիս, ասա որ իրենց էլ եմ կարոտել, բարևիր այդ անիծյալ Վոլտերային, հարցրու իրեն, թե ինչու՞ որոշեց լքել ինձ, հարցրու, թե երբևէ կվերադառնա՞, հարցրու իրեն՝ մենք երբևէ կլինե՞նք միասին, ինչպես որ առաջ էր:

Ահ, մենակություն: Ներս մտիր: Միայն թե ծածկիր դուռը հետևիցդ: Մոտեցիր ինձ, սովորության համաձայն գրկիր ու համբուրիր, ասա թե ինչքան ես ինձ սիրում, ասա թե որքան ես կարոտել: Մենակություն, դու էլ չե՞ս սիրում ինձ, Մենակություն, խնդրում եմ, գոնե դու ինձ մի լքիր:

Սառնություն, բարևելու ցանկություն չունեմ: Ես քեզ երբեք էլ չեմ սիրել, ես քեզ միշտ էլ ասել եմ, որ օտար ես ինձ համար: Բայց դե եկել ես, ներս անցիր, դրսում ցուրտ է կմրսես, կհիվանդանաս, ու էլ ինձ չես այցելի: Ծիծաղում եմ: Ինձ այդպես մի նայիր: Հա բոլորը գնացել են: Բոլորը: Դու ես մնացել, Սառնություն: Լավ, կհամբուրեմ քեզ, միայն թե ոչ ոքի չպատմես սրա մասին: Չե՞ս ուզում համբուրվել: Զզվելի սառնություն: Ինձ համար մեկ է: Կորի գրողի ծոցը:

Հիասթափությու՞ն... Ոտնահետքերիցդ քեզ ճանաչեցի: Հոգնած կլինես: Եթե ուզում ես, կարող եմ անկողին պատրաստել: Ցանկություն չունե՞ս քնելու: Դե լավ, նստիր աթոռին, այսօր միայն կզրուցենք: Գիտես, էլ համբուրվելու ցանկություն չունեմ: Հա, էլ ոչ մի ցանկություն էլ չունեմ:

Անտաբերություն.......լռիր: Մի խոսիր: Ես քեզ չեմ ցանկանում լսել:

Բարև Մահ: Դու միակն ես, ում ես սպասել եմ, սպասել եմ միշտ, կարոտով, ում ես սիրել եմ բոլորից շատ: Հանիր կոշիկներդ: Ես պատրաստ եմ: Ուզու՞մ ես հանգստանալ: Ես կարող եմ սպասել, նորից սպասել, անվերջ սպասել, միայն թե իմանամ, որ կողքիս ես: Գոնե դու ինձ մի լքիր...Մոտեցիր ինձ Մահ: Մոտեցիր ու գրկիր, ու թող գրողի ծոցը կորչեն իմ բոլոր հին ընկերները: Ես քեզ եմ սիրում: Միայն քեզ: Համբուրիր ինձ, հետո նստեցրու ուսերիդ ու փախցրու ինձ: Տար, ինչքան հնարավոր է հեռու: Միայն թե մանգաղդ այն կողմ տար, ցավեցնում է...

Գնացինք, Մահ, փախանք այստեղից...Եթե տեսնես իմ հին ընկերներից գոնե մեկին, ասա որ էլ ինձ երբեք չեն տեսնի, ասա, որ միշտ կսիրեմ իրենց, ասա, որ ես քեզ հետ եմ: Նրանք հանգիստ կլինեն, նրանք քեզ վստահում են չէ՞:

Եվ դու,Մահ...

դու էլ լքեցիր ինձ...

[Վոլտերա]

Հիմա մտածում եմ: Մեկը չլիներ, ում համար տառապեի, ողբայի, մղկտայի, բա մեկը չլիներ, որն ինձ ուժեղ ցավացներ, ում համար բռնեի երակներս կտրեի, բռնեի ինձ կախեի, բռնեի մկնդեղ խմեի: Բա մեկը չլիներ, առանց ում չկարողանայի շնչել, որն ինձ տանջեր, գիշերները չթողներ քնեմ, ցերեկները չթողներ դաս անեմ, գիրք կարդամ, բա մեկը չլիներ…
Հետո հիշում եմ, որ կա էդ մեկից:
Ու էդ մեկը ես եմ:

[Վոլտերա]

Էսօր քիչ էր մնում խեղդվեի: Երևի պետք չի էդքան չափերն անցնել: Ընդամենը մի երկու շաբաթ ա, ինչ լողալ եմ սովորել, բայց ինձ դրել եմ мастер-ի տեղ: Ախր այ դդում, քեզ ո՞վ էր խնդրել առանց մարզիչի զգուշացման լողավազանի ամենախորը մասերը գնալ Խիարի մեկը...
Ահավոր կատաղած եմ վրաս...
Եթե մարզիչս չլիներ, էսօր ակումբում թեմա կբացվեր: Չնայած հլը խաբար չեմ, ակումբում խեղդվողների համար թեմա բացում ե՞ն, թե չէ...

[Վոլտերա]

Բևեռային աստղը հենց նոր ձայնը կտրեց: Երեք հատ սև առնետ հոգին փչեցին դիմացի նկուղում: Վերջին շնչում երրորդը հասցրեց ծվծվալ, իսկ երկրորդը երազանք պահեց մտքում: Հավանաբար հաջորդ կյանքում կատարվելու նպատակով: Սև ու կտրած պոչով կատուն դատը շահեց` հարազատների պահածոյացման հաշվին: Հիմա երրորդ սենյակում մեկը մռնչում է. Կարծում է կկարողանա սպիտակ մորուքավորների մոտ խղճահարություն առաջացնել: Կարմիր սենյակում պարտվածներն են սուսուփուս կուլ տալիս իրենց առաջարկվող կլոր ու սպիտակավուն օգնականներին:
Իմը կանաչն է: Ես չեմ մռնչում: Բայց ոչ էլ ամեն մի պատահածին կուլ եմ տալիս: Սենյակիս չորս անկյուններում էլ սպանության հետքեր կան, իսկ հինգերորդ անկյունում` սեփական սպանության, թե ինքնա... հինգերորդ անկյունը ոչ ոք չի տեսնում: Իսկ ես գիտեմ: Ես հիմա ավելի շատ բան գիտեմ ու ավելի շատ բան եմ լսում: Օրինակ վեցերորդ հարկում հենց նոր լողացած ու սափրված ճանճին ներկեցին վարդի գույնով: Իմ քթին հասավ կարմիրի հոտը, իսկ թե ինչ փսփսաց ճանճը վերջին պահին` չհասցրեցի ընկալել: Իմ սենյակի դռան գույնը կանաչ է, բայց ինձ թվում է բացի կանաչից, նաև մուգ կարմիր է, տեղ տեղ սպիտակ, բայց ավելի շատ կանաչ է: Ես առնում եմ կանաչի հոտը: Ես գիտեմ թե դա ինչ է: Մի փորձեք պարտադրել ինձ ձեր սեփականը: Իմ քիթը տարբերվում է ձերինից: Իսկ ականջներս մոտ են բոլոր տեսակի մանրագույն բաների հետ: Այ հենց վայրկյաններ առաջ ինչ որ տեղ ասեղ թելեցին: Դա պիտի որ կողքի շենքում եղած լինի: Ես լսեցի ասեղի բողոքը` թելը շատ հաստ է, ու թելի փռշտոցը զգացի` ես ալերգիա ունեմ քեզպիսիններից: Հիմա իրենք հաշտ ու խաղաղ են: Ես զգում եմ լռությունը: Ես գիտեմ ասեղի ու թելի ձայները, երբ որ իրենք լուռ են: Չէ, ոչ էլ իմ ականջներն են ձերինների պես: Չեք համոզի:
Պատշգամբում երկու ճաղեր լուռ միմյանց թարս նայեցին: Ես լսեցի իրենց թարթիչների փակվելը: Հիմա իրենք քնած են: Ավելի ճիշտ ձևացնում են, թե քնած են: Մինչև իմ կանաչ դուռը հասնում է այդ երկուսի ձևականությունից առաջացած թթվահոտը: Ես հիմա փակում եմ քիթս: Այս անգամ չափն անցել են` ձևացնելու մեջ:
Սպիտակ մորուքավորներն ինձ ասում են, որ ես քթիցս այն կողմ չեմ տեսնում: Բայց դա սխալ է: Ես տեսնում եմ դիմացի ու կողքի շենքը, ես տեսնում եմ նկուղն ու մոտակա փողոցը: Իսկ ամենաքիչը տեսնում եմ քիթս, որովհետև այնտեղ ոչ մի հետաքրքիր բան չի կատարվում:
Ես չեմ մռնչում, բայց ես լսում եմ, թե ինչպես են մռնչում: Ես առնում եմ խղճահարության ու բարկության հոտը, ես լսում եմ շշուկով իրենց գունավոր սենյակները հրաժեշտ տվողներին: Ես լսում եմ, թե ինչպես են շուրջս կուլ տալիս կլոր ու սպիտակավուն օգնականներին: Լսում եմ կոկորդով անցնելու ժամանակ առաջացող աղմուկը, հետո, ավելի ներքև սահելուց եկող կտկտոցի ձայնը: Ես բոլորը լսում եմ: Անգամ, երբ սպիտակ մորուքավորներից մեկը քորում է իր դունչը: Բայց ես չեմ մռնչում: Ու ոչ էլ կուլ եմ տալիս: Ես միայն լսում եմ:
....

Հիմա դուռն էլ կանաչ չէ: Դիմացս էլ երկարաձեռք ու երկարաոտ օգնականներն են: Ինձ համոզում են, որ մռնչամ: Ես լռում եմ: Ինձ ինչ որ տեղ են ուղարկում: Զգում եմ որ լավ բան չէ: Հավանաբար վերջն է, կամ նախավերջին մասը: Ստիպում են, որ կուլ տամ: Չէ: Եթե ուզում են կարող են իրենք ինձ կուլ տալ, բայց ոչ մի դեպքում` հակառակը: Սա լավ բան չէ: Բևեռային աստղը նորից ձայնը գլուխն է գցել, իսկ թելն ու ասեղն էլի կռվում են: Զգում եմ որ թթվահոտից էլ վատ է, որ լուռ իրար նայելու աղմուկից էլ սարսափելի է: Բայց դեռ վերջը չէ: Որովհետև ես դեռ չեմ մռնչացել:

Իսկ այն առաջին առնետը փշաքաղվում է ցրտից: Ես զգում եմ առնետի` փշաքաղվելուց առաջացող մազիկների հպումը ձեռքերիս վրա: Ես խղճում եմ առնետին: Իսկ խղճահարությանս կաթիլները առնետը զգում է հեռվից: Վերջին երազանքն է պահում: Համարյա չորս պտույտ է անում փողոցի շուրջը: Ծվծվոցն էլի սղոցում է ականջներս: Փակում եմ քիթս: Իսկ դատը շահած կատուն դեռ մլավում է:
Բևեռային աստղն էլի սսկվեց:
Սսկվոցի ձայնը խուտուտ է տալիս:
Իմ դուռն էլ կանաչ չէ:
Խաբեցի: Կանաչ է: Քիթս քորում եմ: Մեկ է ձերինների պես չէ:
Կոկորդիցս հեղուկն ուզում է վեր բարձրանալ: Չեմ թողնում:
Ասել եմ` չեմ մռնչալու:

Նորից դատ կա այսօր:

[Վոլտերա]

Պարոն, երբևէ ընկե՞լ եք թռչունների հետևից: Իսկ իրենք` ձե՞ր:

Ինչու՞ մարդը չունի կտուց ու սիրամարգի պոչ

Ինչու՞ մարդուն կրծողների շարքը չեն դասում, կամ մակաբույծների

Իսկ ոզնու և կակտուսի փշերը հավասար չափո՞վ են ծակում

Բա կաչաղակի ու բադակտուցի կտուցները միևնույն նյութի՞ց են

Երկրի սիրտը չի՞ խառնում այդքան պտտվելուց

Իսկ ձե՞ր սիրտը

Պատասխանեք պարոն:

Կապույտ փողկապով Պարոն

Ինչու՞ արևը չի վառում ինքն իրեն, այլ միայն մեզ

Ո՞վ է իրեն այդքան իրավունքներ տվել

Ո՞նց է դուրս գալիս այդքան էներգիայի ծախսի տակից

Իսկ եթե մի օր չվճարի ու անջատեն լույսը՞

Էլ արև չի՞ լինի

[Վոլտերա]

Էս գիշերվա կեսին չկա ավելի սարսռեցնող բան, քան տան անհայտ կողմից եկած ահաբեկող ծլնգոցը` որոշակի հաճախականությամբ: Ու դու շունչդ պահած փորձում ես որսալ ձայնը, գտնել, թե որ կողմից ա գալիս, թե ինչն ա տենց դաժան ձևով ծլնգում էս ժամին` կոմպը, հեռախոսը, հեռուստացույցը, թե սառնարանը: Ու երբ որ բոլոր հնարավոր լարերը հոսանքից հանում ես ու էլի ձայնը գալիս ա...
Վախենալու բան ա անհասկանալի տեղից եկած ձայնը, ու ամենավախենալուն էդ ձայնի տրամաբանական հաճախականությունն ա` շատ կոնկրետ` ասենք յոթ րոպեն մեկ....ու դու սպասում ես էդ ձայնին, սպասում ես մի հատ էլ ծլնգա, որ հաջորդ յոթ րոպեն` մինչև մյուս ծլնգոցը, ապրես մարդավարի
Ու տենց ամբող գիշերը` յոթ րոպեների կիսված

[Վոլտերա]

Մի անգամ առիթ ունեցել եմ ասելու, որ եթե ինձնից վերցնեն բոլոր հատկանիշներս, ընդունակություններս, ցանկացած բան` նյութական արժեք ունեցող ու թողնեն մենակ գրելու հատկությունը, ես չեմ դժգոհի: Դեռ մի բան էլ գոհ կլինեմ:

Դու քայլում ես ու քեզ չեն նկատում: Խոսում ես, քեզ չեն լսում: Նայում են քեզ ու քեզ չեն տեսնում: Այ էդ նույն անտեսանելի վիճակով դասի ես նստում: Ինձ մեկ-մեկ թվում է` ես վաղուց մեռել եմ, ուղղակի չգիտեմ դրա մասին: Մտածում եմ, իբր ողջ եմ, շարունակում եմ նույն ձևով ապրել` սովորական բնազդ է էլի, մեռնելուց հետո նույն կյանքը շարունակել, նույն գործողություններն ամեն օր կրկնել ու սկի գլխի չընկնել, որ իրականում դու էլ չկաս:
Ուզում եմ ասել, եթե դա իրոք էդպես է, ասեք ինձ, իզուր չտառապեմ քաղպաշտպանության լեկցիան սովորելով:

Ամբողջ ամառ պլաններ էի մշակում, մեկը մյուսից հանճարեղ պլաններ: Մինչև հիմա էլ շարունակում եմ կազմելը: Ու ամեն անգամ կազմածս պլանի ձախողվելու դեպքում կասեմ` ոչինչ, նորը կկազմեմ, ուրեմն լավ պլան չէր ու տենց ամեն անգամ նոր բան կհնարեմ ու միշտ կձախողվի.....ու ինձ միշտ կթվա, որ ես վատ պլան կազմող եմ, դրա համար չի ստացվում ու կյանքում մտքովս չի անցնի, որ ինձ համար սխալ մասնագիտություն եմ ընտրել` այ էդ պլան կազմելը.....որ կյանքը պլան կազմելու ու էդ պլանի կողքը իքս կամ պծիչկա դնելը չի:
Կյանքը զզվում ա պլան կազմողներից: Պլան կազմողներն էլ կյանքից են զզվում, որովհետև իրենց պլանը միշտ ձախողվում ա:

Այ դրա համար էլ չեմ դժգոհի, եթե ինձ դատարկեն մինչև վերջին մոլեկուլն ու մենակ գրելու հատկությունս թողնեն:
Էդ միակ բանն ա, որ պլանիցս դուրս ա, որ նախատեսված ու ունեցածս ժամանակից դուրս ա, տրամադրությունիցս դուրս ա....ու տարածությունից դուրս ա

Ու հիմա ամենաշատն ուզում եմ սիրել` պինդ, ամբողջական, առանց դադարի. Թե ում` կարևոր էլ չի

[Վոլտերա]

Մարդիկ ու մահը
Երբեք
Ոչ մի դեպքում
Չեն լինելու հաշտ

Եթե իրենք
Մտերիմ են
Ուրեմն իրենցից ինչ որ մեկը
Կեղծում է

Էն օրը
Երբ էդ երկուսը սիրեն իրար
Ու իրար հետ ձեռք ձեռքի բռնած
քայլեն փողոցում
Ուրեմն էդ օրը
Մահը չի հիշի իր ինքնությունը
Ու կդառնա մարդ
Մոռանալով թե ինչի համար է ուղարկված

Ու էլ ոչմիտեղ չի գնա էստեղից
Ու էլ ոչ մեկին
Ստիպված չի լինի
Հետը վերցնել
Գնալուց:

[Վոլտերա]

Վոլտ, մարդիկ սկսել են քեզ սպանել կարողանալ, վերացնել կարողանալ: լավ չի: ժամանակին, բացի քեզնից, ոչ մեկ չէր կարող վրադ ձեռք բարձրացնել, մատով կպնել: ով ես դարձել, ինչի ես վերածվել: սկսել եմ քեզ չհարգել: դարձել ես սենտիմենտալ դև: որ գրողի ծոցում ես կորցրել էն պոզերդ, սուր սուր եղունգներդ, որ մարդկանց էիր ճանգռում: ինչի ես հիվանդացել, թուլացել: դարձել ես անկողնային դև: հանգիստ թող մարդկանց, վոլտ, իրենցից ոչինչ մի պահանջիր, որովհետև միշտ ստանում ես բաներ, որոնք քեզ պետք չեն: դու երբեք չես հագեցնելու մարդկանց նկատմամբ ունեցածդ ծարավը: ոչ մի տեղ չկա էն հեղուկը, որը խմելու դեպքում կհագենաս ու կբավարավես:
դարձել ես չհագեցած ու չբավարարված դև:
մի հիասթափեցրու ինձ: բանալիդ վերցրու բոլորի ձեռքից, փակվի քո կառոբկայի մեջ ու բանալիով փակի դուռը: ավելի լավ ա շնչահեղձ լինես փակ տարածությունից, քան էն օդի պակասից, որը մենակ մարդիկ կարող են քեզ տալ: ու որը երբեք չեն տալիս: չեն էլ տալու:
Մի քիչ էլ ու արդեն գույնդ էլ կկորցնես: էլ դև չես լինի: էլ ոչմիբան չես լինի:

Հանգի~ստ թող մարդկանց, վոլտ: ոնց որ վերցրել ես իրենց, նույն ձևով տեղը դիր: ու էլ ձեռք մի տուր: ոչ մի դեպքում մարդկանց ձեռք մի տուր:

[Վոլտերա]

Երկնքի գույնն այսօր անհասկանալի մուգ է: Վազում եմ նեղ ու դատարկ փողոցով: Պատահական ընկնում եմ ջրափոսն ու խեղդվում: Գալիս ես դու ու ինձ հանում ջրափոսից: Բայց ես խեղդված եմ: Ու նույնիսկ չեմ շնչում: Փողոցում առնետներն են վազվզում` պտտվելով ջրափոսի շուրջը: Դու չես թողնում, որ նրանք ինձ տրորեն: Բայց դա հնարավոր չէ, որովհետեւ առնետներն արդեն վաղուց է, ինչ տրորում են ինձ:
- Չքվեք,-գոռում ես, ու երկինքը սևանում է: Դու մաքրում ես ջրափոսը, լվանում ես ցեխն ու սրբում թաց գետինը: Առնետները քեզ չեն լսում, շարունակում են տրորել ինձ` մինչ դու գործովդ ես զբաղված: Երկնքի գույնն էլի անհասկանալի է դառնում: Վերցնում ես ինձ ու հետդ տանում, առնետներիս էլ հետևիցդ քարշ տալիս: Ջրափոսի տեղը դատարկ է հիմա, գետինը ցեխոտ ու թաց չէ: Բայց երկինքը տրտմում է: Նոր ու էլ ավելի հորդ անձրև է ուղարկում ներքև: Ջրափոսը լցվում է նորից: Դու ստիպված հետ ես վերադառնում, որ էլի ջրափոսը մաքրես, լվանաս ու չորացնես: Առնետներին էլ հետդ ես բերում, ու իրենք սկսում են էլի ինձ տրորել: Մոտենում ես ջրափոսին ու ինձ խեղդված գտնում այնտեղ: Ձեռքդ ինձ ես մեկնում ու դեպի խորքը սեղմում: Ես սուզվում եմ ներս` հետս տանելով ջրափոսին, իր ցեխոտ ջուրը, առնետներիս, երկնքի անհասկանալի գույնն ու քեզ:

[Վոլտերա]

Մարդիկ տառապում են իրենք իրենց մեջ, գցում բռնում են, որ ապրել չարժի, բռնում ինքնասպան են լինում, դրանից առաջ տանջվելով մտածում են, թե որ ձևից օգտվեն, իրենք իրենց զոհելով մեռնում են, որ էս քձիպ ողջերը թարս նայեն իրան, թքեն երեսին, ասեն` թույլ էր, էս ով էր էս թուլակազմը, չեմ հարգում սենցներին, հետո մի հատ էլ մեծաբերան խոսեն ու շրջվեն գնան եսիմ որ ջանդամները:
Հա, հա~, ընգեր, դուք եք որ կաք: էն մարդը գոնե պրծավ իրա պռոբլեմներից, հիմա երջանիկ իրա համար պառկած ա, բա դուք ինչ եք արել՞, բացի ապրելուց
Եսիմ մի խոսքով: Գնացեք ողջերով ու ուժեղներով ապրեք: Մենք կմեռնենք: Մենք ենք մեռնողները ձեր միջից: Թույլերը:

[Վոլտերա]

Եկան էլի էն օրերը, որ ակումբում մենակ օրագիր ես գրում: Բարև էդ օրեր:

Էսօր ամբողջ օրը half life ն էի խաղում, կարոտել էի, չգիտեմ խաղը, թե իմ էն ժամանակները, երբ որ էդ էի խաղում
Միացնում եմ: Հարազա~տ, ծանոթ երաժշտությունը, էն մի աչքանի մարդու դեմքը: Սկսվեց
sv-cheats 1 (չէ, կներեք տակի գիծ)
God
Impulse 101
Հա, ինչ, զզվելի բաներ եմ անում, չի կարելի սենց բան անել: Բայց էլ ուժ չի մնացել առանց կոդերի խաղալու: Երնեկ չէր իրական կյանքում էլ կոդերով լիներ, էդ ժամանակ հաստատ ուժ կունենայի առանց էդ կոդերի խաղալ:

Հետո փակում եմ խաղը, անջատում կոմպը ու սկսում սենյակով մեկ քայլել: Ինձ պահի տակ դնում եմ Գոռդեն Ֆռիմանի տեղը ու սկսում եմ գիտնական ծեծել:
Հիշողություն համար 1. Միշտ էն գիտնականներին սպանում էի, առանց հասկանալու: Հետո պարզվում էր, իրենք պիտի դուռ բացեին
բա տենց ա, մենք միշտ սպանում-վերացնում ենք բոլոր նրանց, ովքեր պիտի դուռ բացեն մեր առաջ
Հիշողություն 2. Ընկնում էի վերելակի տակն ու ստիպված ինքնասպան լինում, որ նորից սկսեմ
Պապան կողքից ջղայնանում ա` էս կողմ թեքվի, մի պտտվի էդքան շատ, աստիճաններով բարձրացի, ասում եմ բարձրացի, մի իջի, էդ ուր մտար դուրս արի
Ուզում եմ իրականում էլ մեկը ինձ կողքից հուշի, թե ուր գնամ, ոնց գնամ, որ չլռվեմ տեղումս
Հիշողություն 3. Պապ, վալվեն դիր խաղամ (տենց չի էդ անտերի անունը, վալվեն կոռպոռացիան ա, ազիզ ջան)
Փհհ, ինչ կոռպոռացիա, ինքն իմ վալվեն ա, անունը տենց եմ դրել, տենց էլ միշտ կասեմ
Հետո հասկացա, ինչի ոչ մի կերպ չէի ուզում իրեն իսկական անունով դիմել: որտև վախենում էի, որտև ինքն իմ ճակատին գրված էր մեծ մեծ տառերով` Կիսատ արարած
Հիշողություն. Ամեն տեղ գնում էի, ամեն ծակուծուկ մտնում էի, բոլոր արկղերը ջարդում էի, դաժե էն կարմիրները
Իրականում արկղեր չկան ջարդելու, ոչ կարմիր, ոչ դեղին: Ես էլ տենց էի լրացնում բացը

Իրականում կանաչ թույնով տեղեր չկան մտնելու, վրաս հաչացող դեղին շնիկներ չկան, գլխիս թռնող անդուր ձայն արձակող արարածներ չկան, հեռվից հեռու վրաս թույն թքողներ չկան, ինձ համար դուռ բացող գիտնականներ չկան, ինձ գոռդեն ֆռիման ասողներ չկան, դրա համար էլ իրականում տենց մենակ ու տխուր ա ամեն ինչ: Դրա համար էլ ամեն վատ լինելուց իրեն կդնեմ ու կխաղամ: Կդնեմ ու կխաղամ: Ու god mode on կանեմ, որտև, գրողը տանի, ուժ չկա առանց կոդերի խաղալու իրեն

Իրե՞ն

Հա

Իմ

Իմ կես կյանքին

[Վոլտերա]

Գիտես, մեզ մոտեցրին մարդկանց մահերը: Ամեն մեկը` յուրովի:
Մենք մեր մեջ բացատրություններ գտանք, սկսեցինք անել մեզ երկուսիս համար էլ ձեռնտու բաներ: Ու մտերմացանք արդյունքում: Բայց իրականում մարդկանց մահերը մեզ մոտեցրին իրար:
Երևի թե երբեք չմոռանամ էդ փոքր ու հրաշալի շրջանը, երբ երկուսիս նպատակներն իրար ձեռ բռնած էին, երբ ոչ մի արգելք չկար:
Հետո սկսեցին իրար հետևից մահեր գրանցվել, որոնք մեզ մտերմացրին:
Գիտես, հիմա էլ են մարդիկ մեռնում, հենց էս րոպեին, երեք ժամ առաջ ու մի քանի վայրկյան հետո: Բայց մեր շուրջն ամեն ինչ կենդանի է, ոչ մի մեռած բան այլևս չկա: Դրա համար էլ առաջվանը չի ոչինչ: Դրա համար էլ մտերմությունը նեղացավ ու գնաց մեզնից:
Կներես, երևի քեզնից շատ էներգիա կորավ էդ շրջանում, հիմնական ծանրությունն ընկել էր քեզ վրա: Ես մեղք չունեի, որ դու մեր ընդհանուր դաշտի ընտրյալն էիր, թիրախը:
Ես էլ էգոիստ չեմ լինի ու թաքուն մեր շուրջը գտնվող մարդկանց մահ չեմ ցանկանա, հանուն նրա, որ մենք էլի հարազատ դառնանք: Ու էլ չեմ վախենա, որ գիշերվա կեսին կզանգես ու լացակումած կասես` ա.-ն իրեն կախել է: Որ ձեռքիդ վրա էլ ոչ մի նշան չի հայտնվի, անքուն գիշերները կպակասեն քո կյանքում:
Բայց մենք գաղտնիք ունենք: Որը մինչև գերեզման կտանեմ: Ոչ մեկի հետ չեմ կիսի իրեն:

Ու էս ամենի ամենացավոտը երևի կիսատ բաներն են` միասին ունեցած երազանքները, կիսատ թողած ծածկագրերը, կիսատ բացված մեր միասնական անկյունը, էդպես էլ իրականություն չդարձած մեր գաղտնի արխիվը: Ու կիսատ մնացած մահերը, որոնք երբեք, երբեք էլ ամբողջություն չեն դառնա ու մեզ մտերմացնի:

[Վոլտերա]

Ինձ մեկն ասում ա` գրածներդ զիբիլ են.. ու ես չեմ դեպրեսվու՞մ, ինձ չեմ կոտորու՞մ ներսից, գիշերները ողբ չեմ կապու՞մ

Էն մյուսն ասում ա` քեզ դրել ես քո երազածի տեղը, բայց իրականում ոչմիբան չես ներկայացնում քեզնից..ու ես էդ խոսքերից չեմ սատկու՞մ տեղում

Մեկն էլ ինձ էս անդուր վալենծինի օրով չսեր ա խոստովանում (սեր խոստովանելու հակառակը) ..ու ես չե՞մ լացում, ինքնասպան լինելու մասին չեմ մտածու՞մ, ու մի բան էլ պլաններ եմ մշակում մյուս օրերի համա՞ր

Մարի՞

Մեծացել ես պաչեմ ես քո ստոլբա պռոգռեսը

Keep on ^_^