Կեղծում էի ինձ,
Այնքան հմտորեն,
Ասես, իմ բոլոր դիմակներից դեն
Կեղծիք ունեի դեմքի փոխարեն,
Կեղծում էի ինձ
Տարերայորեն:
Երբ լացն էր անզուսպ կոպերս թակում,
Ծիծաղում էի խելագարի պես,
Վար էի ընկնում, հեկեկում նկուն,
Որ դու իմ խինդը, խավար, չտեսնես,
Մենակ էի ես:
Խաբում էի ինձ,
Այնքան անճարակ,
Ասես, ոչ մի սուտ կյանքում չեմ ասել,
Ներսումս մի թեժ, անիրավ կրակ,
Դարձրել էր միտքս մահվան կարուսել,
Զուր էր թե հուսալ, թե տարակուսել:
Բայց հետո գտա
Կեղծիքներից դեն,
Գտա իմ կյանքի կորած լույսերը,
Երբ սպասում էր ինձ միմիայն գեհեն,
Եդեմի այգի տվեց ինձ սերը:
Պատյան եմ դնում ցավի սուսերը…
Մեջբերել
Էջանիշներ