Հոբիտը / The Hobbit

[Chuk]

Բայ, գնա կախվի

Ֆիլմը գրքից ահագին հեռացել էր, բայց տենց էլ պետք ա լիներ: Որովհետև եթե Տոլկինն ինքը Հոբիտը գրեր Մատանիների տիրակալից հետո, ահագին ուրիշ ոճով էր գրելու՝ ոչ զուտ մանկական հեքիաթի, այլ մտցնելու էր էքշնի լիքը տարրեր, ինչ արել էր Ջեքսնը: Նմանատիպ տեսարաններ, բաներ, իհարկե կային: Է բա մարդը ստեղծել ա ոճ, որ սաղ աշխարհն ա գրավել, հիմա հո լրիվ ուրիշ բան չէր անելու: 3D-ն ինձ էլ ավելի շատ խանգարում էր, քան օգնում: Բայց գրաֆիկան ու անիմացիան սպանիչ էին:

Կերպարները վերջն էին: Մենակ Ռադագաստ Թուխի կերպարն ամեն ինչ արժեր: Սարումանին մեջտեղ քցելն էր, իմ կարծիքով, լրիվ ավելորդ: Բայց դե էդ էլ կարելի ա հասկանալ. Ջեքսոնը ֆիլմում փորձել ա օգտագործել բոլոր կամ համարյա բոլոր «մատանիների տիրակալ»-ում հաջողված կերպարներին: Նաև դրա համար ա, որ պատմությունը ոչ թե միանգամից ա սկսվում, այլ արդեն ծերուկ Բիլբոյի պատմությունը գրի առնելուց, Ֆրոդոյի դա տեսնելուց: Շատ կարճ եղավ, բայց կարծում եմ, որ սխալված չեմ լինի, եթե ասեմ, որ Սեմի դերասանն էլ ընթացքում հայտնվեց ու կորավ (երբ Բիլբոն արդեն վազում էր թզուկների հետևից):

Գոլումը թվում էր ինչքան պետք ա մեզ արդեն զարմացրել էր, բայց պարզվեց ստեղ իր միմիկայով ու աչքերի արտահայտությամբ դեռ էլի ա ապշեցնելու:

Մի խոսքով ֆիլմն առավել քան հաջողված ա: Քիչ մը բնօրինակից հեռու, բայց մեկ ա հզոր: Վատն էն ա, որ դեռ մի տարի պետք ա սպասենք մյուս մասին

[Malxas]

Չուկ ջան, Հոբիթը դեռ չեմ տեսել, ժամանակ չեղավ կինոթատրոն գնալու, սպասում եմ համացանցում որակյալ տարբերակը լինի նոր նայեմ: Կասե՞ս թե մյուս մասին սպասել ասելով ինչ նկատի ունեիր: Մի՞ թե գիրքը 2 մասին են բաժանել ու հիմա առաջին կեսն ենք սոսկ նայելու:

[Chuk]

Չուկ ջան, Հոբիթը դեռ չեմ տեսել, ժամանակ չեղավ կինոթատրոն գնալու, սպասում եմ համացանցում որակյալ տարբերակը լինի նոր նայեմ: Կասե՞ս թե մյուս մասին սպասել ասելով ինչ նկատի ունեիր: Մի՞ թե գիրքը 2 մասին են բաժանել ու հիմա առաջին կեսն ենք սոսկ նայելու:

Չէ, Մալխաս ջան, 2 մասի չեն բաժանել, 3 մասի են բաժանել

[Malxas]

Չէ, Մալխաս ջան, 2 մասի չեն բաժանել, 3 մասի են բաժանել

Դրանք լրիվ մանյակ են արա.... Ուրիշ բան չունե՞ն նկարելու:
Լավ, քանի ֆիլմը չեմ դիտել չշտապեմ կարծիք հայտնել:
Անորակ տարբերակի սկիզբն եմ նայել, ճիշտն ասած ու ինձ Սմոգ դրակոնը շատ ծիծաղելի ու անբնական թվաց: Բայց թզուկները ոնց որ վատը չէին...

[Rhayader]

Բայ, գնա կախվի

Չաղ կլինի, չես դիմանա

Ֆիլմը գրքից ահագին հեռացել էր, բայց տենց էլ պետք ա լիներ: Որովհետև եթե Տոլկինն ինքը Հոբիտը գրեր Մատանիների տիրակալից հետո, ահագին ուրիշ ոճով էր գրելու՝ ոչ զուտ մանկական հեքիաթի, այլ մտցնելու էր էքշնի լիքը տարրեր, ինչ արել էր Ջեքսնը:

ա) օրիգինալ հեքիաթը բավականին մռայլ ու հասուն աշխատանք է, ի տարբերություն պամպերսավորների համար նախատեսված ֆիլմի
բ) արի Տոլկիենի փոխարեն չենթադրենք, թե ինքն ինչպես կգրեր իր գիրքը: Բավարարվենք նրանով, որ Տոլկիենի տղան` նրա օգնականը, քննադատն ու շարունակողը, Ջեքսոնի աշխատանքով, մեղմ ասած, խանդավառված չի («Գիրքը մորթել են, դարձրել 13 տարեկանների համար նախատեսված էքշն-ֆիլմ»):

Նմանատիպ տեսարաններ, բաներ, իհարկե կային: Է բա մարդը ստեղծել ա ոճ, որ սաղ աշխարհն ա գրավել, հիմա հո լրիվ ուրիշ բան չէր անելու: 3D-ն ինձ էլ ավելի շատ խանգարում էր, քան օգնում: Բայց գրաֆիկան ու անիմացիան սպանիչ էին:

Սպանիչ էր Final Fantasy: Spirits Within-ի անիմացիան, չնայած 2004 թվի էր: Ու «The Hobbit»-ի անիմացիան վերջինիս ծնկներից էլ չի.



Հիմա համեմատենք խաղային աշխարհի անիմացիայի «բարձր լիգայի» հետ, տեսնենք, թե ինչպիսին էր «The Hobbit»-ի անիմացիան՝ համեմատած 2008-2012 թ.թ. խաղերի տեսահոլովակների անիմացիայի հետ (որտեղ անիմացված է ամեն ինչ ու կինեմատոգրաֆիկ էֆեկտի չեն էլ ձգտել հասնել).

















Մոտավորապես պատկերացնելու համար, թե ինչ կարգի անիմացիա են կարողանում անել մարդիկ, ովքեր Ջեքսոնի բյուջեի (մոտ 270 մլն.) մեկ հինգերորդից քիչն ունեն (բացի SWTOR-ից, որի բյուջեն հասել է 100 մլն. դոլլարի), ու որոնց բյուջեի 1/10-ն է ծախսվում անիմացված տեսահոլովակների վրա այն դեպքում, երբ ֆիլմերում չափաբաժինն անհամեմատ մեծ է: Իսկ հիմա նայենք, թե 280 մլն. բյուջեով ինչպիսի անիմացիա է արել Ջեքսոնը.

Կերպարները վերջն էին: Մենակ Ռադագաստ Թուխի կերպարն ամեն ինչ արժեր:

Radagast the Brown-ին արդեն «Թուխ» էլ դարձրեցին: Իստարիներից մեկին, որն, ըստ էության, ուժով կարող է համեմատվել Սաուրոնի հետ, ու նպատակը Սաուրոնին հակակշիռ հանդիսանալն է, դարձնել «comic relief character», էքսցենտրիկ բոմժ, որը Սեբաստիան անունով ոզնի է բուժում ու նապաստակներ լծած սահնակ է քշում:

Սարումանին մեջտեղ քցելն էր, իմ կարծիքով, լրիվ ավելորդ: Բայց դե էդ էլ կարելի ա հասկանալ. Ջեքսոնը ֆիլմում փորձել ա օգտագործել բոլոր կամ համարյա բոլոր «մատանիների տիրակալ»-ում հաջողված կերպարներին: Նաև դրա համար ա, որ պատմությունը ոչ թե միանգամից ա սկսվում, այլ արդեն ծերուկ Բիլբոյի պատմությունը գրի առնելուց, Ֆրոդոյի դա տեսնելուց: Շատ կարճ եղավ, բայց կարծում եմ, որ սխալված չեմ լինի, եթե ասեմ, որ Սեմի դերասանն էլ ընթացքում հայտնվեց ու կորավ (երբ Բիլբոն արդեն վազում էր թզուկների հետևից):

Ջեքսոնը պատրաստ էր իր մայրիկին էլ մեջ գցեր, որ մոտ 150 էջանոց վիպակից մարդկանց տրիլոգիա վաճառի: Դրա համար էլ սկսեց տարօրինակ, անիմաստ, անտեղի տեսարանից, որտեղ Բիլբոն ասում է (էժանագին հնարք), որ ինքն «ամեն ինչ չի պատմել»:

Գոլումը թվում էր ինչքան պետք ա մեզ արդեն զարմացրել էր, բայց պարզվեց ստեղ իր միմիկայով ու աչքերի արտահայտությամբ դեռ էլի ա ապշեցնելու:

Ու, կներեք, «ձվեր, փոքրիկ, կլոր, տատս ինձ սովորացրել է ձվեր ծծել» արտահայտությամբ («թարգմանության վտանգները» շարքից):

Մի խոսքով ֆիլմն առավել քան հաջողված ա: Քիչ մը բնօրինակից հեռու, բայց մեկ ա հզոր: Վատն էն ա, որ դեռ մի տարի պետք ա սպասենք մյուս մասին

Քիչ մը չէ, մոտ 300 էջ հեռու: 150 էջանոց գրքի համար քիչ մը շատ է:

Իսկ հիմա տեսնենք, թե ինչ են ասում Rotten Tomatoes-ի ժողովուրդը: Հանդիսատեսների առումով ասելիք չկա, 81 տոկոսին ֆիլմը դուր է եկել: Իսկ քննադատները բոլոր քննադատների գնահատականը ֆիլմին 65% Fresh է: Լավագույն քննադատների ռեյտինգն է՛լ ավելի ցածր է. 42% Rotten Համոզվեք:

Մի քանի մեջբերում.

Հաճախ այնպիսի տպավորություն է լինում, որ Ջեքսոնը ոչ այնքան հետաքրքրված է «Հոբբիտ» նկարահանելով, ինչքան իր մեծ հաջողության հասած «Մատանիների Տիրակալը» շարքը վերստեղծելով:
Քրիստոֆեր Օրր, «The Atlantic»

Սրա էությունն իր կամիքին հակառակ պատմության մեջ ընկած հերոսը չի, ով ինչ-որ ներքին անձնական ջրհորից քաջություն է քաշում: Սրա էությունը վախն ու վտանգը չեն: Սրա էությունը հատուկ էֆեկտներն են:

Պետք չի ասել, էլի, որ ֆիլմի էքշն-տեսարանների անտրամաբանական առատությունն ու կոմիկ/պսևդոտրագիկ տեսարաններն արանքը խցկած նպատակ չունեն միջին վիճակագրական հիպերակտիվ պամպերսավորներին պահել էկրանների դիմաց՝ լարված վիճակում: Մաքուր, անսիրտ, ստերիլ կոմերցիա ու արվեստի զրոյական քանակ: Գրքի հոգուց, տեմպից, ասելիքից բացարձակապես ոչինչ չի փոխանցվել: Հերոսներից ոչ մեկի էությունը չի պահպանվել: Դրանից հետո ինչքանո՞վ է տրամաբանական ասել, որ «հերոսները վերջն էին»: Հերոսները նույնն էին, ինչ երիցս անիծյալ «How to train your Dragon»-ում: Ոզնին մեռավ, լացեք, չէ, ոզնին չմեռավ, ուրախացեք, Թորինը մեռավ, լացեք, չէ, Թորինը չմեռավ, ուրախացեք, գնոմները ժզմվեցին քարերի արանքում, լացեք, չէ, գնոմներն անվնաս են, ուրախացեք, գնոմները ծառից ընկան, լացեք, չէ, արծիվները գնոմներին փրկեցին, ուրախացեք: Մուտքի տեսարանը, որը պետք է բացատրեր, թե ինչպես Բիլբոյին համոզեցին տունը թողնել ու գնալ արկածներ որոնելու, այ այս կարգի համոզիչ էր. չհրավիրված մարդիկ, որոնց գալու մասին կարելի էր ենթադրել ավելի վաղ երկխոսությունից, անշնորհքության հրաշքներ են ցույց տալիս, զգում են իրենց ինչպես տանը, տանտիրոջն ընդհանրապես բանի տեղ չեն դնում, ուտում են ամբողջ ուտելիքը, տանտիրոջն առաջարկում գնալ իրենց հետ ամենայն հավանականությամբ մահացու վտանգավոր ճանապարհորդության: Բիլբոն հրաժարվում է, հետո առավոտը որոշում, որ պետք է անպայման գնա հետները: Գրողը տանի, ակնհայտ էր ախր, որ եթե Բիլբոն չգնա, եռագրություն էլ չի լինի ֆիլմերի: Ու՞մ էր պետք վերջին տեսարանը: Նրան, ով ուզում է ֆիլմին ևս 5 րոպե գումարել: Գրքում գալիս են խիստ քաղաքավարի գնոմներ, որոնք կարծում են, որ իրենց հրավիրել են, գալիս են անսպասելի: Բիլբոն, քաղաքավարությունից դրդված, չի ցույց տալիս, որ իր հյուրերն անկոչ են, ամեն կերպ սպասարկում է նրանց, հետո նրանք սկսում են քննարկել իրենց պլանն, ինչը Բիլբոյի մեջ արթնացնում է արկածախնդիր Տուկերի արյունն ու նա որոշում է գնալ գնոմների հետ միասին: Գրքում մուտքի տեսարանի տրամաբանությունն անթերի է: Ֆիլմում՝ ավելորդ, անտրամաբանական, տարօրինակ:

Ֆիլմը սկսում է նույն կերպ, ինչ «Մատանիների տիրակալը» (վաղուց եղած մեծ ճակատամարտ): Թորինի ու Ազոգի մենամարտը՝ Իսիլդուր ու Սաուրոն: Բիլբոյի առաջին անգամ մատանի հագնելը՝ Ֆրոդոյի առաջին անգամ մատանի հագնելը: Եվ այլն, և այլն: Շարունակե՞մ, թե՞ բավական է:

[Chuk]

ի տարբերություն պամպերսավորների համար նախատեսված ֆիլմի

Բայ, ներող, քանի որ չկախվեցիր սահմանափակվեմ ասելով էսքանը. ինչ ասելու էի, արդեն ասել եմ՝ կարգին ֆիլմ ա: Ավելացնելու բան իմ նախորդ մեկնաբանությանը, ֆիլմի մասին չունեմ:

Քո էս երկար, բայց նախորդին բովանդակությամբ կրկնած գրառմանը ունեմ միայն մի արձագանք. չունեմ բանավիճելու մեկի հետ, ով հենց սկզբից իր հետ բանավիճող կողմին անուղակիորեն «պամպերսավոր» ա անվանում ու հանդես գալիս մեծամիտ դիրքից, իրեն համեմատելով ոչ թե շարքային դիտողի հետ, այլ պրոֆեսիոնալ քննադատների Ներող, ես քո չափ մեծամիտ չեմ, որ նույն տոնայնությամբ շարունակեմ

հ.գ. Գիտես, որ հիացած եմ քո թե տեղեկացվածությամբ, կարդացածով, ու նման բաներով, բայց մի քիչ «շատ ես քո վրա վերցնում», իջիր ամպերից, Բայ, ընկերական եմ ասում, էս տոնով խոսելու տեղը չի

[Rhayader]

Բայ, ներող, քանի որ չկախվեցիր սահմանափակվեմ ասելով էսքանը. ինչ ասելու էի, արդեն ասել եմ՝ կարգին ֆիլմ ա: Ավելացնելու բան իմ նախորդ մեկնաբանությանը, ֆիլմի մասին չունեմ:

Քո էս երկար, բայց նախորդին բովանդակությամբ կրկնած գրառմանը ունեմ միայն մի արձագանք. չունեմ բանավիճելու մեկի հետ, ով հենց սկզբից իր հետ բանավիճող կողմին անուղակիորեն «պամպերսավոր» ա անվանում ու հանդես գալիս մեծամիտ դիրքից, իրեն համեմատելով ոչ թե շարքային դիտողի հետ, այլ պրոֆեսիոնալ քննադատների Ներող, ես քո չափ մեծամիտ չեմ, որ նույն տոնայնությամբ շարունակեմ

հ.գ. Գիտես, որ հիացած եմ քո թե տեղեկացվածությամբ, կարդացածով, ու նման բաներով, բայց մի քիչ «շատ ես քո վրա վերցնում», իջիր ամպերից, Բայ, ընկերական եմ ասում, էս տոնով խոսելու տեղը չի

Չուկ, եթե դու համարում ես, որ 13-17 տարեկան ամերիկացի դեռահասների դեմոգրաֆիան, որի համար նախատեսված ա ֆիլմը, իրա մեջ ներառում ա քեզ, ապա հա, ես քեզ էլ եմ պամպերսավոր անվանել չգիտեմ, լուրջ ես քեզ վրա վերցրել, թե ոչ:

Իհարկե ավելացնելու բան չունես. ֆիլմի բացասական քննադատությունը ես վարում եմ ակադեմիկ տեսանկյունից, դու՝ քո սուբյեկտիվ ընկալման տեսանկյունից, ա-լյա «ինձ դուր եկավ, ուրեմն Տոլկիենին էլ դուր կգար»

[Rhayader]

Համեմատելով ոչ թե շարքային դիտողի հետ շարքային դիտողն ու իրա կարծիքն ինձ հետաքրքիր չեն, շարքային դիտողը Twilight էլ է նայում, A Walk to Remember էլ: Քննադատներն էլ ամենից հաճախ ինձ հետաքրքիր չեն լինում, նամանավանդ Էբերտի կարգի քննադատները: Ես ինձ ինքս ինձ հետ եմ համեմատում: Կարո՞ղ ես, դու էլ ինձ հետ համեմատվիր: Ի վերջո, արի չմոռանանք, թե մոլորակն ում շուրջն է պտտվում

[Chuk]

Չուկ, եթե դու համարում ես, որ 13-17 տարեկան ամերիկացի դեռահասների դեմոգրաֆիան, որի համար նախատեսված ա ֆիլմը, իրա մեջ ներառում ա քեզ, ապա հա, ես քեզ էլ եմ պամպերսավոր անվանել չգիտեմ, լուրջ ես քեզ վրա վերցրել, թե ոչ:

Իհարկե ավելացնելու բան չունես. ֆիլմի բացասական քննադատությունը ես վարում եմ ակադեմիկ տեսանկյունից, դու՝ քո սուբյեկտիվ ընկալման տեսանկյունից, ա-լյա «ինձ դուր եկավ, ուրեմն Տոլկիենին էլ դուր կգար»

Բայ, իմ վրա վերցրել եմ էնքանով, որքանով որ ֆիլմի հավանողներից եմ ու հանգիստ կարող եմ մտնել քո էդ պատկերացման մեջ: Բայց լուրջ իմ վրա չեմ վերցրել հասարակ պատճառով, որտև լուրջ չի քո նման որակումները, ու ասածս էլ հենց էդ ա: Չի կարելի նման պիտակումներ տալով մտնել նման քննարկման մեջ, հակառակ պնդողներին ավտոմատ էդ դասակարգման մեջ մտնելու վտանգի մեջ դնելով՝ անլուրջ ու էժան ա:

Բայ, ես քո գրածները ակադեմիական տեսանկյունից չեմ կարող դիտարկել՝ դրանց բավական խորը չլինելու պատճառով Քոնն էլ իմի պես սուբյեկտիվ ընկալում ա՝ համեմված «խելոք մարդկանցից» լսածները մեջբերելով ու անունները շահարկելով:

հ.գ. Տոլկինի տղեն լուրջ ա զբաղվում էդ Տոլկինի գրական ու գիտական ժառանգությամբ, բայց նենց չի, որ Տոլկինի հարցում ինքն անվերապահ ճշմարտություն ա, մեկը ես լիքը, մեղմ ասած ոչ խորը վերլուծություն եմ տեսնում իր գրածներում (թարսի պես էս երկու օրը հենց իրա գրածներից էի կարդում, որտև որոշել եմ վերջապես Սիգուրդայի ու Գուդրունի մասին լեգենդին ծանոթանալ, ինքն էլ նախաբան ա գրել): Ու մյուս ցանկացած մեկնաբանի հետ էլ կարող եմ համաձայնվել կամ չհամաձայնվել: Ու խոսքերի մանիպուլյացիա էլ պետք չի անել, ես գրել էի իմ համոզմունքը, որ Տոլկինն այլ կերպ կգրեր, ոչ թե հենց էնպես, կարող ա և սխալ եմ, բայց իմ սխալ կամ ճիշտ լինելը չի որոշվում իր տղայի ասածով, որովհետև ինչ անենք թե տղեն ա, ինքն էս դեպքւմ ընդամենը էդ գործով զբաղվող ա, կարող էր տղեն չլինել, կարող ա ճիշտ ու սխալ վերլուծություններ անի:

Էն մնացած գրածդ էլ մեղմ ասած լուրջ չեմ ընկալում էլի (մեջները իմ կարծիքով էլ ճիշտ բաներ կան, գրածներիդ), որ նստեմ հատ-հատ անդրադառնամ

[Շինարար]

Էն մնացած գրածդ էլ մեղմ ասած լուրջ չեմ ընկալում էլի (մեջները իմ կարծիքով էլ ճիշտ բաներ կան, գրածներիդ), որ նստեմ հատ-հատ անդրադառնամ

Անհավեսի մեկը, մի քիչ էլ բանավիճեք, կարդում ենք, չէ

[Chuk]

Անհավեսի մեկը, մի քիչ էլ բբանավիճեք, կարդում ենք, չէ

Ախր ի՞նչ բանավիճենք, այ Շինարար ախպեր Ասենք ասում ա «հերոսներից ոչ մեկի էությունը չի պահպանվել», ձեռս բռունցք անեմ խփեմ սեղանին ու ասեմ՝ չէ որ չէ, դու սխալ ես ընկալել հերոսների էությունը, օրինակ ես Բիլբոյին հենց էդպես եմ պատկերացրել (հետո մի քանի հատված գրքից, մի քանի դրվագի նկարագրություն ֆիլմից), Գենդալֆին (հատվածներ ֆիլմից ու գրքից), Գոլումը լրիվ ինքն էր, ոչ մի տարբերություն գրքի ու ֆիլմի մեջ (հատվածներ), այ Տորինի կերպարը ես էսպես չէի ընկալում (հատվածներ) և այլն: Անլուրջ ա Շինարար ջան: Մարդ ա, կարծիք ունի: Ես իրա կարծիքի դեմ բան չունեմ, կարող ա և ինքն ա ճիշտ, ես սխալ: Ես էս դեպքում իր արտահայտվելու ձևի դեմ բան ունեի, պիտի ինձ զսպեի, բան չասեի, էս անգամ չզսպեցի

[Rhayader]

Բայ, իմ վրա վերցրել եմ էնքանով, որքանով որ ֆիլմի հավանողներից եմ ու հանգիստ կարող եմ մտնել քո էդ պատկերացման մեջ: Բայց լուրջ իմ վրա չեմ վերցրել հասարակ պատճառով, որտև լուրջ չի քո նման որակումները, ու ասածս էլ հենց էդ ա: Չի կարելի նման պիտակումներ տալով մտնել նման քննարկման մեջ, հակառակ պնդողներին ավտոմատ էդ դասակարգման մեջ մտնելու վտանգի մեջ դնելով՝ անլուրջ ու էժան ա:

Անլուրջ ու էժան ա ման գալ, թե դիմացինի խոսքի մեջ ինչից կարելի ա կախվել, որ հանկարծ տակ չմնաս, Չուկ: Բոլորին էլ պարզ էր, որ ես քեզ ու Կլօրին նույնիսկ անուղղակի «պամպերսավոր» չէի անվանի: Քեզ՝ ներառյալ: Դե հիմա մտածիր, թե երկուսիցս ով է անլուրջ ու էժան բան անում:

Բայ, ես քո գրածները ակադեմիական տեսանկյունից չեմ կարող դիտարկել՝ դրանց բավական խորը չլինելու պատճառով Քոնն էլ իմի պես սուբյեկտիվ ընկալում ա՝ համեմված «խելոք մարդկանցից» լսածները մեջբերելով ու անունները շահարկելով:

Հիմնավորիր, որ իմ գրածը խորը չի: Կա հերոսների անալիզ, ֆիլմի մեխանիզմների ու դրանց կրկնության անալիզ, անիմացիայի որակի դեմոնստրացիա՝ համեմատության մեջ ժամանակակից անիմացիայի այլ օրինակների հետ, որոնք անհամեմատ ավելի փոքր բյուջե են ունեցել: Կա գրքի սյուժեի հետ անհամապատասխանությունների, էն էլ՝ սկզբունքային անհամապատասխանությունների թվարկում: Եթե ինչ-որ մեկի գրածը «մակերեսային» էր, ապա դա քոնն էր, ու մակերեսային անվանելով ես քո գրածին կոմպլիմենտ եմ անում: Քո գրածը նույն հավանականությամբ կարող էր ընդհանրապես գոյություն չունենալ: Բայց ես նույնիսկ դա օգտագործեցի մի կիլո հակափաստարկ բերելու համար:

հ.գ. Տոլկինի տղեն լուրջ ա զբաղվում էդ Տոլկինի գրական ու գիտական ժառանգությամբ, բայց նենց չի, որ Տոլկինի հարցում ինքն անվերապահ ճշմարտություն ա, մեկը ես լիքը, մեղմ ասած ոչ խորը վերլուծություն եմ տեսնում իր գրածներում (թարսի պես էս երկու օրը հենց իրա գրածներից էի կարդում, որտև որոշել եմ վերջապես Սիգուրդայի ու Գուդրունի մասին լեգենդին ծանոթանալ, ինքն էլ նախաբան ա գրել):

Ցանկացած դեպքում, որպես առավել լավ մասնագետ էն հարցում, թե «Տոլկիենն ինչ էր ուզում ասած լինել», իրա խոսքն իմից էլ, քոնից էլ ավել արժի ակադեմիկ, ոչ թե սուբյեկտիվ տեսանկյունից:

Ու մյուս ցանկացած մեկնաբանի հետ էլ կարող եմ համաձայնվել կամ չհամաձայնվել: Ու խոսքերի մանիպուլյացիա էլ պետք չի անել, ես գրել էի իմ համոզմունքը, որ Տոլկինն այլ կերպ կգրեր, ոչ թե հենց էնպես, կարող ա և սխալ եմ, բայց իմ սխալ կամ ճիշտ լինելը չի որոշվում իր տղայի ասածով, որովհետև ինչ անենք թե տղեն ա, ինքն էս դեպքւմ ընդամենը էդ գործով զբաղվող ա, կարող էր տղեն չլինել, կարող ա ճիշտ ու սխալ վերլուծություններ անի:

Իմ ասածն էն էր, որ եթե ես Տոլկիենի գրքերի ինձ խիստ դուր չեկած տեղերի (ճակատամարտների խիստ անգրագետ ստրատեգիա, զզվելի բարոյախոսություն, ռասիզմ) մասին չեմ ասում, թե Տոլկիենը, եթե, ասենք, թռչող փիղ տեսներ, էս ամեն ինչն այլ կերպ կգրեր, դու էլ նման ենթադրություններ մի արա: Ու բերում էս հարցում անհամեմատ ավելի հեղինակավոր մարդու կարծիք, որ եթե իմ ասածից հետո էլ մնաս այն կարծիքի, որ Տոլկիենը հենց քո ասած ձևով էր գրելու, ապա գոնե իրեն լսես: Ոչ թե որ վիրավորված ինքնասիրությունդ աչքս մտցնես՝ «ախ դու փոքրիկ չարագործ, տե՛ս, թե ինչ արեցիր իմ թանկարժեք ինքնասիրությանը»: Մեղա, մեղա, քո ինքնասիրությունը վիրավորելը մտքիս էլ չկար: Եթե այն այդքան փխրուն է, ես էլ քեզ հետ որևէ թեմայով չեմ բանավիճի, ի վերջո, այս ֆիլմն ինձ համար այնքան արժեք չունի, որ ես սկսեմ մարդկանց ինքնասիրությունը դրա համար վիրավորել:

Էն մնացած գրածդ էլ մեղմ ասած լուրջ չեմ ընկալում էլի (մեջները իմ կարծիքով էլ ճիշտ բաներ կան, գրածներիդ), որ նստեմ հատ-հատ անդրադառնամ

Մի ընկալիր դու միակ մարդը չես, ով կարող է կարդալ այդ գրառումը: Եթե գոնե մեկը մտածի սրա մասին, հաստատի կամ հերքի, ուրեմն իզուր չեմ գրել: Տեսանկյան ու փաստարկների հերքում ստանալն էլ է մեծ ձեռքբերում: Գոնե ինձ համար:

[Chuk]

Անլուրջ ու էժան ա ման գալ, թե դիմացինի խոսքի մեջ ինչից կարելի ա կախվել, որ հանկարծ տակ չմնաս, Չուկ: Բոլորին էլ պարզ էր, որ ես քեզ ու Կլօրին նույնիսկ անուղղակի «պամպերսավոր» չէի անվանի: Քեզ՝ ներառյալ: Դե հիմա մտածիր, թե երկուսիցս ով է անլուրջ ու էժան բան անում:

Օքի, մի քիչ էլ շարունակենք: Ես խնդիր չունեմ, որ դու և որևէ ուրիշը իմ էս գրառումները համարի անլուրջ ու էժան: Բայց եթե դու համարում ես, որ էդ խոսքդ «կախվելու ենթակա» բան ա, ուրեմն արի կլինի ընդունիր, որ դու էդտեղ չափն անցել էիր, հակառակ դեպքում ինչի՞ց «կախվեի»: Բայ, ճիշտ հասկացիր, ես մտքիս ծերով էլ չեմ անցկացրել, որ դու դրանով ասենք կոնկրետ ինձ ակնարկած կլինես, էդ աստիճան կոմպլեքսավորված չեմ: Բայց նման գրառումներում էդ տիպի պիտակումները, թե ում համար ա նախատեսված, սաղ փչացնում ա: Բռատ, կոպիտ ստացվում ա, որ էդ գրածից հետո ով կանգնի ասի, չէ լավն ա կինոն, ընկնում ա էդ սահմանման տակ: Սովորաբար նման հնարքների են դիմում ի սկզբանե հակառակ տեսակետը լռեցնելու համար: Եթե ես դրան չեմ նայի ու կխոսեմ, շատերը կարող ա ուղղակի խուսափեն գրել, հասկանու՞մ ես: Իմ ամբողջ ասածը սա ա: Էլի գրի քո տեսակետը, էլի քննադատի ֆիլմը, հեչ պարտադիր չի, որ բոլորը հավանեն կամ բոլորը գոհ մնացած լինեն, բայց առավել կոռեկտ: Սա իմ կարծիքն ու համոզմունքն ա: Վերևից խոսելու տոնով բարձրագոչ խոսքերով տպավորություն թողնելը իրականում այնքան էլ լուրջ փաստարկներ չունեցողին թող (էս ու մյուս թեմաներում, որտև էստեղ արտահայտվեցի, բայց վերջին օրերին ինձ չէր դզել քո ուրիշ գրառումներ էլ, ասենք ամենասիրած 10 գրքերի թեմայում): Ես վստահ եմ, որ դու շատ ավելի փաստարկված ու շատ ավելի կոռեկտ կարող ես գրել, թե տեղեկացվածությունդ, թե խելքդ, թե տրամաբանությունդ դրան հերիքում ա:


Հիմա մի քիչ գրածներիդ մասին, որ ամեն դեպքում չստացվի, որ սա զուտ անձնական ֆորմայի խոսք ու զրույց ա:

Հիմնավորիր, որ իմ գրածը խորը չի: Կա հերոսների անալիզ, ֆիլմի մեխանիզմների ու դրանց կրկնության անալիզ, անիմացիայի որակի դեմոնստրացիա՝ համեմատության մեջ ժամանակակից անիմացիայի այլ օրինակների հետ, որոնք անհամեմատ ավելի փոքր բյուջե են ունեցել: Կա գրքի սյուժեի հետ անհամապատասխանությունների, էն էլ՝ սկզբունքային անհամապատասխանությունների թվարկում: Եթե ինչ-որ մեկի գրածը «մակերեսային» էր, ապա դա քոնն էր, ու մակերեսային անվանելով ես քո գրածին կոմպլիմենտ եմ անում: Քո գրածը նույն հավանականությամբ կարող էր ընդհանրապես գոյություն չունենալ: Բայց ես նույնիսկ դա օգտագործեցի մի կիլո հակափաստարկ բերելու համար:

Ես ասել եմ հերոսների անալիզ չկա՞: Չէ, կա, բայց խորը չեն: Ո՞նց հիմնավորեմ, որ խորը չեն: Եսիմ, ապեր, դա իմ ընկալմամբ ա տենց:
Որտև ասենք գրում ես, որ կերպարներից որևէ մեկի էությունը չի պահպանվել: Օրինակ նույն Բիլբոյի մասին գրել էիր, ցիտում եմ. «Բիլբոն ոչ թե պահպանողական հոբբիտ-ջենտլմեն է, որին ձգում-տանում է արկածների նկատմամբ հետաքրքրությունը, այլ վախկոտ դեռահաս»: Ո՞վ ասեց, բռատ, էդ քո ընկալումն ա: «Հոբիտում» Բիլբոն, այո՛, ջենտլմեն էր, բայց բավական երկչոտ մի կերպար, ով իհարկե երազում էր արկածների ու նման բաների մասին, բայց հենց գործը հասնում էր դրան, մի տեսակ վախենում, ու մի անկյուն էր գտնում, մտնում էնդեղ: Մինչև որ թզուկների գնալուց հետո հանկարծ զգում ա, որ ինքն ամեն դեպքում պետք ա հետները գնա, ու վազում ա հետևներից՝ մոռացած իրա թաշկինակի ու նման՝ իր համար սովորական պարագաների մասին: Ու հերոսական, դուխով տղա էլ դառնում ա, իր էդ հատկանիշները աշխարհ են դուրս գալիս ճամփորդությանը զուգահեռ: Է նույնը ֆիլմում ա: Որևէ տարբերություն չկա՝ գոնե իմ ընկալմամբ: Էդ հատկանիշները ու էդ կերպարը մինչև վերջ պահպանված էր:

Կամ Գենդալֆի մասին գրում ես. «Գանդալֆը ոչ թե գրեթե ամենազոր մայար է, որը մարդկային մոգի կերպարանք է ընդունել, այլ լավ ինֆորմացված բոմժ»: Ապ, իսկ դու հիշու՞մ ես «Հոբիտում» Գենդալֆի կերպարը: Հիշեցնեմ, իրան ընկալում էին որպես թափառաշրջիկ ֆոկուսնիկ: Ու ինքն էր իրան տենց ներկայացնում, էդ հետո ա Բիլբոն իրա հզորությունը տեսնում, իսկ Գենդալֆի կերպարը նորմալ հզորանում ու ամենազոր մայարի կերպարանք ա ստանում «Մատանիների տիրակալում»: Էլի հավատարիմ են մնացել դրան: Չեն դրել Հոբիտում հենց սկզբից գերհերոսի կերպար ստացել Գենդալֆի համար, տենց շատ կհեռանային գրքից:

Կամ Ռադագաստի մասին. «մյուս իստարին՝ Ռադագաստը, նույնպես բոմժ է, այն էլ շիզոֆրենիկ» (ի դեպ համաձայնվես, թե չէ, հավանես, թե չէ, պապուս թվից իրա անունը Ռադագաստ ԹՈՒԽ ա թարգմանվել, որն էնքան էլ ճիշտ չի, բայց դե հիմա): Բայ, իսկ կհիշե՞ս, թե Ռադագաստը քանի՞ անգամ ա հիշատակվում «Հոբիտում» ու «Մատանիների տիրակալում»: Շատ քիչ, իրա մասին ընդհանրապես ինֆոն քիչ ա: Բայց այ հիշեցնեմ, որ առնվազն երկու հոգի իրա մասին արտահայտվում են, ոչ որպես հզոր ու լուրջ կերպարի, մեկը ընդհանրապես հիմար ու միամիտա անվանում ու ծաղրում իրա զբաղմունքը (Սաուրոնն ա տենց արտահայտվում), մյուսը ասում ա «հա, վատ տղա չի, չնայած վալշեբնիկ ա» (մոտավորապես), էդ էլ Բիլբոն ա: Ու իրա թեման զարգացնելու լիքը տեղ կար, որտև իրա մասին օբյեկտիվ ինֆորմացիա մենակ կենդանիների ու բույսերի հետ լավ լեզու գտնելն էր ու քիչ մըն էլ ցրվածությունը: Իմ կարծիքով, օրինակ, հրաշալի կերպար են ստեղծել: Ու էդ էքսցենտրիկ կերպարը իրան սազում ա: Բայց այ իր կառքը (նապաստակներով), համաձայն եմ, որ ավելի Վոլթ Դիսնեյի մուլտերն էին հիշեցնում (գրքում ինքը ձիով էր):

Կարճ ասած դու կարծիք, հա՛, գրել ես կերպարների մասին, բայց նենց չի, որ ինձ էդ կարծիքներդ համոզել են կամ թվացել «ակադեմիական», չէ, քո սուբյեկտիվ ընկալումն ա, որն իմի հետ չի բռնել:


Ինչ վերաբերում ա անիմացիային ու գրաֆիկային... բռատ, ասել եմ ու կրկնում եմ, հրաշալի գրաֆիկա էր: Էդ նշանակում ա ամենալա՞վն էր, ամենահզո՞րն էր, ավելին չէ՞ր կարելի անել: Իմ ասածից տենց բան չի ստացվում: Իհարկե ավելին էլ կարելի էր անել: Բայց բերել օրինակներ ու ասել «սրանք ավելի լավն են, ուրեմն դա զիբիլ ա» մեղմ ասած լուրջ չի: Էլ չասած որ դրածներիցդ մեկը թեթև մեկը նայեցի, ու ավելի հզոր բան չտեսա: Բայց եթե թեկուզ լիներ, հետո՞:

Ապ, իմ գրածը հենց մակերեսային էր, ես չէի դրել ու քննարկել կինոն մանրամասն, ես ընդամենը իմ տպավորությունը, կարծիքն էի հայտնել կինոյի մասին, որ նենց չլինի, որ քո վերևից գրված «փամփերսավորների» գրածը լիներ միակ կարծիքը ֆիլմի մասին Դնել ու հատ-հատ դրվագները, պերսոնաժները քննարկել, ես չէի պատրաստվել, որտև ես ինձ չէի դրել պրոֆեսիոնալ քննադատի տեղ (ու հիմա էլ չեմ դնում, ոնց որ և քեզ չեմ դնում դրա տեղը):

Ցանկացած դեպքում, որպես առավել լավ մասնագետ էն հարցում, թե «Տոլկիենն ինչ էր ուզում ասած լինել», իրա խոսքն իմից էլ, քոնից էլ ավել արժի ակադեմիկ, ոչ թե սուբյեկտիվ տեսանկյունից:

Գուցե ավելի շատ ա էդ իմաստով հետաքրքրություն ներկայացնում, բան չունեմ ասելու, բայց մեկ ա չի դառնում բացարձակ ճշմարտություն: Ի դեպ հենց ինքն էլ ա ասում, որ հոր սիրտը շատ բաներից կախ էր Հոբիթում, ինչն իմ ասածի այլ ձևակերպում ա, որ եթե հետո գրեր, այլ ձևի կգրեր:

Իմ ասածն էն էր, որ եթե ես Տոլկիենի գրքերի ինձ խիստ դուր չեկած տեղերի (ճակատամարտների խիստ անգրագետ ստրատեգիա, զզվելի բարոյախոսություն, ռասիզմ) մասին չեմ ասում, թե Տոլկիենը, եթե, ասենք, թռչող փիղ տեսներ, էս ամեն ինչն այլ կերպ կգրեր, դու էլ նման ենթադրություններ մի արա: Ու բերում էս հարցում անհամեմատ ավելի հեղինակավոր մարդու կարծիք, որ եթե իմ ասածից հետո էլ մնաս այն կարծիքի, որ Տոլկիենը հենց քո ասած ձևով էր գրելու, ապա գոնե իրեն լսես: Ոչ թե որ վիրավորված ինքնասիրությունդ աչքս մտցնես՝ «ախ դու փոքրիկ չարագործ, տե՛ս, թե ինչ արեցիր իմ թանկարժեք ինքնասիրությանը»: Մեղա, մեղա, քո ինքնասիրությունը վիրավորելը մտքիս էլ չկար: Եթե այն այդքան փխրուն է, ես էլ քեզ հետ որևէ թեմայով չեմ բանավիճի, ի վերջո, այս ֆիլմն ինձ համար այնքան արժեք չունի, որ ես սկսեմ մարդկանց ինքնասիրությունը դրա համար վիրավորել:

Լոլ, Բայ, լոլ Իհարկե ինքնասիրությանս հարցը չէր, այլ ընդամենը ցույց էի տալիս, որ ինչ-որ մեկին մեջբերելը դեռ փաստարկ չի և որ չի կարելի հավանողներին պիտակավորել:

Մի ընկալիր դու միակ մարդը չես, ով կարող է կարդալ այդ գրառումը: Եթե գոնե մեկը մտածի սրա մասին, հաստատի կամ հերքի, ուրեմն իզուր չեմ գրել: Տեսանկյան ու փաստարկների հերքում ստանալն էլ է մեծ ձեռքբերում: Գոնե ինձ համար:

Բայ, թեմայում արդեն գրել եմ, մի անգամ էլ գրեմ: Խնդիրը քո տեսակետը չի: Կարող ա և դու ճիշտ ես, չնայած ես չեմ կիսում քո կարծիքը: Բայց կարծիքը գրելու ձև կա, չպիտակելու հնարավորություն կա:

Ապ, էս կինոն նենց չի, որ ինչ-որ խորը փիլիսոփայական կինո ա: Ու էդ ոչ մեկը չի թաքցնում. ընտանեկան թեթև նայելու դրայվով կինո ա, ու ֆսյո: Ու պարզ ա, որ խնդիր ունեն նենց անելու, որ շատ մարդու գրավի: Ու պարզ ա, որ առաջնային խնդիրներից մեկը ոչ թե բարձրարժեք արվեստ ստեղծելը, այլ գումար վաստակելն ա: Ու սա էլ թաքուն չի: Ու էդ խնդիրները լուծել են՝ մեզ մատուցելով պրոֆեսիոնալ նկարած, գրքից շեղվելուն զուգահեռ գրքին հավատարիմ մնացած, հարուստ սյուժեով, լավ նայվող, հրաշալի պերսոնաժներով ԹԵԹԵՎ ու ԼԱՎ կինո: Եթե դու դրանից ավելին ես փնտրել ստեղ, է շարունակիր փնտրել ու էդ պատճառով «հողին հավասարեցնել» ֆիլմը, որն իրականում մեղմ ասած «հողին հավասար չի»: Նենց չի էլի, որ ինչ-որ ցածրարժեք, տհաս, դեբիլ, ապուշ կինոյի մասին ենք խոսում:

[Rhayader]

Ես ասել եմ հերոսների անալիզ չկա՞: Չէ, կա, բայց խորը չեն: Ո՞նց հիմնավորեմ, որ խորը չեն: Եսիմ, ապեր, դա իմ ընկալմամբ ա տենց:
Որտև ասենք գրում ես, որ կերպարներից որևէ մեկի էությունը չի պահպանվել: Օրինակ նույն Բիլբոյի մասին գրել էիր, ցիտում եմ. «Բիլբոն ոչ թե պահպանողական հոբբիտ-ջենտլմեն է, որին ձգում-տանում է արկածների նկատմամբ հետաքրքրությունը, այլ վախկոտ դեռահաս»: Ո՞վ ասեց, բռատ, էդ քո ընկալումն ա: «Հոբիտում» Բիլբոն, այո՛, ջենտլմեն էր, բայց բավական երկչոտ մի կերպար, ով իհարկե երազում էր արկածների ու նման բաների մասին, բայց հենց գործը հասնում էր դրան, մի տեսակ վախենում, ու մի անկյուն էր գտնում, մտնում էնդեղ: Մինչև որ թզուկների գնալուց հետո հանկարծ զգում ա, որ ինքն ամեն դեպքում պետք ա հետները գնա, ու վազում ա հետևներից՝ մոռացած իրա թաշկինակի ու նման՝ իր համար սովորական պարագաների մասին: Ու հերոսական, դուխով տղա էլ դառնում ա, իր էդ հատկանիշները աշխարհ են դուրս գալիս ճամփորդությանը զուգահեռ: Է նույնը ֆիլմում ա: Որևէ տարբերություն չկա՝ գոնե իմ ընկալմամբ: Էդ հատկանիշները ու էդ կերպարը մինչև վերջ պահպանված էր:

Ու ինքը թուրը բռնում առաջին անգամից, սկսում ա վարգեր մորթել, հաստատ: Էն դեպքում, երբ գրքում ինքը պացիֆիստ կերպար ա (որը նույնիսկ իրա ընկերներից Արկենստոնն ա գողանում, որ ավելորդ արյունահեղություն չլինի): Կարո՞ղ ես հիշել, թե ինքն ինչի չի սպանում Գոլլումին, ու ցույց տալ, թե դա ոնց ա արտահայտվում ֆիլմում: Շատ կարևոր կետ ա հերոսի ներկայացման մեջ:

Կամ Ռադագաստի մասին. «մյուս իստարին՝ Ռադագաստը, նույնպես բոմժ է, այն էլ շիզոֆրենիկ» (ի դեպ համաձայնվես, թե չէ, հավանես, թե չէ, պապուս թվից իրա անունը Ռադագաստ ԹՈՒԽ ա թարգմանվել, որն էնքան էլ ճիշտ չի, բայց դե հիմա): Բայ, իսկ կհիշե՞ս, թե Ռադագաստը քանի՞ անգամ ա հիշատակվում «Հոբիտում» ու «Մատանիների տիրակալում»: Շատ քիչ, իրա մասին ընդհանրապես ինֆոն քիչ ա: Բայց այ հիշեցնեմ, որ առնվազն երկու հոգի իրա մասին արտահայտվում են, ոչ որպես հզոր ու լուրջ կերպարի, մեկը ընդհանրապես հիմար ու միամիտա անվանում ու ծաղրում իրա զբաղմունքը (Սաուրոնն ա տենց արտահայտվում), մյուսը ասում ա «հա, վատ տղա չի, չնայած վալշեբնիկ ա» (մոտավորապես), էդ էլ Բիլբոն ա: Ու իրա թեման զարգացնելու լիքը տեղ կար, որտև իրա մասին օբյեկտիվ ինֆորմացիա մենակ կենդանիների ու բույսերի հետ լավ լեզու գտնելն էր ու քիչ մըն էլ ցրվածությունը: Իմ կարծիքով, օրինակ, հրաշալի կերպար են ստեղծել: Ու էդ էքսցենտրիկ կերպարը իրան սազում ա: Բայց այ իր կառքը (նապաստակներով), համաձայն եմ, որ ավելի Վոլթ Դիսնեյի մուլտերն էին հիշեցնում (գրքում ինքը ձիով էր):

Ռադագաստի մասին վատ ա արտահայտվում Սարումանը, որովհետև Յավաննան պարտադրել էր, որ հետները գա: «Մատանիների Տիրակալում» ինքը չի հիշատակվում որպես էքսցենտրիկ (ընդհակառակը, ես կասեի՝ ամենահավասարակշռված հերոսն էր, որն, ի տարբերություն Գանդալֆի, պանիկայի մեջ չէր ընկնում): Հիմա դու մեր կրոնականների մասին ես խոսում. նույն հավանականությամբ եթե կինոյի մեջ Տրանդուիլն ու Գանդալֆը սեքսով զբաղվեին, դու կարող էիր ասել, որ իրենց անձնական կյանքի մասին Տոլկիենը ոչ մի տեղ չի գրել, էլի: Ու մի հատ էլ հիմնավորել, որ Գանդալֆի սրածայր գլխարկը կարող էր ակնարկ լինել այդ ուղղությամբ:

հավանողներին պիտակավորել:

Նորից նույն էժանագին հնարքը:

Ապ, էս կինոն նենց չի, որ ինչ-որ խորը փիլիսոփայական կինո ա: Ու էդ ոչ մեկը չի թաքցնում. ընտանեկան թեթև նայելու դրայվով կինո ա, ու ֆսյո: Ու պարզ ա, որ խնդիր ունեն նենց անելու, որ շատ մարդու գրավի: Ու պարզ ա, որ առաջնային խնդիրներից մեկը ոչ թե բարձրարժեք արվեստ ստեղծելը, այլ գումար վաստակելն ա: Ու սա էլ թաքուն չի: Ու էդ խնդիրները լուծել են՝ մեզ մատուցելով պրոֆեսիոնալ նկարած, գրքից շեղվելուն զուգահեռ գրքին հավատարիմ մնացած, հարուստ սյուժեով, լավ նայվող, հրաշալի պերսոնաժներով ԹԵԹԵՎ ու ԼԱՎ կինո: Եթե դու դրանից ավելին ես փնտրել ստեղ, է շարունակիր փնտրել ու էդ պատճառով «հողին հավասարեցնել» ֆիլմը, որն իրականում մեղմ ասած «հողին հավասար չի»: Նենց չի էլի, որ ինչ-որ ցածրարժեք, տհաս, դեբիլ, ապուշ կինոյի մասին ենք խոսում:

Դու ինքդ նոր ասեցիր, որ մեյնստրիմ, կոմմերցիալ կինո է դրանից ավել հողին հավասարացնել հնարավոր չի: Գրքի էկրանիզացիայի ժամանակ հաշվի ա առնվում գրքի նախնական բնույթը. «The Hobbit»-ը թեթև ընտանեկան գիրք չի, առաջնային խնդիրը գումար վաստակելը չէր: Ու հենց դրա համար եմ համեմատել Spy Kids-ի հետ. հենց նույն եռաչափի պահը: Էս կինոն նման էր կարուսել նստելու: Նստեցիր, լիքը դեկորացիաներ տեսար (որովհետև իրականում ֆիլմում հերոսներ չկային, կային զուտ կարուսելային դեկորացիաներ. երևի բացի Գոլլումից), ծիծաղեցիր, լացեցիր, դուրս եկար: Ավելին էս կինոն ընդունակ չի տալ: Սպառողական մտածելակերպի արդյունք: Անհոգի, կոմերցիոն աշխատանք: Դու չե՞ս տեսնում «հերոսների» զուգահեռներն, ասենք, «How to Train Your Dragon»-ի հետ: Ու ոչ միայն հերոսների: Նույն մինի-տրագեդիան ու հարկադրված դրական ելքերը: Լրիվ նույն պատմությունն, ինչ մինչև Ալան Մուրի Swamp Thing-ը կոմիքսների աշխարհում էր կատարվում՝ Comic Book Code of Conduct-ի ընդունման պահից: Էն դեպքում, երբ գիրքն իրոք լավ պոտենցիալ ունի:

Լավ, պարզ ասեմ, որ հասկանալի լինի. եթե գիրքը մտնում է ժամանակակից դասականների շարքը, ժանրը՝ հեքիաթ, ֆենտեզի, ապա ֆիլմը նույն շարքում է, ինչ Spy Kids-ը, Alvin and the Chipmunks-ը, How to Train Your Dragon-ը: Ժանրը՝ ֆենտեզի, արկածային կատակերգություն: Երբ ինձ ասում են, որ Տոլկիենի Հոբբիտն էկրանիզացրել են, ես չեմ գնում արկածային կատակերգություն նայելու: Մարդիկ օգտագործել են Տոլկիենի անունն ինձ կինոթատրոնի տոմս վաճառելու համար, բայց արդյունքում տվել են ոչ Տոլկիեն:

[Chuk]

Լավ, պարզ ասեմ, որ հասկանալի լինի. եթե գիրքը մտնում է ժամանակակից դասականների շարքը, ժանրը՝ հեքիաթ, ֆենտեզի, ապա ֆիլմը նույն շարքում է, ինչ Spy Kids-ը, Alvin and the Chipmunks-ը, How to Train Your Dragon-ը: Ժանրը՝ ֆենտեզի, արկածային կատակերգություն: Երբ ինձ ասում են, որ Տոլկիենի Հոբբիտն էկրանիզացրել են, ես չեմ գնում արկածային կատակերգություն նայելու: Մարդիկ օգտագործել են Տոլկիենի անունն ինձ կինոթատրոնի տոմս վաճառելու համար, բայց արդյունքում տվել են ոչ Տոլկիեն:

Բայ, էլի կետ առ կետ չգնամ, օ՞ք, ես իմ ասելիքը գրել եմ: Սենց մի քիչ երկար էլ իմ պատկերացումները գրեցի, որ դուրս չգա, որ ընդամենը «հոնքերիցդ եմ փորձում կախվել»: Ապեր, կարճ ու կոնկրետ, ես ու դու ու լիքը ուրիշները ունենք մեր սուբյեկտիվ ընկալումը ու հենց էդպես ենք ընկալում ու արտահայտվում նաև էս կինոյի մասին: Իմ ու քո կարծիքը նույն հարթության են ոչ միայն իրար հետ, այլև մյուսների հետ (գոնե նրանց, ովքեր համ գիրքն են կարդացել, համ կինոն նայել), ոչ մեկինս բացարձակ ճշմարտություն չի, քո գրածն էլ «ակադեմիական խորը վերլուծություն չի», այլ շարքային պատկերացումներիդ շարադրանք: Ու իմ գրածն էլ ոչ թե քո պատկերացումների դեմ էր, այլ արտահայտվելուդ ոճի: Ու սա հնարք չի, մեռա ասելով, որ էստեղ իմ խնդիրը ընդամենը քո արտահայտչաձևն էր ու արհամարհական վերաբերմունքը հավանողների (կամ, մեղմացնեմ, առնվազն հավանողների մեծ խմբի նկատմամբ):