Հոբիտը / The Hobbit

[Ruby Rue]

Ալֆա և Չուկ, ձեզ հատուկ շնորհակալություն: Թերևս կարդամ Հոբբիտը, մնում է միայն գիրքը ճարել

Մալխաս, անպայման կարդա հոբբիտը: Գրադարաններում հայերեն թարգմանված տարբերակը կա Մի քանի ժամում կհասցնես կարդալ, պուճուր ու հետաքրքիր հեքիաթ է:
Չնայած ահագին բան ես կորցրել, որ փոքր ժամանակ չես կարդացել:
Ես առաջին անգամ 8 տարեկանում էի կարդացել, իսկ վերջին անգամ անցյալ տարի…

[Malxas]

Մալխաս, անպայման կարդա հոբբիտը: Գրադարաններում հայերեն թարգմանված տարբերակը կա Մի քանի ժամում կհասցնես կարդալ, պուճուր ու հետաքրքիր հեքիաթ է:
Չնայած ահագին բան ես կորցրել, որ փոքր ժամանակ չես կարդացել:
Ես առաջին անգամ 8 տարեկանում էի կարդացել, իսկ վերջին անգամ անցյալ տարի…

Ուրեմն անպայման գրադարանից կվերցնեմ: Մի փաքր անհարմար է խոստովանել, բայց Հոբիտի մասին էս վերջերս եմ միայն իմացել Պահապանները պատահմամբ գնեցի գրախանությից մի երկու տարի առաջ ու ինքս էլ չիմացա, թե ինչու սկսեցի հենց դա կարդալ: Հավանաբար այդ անիծյալ մատանին գրքի մեջ էլ ձգողություն ուներ, որովհետև մի 20 գիրք հերթի էի դրել: Հետո արդեն Ակումբում տեսա, թե ինչ համակիրներ ունի Թոլքիենն ընդհանրապես, իսկ Մատանիների Տիրակալը՝ մասնավորապես: Արդեն սկսեցի ֆիլմերը նայել հերթով....

[Alphaone]

Թոլքիենի Մատանիների տիրակալի մասին մի շատ զվարճալի, մի քիչ էլ սադոմազոխիստական պատմություն ունեմ՝ գիրքը վաղ մանոկությունից հիվանդագին սիրում էի, տասնյակ անգամ Հոբիտն ու Պահապանները կարդացել եմ, Հենդալֆի համար արցունքներով լաց եղել, բայց գիտեի, որ շարունակություն կա ու շարունակությունը չունեի: Հասել էի այն պահը, որ Սեմն ու Ֆրոդոն խմբից առանձնանում են ու այդպիսով գիրքն ավարտվում է: Անգլերեն ու ռուսերեն տարբերակները շարունակությամբ չկարողացա հայթայթել ու հանկարծ իմացա, որ ֆիլմն արդեն կա: Աննկարագրելի ոգևորությամբ, մի քանի շաբաթ սպասելով, որ ահա, վերջապես ՀԵՏՈՆ կիմանամ, նստեցի ֆիլմը նայելու ու ֆիլմի առաջ հատվածը վերջացավ հենց այնտեղ, ուր Պահապաններն էր վերջացել

[Ruby Rue]

Թոլքիենի Մատանիների տիրակալի մասին մի շատ զվարճալի, մի քիչ էլ սադոմազոխիստական պատմություն ունեմ՝ գիրքը վաղ մանոկությունից հիվանդագին սիրում էի, տասնյակ անգամ Հոբիտն ու Պահապանները կարդացել եմ, Հենդալֆի համար արցունքներով լաց եղել, բայց գիտեի, որ շարունակություն կա ու շարունակությունը չունեի: Հասել էի այն պահը, որ Սեմն ու Ֆրոդոն խմբից առանձնանում են ու այդպիսով գիրքն ավարտվում է: Անգլերեն ու ռուսերեն տարբերակները շարունակությամբ չկարողացա հայթայթել ու հանկարծ իմացա, որ ֆիլմն արդեն կա: Աննկարագրելի ոգևորությամբ, մի քանի շաբաթ սպասելով, որ ահա, վերջապես ՀԵՏՈՆ կիմանամ, նստեցի ֆիլմը նայելու ու ֆիլմի առաջ հատվածը վերջացավ հենց այնտեղ, ուր Պահապաններն էր վերջացել

Ես էլ Պահապանները պատահաբար գրադարանում էի գտել: Էլի մեծ ոգևուրությամբ ու հաճույքով կլանում էի ամեն մի բառը, ամեն մի նախադասությունը: Կարդացի, վերջացրի՝ Ալֆայի պես Գենդալֆի հետևից լացելով: Էլի չկարողացա շարունակությունը գտնել, գրադարաններում չկար, ինտերնետ էլ չունեի
Ու մեկ էլ հանկարծ Նոր Տարուն նվեր եմ ստանում ՙՄատանիների Տիրակալի՛՛ դիսկը:
Աշխարհն իմն էր էդ պահին

[Chuk]

[Վոլտերա]

Ես մի հատ ծանոթ ունեի <<Մատանիների տիրակալի>> գժի պես սիրում էր: Երբ իրանց տուն է գնում, վեչնի էդ կինոն էր միացրած նայում: Բայց ոնց չէր հոգնում: Ես Սայլենթ Հիլլը ամիսը մի անգամից ավել չեմ կարա նայեմ

[Ruby Rue]

Ես մի հատ ծանոթ ունեի <<Մատանիների տիրակալի>> գժի պես սիրում էր: Երբ իրանց տուն է գնում, վեչնի էդ կինոն էր միացրած նայում: Բայց ոնց չէր հոգնում: Ես Սայլենթ Հիլլը ամիսը մի անգամից ավել չեմ կարա նայեմ

Բա էդ կինոյից հոգնել կլինի՞
Առաջին մասն անգիր ասում եմ դերասանների հետ… Փոքր ժամանակ հենց անելու բան չունեի, «Մատանիների Տիրակալ»-ն էի նայում

[Վոլտերա]

Ռուբ կարող ա էդ ծանոթս դու էիր

[Հայկօ]

Բա էդ կինոյից հոգնել կլինի՞
Առաջին մասն անգիր ասում եմ դերասանների հետ… Փոքր ժամանակ հենց անելու բան չունեի, «Մատանիների Տիրակալ»-ն էի նայում

Նենց տարօրինակ ա, որ կարդում եմ՝ «փոքր ժամանակ «Մատանիների տիրակալն» էի նայում»:


Պրեմիերայի տոմս ա պետք առնել գլխանց, դրանից մի երկու-երեք օր առաջ արդեն լրիվ ձեռից ձեռ խլած են լինելու: Ո՞վ ա գալիս:

[Hayk Avetisyan]

㼸նդհանրապես մինչև ֆիլմի դուրս գալը ինչքան քիշ ուսումնասիրենք այն էնքան հետաքրքիր ու արակածային կլինի վերջնականը նայելուց, բայց դե նկարահանումների ընթքնել իրա հերթին պետք ա:

[Rhayader]

Կինոն նայեցի, մեղմ ասած, հետույքային էր: Պատկերացրեք Spy Kids-ը՝ Տոլկիենի տարրերով: Խեղճ վիպակը ձգձգել էին այնքան, որ նախնական նյութն ու ավելացվածը երևի նույն քանակի էին: Համակարգչային անիմացիան նույն չափի տգեղ էր, ինչ «Մատանիների Տիրակալում»: 3D-ի միակ իմաստը 3D-ի պատճառած անհարմարությունները հաղթահարելով ֆիլմը նայելն էր: Գնոմների պարկուրն ու «Մատանիների Տիրակալից» գրեթե կադր առ կադր կրկնօրինակած տեսարանները (Թորինի ու Ազոգի կռիվը համեմատեք Իսիլդուրի ու Սաուրոնի կռվի հետ), հերոսներին վարի տալը (Ազոգը գրքում գոբլին է, որը սպանվում է Նաինի, ոչ թե Թորինի կողմից, ու որի տղան՝ Բոլգը, փոխարինում է նրան Մորիայում, գնոմները գրքում քաղաքավարի, բայց ագահ ու չոր-ցամաք տպեր են, իսկ ֆիլմում՝ բարեհոգի տրոլլինգի սիրահարներ, համառ, բայց հերոսական ու «տղավարի», Բիլբոն ոչ թե պահպանողական հոբբիտ-ջենտլմեն է, որին ձգում-տանում է արկածների նկատմամբ հետաքրքրությունը, այլ վախկոտ դեռահաս, Գանդալֆը ոչ թե գրեթե ամենազոր մայար է, որը մարդկային մոգի կերպարանք է ընդունել, այլ լավ ինֆորմացված բոմժ, մյուս իստարին՝ Ռադագաստը, նույնպես բոմժ է, այն էլ շիզոֆրենիկ): Գազանիկները լրիվ Դիսնեյի «Սպիտակաձյունիկին» էին արժանի: Կլիշեներն անտանելի շատ էին («Ո՜չ», «Համոզված եմ, ամենավատն արդեն անցյալում է» և այլն): Ֆիլմն այնպես էր հանված, որ պամպերսավոր հանդիսատեսին հուզի, բայց չտխրեցնի: Զզվում եմ տրագիկ տեսարան -> հեփփի էնդ բանաձևից, որն այս ֆիլմում չարաշահված էր, բռնաբարված, սպանված, թաղված, գերեզմանից հանված ու նորից բռնաբարված:

Գնահատականը՝ կարդացեք գիրքը: Նույնիսկ մեկ անգամ նայելն անիմաստ է:

[Հայկօ]

Կինոն նայեցի, մեղմ ասած, հետույքային էր: Պատկերացրեք Spy Kids-ը՝ Տոլկիենի տարրերով: Խեղճ վիպակը ձգձգել էին այնքան, որ նախնական նյութն ու ավելացվածը երևի նույն քանակի էին: Համակարգչային անիմացիան նույն չափի տգեղ էր, ինչ «Մատանիների Տիրակալում»: 3D-ի միակ իմաստը 3D-ի պատճառած անհարմարությունները հաղթահարելով ֆիլմը նայելն էր: Գնոմների պարկուրն ու «Մատանիների Տիրակալից» գրեթե կադր առ կադր կրկնօրինակած տեսարանները (Թորինի ու Ազոգի կռիվը համեմատեք Իսիլդուրի ու Սաուրոնի կռվի հետ), հերոսներին վարի տալը (Ազոգը գրքում գոբլին է, որը սպանվում է Նաինի, ոչ թե Թորինի կողմից, ու որի տղան՝ Բոլգը, փոխարինում է նրան Մորիայում, գնոմները գրքում քաղաքավարի, բայց ագահ ու չոր-ցամաք տպեր են, իսկ ֆիլմում՝ բարեհոգի տրոլլինգի սիրահարներ, համառ, բայց հերոսական ու «տղավարի», Բիլբոն ոչ թե պահպանողական հոբբիտ-ջենտլմեն է, որին ձգում-տանում է արկածների նկատմամբ հետաքրքրությունը, այլ վախկոտ դեռահաս, Գանդալֆը ոչ թե գրեթե ամենազոր մայար է, որը մարդկային մոգի կերպարանք է ընդունել, այլ լավ ինֆորմացված բոմժ, մյուս իստարին՝ Ռադագաստը, նույնպես բոմժ է, այն էլ շիզոֆրենիկ): Գազանիկները լրիվ Դիսնեյի «Սպիտակաձյունիկին» էին արժանի: Կլիշեներն անտանելի շատ էին («Ո՜չ», «Համոզված եմ, ամենավատն արդեն անցյալում է» և այլն): Ֆիլմն այնպես էր հանված, որ պամպերսավոր հանդիսատեսին հուզի, բայց չտխրեցնի: Զզվում եմ տրագիկ տեսարան -> հեփփի էնդ բանաձևից, որն այս ֆիլմում չարաշահված էր, բռնաբարված, սպանված, թաղված, գերեզմանից հանված ու նորից բռնաբարված:

Գնահատականը՝ կարդացեք գիրքը: Նույնիսկ մեկ անգամ նայելն անիմաստ է:

Բայ, լրիվ ճիշտ ես ասում, բայց կինոն շատ լավն էր :

[Rhayader]

Բայ, լրիվ ճիշտ ես ասում, բայց կինոն շատ լավն էր :

Զիբիլ էր հասարակ: Եթե գիրքը գոյություն չունենար, ասենք, Avengers-ի ու Avatar-ի կարգի «թանկարժեք տրեշ» կլիներ, ես էլ ժամանակ ու ներվ չէի ծախսի, չէի նայի:

Նախորդ գրառումս մշակեցի բլոգի համար, բայց խմբագրել չէի կարող, հիմա ավելի լիարժեք կարտահայտվեմ:

Մակարդակը
Պատկերացրեք Spy Kids-ը՝ Տոլկիենի տարրերով: Տեխնոլոգիական դեմոնստրացիա, մեծ բյուջե՝ ընկած անճաշակ ու չտես ստեղծագործական խմբի ձեռքը: Համակարգչային անիմացիան նույն չափի տգեղ էր, ինչ «Մատանիների Տիրակալում»: 3D-ի միակ իմաստը 3D-ի պատճառած անհարմարությունները հաղթահարելով ֆիլմը նայելն էր: Գնոմների պարկուրն ու «Մատանիների Տիրակալից» գրեթե կադր առ կադր կրկնօրինակած տեսարանները (Թորինի ու Ազոգի կռիվը համեմատեք Իսիլդուրի ու Սաուրոնի կռվի հետ), արհեստական կերպով մտցված էքշն-տեսարաններն ու կրճատած ոչ էքշն տեսարանները խոսում էին ծույլ, կոմերցիոն, պոպսա աշխատանքի մասին: Գազանիկները լրիվ Դիսնեյի «Սպիտակաձյունիկին» էին արժանի:

Սյուժեն
Խեղճ վիպակը (այո, այս եռագրության համար հիմք հանդիսացած աշխատանքը՝ Տոլկիենի «Հոբբիտը» փոքրիկ վիպակ է, իսկ «Մատանիների Տիրակալը»՝ երեք վեպ) ձգձգել էին այնքան, որ նախնական նյութն ու ավելացվածը երևի նույն քանակի էին: Միևնույն ժամանակ՝ գրքից վերցրածը սարսափելի փոփոխված էր. Ազոգը գրքում գոբլին է, որը սպանվում է Նաինի, ոչ թե Թորինի կողմից, ու որի տղան՝ Բոլգը, փոխարինում է նրան Մորիայում: «Քարե հսկաների» մասին հիշատակումը գրքում ընդամենը գնոմների լեգենդն է որոտի բնույթի մասին: Ռադագաստը Տոլկիենի որևէ ինձ հայտնի ստեղծագործության մեջ էական դեր չի խաղում, որովհետև թքած ունի մարդկանց, էլֆերի ու մնացած բոլորի պատերազմների վրա: Դոլ-Գուլդուրի կոնֆլիկտն իրականում թեև տեղի է ունենում, բայց ոչ «Հոբբիտում» ու առանձնապես չի նկարագրվում: Տրոլլների հետ հանդիպման ժամանակ ոչ թե Բիլբոյով քիթ են սրբում, ինչից հետո նա սկսում է խոսել աղիքային ճիճիուների մասին, այլ Գենդալֆը անընդհատ խորհուրդներ է տալիս տրոլլներին՝ տրոլլի ձայնով, մինչև արևը բացվում է: Ֆիլմ խցկած հոլիվուդյան հումորդը պարզապես զուգարանային էր: Կլիշեներն անտանելի շատ էին («Ո՜չ», «Համոզված եմ, ամենավատն արդեն անցյալում է» և այլն): Ֆիլմն այնպես էր հանված, որ պամպերսավոր հանդիսատեսին հուզի, բայց չտխրեցնի: Զզվում եմ տրագիկ տեսարան -> հեփփի էնդ բանաձևից, որն այս ֆիլմում չարաշահված էր, բռնաբարված, սպանված, թաղված, գերեզմանից հանված ու նորից բռնաբարված:

Հերոսները
Հերոսներին հնարավորինս զրկել էին իրենց բնորոշիչ գրական գծերից ու բերել վերջին շրջանի հոլիվուդյան շաբլոնին՝ սրամիտ, սրալեզու, բռի կատակներ սիրող: Փոխարենը ամեն մեկին տվել էին բնութագրիչ one-liner/catchphrase խոսքեր, որոնք մակերեսային ու բութ հանդիսատեսի մոտ կտպավորվեին ու հնարավորություն կտային տեսնել հերոսների տարբերությունները: Բալինն ասում է՝ «Ես մեր երկուսի չափ խելք ունեմ», վերջ, Բալինը խելոք է, Դվալինն՝ ուժեղ: Պրծավ: Շատ դժվար էր էական տարբերություն տեսնել, ասենք, որոշ գնոմների ու գոբլինների թագավորի անհատականությունների միջև: Գնոմները գրքում քաղաքավարի, բայց ագահ ու չոր-ցամաք տպեր են, իսկ ֆիլմում՝ բարեհոգի տրոլլինգի սիրահարներ, համառ, բայց հերոսական ու «տղավարի», Բիլբոն ոչ թե պահպանողական հոբբիտ-ջենտլմեն է, որին ձգում-տանում է արկածների նկատմամբ հետաքրքրությունը, այլ վախկոտ դեռահաս, Գանդալֆը ոչ թե գրեթե ամենազոր մայար է, որը մարդկային մոգի կերպարանք է ընդունել, այլ լավ ինֆորմացված բոմժ, մյուս իստարին՝ Ռադագաստը, նույնպես բոմժ է, այն էլ շիզոֆրենիկ: Բիլբոյի հերոս, որպես այդպիսին, գոյություն չուներ. Բիլբոն ֆիլմում խաղում էր գրեթե նույն դերը, ինչ Ֆրոդոն, Սեմը, Մերին ու Պինը «Մատանիների Տիրակալում» միաժամանակ: Արդյունքում ստացվել էր ֆրանկենշտեյնի հրեշ՝ հերոս, որը մի քիչ Ֆրոդո էր, մի քիչ՝ Սեմ, մի քիչ՝ Մերի, մի քիչ՝ Պին:

Գնահատականը՝ կարդացեք գիրքը: Նույնիսկ մեկ անգամ նայելն անիմաստ է:

[Ruby Rue]

Ուրեմն անպայման գրադարանից կվերցնեմ: Մի փաքր անհարմար է խոստովանել, բայց Հոբիտի մասին էս վերջերս եմ միայն իմացել Պահապանները պատահմամբ գնեցի գրախանությից մի երկու տարի առաջ ու ինքս էլ չիմացա, թե ինչու սկսեցի հենց դա կարդալ: Հավանաբար այդ անիծյալ մատանին գրքի մեջ էլ ձգողություն ուներ, որովհետև մի 20 գիրք հերթի էի դրել: Հետո արդեն Ակումբում տեսա, թե ինչ համակիրներ ունի Թոլքիենն ընդհանրապես, իսկ Մատանիների Տիրակալը՝ մասնավորապես: Արդեն սկսեցի ֆիլմերը նայել հերթով....

Ֆիլմերը շատ - շատ եմ սիրում, բայց գրքի համեմատ շատ թույլ են: Եթե ՛Մատանիների տիրակալն՛՛ ամբողջովին չես կարդացել, դա էլ անպայման կարդա: / Ի դեպ Խնկո Ապոր գրադարանում կա/, Սիլմարիլլիոնն էլ ընդհանրապես հրաշալի գործ ա

[Malxas]

Ֆիլմերը շատ - շատ եմ սիրում, բայց գրքի համեմատ շատ թույլ են: Եթե ՛Մատանիների տիրակալն՛՛ ամբողջովին չես կարդացել, դա էլ անպայման կարդա: / Ի դեպ Խնկո Ապոր գրադարանում կա/, Սիլմարիլլիոնն էլ ընդհանրապես հրաշալի գործ ա

Մի սիրունիկ ծանոթուհի ունեմ, որ պարբերաբար այցելում է Խնկո Ապոր գրադարան: Հենց վաղը նրան կխնդրեմ, որ վերցնի, որովհետև ինքս գրանցված չեմ այնտեղ... Իսկ ով լինել Սիլմարիլլիո՞ն...