Sambitbaba-ի խոսքերից
Ամմե ջան, հիշու՞մ ես էն վերևում ինչ ասեցիր.
Շատ ճիշտ ես ասում, ապրես. ամեն ինչ Աստված է: Ու հուսով եմ, համաձայն ես ինձ հետ, որ մենք այդ Ամեն Ինչի մի մասն ենք, մի փոքրիկ մասնիկը: Այսինքն, Աստված բաժանել է Իրեն մեր մեջ, ճի՞շտ է: Հիմա տես, թե որքան մերպեսները կան այս աշխարհում, և բոլորն էլ Աստծո մի մասնիկ են իրենց մեջ կրում: Եվ դու կարծում ես, որ Աստված նստել՝ մտածում է, թե այդ միլիարդավոր Իր մասնիկներից որ մեկը պետք է տղա կամ աղջիկ լինի, կամ հայր, կամ մորաքրոջ տատի՞կ: Մի՞թե ավելի հեշտ ու տրամաբանական չէր լինի, եթե Աստված թույլատրեր, որ Իր մասնիկներից յուրաքանչյուրն ինքը որոշեր, թե ով է ինքը ցանկանում լինել, կամ ինչ դառնալ: Իսկ ինչու՞ չմտածել, որ Իր իմաստության մեջ Նա հենց այդպես էլ վարվել է, և երբ ասվում է, որ Նա մեզ ստեղծել է Իր կերպ և նմանությամբ, - դա Էլ հենց նշանակում է՝ Իր նման արարիչ:
Այսինքն, մինչև քո այս աշխարհ գալը, դու ինքդ ես որոշել քո աղջիկ լինելը և հիմա, այս անգամ, քո՛ ընտրած՝ աղջիկ լինելու փորձն ես ապրում:
Իսկ հետո մի բան էլ ես ասում.
Էլի ճիշտ ես, միգուցէ պետք չի վերծանել: Բայց, կարծում եմ, որ անհրաժեշտ է հասկանալ: Որովհետև եթե Աստված մի բան անում է մեր կյանքում, ուրեմն մեզ համար է անում, չէ՞: Համաձայն եմ, պետք է վստահել Նրան և ընդունել: Բայց ի՞նչ ես կարծում, մի՞թե Նա ավելի ուրախ չէր լինի, եթե մենք Նրա արածները գնահատեինք ըստ արժանավույն:
Դու հասարակ մահկանացու չե՛ս: Աստծո մասնիկն ի սկզբանե կարող է միայն ընտրյալ և կատարյալ լինել: Եվ երբ Աստված հայացք է նետում քեզ վրա, Նա միայն այդպիսին է տեսնում քեզ. կատարյալ և ընտրյալ: Որովհետև Նա, հակառակ քեզ, շատ լավ գիտի, որ Ինքն անկարող է ոչ կատարյալ ինչ-որ բան ստեղծել: Եվ եթե դու էլ քեզ նայես Աստծո աչքերով /դու այդ կարող ես, չէ՞ որ դու Նրա մասնիկն ես/, կտեսնես, որ քեզ համար ոչ "անհասանելի", որ էլ "չի կարելի" տեղեր գոյություն չունեն:
Ուղղակի դադարիր մտածել որպես մարդ:
Էջանիշներ