Բյո՜ւր
Հպարտացա քեզնով
1–ին տարբերակ. «Մի կիլո լոլիկի պատմությունը»- Քարմեն Ս.
2–րդ տարբերակ. «Անվերնագիր–1»- Կ'տա թև
3–րդ տարբերակ. «Անվերնագիր–2»- Լենա Հովսեփյան
4–րդ տարբերակ. «Թափառող հոգիներ»- Սոնա Բաղդասարյան
5–րդ տարբերակ. «Հենակետում»- Համբարձում Համբարձումյան
6–րդ տարբերակ. «Լռությունն ինքն էր»- Անի Հարությունյան
7–րդ տարբերակ. «Մի կտոր երջանկություն»- Նունե Նազարյան
8–րդ տարբերակ. «Թռչե՞լ, թե՞ սողալ»- Արմինե Պետրոսյան
9–րդ տարբերակ. «Անվերջանալի դեկտեմբեր կամ հրաշքի սկիզբը»- Անի Հովհաննիսյան
10–րդ տարբերակ. «Անվերնագիր–3»- Լիլիթ Կարապետյան
11–րդ տարբերակ. «Գագոյի երազանքը»- Նատաշա Համիդյան
12–րդ տարբերակ. «Գետնահարկը»- Գալաթեա
13–րդ տարբերակ. «Ատունեի կործանումը»- Վարդուհի Բադալյան
14–րդ տարբերակ. «Երկու սահմանների առաքյալները»- Արա Ալոյան
15–րդ տարբերակ. «Ցրված սկավառակ»- Սաթենիկ Ռշտունի
16–րդ տարբերակ. «Խե՛նթ»- Թավրե
17–րդ տարբերակ. «Իմ հաղթանակների օրը»- Արաքս Հակոբյան
Բյո՜ւր
Հպարտացա քեզնով
Բա ասում ես Գետնահարկը լավը չիivy-ի խոսքերից
Բյո՜ւր
Հպարտացա քեզնով
Հա, դու ես լավըԲա ասում ես Գետնահարկը լավը չի
հաՓաստորեն, ինչ–որ հատուկ հասկանալու բան կա, որ դեռ չգիտենք։
էլ միՀա, դու ես լավը
Ես վախ ունեմ, որ մարդիկ նեղացել են և էլ չեն ուզում մտնել էս թեման
Անկախ նրանից, թե մի քանիսն ինչ են ասում՝ Ակումբում որոշողը մեծամասնությունն է: Եթե հավանել են, ուրեմն էդ է լավագույնը ու հաղթանակի արժանին:
Մի երկու քլնգոցից վատ մի եղեք...
Նենց չեմ ուզում որևէ մեկը նեղանա, առավել ևս՝ ակումբցի: Հո միշտ է էսպես եղել էս մրցույթներում. հատկապես, որ չգիտես՝ ով ով է...
Հետ եկեք
Ուլուանա ջան, հասկանալի է քո մոտեցումը, և ես այն հարգում եմ: Հիմնական արգումենտները կայանում են նրանում, որ ընթերցողին «աղբ» չներկայացնեն, որովհետև ընթերցողը դրանից ներվայնանաում է:
Ժամանակաին կոմունիստական հասարակարգը սրան ուրիշ անուն էր տալիս, որպեսզի բոլոր ստեղծագործությունները համապատասխաներին իրենց պատկերացրած դաստիարակչական չափանիշներին:
Սա նման է նրան, որ մենք ամեն մեկս, ուզում ենք այդ ստեղծագործողի մեջ մեր չափանիշներով հասկացած գրականության մասնիկը ներմուծենք: Այսինքը այդ ստեղծագործողին մեր ճաշակով հագցնենք: Ամեն ստեղծագործող իր ինքնուրույն պատկերացումները ունի գրականություն կոչվածի մասին, մեկը իր տեսակետով աղբ կհամարի այն գործը, որը դուր է եկել մյուսներին, իսկ այդ մյուսների միջից մեկն էլ կլինի որը աղբ կհամարի այն գործը, որը դուր է եկել էն մյուսներին: Դուրս ա գալիս որ ամեն մեկս մեր ճաշակով ուզում ենք ձևել համապատասխան ստեղծագործողին և բերենք համապատասխանեցնենք մեր հասկացած «ճիշտի» ստանդարտներին:
Նորից եմ ասում, այս մոտեցումը շատ հմտորեն օկտագործվում էր կոմունիստական հասարակարգի կողմից, և մենք էլ հիմա անգիտակցորեն դարձել ենք իրենց ժառանգորդը:
Երբ դու դրսում քայլում էս, և հանդիպում էս մեկին ով քո ճաշակով չի հագնվել, մի թե ներվայնանում և ասում էս իմ աչքերին հաճելի չի այս քո հագաց շորերը, լավ կլինի բաճկոնիդ գույնը փոխես և վարատնիկտ բարձրացնես, թե պարզապես հայացքդ սահեցնելով անցնում ու հաջորդ քայլափոխին մոռանում էս այդ անցորդին: Ուլուանա ջան, եթե ներվայնանում էս, խնդիրը քո մեջ է ոչ թե ստեղծագործողի:
Գիտես՝ որոշ մարդիկ Չարենցի գրածն են աղբ համարում, որոշներն էլ Մարկեսի, դա նրանից է որ մարդիկ ամեն բան ուզում են համեմատության մեջ դնել, բայց մոռանում են, որ այդ «աղբի» համեմատությունը ընդհամենը իր ճաշակին է համահունչ:
Ասածիս իմաստը այն է, որ ձիերի կոչումը վազելն է, երբ նրանք կանգնած են ու չեն վազում հոգնում են, բայց ցանկացած ձի իր մեջ փափագում է վազելը, սակայն նրանք տարբեր արագության վազողներ են:
Նույնը ստեղծագործողներն են, ամեն մեկը գրում է իր հոգուն համահունչ ստեղծագործություն, մեկը պատմական թեմայով, մյուսը ֆանտաստիկ... դրանք կարող են լնել թույլ կամ ուժեղ մի միայն տվյալ անձի տեսակետից, և ամենևին կարիք չկա հեգնանքով վերաբերվել այդ մարդկանց «հագած շորերին» :
Իմ կարծիքով «կառուցողական քննադատության» տակ ընդհամենը թաքնված է, ճաշակի թելադրանք:
Սա իմ կարծիքն է, ես այսպես եմ հասկանում, սակայն չեմ մեղադրում, և խորին հարգանքով եմ մոտենում ուրիշների արտահայտած կարծիքներին: Եվ այս կարծիքս ամենևին վերջնական չէ, ես պատրաստ եմ փոխելու կարծիքս, եթե հանդիպեմ այս երևույթի ավելի խորքային բացատրության, որը ինձ կհամոզի որ ես սխալվում եմ:
Այնպես որ ես բաց եմ կարծիքս վերանայելու:
Մենք իրար սեր ենք պարտք մարդիկ:
ասում են յություբում տենց վիդեո կա, ուր հայոց վեհերը, բոհեմենք, գրողները, արվեստագետները ու դրան ձգտողները, ինչ-որ հանդիպում են արել, որի ժամանակ վեհերից մեկը վերցրել է բաժակն ու այն գլխից վեր բարձրացնելով ցույց տվել բաժակի վրայի գրված մի երկու բառը, բոլորին ասել է, որ իր կարծիքով դա գրականություն է
հիմա, տենց վեհ բաներ որ գրում եք, աբսոլյուտի մեջ, լրիվ դառնում ա էդ վիդեոն
ես էլ եմ իհարկե համաձայն, որ գրականության ու ընդհանրապես արվեստի սահմանները մի քիչ շարժական են, բայց դե, եկեք չմոռանանք նաև էս տարբերակը.
«Ինչի՞ մասին են խոսում տղամարդիկ» ֆիլմում մեկը պատմում էր, որ գնացցել ա ժամանակակից արվեստի ինչ-որ պատկերասրահ
ասում ա նայում եմ՝ երեք հատ եռանկյունի ա, կարդում եմ վերնագիրը, գրված ա՝ երեք հատ եռանկյունի
հետո նայում եմ՝ փչացած լամպչկա ա, կարդում եմ վերնագիրը՝ փչացած լամպչկա
նայում եմ՝ խզբզոց ա, կարդում եմ՝ Խզբզոց
նայում եմ՝ փչացած ունիտազ ա, կարդում եմ՝ գրված ա՝ զուգարանը չի աշխատում
ասում ա տենց էլ չհասկացա, ես կարող էի կարիքներս հոգալ չաշխատող ունիտազի մե՞ջ, թե՞ կստացվեր, որ չիշիկ արեցի արվեստի գործի վրա
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
CactuSoul (28.11.2012), StrangeLittleGirl (27.11.2012), Հայկօ (27.11.2012), Շինարար (27.11.2012)
Ռիփ, ի՞նչ ես ուզում էլ
Ժողովուրդ էլ չեք գուշակո՞ւմ, թե ով որն է գրել:
Ինչո՞ւ ես դու օրդ մաշում պասի հետ:
Գնա պանդոկ՝ ընկերացիր թասի հետ...
Սելավի ջան, կարծում եմ՝ համեմատությունդ էնքան էլ տեղին չէր։ Բացատրեմ։ Երբ մարդն ինչ–որ հագուստով անցնում է փողոցով, նրա՝ տվյալ հագուստը հագած լինելը չի ենթադրում, ինքը չի ակնկալում, որ մարդիկ պիտի դրա մասին կարծիք հայտնեն։ Ինքը դա հագնում է (հո տկլոր դուրս չէ՞ր գալու)՝ անկախ մարդկանց կարծիքից, այսինքն՝ հագնելու նպատակը դրա մասին կարծիք ստանալը չի։ Իսկ երբ մարդն իր ստեղծագործությունը ներկայացնում է հանրությանը, ապա դրանով արդեն իսկ կարծիք է ակնկալում էդ նույն հանրությունից։ Սա վերաբերում է ցանկացած ձևով հանրությանը ներկայացնելուն, իսկ մրցույթի ներկայացնելու դեպքում՝ առավել ևս։ Որովհետև եթե մարդն ակնկալում է միայն պուպուշ, հիացական կարծիքներ, կարող է իր ստեղծագործությունները ցույց տալ միայն իր մտերիմների շրջանակում ու լսել իր ակնկալած դրական ու ոչ միշտ անկեղծ կարծիքները։ Օրինակ, եթե ինչ–որ մեկն իր բլոգում իր ստեղծագործությունը դներ, ես, օրինակ, ինչքան էլ աղբ համարեի դա, ոչ մի դեպքում չէի գրի կարծիքս, եթե հատուկ չհարցներ հեղինակը։ Չնայած անձամբ ես «աղբ» բառն ամեն դեպքում չէի օգտագործի, նույնիսկ մրցույթում ու նույնիսկ հեղինակին չիմանալով, բայց նաև հասկանում եմ մարդկանց վրդովմունքը, որովհետև մեծ քանակությամբ անհաջող գրված տեքստ կարդալն իսկապես տանջանք կարող է լինել։ Իհարկե, վատ գրողին էլ մեղադրել չարժե, մարդն ինչքան կարողացել, էնքան էլ գրել է, ուրիշ բան, որ կարող էր ավելի ուշադիր ու խնամքով գրել՝ գոնե անփութությամբ տհաճություն չպատճառելով ընթերցողին։
Ինչ վերաբերում է ճաշակին, ապա հա, բնականաբար, մարդկանց ճաշակները տարբեր են։ Բայց բաներ կան, որ էնքան ակնհայտ են, որ գրականությունից քիչ թե շատ գլուխ հանող մարդկանց համար էդտեղ երկու կարծիք լինել չի կարող՝ անկախ ճաշակից։ Իսկ տարակարծություններն ի վերջո չեզոքանում են ձայն մեծացի հաշվին։
CactuSoul (28.11.2012), impression (27.11.2012), Malxas (27.11.2012), Սելավի (28.11.2012)
Ես էլ էլի խառնվեմ բանավեճին:
Բյուրի խոսքերին ավելացնեմ, որ այդ մարզանքի արդյունքում ստացվող վարպետությունը ձևավորվում է բազմաթիվ տարիների ընթացքում: Արձակը աշխատասիրություն է պահանջում: Շատ չէ այն գրողների թիվը, որոնք երիտասարդ հասակում գլուխգործոց են ստեղծել: Թոմաս Մանը 25 տարեկանում գրել է «Բուդենբրոկները», Հյուգոն՝ 28 - ում «Փարիզի Աստվածամոր Տաճարը»:
Ինչո՞ւ ես դու օրդ մաշում պասի հետ:
Գնա պանդոկ՝ ընկերացիր թասի հետ...
Ֆրանսուազ Սագանն էլ տասնութում «Բարև, թախիծը»
impression (27.11.2012), Սելավի (28.11.2012)
Իսկ «Բարև, թախիծը» գլուխգործոց է համարվում:Ֆրանսուազ Սագանն էլ տասնութում «Բարև, թախիծը»
Ինչո՞ւ ես դու օրդ մաշում պասի հետ:
Գնա պանդոկ՝ ընկերացիր թասի հետ...
ինձ համար՝ հաԻսկ «Բարև, թախիծը» գլուխգործոց է համարվում:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ