1–ին տարբերակ. «Մի կիլո լոլիկի պատմությունը»- Քարմեն Ս.
2–րդ տարբերակ. «Անվերնագիր–1»- Կ'տա թև
3–րդ տարբերակ. «Անվերնագիր–2»- Լենա Հովսեփյան
4–րդ տարբերակ. «Թափառող հոգիներ»- Սոնա Բաղդասարյան
5–րդ տարբերակ. «Հենակետում»- Համբարձում Համբարձումյան
6–րդ տարբերակ. «Լռությունն ինքն էր»- Անի Հարությունյան
7–րդ տարբերակ. «Մի կտոր երջանկություն»- Նունե Նազարյան
8–րդ տարբերակ. «Թռչե՞լ, թե՞ սողալ»- Արմինե Պետրոսյան
9–րդ տարբերակ. «Անվերջանալի դեկտեմբեր կամ հրաշքի սկիզբը»- Անի Հովհաննիսյան
10–րդ տարբերակ. «Անվերնագիր–3»- Լիլիթ Կարապետյան
11–րդ տարբերակ. «Գագոյի երազանքը»- Նատաշա Համիդյան
12–րդ տարբերակ. «Գետնահարկը»- Գալաթեա
13–րդ տարբերակ. «Ատունեի կործանումը»- Վարդուհի Բադալյան
14–րդ տարբերակ. «Երկու սահմանների առաքյալները»- Արա Ալոյան
15–րդ տարբերակ. «Ցրված սկավառակ»- Սաթենիկ Ռշտունի
16–րդ տարբերակ. «Խե՛նթ»- Թավրե
17–րդ տարբերակ. «Իմ հաղթանակների օրը»- Արաքս Հակոբյան
Ռիպ Գետնահարկը դու ե՞ս գրել :O ռազվո՛դ
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Արէա ջան, ինձ մի քիչ տխրեցրեց էն փաստը, որ էդքան մրցույթներ հետևելուց հետո դու կմտածեիր, որ ես ինչ-որ մեկի ոճև «թխելու» փորձ կանեի՝ իմանալով, որ մի անգամ էդ տեսակի պատմվածքն արդեն հաղթել է Ակումբում ու էս անգամ էլ հնարավոր է հաղթի: Ու վերջին, հաշվով, ես հնարավոր է, որ շատ վատ եմ գրում, բայց ինչ էլ գրում եմ, աշխատում եմ գրածովս մարդկանց մոտ ինչ-որ էմոցիաներ առաջացնել, հուզել... Էստեղ հեղինակն էդ նպատակը չի ունեցել:
Մինչև երեկ գիշեր ընդհանրապես մտքովս չէր անցել, թե սա գրողն ակումբցի է, ազնիվ խոսք: Երբ երեկ մեկ էլ հասկացա՝ ինչն ինչոց է, նույնիսկ վատ զգացի:
Մի խոսքով, երևի ավելի մոտ կլինես իրականությանը, եթե մտածես, որ նույն մարդն է ինքը իրենից «թխել», բայց չեմ կարծում, թե ինչ-որ մեկի աչքերին թոզ փչելու ցանկություն է եղել, ուղղակի դա էդ մարդու սիրած ոճն է, բայց դե ազատ թեմայի մրցույթի մեջ հեչ չնայվեց (իմ կարծիքով), սյուժեն էլ էն չէր՝ հնարավոր է ժամանակի սղության կամ տեքստի որոշված չափերը (7500 նիշ) պահպանելու պատճառով:
StrangeLittleGirl (27.11.2012), Արէա (27.11.2012)
Սիրելի Իմփրեշն, այնպիսի տպավորություն է, որ սուր բանավիճում ենք, այնինչ իրականում մոտավորապես նույն կարծիքն ունենք:
Խոսքը հետևյալի մասին է:Պատկերացրու ֆուտբոլի համագործակցության գավաթն է ու մենք հաղորդավարներ ենք: Ու փոխանակ խաղը մեկնաբանելու սկսում ենք շեշտը դնել մեր զգացողությունների վրա՝ «Էս ինչ վատ ֆուտբոլիստներ են, ո՞վ է սրանց թողել դաշտ մտնեն, վազել չեն իմանում, ծուռ են տշում, երկու մետրից դատարկ դարպասը չեն նկատում»:
![]()
Ինչո՞ւ ես դու օրդ մաշում պասի հետ:
Գնա պանդոկ՝ ընկերացիր թասի հետ...
Այսօր իմ ընկերներից մեկը facebook-ում հետևյալ գրառումն էր արել:
• ...Գրողներն ամեն մի նոր գլուխ բարձրացնողի գրածը փշերով են ընդունում: Ինչո՞ւ՝ բացատրվում է արվեստի անաղարտության համար պայքարով: Չնայած ես միևնույն է չեմ հասկանում դա, քանի որ ամեն մեկն իր շնորհքին համեմատ էլ լսարան է ձեռք բերում, կարող են ընդհանրապես ուշադրություն չդարձնել, եթե մարդն իրականում ասելիք չունի, արագ էլ կսպառվի ու կանհետանա, իսկ մեծատաղանդներն այդպես էլ իրենց տեղերում կմնան, թող ասուպի նման երկնքում փայլելու զգացումը մի պահ էլ իրենք վայելեն, դրանում ոչ մի վատ բան չկա: Ի վերջո արևին ի՞նչով պիտի խանգարի թեկուզ ամենահզոր լուսարձակը: ...
Մենք իրար սեր ենք պարտք մարդիկ:
kivera (27.11.2012)
ivy (27.11.2012)
Ինչո՞ւ ես դու օրդ մաշում պասի հետ:
Գնա պանդոկ՝ ընկերացիր թասի հետ...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ