Հավաքածու մրցույթը ակումբում

[Արէա]

Դե դու ինձ չթողեցիր իմաստային փոփոխություններ անել, թե չէ լուրջ կմոտենայի:

Բայց ախր ես ասում էի, որ "Առաքյալների" մեջ ընդամենը մի քանի բառ փոփոխելով հիանալի գործ կստանանք, դու ասեցիր նույն բանը կարող եմ անել "Մի կտոր երջանկության" հետ, բայց դե հնարավոր չի, էլի

[Weather]

Որպեսզի որոշները չկարծեն, թե վախեցա, կմեկնաբանեմ ստեղծագործությունները.
Մի կիլո լոլիկի պատմությունը
Գործը եփված չէր, սյուժե կար, բայց երկար աշխատել էր պետք, հեղինակը պետք է ուշադրություն դարձնի խոսքի ներկայացման վրա, ուրիշի ուղակի խոսքի վրա, հենց դա էլ ստեղծագործությունը տանում էր պրիմիտիվության, երկար մշակելու դեպքում վատ չէր ստացվի

[Գալաթեա]

Ժող, եթե խնդրեմ անգետիս կասե՞ք, թե ո՞վ է Դիանա Գրիգորյանը ու ինչու՞ է նրա հետ համեմատելը վիրավորանք:
Էս լրիվ լուրջ եմ հարցնում:

Էն սերալագիրն ա Չուկ… Կարծեմ Դժբախտ Ապրուստն ա գրել

[Chuk]

ինձ ընդհանրապես չի հուզում քննադատությունը, մանավանդ առողջ քննադատությունը, պարզապես էստեղ տիրող մթնոլորտնա մտածելու տեղիք տալիս, չարձագանքել չէի կարող, իսկ ինչ վերաբերումա քննարկմանը, ապա քննարկեք ինքներդ, ես էս ակումբում անելիք չունեմ, դուրս չեն գալիս էսպիսի ցանցերը

Ման եկա, որ հասկանամ, ով է Դիանա Գրիգորյանը: Պարզվեց ինչ-որ սերիալի սցենարիստ է (կարծես թե): Ահա իր խոսքից մի հատված.

Հետևո՞ւմ եք մարդկանց կարծիքներին, հաշվի առնո՞ւմ եք դրանք` մեր թղթակցի հարցին Դ. Գրիգորյանը պատասխանել է. «Առողջ քննադատություններն ընդունում եմ, հիվանդագին քննադատություններն անտեսում»:

Քանի որ ոճական նմանություն կար, որոշեցի դնել: Ոչ թե Ձեզ հիմա համեմատում եմ Դիանայի հետ, այլ ուղղակի ուզում եմ ցույց տալ, որ շատ հեղինակներ են քննադատություն լսելիս այս խոսքն ասում: Ու եթե անգամ որևէ մեկը վատ կարծիք ունի Դիանայի մասին (ես իրեն չեմ ճանաչում), նրա հետ համեմատելը չեմ կարծում որ վիրավորանք է: Ի վերջո մենք չգիտենք, թե ովքեր են մասնակիցները, ինչ իմանանք, մեկ էլ տեսար հենց Դիանան էլ է մասնակիցներից մեկը:

Պետք չէ նման գրառումներից վիրավորվել, լրիվ անկեղծ

[StrangeLittleGirl]

սկզբի մասում զգացվում ա,բայց վերջը փչացրած ա

Նոթոմբից ազդված սկսնակ գրող

[Weather]

Անվերնագիր–1
Այս ստեղծագործության ամենալուրջ խնդիրն այն է, որ 21-րդ դարում պիեսի ժանրում ներկայանալը լուրջ գործ է, մինչև դրան հասնելը բավականին երկար աշխատանք պետք է կատարվի

[StrangeLittleGirl]

Բայց ախր ես ասում էի, որ "Առաքյալների" մեջ ընդամենը մի քանի բառ փոփոխելով հիանալի գործ կստանանք, դու ասեցիր նույն բանը կարող եմ անել "Մի կտոր երջանկության" հետ, բայց դե հնարավոր չի, էլի

Ախր մի քանի բառ չի է... ամբողջ սկիզբը պետք ա հանել երևի: Լավ, սպասի սա գրեմ-վերջացնեմ, առաքյալները քո խաթր կարդամ մինչև վերջ:

[Weather]

Անվերնագիր–1
Այս ստեղծագործության ամենալուրջ խնդիրն այն է, որ 21-րդ դարում պիեսի ժանրում ներկայանալը լուրջ գործ է, մինչև դրան հասնելը բավականին երկար աշխատանք պետք է կատարվի

[Դավիթ]

Որպեսզի որոշները չկարծեն, թե վախեցա, կմեկնաբանեմ ստեղծագործությունները.
Մի կիլո լոլիկի պատմությունը
Գործը եփված չէր, սյուժե կար, բայց երկար աշխատել էր պետք, հեղինակը պետք է ուշադրություն դարձնի խոսքի ներկայացման վրա, ուրիշի ուղակի խոսքի վրա, հենց դա էլ ստեղծագործությունը տանում էր պրիմիտիվության, երկար մշակելու դեպքում վատ չէր ստացվի

Բայց ո՞րն էր սյուժեն, բումերա՞նգը: Լոլիկ առնելուց` սակարկեց, հեռախոսով վիրավորեց իր աշխատողներին և վերջում` տղայի մահը: Չի կպնում:

[StrangeLittleGirl]

Գեղեցիկ աշնանային երեկո էր: Դարինան համալսարանից տուն էր վերադառնում: Ճանապարհն անցնում էր այգու միջով: Նա քայլում էր անջո ինչպես միշտ: Տերևների խշշոցից զարթնեց: Ինչ-որ մեկն իր մեծ ափերով նրբորեն փակեց Դարինայի աչքերը: Նանարը սփրթնեց: Ուզում էր մի կողմ հրել անծանոթ ձեռքերը, բայց այդ պահին պաչիկ արեց: Աչքերը բացվեցին, և նա կարողացավ տեսնել մի դեղին վարդ, որն ընկավ իր ոտքերի մոտ: Դարինան անմիջապես շրջվեց՝ հուսալով վերջապես տեսնել էդ լկստվածին: Շրջվելուն պես Դարինան ճվաց և փռվեց անծանոթի վրա...


***
Այգու ծառերից մեկի մոտ նստած էր մի երիտասարդ զույգ. մի նանար ու մի վիկինգ բլանդին տղա.
- Հը՞, լա՞վ ես- անգլահաչեց տղան:
- Հա: Էս դու՞ ես,- անգլահաչեց Դարինան:
- Հա, քո համար եմ էկել:
- Ամուսինս:
Դարինայի էրիկը քնքշորեն իր ձեռքերի մեջ առավ նանարաձեռքը:
***
- Չեմ կարում խոսամ,- լսվեց Դարինայի շփոթված ձայնը:
- Գիտեմ: Ոչինչ մի ասա, ես հասկանում եմ քեզ: Ես գիտեմ, թե դու ինչքան ես սպասել էս օրվան, ինչքան ես զռռացել: Ես էկել եմ, որ էլ միթավուր չըլնես: Հա, ունեմ լիքը ֆանատկեք, յար ունեմ, բայց դու ուրիշ ես: Ինչքան էլ ուզում է ինձ աստղ կոչեն, մեկ ա ես էլ բնական պահանջներ ունեմ: Ես էլ եմ միթավուր ըլնում: Ես ոչ մեկի նենց չեմ ուզել, ոնց որ քեզ: Բայց ես մի օր սկսեցի ինձ մեղավոր զգալ՝ հասկանալով, որ պիտի հետդ ըլնեմ: Ու ես որոշեցի երկու օրով հետաձգել իմ բոլոր գործերն ու գալ իմ փոքրիկ հրեշտակի մոտ՝ ընդամենը մի փոքրիկ, շատ փոքրիկ հալյուցինոգեն բերելու:
Դարինան գլուխն հենել էր էրիկի ուսին ու լացում էր, բայց այս անգամ, դրանք ոչ թե տխրության, այլ հալյուցինոգենի առաջացրած արցունքներ էին:

***
Նրանք խոտերի վրա նստած ուրախ զրուցում էին.
- Մարդս, գիտե՞ս ես ձեր սատանի լեզուն եմ սովորել,- ասաց աղջիկը ժպտալով:
- Յա՞:
- Բա: Հեսա ցույց տամ,- նա պայուսակից հանեց թիթիզ-միթիզ մի տետր,- տես, թե ինչքան
եմ սովորել:
Դարինան սկսեց խոսել սատանի լեզվով՝ նայելով ուղիղ իր էրիկի աչքերի մեջ,- 你是我的幸福，你是我的靈感。你是我的一切。你走進我的生活，我很高興。你使生命值得活下去. (Դու վերջն ես):
Էրիկն, աղջկա տետրն ամուր բռնած, ուշադիր լսում էր նրան: Լրիվ ինքն էր...Էրիկն իսկապես գրգռված էր, բայց ոչինչ չասաց, որովհետև շուրթերը զբաղված էին աղջկան համբուրելով: Դարինայի պռոշներն էլ կույս չեն:
***
Էրիկի ձեռքերը գրկեցին նրա տուտուզիկը: Բայց Դարինան իր ձեոքի թեթև շարժումով փակեց նրա պռոշներն ու ասաց.
- Ստոպ:
- Հը՞:
- Այ վիկինգ, համբուրում են միայն մեկին, այն մեկին, ում սիրում են, իսկապե՛ս սիրում են...անկեղծ սրտով ու ամբողջ հոգով:
- Բայց ես քեզ շատ եմ սիրում, Դա...
- Շը՜շ, ասեցի ստոպ:
- Հը՞:
- Էրիկ, վերջ:
- Դարինա...
- Էրիկ,- ասաց նա ու համբուրեց Էրիկի այտը,- սուս մնա:
- Ճիշտ ես ծիտս,- ասաց Էրիկն ու սեղմեց Դարինային իր կրծքին:
- Ամուր, Էրիկ, շատ ամուր,- խոսեց Դարինան արցունքների միջից:
(ցենզուրայից դուրս)

***
Օդանավակայան....ընդամենը մի քանի րոպե ու ինքնաթիռը կբարձրանա երկինք: Մեկնող վիկինգ, զռռան նանար:
լիքը ռոմանտիկոտ բաներ
***
Ահա և ամեն ինչ նույն հունի մեջ ընկավ... նստած նույն լսարանում, նույն համալսարանը, նույն հարցասեր ընկերները...
Վերջապես լսվեց Դարինայի պատասխանը.
- Նա մեկնեց՝ թողնելով ինձ մի կտոր հալյուցինոգեն...

[Weather]

Բայց ո՞րն էր սյուժեն, բումերա՞նգը: Լոլիկ առնելուց` սակարկեց, հեռախոսով վիրավորեց իր աշխատողներին և վերջում` տղայի մահը: Չի կպնում:

Սյուժե կար, հարցը նրանում է, լավ է այն ներկայացված, թե վատ, պարզապես գործը եփված չէր

[Գալաթեա]

Բայց ո՞րն էր սյուժեն, բումերա՞նգը: Լոլիկ առնելուց` սակարկեց, հեռախոսով վիրավորեց իր աշխատողներին և վերջում` տղայի մահը: Չի կպնում:

Ժամանակակից Չարի Վերջ ա, Դավիթ:
Վառ արտահայտված հարուստ բացասական կերպար, վառ արտահայտված սպասարկման ոլորտի խեղճ աշխատողներ ու վերջում` չարի ահարկու պատիժ:
Պարզապես թեման էնքան ծեծված ու տրիվիալ ա, որ մի տոննա պոմիդորն էլ դեր չի խաղա: Նոր ու հետաքրքիր լուծում ա պետք:

[Ruby Rue]

Սյուժե կար, հարցը նրանում է, լավ է այն ներկայացված, թե վատ, պարզապես գործը եփված չէր

Հեղինակն ուզում էր «մեծ-մեծ» գաղափարներով լցնել ընթերցողի գլուխը, բայց չստացվեց
Չնայած եթե համեմատենք պատմվածքի երկու մասերը, լոլիկներ սակարկելու մասը շատ ավելի լավն էր, քան վերջի խոհափիլիսոփայությունը

[StrangeLittleGirl]

Ի դեպ, քանի չեմ մոռացել ու քանի գտել եմ, ասեմ: Թռչել, թե սողալ-ի որոշ մասեր Վիոլետ Գրիգորյանի այ էս բանաստեղծությունը հիշեցրեց.

Մայրիկ, այդպես չռված աչքերով մի նայիր,
ուսերիս վրա տարուբերվող այս ճերմակ բաները
թևեր են, այո՛,
բայց դու մի՛ վախենա,
ես ցավ եմ զգում,
բաց թող ոտքերս,
որ կարողանամ թռչել:

Նենց հետաքրքիր ա՝ հեղինակն էս բանաստեղծությունի՞ց էր ազդվել

[Weather]

Անվերնագիր–2
Լավ կլիներ մտածվեր տողի հզորության մասին, կարդալուց հետո ոչ մի տող չի թողնում, որ ինքդ փորձես վերլուծել, ամենինչ ասված է հեղինակի կողմից, ես կուզեի ինձ համար էլ բացահայտելու մի բան մնար: Որպես պատմվածք չստացված կարելի է համարել, պոեզիան ու ռիթմը շատ էր պատմվածք դառնալու համար