Ո՞վ է Ու. Լիվինգսթոն Լարնեդը: Նա գրել է «Հոր զղջումը»:

[Leto]

Եկենք ով ինչ գիտի Լարնեդի մասին կիսվենք:

[Rhayader]

Գոնե մի պատճառ կա՞, որ այդ հարցն ինձ, օրինակ, որևէ կերպ հետաքրքրի:

[Լեո]

Ի՞նչ է «Հոր զղջումը»: Այն գրվել է Ու. Լիվինգսթոն Լարնեդի կողմից:

[Chuk]

Ադմինի զղջումը:

Լսիր, ակումբցի: Ես գրում եմ այս տողերը, երբ դու արդեն օֆլայն ես: Քո գրառումներն արդեն թարմ չեն, դրանք ավելի ու ավելի են հեռանում վերջին գրառումներից: Նրանց տակ արդեն դրված են բոլոր հնարավոր շնորհակալությունները, դրանց տրված են բոլոր դրական ու բացասական վարկանիշները: Բայց քիչ առաջ, երբ ես ղեկավարման վահանակն է բզբզում, հանկարծ սկսեցի զղջալ: Ու եկա գրելու՝ մեղքիս զգացումով:

Ահա թե ինչի մասին է մտածում, ակումբցի: Ես մտածում էի, որ քո վրա էի բարդում իմ ողջ բացասական տրամադրությունը. ես սաստում էի քեզ, երբ դու փնթի էիր գրում, բարկանում էի վրադ, երբ դու գրում էիր լատինատառ: Ես տուգանում էի քեզ, երբ դու թեմային վատ վերնագիր էիր դնում ու արգելափակում էի, երբ զգուշացումներս անտեսում էիր:

Երբ մյուս թեմայում դու վիճում էիր ուրիշի հետ ու վիրավորում, ես թավ տառերով մոդերատորական էի գրում: Իսկ երբ դու փորձում էիր իմ ուշադրությունը գրավել ու մեղմ հարցնում էիր ոսպիսությունս, ես փոխանակ զրուցեի քո հետ, պահանջում էի, որ կանոնները չխախտես:


Հոգնեցի, չեմ շարունակում...

[Rhayader]

Ադմինի զղջումը:

Լսիր, ակումբցի: Ես գրում եմ այս տողերը, երբ դու արդեն օֆլայն ես: Քո գրառումներն արդեն թարմ չեն, դրանք ավելի ու ավելի են հեռանում վերջին գրառումներից: Նրանց տակ արդեն դրված են բոլոր հնարավոր շնորհակալությունները, դրանց տրված են բոլոր դրական ու բացասական վարկանիշները: Բայց քիչ առաջ, երբ ես ղեկավարման վահանակն է բզբզում, հանկարծ սկսեցի զղջալ: Ու եկա գրելու՝ մեղքիս զգացումով:

Ահա թե ինչի մասին է մտածում, ակումբցի: Ես մտածում էի, որ քո վրա էի բարդում իմ ողջ բացասական տրամադրությունը. ես սաստում էի քեզ, երբ դու փնթի էիր գրում, բարկանում էի վրադ, երբ դու գրում էիր լատինատառ: Ես տուգանում էի քեզ, երբ դու թեմային վատ վերնագիր էիր դնում ու արգելափակում էի, երբ զգուշացումներս անտեսում էիր:

Երբ մյուս թեմայում դու վիճում էիր ուրիշի հետ ու վիրավորում, ես թավ տառերով մոդերատորական էի գրում: Իսկ երբ դու փորձում էիր իմ ուշադրությունը գրավել ու մեղմ հարցնում էիր ոսպիսությունս, ես փոխանակ զրուցեի քո հետ, պահանջում էի, որ կանոնները չխախտես:


Հոգնեցի, չեմ շարունակում...

«Ադմինի զղջումը»

[Leto]

Չեմ կարծում, որ այս թեման կարելի է չգիտեմ ինչի վերածել...

[Leto]

Այո, ես գրել էի նրա ստեղծագործության վերնագիրը, որը շատ հայտնի է:
Ուղղակի ինձ հետաքրքիր էր ինֆորմացիա իմանալ Լ.Լարնեդի կենսագրության մասին:

[Chuk]

Չեմ կարծում, որ այս թեման կարելի է չգիտեմ ինչի վերածել...

Leto, թեման «չգիտեմ ինչի չվերածվելու» համար առաջինը պետք է մտահոգ լինի այն ստեղծողը:
Ի՞նչ պետք է անի դրա համար: Պետք է առնվազն կարողանա ճիշտ ու համոզիչ ներկայացնել թեման, դրա պահանջը:

Երբ թեման ստեղծողն այնքան «անտարբեր» է իր թեմայի նկատմամբ, որ այն ստեղծում է թեմայի հետ առնչություն չունեցող բաժնում, ի՞նչ պետք է մտածեն ու անեն թեմային հետևողները (թեման ստեղծվել է «Հայ գրականություն» բաժնում, ինչի հետ որևէ կապ չկա):

Երբ թեման ստեղծողը թեմայի վերնագիրը դնում է «Ո՞վ է Ու. Լիվինգսթոն Լարնեդը: Նա գրել է «Հոր զղջումը»:» Փոխանակ դնի ասենք «Լիվինգսթոն Լարնեդ», կամ «Լիվինգստոն Հարնեդ. «Հոր զղջումը»» հաստատական ու կոնկրետ, առարկայական տարբերակով: Ի՞նչ պետք է անի թեման ընթերցողը: Պետք է մտածի. «կատակային ոճով պատասխանեմ վերնագրի հարցին»:

Երբ թեման ստեղծողը անգամ չի ջանում գոնե մի քանի բառով ներկայացնել թե ո՞վ է վերջապես Լիվինգստոն Լարնեդը, ի՞նչ է վերջապես «Հոր զղջումը», գոնե հուշում, ասենք հղում, պատմություն, ակնարկ, որ ընթերցողն իմանա, թե ինչի մասին է խոսքը, ապա ի՞նչ պետք է անի թեմայի ընթերցողը, եթե ոչ «այն չգիտեմ ինչի վերածի»:

[ivy]

Կարծեցի մի մեծ ստեղծագործություն է էդ «Հոր զղջումը», դու մի ասա՝ մի փոքր, նույնիսկ շատ փոքր պատմվածք է (եթե կարելի է դա էդպես անվանել), ինչ-որ մենախոսության պես մի բան:

Դնում եմ էստեղ, եթե հետաքրքիր է, նայեք:

Սա անգլերենը.

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Father Forgets

by W. Livingston Larned

Listen, son; I am saying this as you lie asleep, one little paw crumpled under your cheek and the blond curls stickily wet on your damp forehead. I have stolen into your room alone. Just a few minutes ago, as I sat reading my paper in the library, a stifling wave of remorse swept over me. Guiltily I came to your bedside.

There are things I was thinking, son: I had been cross to you. I scolded you as you were dressing for school because you gave your face merely a dab with a twoel. I took you to task for not cleaning your shoes. I called out angrily when you threw some of your things on the floor.

At breakfast I found fault, too. You spilled things. You gulped down your food. You put your elbows on the table. You spread butter too thick on your bread. And as you started off to play and I made for my train, you turned and waved a hand and called, "Goodbye, Daddy!" and I frowned, and said in reply, "Hold your shoulders back!"

Then it began all over again in the late afternoon. As I came Up the road, I spied you, down on your knees, playing marbles. There were holes in your stockings. I humiliated you before you boyfriends by marching you ahead of me to the house. Stockings were expensive - and if you had to buy them you would be more careful! Imagine that, son, form a father!

Do you remember, later, when I was reading in the library, how you came in timidly, with a sort of hurt look in your eyes? When I glanced up over my paper, impatient at the interruption, you hesitated at the door. "What is it you want?" I snapped.

You said nothing, but ran across in one tempestuous plunge, and threw your arms around my neck and kissed me, and your small arms tightened with an affection that God had set blooming in your heart and which even neglect could not wither. And then you were gone, pattering up the stairs.

Well, son, it was shortly afterwards that my paper slipped from my hands and a terrible sickening fear came over me. What has habit been doing to me? The habit of finding fault, of reprimanding - this was my reward to your for being a boy. It was not that I did not love you; it was that I expected too muchof youth. I was measuring you by the yardstick of my own years.

And there was so much that was good and fine and true in yourcharacter. The little heart of you was as big as the dawn itself overthe wide hills. This was shown by your spontaneous impulse to rush in and kiss me good night. Nothing else matters tonight, son. I have come to your bedside in the darkness, and I have knelt there, ashamed!

It is a feeble atonement; I know you would not understand these things if I told them to you during your waking hours. But tomorrow I will be a real daddy! I will chum with you, and suffer when you suffer, and laugh when you alugh. I will bite my tongue when impatient words come. I will keep saying as if it were a ritual: "He is nothing buy a boy - a little boy!"

I am afraid I have visualized you as a man. Yet as I see you now, son, crumpled and weary in your cot, I see that you are still a baby. Yesterday you were in your mother's arms, your head on her shoulder. I have asked too much, too much.

Սա ռուսերենը.

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Раскаяние отца. У. Ливингстон Ларнед

Послушай, сын. Я произношу эти слова в то время, когда ты спишь; твоя маленькая рука подложена под щечку, а вьющиеся белокурые волосы слиплись на влажном лбу. Я один прокрался в твою комнату. Несколько минут назад, когда я сидел в библиотеке и читал газету, на меня нахлынула тяжелая волна раскаяния. Я пришел к твоей кроватке с сознанием своей вины.
Вот о чем я думал, сын: я сорвал на тебе свое плохое настроение. Я выбранил тебя, когда ты одевался, чтобы идти в школу, так как ты только прикоснулся к своему лицу мокрым полотенцем. Я отчитал тебя за то, что ты не почистил ботинки. Я сердито накричал на тебя, когда ты бросил что-то из своей одежды на пол.

За завтраком я тоже к тебе придирался. Ты пролил чай. Ты жадно глотал пищу. Ты положил локти на стол. Ты слишком густо намазал хлеб маслом. А затем, когда ты отправился поиграть, а я торопился на поезд, ты обернулся, помахал мне рукой и крикнул: “До свидания, папа!”, я же нахмурил брови и отвечал: “Распрями плечи!”

Затем, в конце дня, все началось снова. Идя по дороге домой, я заметил тебя, когда ты на коленях играл в шарики. На твоих чулках были дыры. Я унизил тебя перед товарищами, заставив идти домой впереди меня. Чулки дорого стоят - и если бы ты должен был покупать их на собственные деньги, то был бы более аккуратным! Вообрази только, сын, что это говорил твой отец!

Помнишь, как ты вошел потом в библиотеку, где я читал,- робко, с болью во взгляде? Когда я мельком взглянул на тебя поверх газеты, раздраженный тем, что мне помешали, ты в нерешительности остановился у двери. “Что тебе нужно?”- резко спросил я.
Ты ничего не ответил, но порывисто бросился ко мне, обнял за шею и поцеловал. Твои ручки сжали меня с любовью, которую бог вложил в твое сердце и которую даже мое пренебрежительное отношение не смогло иссушить. А затем ты ушел, семеня ножками, вверх по лестнице.

Так вот, сын, вскоре после этого газета выскользнула из моих рук и мною овладел ужасный, тошнотворный страх. Что со мною сделала привычка? Привычка придираться, распекать – такова была моя награда тебе за то, что ты маленький мальчик. Нельзя ведь сказать, что я не любил тебя, все дело в том, что я ожидал слишком многого от юности и мерил тебя меркой своих собственных лет.

А в твоем характере так много здорового, прекрасного и искреннего. Твое маленькое сердце столь же велико, как рассвет над далекими холмами. Это проявилось в твоем стихийном порыве, когда ты бросился ко мне, чтобы поцеловать меня перед отходом ко сну. Ничто другое не имеет сегодня значения, сын. Я пришел к твоей кроватке в темноте и, пристыженный, преклонил перед тобой колени!

Это слабое искупление. Я знаю, ты не понял бы этих вещей, если бы я тебе сказал все это, когда ты проснешься. Но завтра я буду настоящим отцом! Я буду дружить с тобой, страдать, когда ты страдаешь, и смеяться, когда ты смеешься. Я прикушу свой язык, когда с него будет готово сорваться раздраженное слово. Я постоянно буду повторять как заклинание: “Он ведь только мальчик, маленький мальчик!”

Боюсь, что я мысленно видел в тебе взрослого мужчину. Однако сейчас, когда я вижу тебя, сын, устало съежившегося в твоей кроватке, я понимаю, что ты еще ребенок. Еще вчера ты был на руках у матери, и головка твоя лежала на ее плече. Я требовал от тебя слишком многого, слишком многого”.

[ivy]

Ադմինի զղջումը:

Լսիր, ակումբցի: Ես գրում եմ այս տողերը, երբ դու արդեն օֆլայն ես: Քո գրառումներն արդեն թարմ չեն, դրանք ավելի ու ավելի են հեռանում վերջին գրառումներից: Նրանց տակ արդեն դրված են բոլոր հնարավոր շնորհակալությունները, դրանց տրված են բոլոր դրական ու բացասական վարկանիշները: Բայց քիչ առաջ, երբ ես ղեկավարման վահանակն է բզբզում, հանկարծ սկսեցի զղջալ: Ու եկա գրելու՝ մեղքիս զգացումով:

Ահա թե ինչի մասին է մտածում, ակումբցի: Ես մտածում էի, որ քո վրա էի բարդում իմ ողջ բացասական տրամադրությունը. ես սաստում էի քեզ, երբ դու փնթի էիր գրում, բարկանում էի վրադ, երբ դու գրում էիր լատինատառ: Ես տուգանում էի քեզ, երբ դու թեմային վատ վերնագիր էիր դնում ու արգելափակում էի, երբ զգուշացումներս անտեսում էիր:

Երբ մյուս թեմայում դու վիճում էիր ուրիշի հետ ու վիրավորում, ես թավ տառերով մոդերատորական էի գրում: Իսկ երբ դու փորձում էիր իմ ուշադրությունը գրավել ու մեղմ հարցնում էիր ոսպիսությունս, ես փոխանակ զրուցեի քո հետ, պահանջում էի, որ կանոնները չխախտես:

Փաստորեն Չուկը կարդացել էր, լրիվ նույն ոճով ա գրել

[Rhayader]

Ահ, եղածը սա էր: Ու ինչի՞ պետք է այս, մմմ, «պատմվածքի» հեղինակն ինձ հետաքրքրի:

[Chuk]

Փաստորեն Չուկը կարդացել էր, լրիվ նույն ոճով ա գրել

Չէի կարդացել Այվի ջան, ուղղակի ուզում էի հասկանալ թե թեման ինչի մասին է, քո նման գտել էի ու ճիշտն ասած զարմացել

[Leto]

Chuk, եթե թեման տվյալ բաժնի չէր պատկանում, տեղափոխեիք համապատասխան բաժին (ծայրահեղ դեպքում ջնջեիք), միգուցե համապատասխան բաժին տեղափոխելուց իմ ակնկալվող ինֆորմացիան կստանաի:

[CactuSoul]

....միգուցե համապատասխան բաժին տեղափոխելուց իմ ակնկալվող ինֆորմացիան կստանաի:

Կներես, Leto, մի քանի օր դիմացել եմ, բայց որ հիմա էլ չհարցնեմ, հետաքրքրասիրությունից ուղղակի կմեռնեմ։ Ի՞նչ ինֆորմացիա ես ակնկալում։ Լարնեդի կենսագրությո՞ւնը, համաշխարհային գրականության մեջ նրա ստեղծագործության դերին ու նշանակությանն անդրադարձող վերլուծական հոդվածնե՞ր․․․ Ի՞նչ։