Հումակերություն

[ivy]

Բյուր ջան, ծայրահեղությունների մեջ չընկնելու կոչումդ շատ լավն էր, բայց այ ինչ վերաբերվում է նրան, որ մարդ պիտի թողնի, որ իր օրգանիզմն ընտրի, թե ինչ ուտել, համարում եմ բացարձակ սխալ:
Օրինակ՝ դիաբետիկների օրգանիզմը իրենց հա ասում է, որ քաղցր ուտեն, որ լսեն էդ կանչին, հո մանրից կամ շատ թափով էն աշխարհ կգնան:
Կամ էն բոլոր ճարպապակալած մարդիկ որ կան, իրենք էլ հաստատ իրենց օրգանիզմի կանչով են աշխարհի վրայի եղած-չեղած կալորիաները փորները լցրել. սրտները քաշել է, հո զոռով չեն կերել:
Մենք կենդանիների բնազդը չունենք, որ օրգանիզմին լսելով մեզ համար լավագույն սնունդն ընտրենք: Օրինակներն էլ արդեն բերեցի, ու էդպիսի օրինակներ շատ-շատ են:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր ջան, ծայրահեղությունների մեջ չընկնելու կոչումդ շատ լավն էր, բայց այ ինչ վերաբերվում է նրան, որ մարդ պիտի թողնի, որ իր օրգանիզմն ընտրի, թե ինչ ուտել, համարում եմ բացարձակ սխալ:
Օրինակ՝ դիաբետիկների օրգանիզմը իրենց հա ասում է, որ քաղցր ուտեն, որ լսեն էդ կանչին, հո մանրից կամ շատ փաթով էն աշխարհ կգնան:
Կամ էն բոլոր ճարպապակալած մարդիկ որ կան, իրենք էլ հաստատ իրենց օրգանիզմի կանչով են աշխարհի վրայի եղած-չեղած կալորիաները փորները լցրել. սրտները քաշել է, հո զոռով չեն կերել:
Մենք կենդանիների բնազդը չունենք, որ օրգանիզմին լսելով մեզ համար լավագույն սնունդն ընտրենք: Օրինակներն էլ արդեն բերեցի, ու էդպիսի օրինակներ շատ-շատ են:

Ռիփ, խոսքս առողջ մարդու մասին ա: Ու ընդհանրապես, եթե սովորաբար թողնում ես, որ օրգանիզմդ ընտրի, էլ զիբիլ չես ուզում կամ ուզում ես շատ հազվադեպ ու եթե ուզում ես, մի անգամ քեզ թույլ ես տալիս, հետո էլ չես ուզում: Նայի օրինակ: Ես առաջ լիքը շոկոլադ էի ուտում: Ու ինչքան ինձ զրկում էի դրանից, էնքան ավելի շատ էի ուտում: Հիմա չեմ զրկում: Հենց ուզում եմ, ուտում եմ: Բայց էդ ուզելը ամիսը մի երկու անգամ հազիվ լինի: Ու նույնիսկ կարամ ասեմ՝ ինչու ա լինում:

[ivy]

Բյուր, առողջ մարդը հո կայուն ու անփոփոխ կատեգորիա չի՞: Էն ճարպակալածն էլ շատ հնարավոր է, որ ժամանակին առողջ մարդ է եղել՝ մինչև էն պահը, երբ ուղեղը անջատած սկսել է «լսել, թե օրգանիզմը ինչ ուտելիք է ընտրում»:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, առողջ մարդը հո կայուն ու անփոփոխ կատեգորիա չի՞: Էն ճարպակալածն էլ շատ հնարավոր է, որ ժամանակին առողջ մարդ է եղել՝ մինչև էն պահը, երբ ուղեղը անջատած սկսել է «լսել, թե օրգանիզմը ինչ ուտելիք է ընտրում»:

Ռիփ, ամբողջ հարցն էն ա, որ եթե առանց խղճի խայթի ուտես էն, ինչ ուզում ես, դու էլ չես ուզենա ուտել էն, ինչը քեզ վնասում ա: Իսկ ճարպակալածների ու դիաբետիկների էնդոկրին համակարգում լուրջ խանգարումներ կան, իրանց օրգանիզմն իրանց «խաբում» ա: Բայց մարդիկ չաղանում են (խոսքս էն սարսափելի ճարպակալածների մասին չի), որովհետև իրանք գիտեն, որ որոշ (համով) ուտելիքներ չաղացնում են: Ու իրանք փորձում են ամեն կերպ իրանց զրկել էդ ուտելիքներից: Էնքան են զրկում, մինչև մի օր չեն դիմանում ու գժի պես ուտում են: Մի հինգ կիլո ավելացնում են, նորից խելքի գալիս, մինչդեռ առաջին անգամ երբ ուզեցին, եթե ուտեին, հետո երկար ժամանակ չէին ուզելու: Ու էդ մի անգամը եղանակ չէր փոխելու:

[Brian_Boru]

V.: Можно сказать, что натуризм (сыроедение) – это панацея от всех болезней?

Да, все болезни излечиваются. Все! Начиная от рака и заканчивая СПИДом.

Այ գոնե հենց էս պատճառով: Էս մարդուն մի տգետ նյու-էյջերական ֆանատիկոս ներշնչել ա, թե հումակերությունը համադարման ա: Իհարկե, ինքը մեղք չունի, էդ գաղափարները տարածողներն են պատասխանատու: ՈՒ եթե էսպիսի մարդիկ մի հիվանդություն ձեռք բերեն (տարբեր պատճառներով), ապա առաջինն են հրաժարվելու ավանդական բժշկության միջոցներից, կարծելով, թե панацея ունեն: Իսկ սա ոչ միայն օգոտակար չի, այլ ուղղակի վտանգավոր ա:

[Չամիչ]

Ով կարող էր մտածել, որ ես երբեւէ կարող է առողջ ռացիոնի մասին հոգ տանեմ??: Միշտ մտածել եմ, որ բախտս բերել է, գիրանալու հակվածություն չունեմ, հետեւաբար, կարող եմ ուտել ինչ սիրտս ուզի, երբ ուզի:

Բուսակերություն, հումակերություն այդ կարգի բաները համարել եմ ընդամենը թիթիզություն, հակառակը, միսը համարել եմ ամենաարժեքավոր, ամենաանհրաժեշտ կերակուրներից մեկը: Մինչեւ որ կյանքը ստիպեց լիովին փոխել առողջ սնունդ կոչվածի մասին համոզումներս:

Ինչը դարձավ նման փոփոխությունների պատճառը: Մի քանի ամիս առաջ, ամռան ամիսներին կանգնեցի դաժան փաստի առաջ, պարզեցի, որ կատվից սուր ալերգիա ունեմ: Անտեր կատվի ձագուկ էինք դրսից բերել տանը պահում էինք: Երբ կատվիկի հետ սկսում էի խաղալ նկատեցի, որ հենց էտ պահին սկսում եմ անդադար փռշտալ, մի խոսքով շատ շուտով անմեղ թվացող փռշտոցը վերածվեց խեղդոցի, սկսեցի շնչահեղձ լինել, այլեւս չէի փռշտում ուժեղ հազում էի ու չէի կարողանում նորմալ շնչել: Կատուն արդեն ահագին մեծացել էր, ստիպված նորից ուղարկեցինք դուրս: Ահագին ժամանակ էր անցել որ կատուն էլ տանը չէր ապրում բայց սուր ալլերգիկ վիճակը չէր հանդարտվում, էտ շրջանում էլ մեր ընտանիքում մսակերության ինչ որ սուր նոպա էր բռնել, համարյա ամեն օր միս էինք ուտում, ինչը մեզ էտքան էլ հատուկ չի, առհասարակ մենք շատակեր չենք, միս էլ շատ քիչ ենք օգտագործում:

Հենց էտ օրերին youtube -ում, լրիվ պատահական, նայեցի հայազգի բժիշկ, նատուրոպատ, սովաբույժ Մարվա Օհանյանի լեկցիան, լեկցիան հենց մսի մասին էր, ամեն ինչ էնքան համոզիչ էր, էնքան տպավորիչ, որ հենց էտ օրվանից որոշեցի մսից ընդմիշտ հրաժարվել, քանի որ ամառ էր հիմնականում ուտում էի մեծ քանակությամբ միրգ ու -բանջարեղեն, այսինքն հում սնունդ, երեւի առնվազն մի տաս օր հետո սուր ալերգիկ վիճակը նահանջեց:

Կենդանական ծագում ունեցող սպիտակուցից ընդմիշտ հրաժարվել եմ, շնորհակալ եմ մեր հրաշալի կատվիկին, հենց էտ հրաշք կենդանու շնորհիվ ես ինձ համար բացահայտեցի առողջ սնվելու գլխավոր գաղտնիքները:

Էս կնոջը կարելի է անվերջ լսել, սկսում ես լսել ու չես կարողանում կանգ առնել: Մարվա Օհանյանի լեկցիաներից մեկը, բոլորին խորհուրդ կտամ լսել: