Ընտրության իրավունք

[dvgray]

ահա մի ակընհայտ ու համեմատորեն պրիմիտիվ իրավունքի ձեռառնոցիի արտապատկերումը:

Հայաստանը ընտրությունների արդարությանը ամենաքիչը հավատացող երկրների եռյակում է: Ամենաքիչը ընտրությունների արդարությանը հավատում են Հայիթիում` կանանց ընդամենը 7 եւ տղամարդկանց 12 տոկոսը: Հայիթիից մի փոքր բարձր են Մոնղոլիայի արդյունքները, այնուհետեւ արդեն Հայաստանն է, որտեղ կանանց 13 տոկոսն է հավատում, որ ընտրություններն արդար են անցնում, տղամարդկանց` 12 տոկոսը. Հայաստանում կանայք, հակառակ ընդհանուր միտումի, ավելի լավատես են, քան տղամարդիկ:
http://www.azatutyun.am/content/article/24736282.html

ո՞նց կարելի ա ընտրություն համարել այն, ինչի կայացմանը հասարակության 10 տոկոսը հազիվ ա հավատում

[Տրիբուն]

սահմանափակումների մեխանիզմը, ու քանակը կապել մենակ հասարակության քանակի հետ, շատ պարզեցված մոտեցում է, ու ոչ միշտ ճիշտ եզրակացության բերող: նաև կապ ունի, թե ինչքանով է այդ մարդկանց խումբը գտնվում լարվածության մեջ: օրինակ հայտին գողական խարտիան ու իրանց "զակոնները ": իրանք շաաատ քիչ էին, բայց ուներին բավականին մեծ սահմանափակումների սահմանումներ:

Դիվի ջան, մեխանիզմի բարդությունը կախված ա քանակից: Չեմ հիշում խելոքներից որ մեկն ա ասել, ու տոշնի չեմ հիշում ոնց ա ասել, բայց մոտավորապես սենց - ինչքան մեծ ա հասարակությունը, էնքան մեծ ու բարդ ա դրա կառավարման մոդելը, ու շատ մեծ հասարակության համար իդեալալական կառավարման մոդել մածելը կարող ա անիմաստ լինի, քանի որ իդեալական մոդելը կարող ա նույնքան մեծ լինի, որքան հասարակությունն ա:

Այսինքնս, չկա ընտրության իրացման իդեալական մեխանիզմ, որը հաշվի կառնի բոլորի նախասիրությունները: Դրա համար էլ ամեն մեկս հրաժարվում ենք մեր իրավունքների մի մասից հանուն ընդհանուր հարմոնիայի: Ամեն դեպքը պետք ա ուսումնասիրվի առանձին - եթե հասարակությունները կան, որտեղ որոշակի լարվածություններ կան (սոցիալական, էթնիկ, ռասսայական, կրոնական ... ) ընտրության մեխանիմզը հարմարեցվում ա էտ լարվածություններին: Ընտրության իրավունքից լրիվ հրաժարվելը ու ասենք բոլորի փոխարեն էտ իրավունը մեկին տալը (բացարձակ դիկտատուրա) էլի հասարակության ընտրությունն ա, որը լարվածության որոշակի պայմաններում, որոշել ա, որ էս ա լավագույն ընտրությունը:

[Տրիբուն]

ահա մի ակընհայտ ու համեմատորեն պրիմիտիվ իրավունքի ձեռառնոցիի արտապատկերումը:


ո՞նց կարելի ա ընտրություն համարել այն, ինչի կայացմանը հասարակության 10 տոկոսը հազիվ ա հավատում

չի կարելի
Բայց հասարակությունը չի վստահում մեխանիզմին, այլ ոչ թե չի վստահում ընտրության գաղափարին ընդհանրապես ..

[dvgray]

Դիվի ջան, մեխանիզմի բարդությունը կախված ա քանակից: Չեմ հիշում խելոքներից որ մեկն ա ասել, ու տոշնի չեմ հիշում ոնց ա ասել, բայց մոտավորապես սենց - ինչքան մեծ ա հասարակությունը, էնքան մեծ ու բարդ ա դրա կառավարման մոդելը, ու շատ մեծ հասարակության համար իդեալալական կառավարման մոդել մածելը կարող ա անիմաստ լինի, քանի որ իդեալական մոդելը կարող ա նույնքան մեծ լինի, որքան հասարակությունն ա:

Այսինքնս, չկա ընտրության իրացման իդեալական մեխանիզմ, որը հաշվի կառնի բոլորի նախասիրությունները: Դրա համար էլ ամեն մեկս հրաժարվում ենք մեր իրավունքների մի մասից հանուն ընդհանուր հարմոնիայի: Ամեն դեպքը պետք ա ուսումնասիրվի առանձին - եթե հասարակությունները կան, որտեղ որոշակի լարվածություններ կան (սոցիալական, էթնիկ, ռասսայական, կրոնական ... ) ընտրության մեխանիմզը հարմարեցվում ա էտ լարվածություններին: Ընտրության իրավունքից լրիվ հրաժարվելը ու ասենք բոլորի փոխարեն էտ իրավունը մեկին տալը (բացարձակ դիկտատուրա) էլի հասարակության ընտրությունն ա, որը լարվածության որոշակի պայմաններում, որոշել ա, որ էս ա լավագույն ընտրությունը:

արի վերադառնանք ռեալ աշխարհ /մի քանի րոպե /
ուրեմն, ամենահեշտ կառավարվոր հասարակությունը եթե համեմատական դնենք, ապա կարծում եմ Չինաստան/Հնդկաստան/Բանգլադեշ/...Ճապոնիա/...Պակիստան և այլն այս շարքում...
ամենադժվար կառավարվորղներից - կառանձնացնեի ասենք կովկասի փոքրաթիվ ազգերը:
Նաև նույն հայն ենք չէ՞, բայց ղարաբաղի հային շատ ավելի դժվար ա կառավարելը քան ասենք այլ տեղի հային: դրա համար էլ Ղարաբաղում համեմատական ավելի արդար ա եղել կառավարումը միշտ: սա իմ սուբեկտիվ կարծիքն ա

[dvgray]

չի կարելի
Բայց հասարակությունը չի վստահում մեխանիզմին, այլ ոչ թե չի վստահում ընտրության գաղափարին ընդհանրապես ..

ի՞նչ ա նշանակում վստահել ընտրույթան մեխանիզմին, երբ մարդուն միշտ հետաքրքրել ա դրա պրակտիկ իրականացումը: սա այն դեպքը ա, որ իրա գաղափարի վրա բոլորն էլ թքած ունեն, եթե դա կյանքի հետ կապ չունի: մենակ երևի թե կառավարողը թքած չունի, քանի որ ինքը սրա հիման վրա արշտաքին շղարշ է ստեղծում, որի տակ թաքնված է ամբողջ ներքին կեղտը:

[Varzor]

ահա մի ակընհայտ ու համեմատորեն պրիմիտիվ իրավունքի ձեռառնոցիի արտապատկերումը:

ո՞նց կարելի ա ընտրություն համարել այն, ինչի կայացմանը հասարակության 10 տոկոսը հազիվ ա հավատում

Ու դու էլ էդ ինֆորմացիայիյն ես հավատում?
Հետաքրքիրա, թե էդ ինչպես են արզել. երբ են հարցում արել ու քանի հոգուց: Դրանք նույնպես տուֆտա թվեր են: Ժողովրդի գլուխը ուզում են լցնել, որ յանի ընտրույթուններին համարյա հավատացող չկա: Այնինչ որոշ տեղամասներում ընտրողների ակտիվությունը այլ բան է ասում:

[Varzor]

արի վերադառնանք ռեալ աշխարհ /մի քանի րոպե /
ուրեմն, ամենահեշտ կառավարվոր հասարակությունը եթե համեմատական դնենք, ապա կարծում եմ Չինաստան/Հնդկաստան/Բանգլադեշ/...Ճապոնիա/...Պակիստան և այլն այս շարքում...
ամենադժվար կառավարվորղներից - կառանձնացնեի ասենք կովկասի փոքրաթիվ ազգերը:
Նաև նույն հայն ենք չէ՞, բայց ղարաբաղի հային շատ ավելի դժվար ա կառավարելը քան ասենք այլ տեղի հային: դրա համար էլ Ղարաբաղում համեմատական ավելի արդար ա եղել կառավարումը միշտ: սա իմ սուբեկտիվ կարծիքն ա

Ու փաստորեն ստացվում է, որ կառավարման մեխանիզմը կախված չի կառավարվողների քանակից, այլ որակից
Մի հատ կոնկրետ օրինակ բերեմ, մի քիչ կարող է կոպիտ լինի, ներող կլնեք
Ոչխարի հոտը մի հովիվը կարողանում է կառավարել, մի քանի շունը կարողանում եմ կառավարել, մի այծը հետևից տանում է, բայց իրենք իրենց առաջնորդ չեն ընտրում:
Բայց նույն քանակի շիմպանզեներին կառավարելու համար ավելի շատ հովիվ ու շուն է պետք, այն էլ արդյունքը էլի նույն մակարդակի չի լինի: Բայց այ իրենց առաջնորդը գլուխ հանում է:

Այսինքն զանգվածների կառավարման համար մեխանիզմ ընտրելու պարագայում անհրաժեշտ է հաշվի առնել երկու կարևոր հանգամանք` ում են կառավարելու և ովքեր: Նոր միայն դրանից հետո մեխանիզմը ընտրել:

[dvgray]

Ու դու էլ էդ ինֆորմացիայիյն ես հավատում?
Հետաքրքիրա, թե էդ ինչպես են արզել. երբ են հարցում արել ու քանի հոգուց: Դրանք նույնպես տուֆտա թվեր են: Ժողովրդի գլուխը ուզում են լցնել, որ յանի ընտրույթուններին համարյա հավատացող չկա: Այնինչ որոշ տեղամասներում ընտրողների ակտիվությունը այլ բան է ասում:

ահա: ամեն ինչ տուֆտայություն է: խաբեություն
ինչպես այս "հարցումն" է պատվիրված, այպես էլ "ընտրությունն" է պարտիրված "փողատրիորջ" կողմից :
իսկ պատվերը չի կարող լինել ուրիշի ազատությունը Չոտնահարող:
վերջին հաշվով ամեն մի "ընտրությունը" նկավում է "ուժի" պատվերով "ընտրատեղամասերում":

[dvgray]

Ու փաստորեն ստացվում է, որ կառավարման մեխանիզմը կախված չի կառավարվողների քանակից, այլ որակից
Մի հատ կոնկրետ օրինակ բերեմ, մի քիչ կարող է կոպիտ լինի, ներող կլնեք
Ոչխարի հոտը մի հովիվը կարողանում է կառավարել, մի քանի շունը կարողանում եմ կառավարել, մի այծը հետևից տանում է, բայց իրենք իրենց առաջնորդ չեն ընտրում:
Բայց նույն քանակի շիմպանզեներին կառավարելու համար ավելի շատ հովիվ ու շուն է պետք, այն էլ արդյունքը էլի նույն մակարդակի չի լինի: Բայց այ իրենց առաջնորդը գլուխ հանում է:

Այսինքն զանգվածների կառավարման համար մեխանիզմ ընտրելու պարագայում անհրաժեշտ է հաշվի առնել երկու կարևոր հանգամանք` ում են կառավարելու և ովքեր: Նոր միայն դրանից հետո մեխանիզմը ընտրել:

ենթադրենք որ քո ասածը առաջին մոտավորությամբ ճիշտ է:
այսինք ուժեղը Ընտրում է: ու իր ընտրությունը կախված չէ իր կենսական ազատությունների "ազատագրման" հետ, այլ նա մտնում է այլոց "բախչեն" արածելու...

[dvgray]

ես էն ձև եմ հասկանում, որ մարդը իրա կամքով, անգամ մեռնելու իրավունք չունի
դա համարվում է քրեական ու հոգևորական հանցանք:

[Varzor]

ենթադրենք որ քո ասածը առաջին մոտավորությամբ ճիշտ է:
այսինք ուժեղը Ընտրում է: ու իր ընտրությունը կախված չէ իր կենսական ազատությունների "ազատագրման" հետ, այլ նա մտնում է այլոց "բախչեն" արածելու...

Ինչի հենց առաջին մոտավորությամբ? Ինչ ասել եմ իրականություն եմ ասել` փաստեր:
Այո, էս աշխարհում ընտրում են միայն ուժեղները և նրանք, ում որ էդ ուժեղները ընտրություն կատարելու հնարավորության տեղ են տալիս` արածելու համար բախչա են տալիս կամ բախչա են թողում: Ու սա չի վերաբերում մենակ քաղաքական ընտրույթուններին, այլ նաև այլ ոլորտների: Ու ըստ էության կենսական ասատություն կոչեցյալը ոչ այլ ինչ է, քան հնարավորությունների շրջանակ: Որքան մեծ է յադ շրջանակը, այդքան մեծ է ասատությունը, որքան փոքր է այդ հնարավորություննեի առաջացամն կախումը այլ անձանցից, այդքան մեծ է ազատության աստիճանը:

[Varzor]

ես էն ձև եմ հասկանում, որ մարդը իրա կամքով, անգամ մեռնելու իրավունք չունի
դա համարվում է քրեական ու հոգևորական հանցանք:

Մարդու ինքնակամ մահը դատապարտելի է այլ մարդկանց կողմից ընդունված կանոններով, բայց եթե մարդն այնուամենայնիվ ընտրել է մահը, ապա իր ընտրության տարբերակը լիովին սահմանափակելը պրակտիկորեն անհնար է և նա կիրականացնի իր ընտրությունը ու դրանից հետո փատած կունենա բոլոր իրավական "սահմանափակումները":
Մարդու ընտրություն կատարելու բնական իրավունքը սահմանափակելն անհնար է, հնարավոր է սահմանափակել միայն ընտրելու տարբերակները, այն էլ մասսամբ: Կարաս ընդամենը սահմանափակես, ասենք այն, որ էդ մարդը չմեռնի ջրում խեղդվելուց` ջրից հեռու պահես, կամ ասենք պարան-մարան չտաս, որ չկախվի:

Ու ըստ այդմ, իրոք որ օրենք, կանոն, ուժի և բռնության կիրառում սահմանափակում են ոչ թե ընտրություն կատարելու ազատությունը, այլ ընտրության ենթակա տարբերակները:

[dvgray]

Ինչի հենց առաջին մոտավորությամբ? Ինչ ասել եմ իրականություն եմ ասել` փաստեր:
Այո, էս աշխարհում ընտրում են միայն ուժեղները և նրանք, ում որ էդ ուժեղները ընտրություն կատարելու հնարավորության տեղ են տալիս` արածելու համար բախչա են տալիս կամ բախչա են թողում: Ու սա չի վերաբերում մենակ քաղաքական ընտրույթուններին, այլ նաև այլ ոլորտների: Ու ըստ էության կենսական ասատություն կոչեցյալը ոչ այլ ինչ է, քան հնարավորությունների շրջանակ: Որքան մեծ է յադ շրջանակը, այդքան մեծ է ասատությունը, որքան փոքր է այդ հնարավորություննեի առաջացամն կախումը այլ անձանցից, այդքան մեծ է ազատության աստիճանը:

գիտես ինչի եմ ասում ենթադրենք, որովհետև ոճ ես ոչ դո ւչգիտենք իրականում թե ինչ ազատության աստիճան ունեն "աշխարհի ուժեղները": օրինակ, ամենահզոր մարդ հայտարարված Օբաման, կամ ամենահզոր կնիկը- Մեռկելը:
իմ խորին հավատով /հավատ, ոչ թե համուզմունք / նրանք ամենա - անազատ մարդիկ են ընտրության տեսակետից աշխարհում, անգամ բանտում մարհվան դատապարտյալից անազատ, ու ես երբևէ չէի ուզենա լինել նրանց տեղը /իհարկե , եթե ուզենայի էլ մեկ ա չէի լինի / նրանք անգամ իրանց տռուսիկը ընտրելու իրավունք չունեն
այդ դեպքում ինչ՞ ընտրության մասին է խոսքը
ո՞վ ունի այդ ընտրության հնարավորությունը:

[dvgray]

Մարդու ինքնակամ մահը դատապարտելի է այլ մարդկանց կողմից ընդունված կանոններով, բայց եթե մարդն այնուամենայնիվ ընտրել է մահը, ապա իր ընտրության տարբերակը լիովին սահմանափակելը պրակտիկորեն անհնար է և նա կիրականացնի իր ընտրությունը ու դրանից հետո փատած կունենա բոլոր իրավական "սահմանափակումները":
Մարդու ընտրություն կատարելու բնական իրավունքը սահմանափակելն անհնար է, հնարավոր է սահմանափակել միայն ընտրելու տարբերակները, այն էլ մասսամբ: Կարաս ընդամենը սահմանափակես, ասենք այն, որ էդ մարդը չմեռնի ջրում խեղդվելուց` ջրից հեռու պահես, կամ ասենք պարան-մարան չտաս, որ չկախվի:

Ու ըստ այդմ, իրոք որ օրենք, կանոն, ուժի և բռնության կիրառում սահմանափակում են ոչ թե ընտրություն կատարելու ազատությունը, այլ ընտրության ենթակա տարբերակները:

խոսքը չի գնում ակտի, կատարման մասին: եթե քո ասելով գնանաք. ապա մարդ ամեն ինչի էլ իրավունք ունի: քանի որ կարող է փաթթած ունենա ամեն ինչ ու փորձի իրա ուզած իրավունքը իրականացնե:՛

խոսքը այստեղ հենց հասարակական, բնական իրավունքի մասին: իրավունք, որը քեզ տրված է որպես իրավական, հոգևոր, բարոյական նորմ: ու դրա ռեալ իրականացման մասին:

եթե մարդ կատարի ինքնասպանույուն, ապա անկախ ամեն ինչից հարուցվում է քրեական գործ: այսիքն արարքը քրեորեն պատճելի արարք է:

[Varzor]

գիտես ինչի եմ ասում ենթադրենք, որովհետև ոճ ես ոչ դո ւչգիտենք իրականում թե ինչ ազատության աստիճան ունեն "աշխարհի ուժեղները": օրինակ, ամենահզոր մարդ հայտարարված Օբաման, կամ ամենահզոր կնիկը- Մեռկելը:
իմ խորին հավատով /հավատ, ոչ թե համուզմունք / նրանք ամենա - անազատ մարդիկ են ընտրության տեսակետից աշխարհում, անգամ բանտում մարհվան դատապարտյալից անազատ, ու ես երբևէ չէի ուզենա լինել նրանց տեղը /իհարկե , եթե ուզենայի էլ մեկ ա չէի լինի / նրանք անգամ իրանց տռուսիկը ընտրելու իրավունք չունեն
այդ դեպքում ինչ՞ ընտրության մասին է խոսքը
ո՞վ ունի այդ ընտրության հնարավորությունը:

Ամենամեծ ընտորության հնարավորությունը ու ամենամեծ ազատությունը ունեն այն մարդիկ, որոնք ընտրելու բան էլ չունեն, կորցնելու բան էլ
Իսկ ընդհանրապես ուժեղի ընտրության տարբերակները (ոչ թե իրավունքը) ու ազատության աստիճանը սահմանափակում են միայն պատասխանատվությունը և մեկ այլ ուժի ազդեցությունը:
Քո ասած օրինակով` էդ խեղճ օբաման "չի կարա" մի օր հելնի ամբիոն լրիվ ճաքած վիճակում, մենակ նասկիներով ու ռուսական չաստուշկաներ երգի: Ու "չի կարա" ոչ թե նրա համար, որ դա անհնար է, այլ նրա համար որ իրեն պատասխանատում է զգում այն ուժեղների հանդեպ, ովքեր իրեն ուժեղ դառնալու համար հակազդում կամ օգնում են: Ու ինքը կատարել ա իրա ընտրությունը` տռուսկի չընտրել