Մեքենան իսկապես լավն էր: Երևի ճիշտ որոշում էր՝ ընդունել Արսենի ընկերոջ, Տիգրանի առաջարկը և անծանոթ մարդու նեղլիկ տաքսիի փոխարեն իր ջիպով գնալ ծովափ: Փափուկ էր գնում և Տիգրանն իսկապես լավ էր քշում: Աննան ու Արսենը նստած էին հետևում և մեկնաբանություններ էին անում մեքենայի հետ կապված: Նրանց ընդհանուր ուրախ կատակների ու ծիծաղի միջից լսվեց Աննայի բջջայինի զանգը: Դեռ ժպտալով վերցրեց հեռախոսն ու միացրեց:
Արսենը նկատեց, որ խոսակցության ընթացքում նրա դեմքը փոխվում է:
- Լավ, հենց հիմա գալիս եմ, - ասաց ու անջատեց հեռախոսը:
Արսենը հարցական նայեց:
- Մամայի տանն ինչ-որ բան էն չի: Հարևանն էր: Դռան կողպեքը կոտրված ա:
Տիգրանը մի պահ հետ նայեց:
- Տիգրան, մեքենան կանգնեցրու էստեղ, լա՞վ: Ես պետք ա տուն գնամ շտապ:
- Ո՞ւր, Աննա, ասա տանեմ:
- Չէ, Տիգրան ջան, հեռու ա, տաքսի կնստեմ:
Աննան արագ իջավ մեքենայից և տեսավ, որ Արսենն նույնպես իջավ:
- Գալիս եմ, - անառարկելի տոնով ասաց Արսենն ու սկսեց հայացքով տաքսի փնտրել այդ ժամին բավականին ամայի ճանապարհի վրա:
Աննան հավաքեց ամուսնու հեռախոսի համարը, պատմեց հարևանի ասածը:
- Ես կգամ միանգամից ձեր տուն, - ասաց Գևորգն ու անջատեց հեռախոսը:
«Հաստատ սխալ են տեսել, հնարավոր չի, ոնց կարա նման բան լինի: Ախր իմաստ չունի: Ինչի՞ համար: Որ ի՞նչ անեն»:
- Մի անհանգստացի, Ան, - Արսենի ձայնից ուշքի եկավ, - նորմալ կլինի ամեն ինչ:
Կես ժամվա ճանապարհը մի ամբողջ դար թվաց: Աննան արագ զարկող սրտով իջավ մեքենայից այն բակը, ուր իր մանկությունն էր անցել ու մոտեցավ մուտքին:
Երբ Արսենի հետ մոտեցան իրենց դռանը, հարկում ոչ մի լույս չէր վառվում: Արսենը միացրեց իր բջջայինի լապտերը և պահեց դռան կողքեքի վրա:
Կոտրված էր: Բռնակը հենց այնպես դրված էր կոտրված կողպեքի անցքի մեջ: Աննան վեր թռավ վերելակի ձայնից: Դուռը բացվեց իրենց հարկում և դուրս եկավ ամուսինը:
- Գև...
- Լույսը ես էմ անջատել մամային ճանապարհելուց, հիշո՞ւմ ես, - ասաց և բաց արեց պատի վրա գտնվող ընդհանուր հոսանքի հաշվիչի և անջատիչի փոքրիկ դուռը: Բռնակը պտտելն ու հարկի լույսը վառվելը մեկ եղավ:
Նորից մոտեցան դռանը:
- Չուզեցանք մտնելու փորձ անել, Գև: Ոստիկանություն է պետք կանչել նախ, չէ՞:
Զանգեցին 02: Այնտեղից խոստացան գալ:
Գևորգը բռնակը վերցրեց իր տեղը դնելով՝ համենայն դեպս պտտեց ներքև:
Դուռը բացվեց:
Աննան վերջին հույսը բռունցքներում սեղմած (սխալ ա եղել, պատահականություն ա, բան էլ չի եղել) մտավ ներս:
Միջանցքի ողջ հատակը ծածկված էր պատի մոտի դարակի պարունակությամբ: Թղթեր, գրքեր, տապրակներ, գործիքներ...
Հյուրասենյակում նույն վիճակն էր: Մոր ննջասենյակի խառնաշփոթը տեսնելով՝ Աննան արդեն ի վիճակի չէր զսպել վիրավորանքի, կատաղության ու անզորության արցունքները:
Դողացող ոտքերով մոտեցավ բազկաթոռին ու նստեց՝ ապարդյուն փորձելով ամբողջությամբ ընկալել կատարվածը:
Ուշքի եկավ, երբ զգաց, որ տանն անծանոթ մարդիկ կան:
Իրենից հաստատապես ավելի փոքր տարիքով տղան ներկայացավ որպես ավագ քննիչ: Աննան, հետո, երբ ավելի ի վիճակի էր սթափ մտածել, վերհիշում էր քննիչի հարցերը:
- Ի՞նչ են տարել: Տանտերն ո՞վ է: Դուք իր ի՞նչն եք:
- Համակարգիչս...այսինքն մամայի համակարգիչը արդեն...հեռուստացույցը..
- Փող, ոսկի կա՞ր:
- Չգիտեմ:
- Ո՞վ գիտի: Զանգեք:
- Ես չեմ կարող...
Գևորգը զանգեց ի վերջո: Աննան սարսափում էր, երբ մտածում էր, թե ինչ վիճակում կհայտնվի մայրը, երբ լսի՝ ինչ է եղել: Ինքը չէր կարողանա խոսել...
- Դե մենք ձեզ կասենք, եթե ձեր տարածքում մեկնումեկին բռնեն: Կարող է ձեր ապրանքն էլ մեջտեղ գա:
Աննան լսել էր մինչ ահյդ, որ ոստիկանները գրեթե միշտ գիտեն՝ ովքեր են գողերը և տնից տարածի մասին հարցնում են միայն նրա համար, որ իմանան՝ որքան պահանջեն գողերից: Բայց չէր հավատում մինչ այդ պահը:
Ոստիկանները գնացին իրենց հետևում թողնելով վատ սիգարետի ծխի զզվելի հոտ ու մի ուրիշ բան, որին Աննան դժվարանում էր անուն տալ: Կոտրած հավա՞տ, հավատի անիմաստության հաստատո՞ւմ... չէր գտնում ճիշտ ձևակերպումը:
Օրեր անցան, Աննան մոր տունը մաքրեց օտարի ներկայությունից, բայց իր ներսում մնաց տականքի հետ շփման ծանր հետքը: Ու ցավը, որ իր հետ կարող էր նման բան կատարվել:
Չէ որ մենք բոլորս համոզված ենք՝ բոլորի հետ, բայց ոչ իմ:
Մեջբերել
Էջանիշներ