Ջեկ Լոնդոն/Jack London

[Smokie]

Եկեք խոսենք Ջեկ Լոնդոնի մասին:


Նրա ստեղծագործությունները մե՜ծ հետաքրքրությամբ են ընթերցվում: Շներ և գայլեր, արկածներ, բնություն, հաճախ էլ հումոր, սա է իր ձեռագիրը:
Երբեմն ընթերցողը ակամայից ու անգիտակցաբար իր առաջին դեմքով ներկայացված ոչ այնքան դրական կերպարներին է «պաշտպանում»:

«Խալովը» պատմվածքը տարիներ առաջ էի կարդացել ու բարեբախտաբար մոռացել էի որոշ հատվածներ, մի լաավ ծիծաղեցի

[Smokie]

«Սպիտակ ժանիք,» «Սպիտակ գայլը,» «Արքայի կինը,» «Լուսնադեմը,».......

Մի պատմվածք կար անունը չեմ հիշում... կարմրամորթները ապշած են սպիտակամորթների վրա, նրանց տարօրինակ ապրելակերպի վրա:

[soultaker]

Ծովագայլը - հիանալի փիլիսոփայական և արկածային գիրք, որի հիման վրա մոտ մի տասնյակ ֆիլմեր են նկարահանվել, սկսած նախորդ դարի սկզբից ընդհուպ մինչև 2009 թիվը:

[Freeman]

Իմ ամենաշատ սիրած գրողն ա,

«Զսպաշապիկը» վերջն ա, ով չի կարդացել, մեծ բան ա կորցրել:

[Smokie]

Իմ կարծիքով Լոնդոնին երբեմն կարելի է Օ'Հենրիի հետ նմանեցնել

[Ֆոտոն]

Լոնդոնից շատ բան եմ կարդացել: Երևի ընդհանրապես առաջին կարդացածս գրքերից են եղել Լոնդոնի գործերը: Բայց ամենաշատը հավանել եմ «Մարտին Իդըն»ը, ոնց որ հենց իր մասին գրած լինի: Այնուամենայնիվ, չեմ կարծում, որ Ջեկ Լոնդոնի գրականությունը շատ խորն է ու ասելիքով լիքը: Սովորական ու երևի ներկայի համար զուտ հետաքրքրական:

[Smokie]

«Պորպորտուկի կատակը» պատմվածքը լավն էր:
Լոնդոնի շատ ստեղծագործություններ տխուր ավարտ են ունենում, Օ Հենրիին նմանեցնելը սխալ էր այնքանով, որ վերջինս անգամ որոշակի տխուր վերջաբանը զվարճալի ձևով է ավարտում:
Հիմա Լոնդոնից «Գարեհատիկ Ջոնը» վիպակն եմ կարդում:

[Malxas]

Ջեկ Լոնդոնը իմ սիրած գրողներից մեկն է: Նրա մասին ունեմ հետևյալ կարծիքը. Ինչի մասին որ գաղափար ունեցել է, գրել է շատ լավ, կարելի է ասել բոլորից լավ, խոսքը ոսկի որոնողների, կենադնիների ու նավով ճանապարհորդությունների մասին պատմվածքներն ու վեպերն են: Իսկ շատ թեմաներ, օրինակ կին - տղամարդ փոխհարաբերություն (Մեծ տան փոքր տիրուհին), այլ թեմաներ` ներառյալ Մարտին Իդեն ինքնակենսագրական վեպը , նրա մոտ շատ թույլ են ստացվել: Նույնիսկ զսպաշապիկը` նրա վերջին վեպերից մեկը, որը ժամանակին մեծ տպավորություն էր գործել ինձ վրա, այսօրվա աչքերով պարզունակ է թվում: Եվս մեկ դիտարկում: Ջեկ Լոնդոնի առաջին ստեղծագործությունները այնքան անթերի են գրված, որ ընդհանրապես հնարավոր չէ դրանից լավ գրել: Հետագայում, հավանաբար կապված այն բանի հետ, որ պատվերները շատացել են և ինքն էլ ոգևորված ցանկացել է նոր գործեր ստեղծել, մակարդակը զգալիորեն իջնում է:

[Հայկօ]

Փոքր ժամանակվա ամենասիրածս հերոսներից մեկը «Արևի որդին» շարքի միջի Դեյվիդ Գրիֆն ա: Մինչև հիմա էլ սիրում եմ :

[Ամմէ]

Շատ եմ սիրում Լոնդոն : «Լուսնի հովիտը» ,«Դեմքը կորցրած մարդը» ,«Արևի որդին », «Մեծ տան փոքր տիրուհին» , «Զսպաշապիկը» ,«Ծովագայլը» , «Սպիտակ ժանիքը» սրանք կարդացել եմ և շատ եմ հավանում : Զարմանում եմ այդ ինչքան լավ է հասկացել կանացի հոգեբանությունը : Նրա գրքերից , պատմվածքներից այնքան բաներ եմ քաղել : Խորհուրդ կտամ բոլոր աղջիկներին գոնե մեկ անգամ կարդալ «Լուսնի հովիտը» , շատ խելացի , խորամանկ խորհուրդներ է տալիս աղջիկներին

[Rhayader]

Շատ եմ սիրում Լոնդոն : «Լուսնի հովիտը»

Չէի պատկերացնում, որ ինչ-որ մեկին կհանդիպեմ, ում դուր է եկել «Լուսնի հովիտը»: Լոնդոնի մնացած խիստ սոցիալիստական աշխատանքների նման արհեստական, շատ վատ pacing-ով, աֆորիստիկ աշխատանք է, որի ամբողջ պարունակությունը կարելի էր մի պարագրաֆով ասել՝ գյուղում մարդիկ լավ չեն ապրում, որովհետև ծույլ են, քաղաքում լավ չեն ապրում, որովհետև կապիտալի զոհեր են: Պետք է գնալ, գյուղում հող գնել, սեփականաշնորհել ու միկրոտնտեսությամբ նորմալ ապրել: Պրծավ: Գրքի մնացած պարունակությունը գրքի ասելիքին արհեստական է կպցրած: Հերոսները երկչափ են, ասես թղթից կտրած լինեն: Հայաստան մտել է, քանի որ սովետի ժամանակ ամերիկացի սոցիալիստներին շատ էին սիրում:

,«Դեմքը կորցրած մարդը» ,«Արևի որդին », «Մեծ տան փոքր տիրուհին» , «Զսպաշապիկը» ,«Ծովագայլը» , «Սպիտակ ժանիքը» սրանք կարդացել եմ և շատ եմ հավանում : Զարմանում եմ այդ ինչքան լավ է հասկացել կանացի հոգեբանությունը : Նրա գրքերից , պատմվածքներից այնքան բաներ եմ քաղել : Խորհուրդ կտամ բոլոր աղջիկներին գոնե մեկ անգամ կարդալ «Լուսնի հովիտը» , շատ խելացի , խորամանկ խորհուրդներ է տալիս աղջիկներին

Ահամ: Լինել հնազանդ, մարդու տաք ձեռքի տակ քիչ ընկնել, ոչ թե աշխատել, այլ ձեռագործով զբաղվել: Հա, ու մեկ էլ՝ «ինչպես վառելափայտ հավաքել, երբ ամուսինդ բանտում է» ու «հազար ու մի խորհուրդ վիժելուց հետո հոգեբանական ապրումներից խուսափելու համար»:

[Ամմէ]

Չէի պատկերացնում, որ ինչ-որ մեկին կհանդիպեմ, ում դուր է եկել «Լուսնի հովիտը»: Լոնդոնի մնացած խիստ սոցիալիստական աշխատանքների նման արհեստական, շատ վատ pacing-ով, աֆորիստիկ աշխատանք է, որի ամբողջ պարունակությունը կարելի էր մի պարագրաֆով ասել՝ գյուղում մարդիկ լավ չեն ապրում, որովհետև ծույլ են, քաղաքում լավ չեն ապրում, որովհետև կապիտալի զոհեր են: Պետք է գնալ, գյուղում հող գնել, սեփականաշնորհել ու միկրոտնտեսությամբ նորմալ ապրել: Պրծավ: Գրքի մնացած պարունակությունը գրքի ասելիքին արհեստական է կպցրած: Հերոսները երկչափ են, ասես թղթից կտրած լինեն: Հայաստան մտել է, քանի որ սովետի ժամանակ ամերիկացի սոցիալիստներին շատ էին սիրում:

Ահամ: Լինել հնազանդ, մարդու տաք ձեռքի տակ քիչ ընկնել, ոչ թե աշխատել, այլ ձեռագործով զբաղվել: Հա, ու մեկ էլ՝ «ինչպես վառելափայտ հավաքել, երբ ամուսինդ բանտում է» ու «հազար ու մի խորհուրդ վիժելուց հետո հոգեբանական ապրումներից խուսափելու համար»:

Ինձ ճիշտ թված ,հա՞, դու «Լուսնի Հովիտի » մասին ես խոսում , կներե՛ս , բայց ես քո կարծիքը չեմ կիսում , շատ սխալ ես հասկացել : Այստեղ հարցն այն է , որ մեծն բռնցքամարտիկը թողնում է իր բեմը , քանի որ հասկանում է սպորտի դաժանությունը ու իր սիրելի կնոջ հետ գնում և գտնում իր «լուսնի Հովիտը » , որտեղ երջանիկ ապրում է : Քո գրածներից ելնելով ես կմտածեի «ԲալաՀովիտ» եմ կարդացել :

[Rhayader]

Ինձ ճիշտ թված ,հա՞, դու «Լուսնի Հովիտի » մասին ես խոսում , կներե՛ս , բայց ես քո կարծիքը չեմ կիսում , շատ սխալ ես հասկացել : Այստեղ հարցն այն է , որ մեծն բռնցքամարտիկը թողնում է իր բեմը , քանի որ հասկանում է սպորտի դաժանությունը ու իր սիրելի կնոջ հետ գնում և գտնում իր «լուսնի Հովիտը » , որտեղ երջանիկ ապրում է : Քո գրածներից ելնելով ես կմտածեի «ԲալաՀովիտ» եմ կարդացել :

Կարող ես չկիսել, բայց ես քննադատ եմ, իսկ դու՝ ընթերցող: Իմ կարծիքը ցանկացած դեպքում ավելի շատ արժեք ունի: Օրինակ, կարո՞ղ ես պնդել, որ գրքի էմոցիոնալ խտությունն առաջին ու երկրորդ մասերի միջև հավասարաչափ է բաշխված (կամ գոնե համաչափ): Կամ ժամանակի հոսքը: Կամ լավ, գոնե շարադրանքի ձևը (դասականից անցնում է գծային/հոսքայինի): Հերոսները:

Սպորտի դաժանությունը դե հա, քսան տարեկան աղջիկը սպորտից երևի այնքան շատ է հասկանում, որ կարող է ինձ բան սովորեցնել սպորտի դաժանության մասին:

Հասկանում եմ, որ քո ռոմանտիկ ընկալումն իմ կարծիքի հետ կոնֆլիկտի մեջ է, բայց դե հիմա, կյանքը դաժան է:

[Ամմէ]

Կարող ես չկիսել, բայց ես քննադատ եմ, իսկ դու՝ ընթերցող: Իմ կարծիքը ցանկացած դեպքում ավելի շատ արժեք ունի: Օրինակ, կարո՞ղ ես պնդել, որ գրքի էմոցիոնալ խտությունն առաջին ու երկրորդ մասերի միջև հավասարաչափ է բաշխված (կամ գոնե համաչափ): Կամ ժամանակի հոսքը: Կամ լավ, գոնե շարադրանքի ձևը (դասականից անցնում է գծային/հոսքայինի): Հերոսները:

Սպորտի դաժանությունը դե հա, քսան տարեկան աղջիկը սպորտից երևի այնքան շատ է հասկանում, որ կարող է ինձ բան սովորեցնել սպորտի դաժանության մասին:

Հասկանում եմ, որ քո ռոմանտիկ ընկալումն իմ կարծիքի հետ կոնֆլիկտի մեջ է, բայց դե հիմա, կյանքը դաժան է:

Ամենառաջինը ինչ ցանկանում եմ քեզ ասել , դա այն է , որ կարող է 15 տարեկան էլ լինեմ , բայց էլի սպորտի դաժանության մասին քեզ հասկացնեմ : Դու ինձանից ընդհամենը 6 տարի ես մեծ : Հարգելիս ,կներես որ կարդալիս չէի ստուգել էմոցիոնալ խտության ծավալը, տեսնելու համար ՝ առաջին մասում ավելի շատ հուզվեցի, թե՞ երկրոդում: Ես կարդացել եմ հաճույքով , ոչ թե դրել ասել « Վա՜յ էստեղ էլ տպագրական սխալ կար , Ինչ որ ադրենալինի պակաս եմ զգում , բարձր տեղից կարդամ , թող բարձրանա, համ էլ էքսպրեսիան կապահովեմ »: Հա , համամիտ եմ կյանքը դաժան է :

[Rhayader]

Ամենառաջինը ինչ ցանկանում եմ քեզ ասել , դա այն է , որ կարող է 15 տարեկան էլ լինեմ , բայց էլի սպորտի դաժանության մասին քեզ հասկացնեմ : Դու ինձանից ընդհամենը 6 տարի ես մեծ : Հարգելիս ,կներես որ կարդալիս չէի ստուգել էմոցիոնալ խտության ծավալը, տեսնելու համար ՝ առաջին մասում ավելի շատ հուզվեցի, թե՞ երկրոդում: Ես կարդացել եմ հաճույքով , ոչ թե դրել ասել « Վա՜յ էստեղ էլ տպագրական սխալ կար , Ինչ որ ադրենալինի պակաս եմ զգում , բարձր տեղից կարդամ , թող բարձրանա, համ էլ էքսպրեսիան կապահովեմ »: Հա , համամիտ եմ կյանքը դաժան է :

Փորձենք սկզբից: Ի՞նչ կապ ունի քո հուզվելու չափը գրքի որակի հետ: Կամ քո ստացած հաճույքը: Ի վերջո, դրանք կախված են զուտ սուբյեկտիվ գործոններից, որոնց մեջ մտնում են նաև քո գրական ճաշակը, բնավորության առանձնահատկություններն ու կարդացած գրքերի փոքր ցանկը: Բայց կարևոր է հասկանալ, որ եթե գիրքը քեզ դուր է գալիս, դա դեռ այն լավը չի դարձնում: Կոնկրետ այս գիրքը Լոնդոնի ամենաթույլ ու սավոկից դուրս անհայտ աշխատանքներից է (օրինակ, նույն կարծիքը չեմ կարող հայտնել «Սպիտակ Ժանիքի», «Սմոք Բելյուի», «Մարտին Իդենի», «Զսպաշապիկի» մասին, որոնք վարպետորեն գրված ու արժեքավոր աշխատանքներ են, չնայած, ասենք, տարօրինակ կլիներ, որ Սմոք Բելյուն ինձ հուզեր կամ խիստ դուր գար մանկական տարիքից հետո):

Նշեմ նաև, որ «Լուսնի Հովիտը» վերջին անգամ կարդացել եմ մի վեց տարի առաջ: Այնպես որ, դու վեց տարի հետո դժվար թե հասնես այնտեղ, որտեղ ես եմ: Լա՞վ