Ջեկ Լոնդոն/Jack London

[Smokie]

Եկեք խոսենք Ջեկ Լոնդոնի մասին:


Նրա ստեղծագործությունները մե՜ծ հետաքրքրությամբ են ընթերցվում: Շներ և գայլեր, արկածներ, բնություն, հաճախ էլ հումոր, սա է իր ձեռագիրը:
Երբեմն ընթերցողը ակամայից ու անգիտակցաբար իր առաջին դեմքով ներկայացված ոչ այնքան դրական կերպարներին է «պաշտպանում»:

«Խալովը» պատմվածքը տարիներ առաջ էի կարդացել ու բարեբախտաբար մոռացել էի որոշ հատվածներ, մի լաավ ծիծաղեցի

[Smokie]

«Սպիտակ ժանիք,» «Սպիտակ գայլը,» «Արքայի կինը,» «Լուսնադեմը,».......

Մի պատմվածք կար անունը չեմ հիշում... կարմրամորթները ապշած են սպիտակամորթների վրա, նրանց տարօրինակ ապրելակերպի վրա:

[soultaker]

Ծովագայլը - հիանալի փիլիսոփայական և արկածային գիրք, որի հիման վրա մոտ մի տասնյակ ֆիլմեր են նկարահանվել, սկսած նախորդ դարի սկզբից ընդհուպ մինչև 2009 թիվը:

[Freeman]

Իմ ամենաշատ սիրած գրողն ա,

«Զսպաշապիկը» վերջն ա, ով չի կարդացել, մեծ բան ա կորցրել:

[Smokie]

Իմ կարծիքով Լոնդոնին երբեմն կարելի է Օ'Հենրիի հետ նմանեցնել

[Ֆոտոն]

Լոնդոնից շատ բան եմ կարդացել: Երևի ընդհանրապես առաջին կարդացածս գրքերից են եղել Լոնդոնի գործերը: Բայց ամենաշատը հավանել եմ «Մարտին Իդըն»ը, ոնց որ հենց իր մասին գրած լինի: Այնուամենայնիվ, չեմ կարծում, որ Ջեկ Լոնդոնի գրականությունը շատ խորն է ու ասելիքով լիքը: Սովորական ու երևի ներկայի համար զուտ հետաքրքրական:

[Smokie]

«Պորպորտուկի կատակը» պատմվածքը լավն էր:
Լոնդոնի շատ ստեղծագործություններ տխուր ավարտ են ունենում, Օ Հենրիին նմանեցնելը սխալ էր այնքանով, որ վերջինս անգամ որոշակի տխուր վերջաբանը զվարճալի ձևով է ավարտում:
Հիմա Լոնդոնից «Գարեհատիկ Ջոնը» վիպակն եմ կարդում:

[Malxas]

Ջեկ Լոնդոնը իմ սիրած գրողներից մեկն է: Նրա մասին ունեմ հետևյալ կարծիքը. Ինչի մասին որ գաղափար ունեցել է, գրել է շատ լավ, կարելի է ասել բոլորից լավ, խոսքը ոսկի որոնողների, կենադնիների ու նավով ճանապարհորդությունների մասին պատմվածքներն ու վեպերն են: Իսկ շատ թեմաներ, օրինակ կին - տղամարդ փոխհարաբերություն (Մեծ տան փոքր տիրուհին), այլ թեմաներ` ներառյալ Մարտին Իդեն ինքնակենսագրական վեպը , նրա մոտ շատ թույլ են ստացվել: Նույնիսկ զսպաշապիկը` նրա վերջին վեպերից մեկը, որը ժամանակին մեծ տպավորություն էր գործել ինձ վրա, այսօրվա աչքերով պարզունակ է թվում: Եվս մեկ դիտարկում: Ջեկ Լոնդոնի առաջին ստեղծագործությունները այնքան անթերի են գրված, որ ընդհանրապես հնարավոր չէ դրանից լավ գրել: Հետագայում, հավանաբար կապված այն բանի հետ, որ պատվերները շատացել են և ինքն էլ ոգևորված ցանկացել է նոր գործեր ստեղծել, մակարդակը զգալիորեն իջնում է:

[Հայկօ]

Փոքր ժամանակվա ամենասիրածս հերոսներից մեկը «Արևի որդին» շարքի միջի Դեյվիդ Գրիֆն ա: Մինչև հիմա էլ սիրում եմ :