Եթե ինչ-որ մեկը կարդացել է Պերճ Զեյթյունցյանի "Արշակ II"-ը, կհաստատի, որ այնտեղ նման մի միտք կա: Ուրեմն, էդ վեպի վերջում սենց մի տեսարան կա, երբ Անհուշ բերդում փակված Հայոց արքան խոսում/մենախոսում է իր առջև դրված Վասակ սպարապետի պաճուճանքի հետ և անդրադառնում այն հարցին, որ Մուշեղ Մամիկոնյանը Ձիրավի ճակատամարտում հնարավորություն ունեցել, բայց չի սպանել Մասքութների արքային, իսկ մինչ այդ էլ գերել ու ազատ է արձակել Շապուհի կանանոցը.
"...Այսինքն... Այսինքն նա շարունակում է իր նախնիների նույն սխալը գործել: Անազնվության դեմ կռվում է ազնվությամբ, միամտաբար կարծելով, թե այդ հակասության մեջ է հայի ուժը: Մինչդեռ դա մեր թուլությունն է, սպարապետ: Վկա` ես ու դու, Անհուշ բերդը, իմ շղթաները և քո պաճուճենապատանքը... Առնականության պակասն է խանգարում բոլորիս... Ատելության անկարողությունը... Մարդկայնության գերառատությունը... Բարոյական հաղթանակների աստվածացումը..." ու էլի նույն վեպից. "... թշնամուն հաղթելու համար նրան ատել է պետք..."
Մտածել է պետք...
Կուզենայի Իսրայելի պես հզոր պետություն լինեինք ու շատ կուզենայի հավատալ, որ այն գաղտնի հանձնարարությունը, որ երկրի նախագահը տվեց ՀՀ ԱԱԾ պետին, վերաբերվում էր այդ տականքի լիկվիդացմանը - հրեաները հաստատ տենց կվարվեին ու թող փորձի մեկը նրանց մեղադրել, թող փորձի մեկը դրանից հետո ստից հակահրեական հիստերիաներ անել` մարդիկ երկիր ունեն, գաղափարախոսություն ունեն, իրենց հարգել ստիպել գիտեն...
Էջանիշներ