Երեխան և համակարգիչը

[Աթեիստ]

Համակարգչից օգտվել ասելով դուք ի՞նչ նկատի ունեք,շատերը համակարգիչ առնում են,որ իրենց երեխաները սկսեն GTA խաղալ(Չասեք թե նման բան չկա,ես շատ մարդկանց եմ ճանաչում):ՈՒ եթե ես իմ երեխային զրկեմ ամբողջ օրը GTA խաղալուց ես հիմա՞ր կլինեմ:
Ամբողջ հարցը կայանում է նրանում թե ինչքան է երեխան անցկացնում համակարգչի դիմաց և այդ ընթացքում նա ինչով է զբաղվում:Ես համոզված եմ և շատ օրինակներ կարող եմ բերել,եթե երեխան սկսի Gta խաղալ,կախվածության մեջ կընկնի,ամբողջ օրը կնստի համակարգչի առջև ու առողջությունն էլ կփչացնի:

Յոհաննես ջան , մի հատ էլ պոռնոյի հետ համեմատի: Դրա տարիքային սահմանը կարծեմ GTA-ից ցածր ա:
Եթե ծնողը հիմար ա, կամ տեղյակ չի թե երեխան ինչով ա զբաղվում կոմպի դեմը, ըտեղ վերջի մեղավորը կոմպն ա:

[Ուլուանա]

Էս թեման ինձ համար հիմա ահագին արդիական է, կարծում եմ՝ էլի շատերի համար, որոնք նախադպրոցական կամ դպրոցական տարիքի երեխաներ ունեն։ Մի քիչ արտահայտվեմ, ուրիշներն էլ, հուսով եմ, կմիանան։

Հաշվի առնելով, որ դպրոցներում, մեզ մոտ՝ Նյու Յորքում, նույնիսկ դեռ մանկապարտեզից համակարգիչը պարտադիր առարկա է, երեխային կոմպից հեռու պահելու ձև չունես ուղղակի։ Դե, պարզ է, որ վաղ թե ուշ օգտվելու է, ինչպես բոլորս, բայց ես կգերադասեի, որ դա ավելի ուշ լիներ, քան դպրոցում «պարտադրում են»։ Ասենք, մանկապարտեզում էլ (4-5 տարեկան), հիմա էլ երեխաները շաբաթը մեկ մի առարկա են անցնում, որի ժամանակ նստում են համակարգչի դիմաց, սկզբում ընդհանուր համակարգչից օգտվել են սովորել, հետո արդեն ավելի կոնկրետ գործողություններ անել՝ նկարել, ինչ–որ ուսուցանող խաղեր խաղալ ու էլի որոշ բաներ։ Ինձ ամենաշատը զայրացրել էր խաղեր խաղալը։ Ճիշտ է, ուսուցանող են համարվում, բայց դե խաղը մնում է խաղ, մի խաղը բերում է մեկ ուրիշին, ու կախվածություն է առաջացնում։ Ինչի՞ պիտի ես ամեն օր տանը պայքարեմ, որ երեխաս չուզենա համակարգչով խաղ խաղալ, երբ ինքը կարող էր դեռ գուցե ևս մի քանի տարի նույնիսկ չիմանալ համակարգչային խաղերի գոյության մասին, որ մի հատ էլ ուզենար խաղալ։ Բացի դրանից, նաև հանձնարարություններ են տալիս հատուկ ուսուցողական կայքերից, որ մտնեն, ինքնուրույն անեն օնլայն, ուսուցչուհին էլ տեսնի, որոշ դեպքերում գնահատի և այլն։

Չգիտեմ, իմ կարծիքով, մի քիչ շուտ է էս տարիքից էդ աստիճանի համակարգչին կապվելը։ Նույնիսկ մեզ՝ մեծերիս համար է հաճախ խնդիր համակարգչից պոկվելը, էլ ուր մնաց էդ տարիքի երեխաների։ Արգելելու դեպքում էլ բոբո ես դառնում ակամա։ Հերիք է պատկերացնել, թե ինչ ենք զգում, երբ ինչ–ինչ պատճառներով, թեկուզ անհրաժեշտաբար մեզ ստիպում են վեր կենալ համակարգչի մոտից, երբ թունդ տարված ենք ինչ–որ բան անելով, կարևոր էլ չի, թե ինչ, կարևորն այն է, որ էդ պահին հեչ չենք ուզում դրանից կտրվել։ Մենք դեռ հասուն մարդիկ ենք, նույնիսկ տհաճությամբ վեր կենալու դեպքում գիտակցում ենք, որ պետք է ու քիչ թե շատ նորմալ ենք տանում, իսկ երեխաների դեպքում շատ ավելի պրոբլեմատիկ է։ Իհարկե, երեխաներն էլ են տարբեր լինում. մեկի հետ ավելի հեշտ է, մյուսի հետ՝ ավել բարդ, բայց երևույթն ընդհանուր առմամբ, կարծում եմ, բոլորի վրա է տարածվում։ Ու ընդհանրապես, եթե երեխան արդեն օգտվում է համակարգչից, շատ դժվար է հսկողություն ապահովելը, անընդհատ կոնկրետ սահմանների մեջ պահելը։

Կարծում եմ՝ նույն թեմայի շրջանակներում համակարգչին զուգահեռ կարելի է քննարկել նաև երեխայի շփումը տաբլետների հեռախոսների ու նմանատիպ այլ սարքերի հետ։

Հետաքրքիր է, ում երեխան որքանով է օգտվում համակարգչից (տաբլետից, հեռախոսից և այլն)։ Քանի՞ տարեկանից եք թույլ տվել օգտվել։ Դպրոցում որքանո՞վ է պահանջվում։ Օրական/շաբաթական քանի՞ ժամ եք թույլ տալիս օգտվել, երեխան ինչերո՞վ է զբաղվում համակարգչի առջև նստած ժամանակ։ Նաև ինչպե՞ս է երեխան արձագանքում սահմանափակումներին։ Ինչպե՞ս եք ուղղորդում երեխային համակարգչից օգտվելիս, ինչպես նաև ի՞նչ եք անում սահմանափակումներն ավելի հեշտ կիրառելու համար։

[Աթեիստ]

Կորյունը 2 տարեկանից բզբզում էր։ Նույնիսկ առաջին անգամ փողով ծրագիր եմ առել (ներկելու ծրագիր էր, բայց նենց էր սարքած, որ երեխան ուրիշ բան չկարողանա բացի)։
Աստղիկն ավելի քիչ էր հետաքրքրված։

Հիմա, երբ Կորյունն ունի սեփական նեթբուքը (դպրոցում պահանջում են, բայց շատ քիչ ժամանակ են դրանով զբաղվում), բոլորը ժամով են խաղում։
Կորյունը խաղեր ա խաղում, իսկ Տրդատն ու Աստղիկը յութուբ են նայում։
Մեծերը շատ լավ լսում են, հենց ասում ենք հերիք ա, հանգիստ թողնում են, իսկ Տրդատի հարցը դեռ բարդ ա։
Բայց ես ոչ մի պատճառ չեմ տեսնում, որ երեխաներին կոմպից հեռու պահեմ։
Մեկ ա ապագան դրան ա տանում։ Ու ես շատ եմ ափսոսում, որ երբ սկսում էի (կարծեմ 8-րդ դասարանից), ծնողներս ամեն ինչ անում էին, որ շատ ժամանակ դրան չտրամադրեմ։
Հուսով եմ հիմա իրանք էլ են հասկացել, թե ինչ սխալ բան են արել։
Կոմպը ընդամենը գործիք ա, որով հազար ու մի բան կարելի ա անել։ Թող լավ ծանոթ լինեն, որ վաղը մասնագիտության ընտրության ժամանակ լավ պատկերացնեն դրա հնարավորությունները։