ա) Հասուն աշխատանք չտեսա, ասելիքն էլ այնպիսին չէր, որ ինձ գրավեր
բ) Մարդիկ ինձ են նեգատիվ, մռայլ գրող համարում, բայց նույնիսկ իմ գրածներում այսքան չարություն չկա, ու միայն այս հեղինակի մոտ չի, որ դա հանդիպել եմ: Չգիտես ինչու՝ տարածված գիծ է հայ ժամանակակից իգական սեռի ստեղծագործողների մեջ:
Խորհուրդ կտամ կարդալ Մանե Գրիգորյանի «Բարմենը ժպտում է» պատմվածքը.
http://havaqatsu.wordpress.com/2012/...d6%82%d5%ac-2/
որն իրոք լավն է: Բյուրակն Իշխանյանի «Ինտելեկտուալները».
http://havaqatsu.wordpress.com/2012/...D5%B5%D5%A9-7/
Ու Հռիփսիմե Հովհաննիսյանի «Թատերական փողոց, քսանինը» պատմվածքը.
http://havaqatsu.wordpress.com/2012/...5%B5%D5%A9-12/
Երեքն էլ խոստումնալից հեղինակներ են՝ կարծում եմ, մի քանի տարուց հայ ժամանակակից գրականության մեջ հնչեղ անուններ կլինեն: Տեսեք, թե ինչպես են կառուցում աշխատանքի ռիթմն, ինչպես են տալիս նարատիվը, ինչպես փակուղի չեն գցում սյուժեն: Կարևոր կետեր են:
Մեջբերել
Էջանիշներ