Աստված ասում է. <Եղեք աղավնիների պես միամիտ և օձերի պես խորագետ>: Ասածս այն է, որ իհարկե չափից դուրս կասկածամտությունը թունավորում է մարդու կյանքը և լուրջ հոգեբանական խնդիր դառնում, բայց մյուս կողմից էլ կասկածի լիակատար բացակայությունն էլ կարող է թերություն դառնալ և անցանկալի իրավիճակների մեջ գցել մարդունRammstein-ի խոսքերից
դե չեմ կարծում , որ որևէ մեկն ազատված լինի այդ երևույթից , բայց անձնական կարծիքս այն է, որ կասկածամտությունը եթե շատ քիչ քանակությամբ չէ, ապա բավական վատ է, քանի որ հոգեկան լարվածություն է ստեղծում տեղին կամ անտեղի և ընդհանրապես իր հետ բերում է բազմաթիվ բացասական զգացողություններ և երևույթներ… բայց փոքր քանակությունը ամեն դեպքում պետք է
Անցյալը ճզմած քո լաթերի մեջ՝ կախում ես մեխից… ու՞ր պիտի փախչես ինքդ քեզանից:
Գիտե՞ք ինչ կա
Մարդու բնավորության գծերը կոմպլեկսի մեջ են հետաքրքիր, քանի որ մարդը միայն մի հատկություն չի, որ ունենում է ՝ ասենք մենակ կասկածամտություն:
…
Մարդը իծնե որդեգրած, ժառանգած իր կոմպլեկսով Կատարյալ է որպես Մարդ:
Հետագա տարիներին Մարդը աշխատում է մոմենտի տակ ինչ որ հատկանիշից ազատվել, քանի որ այն կարող է և հենց էտ պահին իրեն խանգարում է հասնել ինչ որ "բանի": Ու դա ամենամեծ սխալն է լինում իր կյանքում, որին հետևում են թերլիարժեքության բարդույթները…
…
Եթե մենք կարողանայինք վերադառնալ մեր Նորածին օրվան, ու իմանալ թե ինչ ժառանգականությամբ ենք ծնվել ու մեր ժառանգական հատկանիշները զարգացնեինք ու դրանց գումարեինք նաև նորերը, որոնք չեն հակասում մեր ներքին, եղած, ժառանգած Եսին, ապա Աշխարհը կլիներ կատարյալ… Իսկ Ադամը ու Եվան չէին մեղանչի:
…
Ինչ որ է: Երբեք ուշ չի հասկանալ, որ պետք չէ, սխալ է, չի կարելի հրաժարվել սեփական Եսից, ինչպես չենք հրաժարվում մեր Ծնողներից, Ընտանիքից, Ազգից, Մարդկությունից:
…
Մնացեք այնպիսին, ինչպիսին Ձեզ ամենահարմարն է: Փոքրիկ /կամ/ մեծ կոնֆլիկտներն էլ մարդու համար են, ու ժամանակավոր, եթե Ձեր Եսից չհրաժարվեք:
դվ ջան, խփել ես ուղիղ մեխին:Գիտե՞ք ինչ կա
Մարդու բնավորության գծերը կոմպլեկսի մեջ են հետաքրքիր, քանի որ մարդը միայն մի հատկություն չի, որ ունենում է ՝ ասենք մենակ կասկածամտություն:
…
Մարդը իծնե որդեգրած, ժառանգած իր կոմպլեկսով Կատարյալ է որպես Մարդ:
Հետագա տարիներին Մարդը աշխատում է մոմենտի տակ ինչ որ հատկանիշից ազատվել, քանի որ այն կարող է և հենց էտ պահին իրեն խանգարում է հասնել ինչ որ "բանի": Ու դա ամենամեծ սխալն է լինում իր կյանքում, որին հետևում են թերլիարժեքության բարդույթները…
…
Եթե մենք կարողանայինք վերադառնալ մեր Նորածին օրվան, ու իմանալ թե ինչ ժառանգականությամբ ենք ծնվել ու մեր ժառանգական հատկանիշները զարգացնեինք ու դրանց գումարեինք նաև նորերը, որոնք չեն հակասում մեր ներքին, եղած, ժառանգած Եսին, ապա Աշխարհը կլիներ կատարյալ… Իսկ Ադամը ու Եվան չէին մեղանչի:
…
Ինչ որ է: Երբեք ուշ չի հասկանալ, որ պետք չէ, սխալ է, չի կարելի հրաժարվել սեփական Եսից, ինչպես չենք հրաժարվում մեր Ծնողներից, Ընտանիքից, Ազգից, Մարդկությունից:
…
Մնացեք այնպիսին, ինչպիսին Ձեզ ամենահարմարն է: Փոքրիկ /կամ/ մեծ կոնֆլիկտներն էլ մարդու համար են, ու ժամանակավոր, եթե Ձեր Եսից չհրաժարվեք:
Ճանաչիր ինքդ քեզ - ստեղից սկսվում ա ամեն ինչ: Առաջին հերթին վերանում են վախերը:
Կարդացե՞լ ես Հեսսեի Սիդհարտհան: Լավն ա: Շատ խորհուրդ կտայի: Հարմար ժամանակ գտնեմ, մի հատ մեջբերում կանեմ:
Իսկապես, վախերը հենց "անծանոթ անտառում" խորանալու, խարխափելու արդյունք է: Իսկ Սեփական Անտառում ՝ ինչպես ձուկը ջրում:
Հ.Գ. Չեմ կարդացել Բարեկամ ջան:
Հավեսով կկարդամ:
Գիտե՞ս ինչի են վերանում վախերը: Որտև դու իմանում ես, թե ինչպիսին ես, ու քեզ զգում ես այնպիսին, ինչպիսին կաս՝ վստահ դրա մեջ, ու չես փնտրում ուրիշների դաբրոն, թե ինչպիսին լինես…
Մոդերատորական։ Քանի որ նույն թեմայից Ակումբում արդեն վաղուց կար, թեմաները միացվել են։
Վերացնել լինում է։Victory ջան, նույնը ես եմ երևի քեզնից էլ ավելի ուժեղ: Ճիշտա չգիտեմ քո մոտ ինչ չափիա, բայց ես կարծում եմ, որ ամենաուժեղն իմ մոտա:
Տեղ-տեղ պետքա գալիս, բայց ինքը իմ համար շատ բացասական երևույթա, ու չէի ուզենա, որ լիներ: Բնավորությանս էդ գծի պատճառով երբեմն շատ եմ տանջվում: Հետաքրքիրա, վերացնել լինումա՞Մի ժամանակ ես էլ եմ ճիշտ և ճիշտ ձեզ նման եղել։
Քանի որ թեման հին է, իսկ նոր անդամները սովորաբար չեն կարդում հին գրառումները, այստեղ կմեջբերեմ իմ վաղուց արած գրառումը.
Ես էլ ունեմ կասկածամտության բավական հարուստ փորձ...և հաճույքով կպատմեմ ձեզ դրա մասին։
Բարձր դասարանի աշակերտ էի, երբ չափազանց կասկածամիտ դարձա...), ինձնից գոհ ապրում էի՝ ամեն վայրկյան կասկածի տակ առնելով բոլորի ասածներն ու արածները։
Ես ինձ անկախ էի զգում. ոչ մեկի վրա հույս չէի դնում, ոչ մեկին չէի վստահում, որ հետո հիասթափվեի կամ ինչ-որ բանից զրկվեի, նաև գիտեի, որ ինձ չեն կարող խաբել։ Բայց միաժամանակ շատ լարված էի, որովհետև ցանկացած պահի ցանկացած մարդուց ցանկացած բան սպասում էի։ Այդ մշտական լարվածության զգացողությունն ու դրանից կառչելու ձգտումն ինձ թույլ չէին տալիս թուլանալ, հանգիստ ապրել, մարդկանց հետ շփումից հաճույք ստանալ, որովհետև ես միայն մտածում էի չխաբվելու մասին։ Ասեմ, որ դա ինձ լիովին հաջողվում էր, բայց ի՞նչ գնով...
Հետո եկավ մի պահ, երբ ես զգացի, որ երբեմն նույնիսկ ինձ վատ եմ զգում, երբ այսինչ կամ այնինչ մարդուն չեմ վստահում, որ նրանից ամեն ինչ սպասում եմ... սկսել էի նույնիսկ ամաչել կոնկրետ մարդկանց առանց որևէ հիմքի, ուղղակի ապահովության համար չվստահելուց։ Բացի դրանից, հասկացա, որ ավելի լավ է երբեմն էլ խաբվել ու դավաճանվել, բայց գոնե մնացած ժամանակը ապրել լիարժեք՝ վայելելով փոխադարձ վստահության վրա հիմնված անկեղծ ու անմիջական մարդկային շփում, քան ապրել մշտական լարվածության ու կասկածների մեջ՝ դրանով իսկ պատ քաշելով քո ու շրջապատիդ միջև։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Իհարկե լավ չի կասկածամիտ լինելը, քանի-որ առաջին հերթին վնասվում են սեփական հյարդեդ:Ինքս էլ ունեցել եմ նման փորձ, առավել ևս եղել եմ ականատեսը կասկածամտության օրինակների, և արժե նշել, որ երևույթը հաճելիներից չի:Իմ դիտումները ցույց են տվել, որ կասկածամտության հիմքում ընկած է « գեղեցիկ» քողարկված սուտը:Երբ կա մոդուլ ու մեկի մոտ այդ մոդուլին հասնելու համար կարևոր է միայն արդյունքը, այլ ոչ ընթացքը, իսկ մյուսի համար էլ կարևորը ընթացքն է ու նրանից բխող արդյունքը, էս դեպքում արդեն սկսվում է կասկածամտությունը` թացն ու չորը տարբերելու համար:Եթե հաջողվում է մի ուղի գտնել կասկածամտությունը տեղը զիջում է, հակառակի դեպքում այն ավելի խոր արմատներ է գցում:Camilla-ի խոսքերից
Ինչ եք կարծում, կասկածամիտ լինելը լավ է մարդու համար, թե ոչ՞
Ես, օրինակ, շաաատ կասկածամիտ եմ, մի փոքր առիթ հերիք է, որ մտքովս ինչ ասես անցնի...
Համարում եմ, որ իմ կասկածամտությունը և' դրական բան է, և միաժամանակ բացասական:
Դրական է, քանի որ իմ կասկածները դեպքերի գերակշռող հարաբերակցությամբ ճիշտ են դուրս գալիս, ենթադրում եմ, որ կամ ինտուիցիայի, կամ էլ ուղղակի իրատեսական կանխատեսումներ անելու հետևանք է...
Բացասական է, քանի որ այն դեպքերում, երբ սխալ եմ դուրս գալիս, նյարդերս քայքայում եմ անհիմն ու անիմաստ կասկածներով:
Ինչ եք կարծում, ինչպիսի երևույթ է կասկածամտությունը, օգնում է, թե խանգարում՞
Դրա համար էլ առաջին հերթին որոշել է պետք, թե ինչքանով ես պատրաստ ճիշտը լսելու, քանց տարբեր ճանապարհներ ընտրելով կասկածամտություն առաջացնելու:
Ողջույն
Որքան էլ զարմանալի լինի մանկության տարիներից մինչև հասունություն` Ձեզ հաճախակի են արգելել ինչ-որ բանով զբաղվելու, կամ ինչ-որ բան անելու համար: Ավելին, դուք բավականին քիչ եք լսել գովեստի կամ խրախուսանքի խոսքեր: Ինքնուրույնության հոգեբանական որակը սաղմնային վիճակում է Ձեզ մոտ: Կասկածամտությունը վկայությունն է այն բանի, որ անցյալում ձախողվել եք այնպիսի մի հանգամանքներում, ինչը էապես անդրադարձել է Ձեր հոգեկան աշխարհի վրա: Խորհուրդ եմ տալիս անցյալի իրադարձությունները իմաստավորել լավատեսության դիտանկյունով: Դուք չափազանցացրել եք / ֆետիշացնել/ Ձեր մանր ձախողումները և դարձրել այն Ձեր անձնային առանցքային հատկանիշներից մեկը: Ինչից էլ ծնվում է չարաբաստիկ կասկածամտությունը:
Եղեք վստահ Ձեր բոլոր մեծ ու փոքր արարքներում : Մտածեք ձեր ես-ի առողջացման մասին: Պետք չէ հաճախակի ինքնավերլուծություններ անել և հեռանալ ես-ի իրական հիմքերից:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ