Peace-ի խոսքերից
Ինչպե՞ս թե հնարավոր չի: Ամեն ինչ էլ հնարավոր է: Մենք 22-րդ դարում ենք ապրում, մարդիկ կարող են անել այն ամենն ինչ ուզում են: Զարգացած տեխնոլոգիաների դար է: Էդ առաջ էր, որ հնացած, թանկ, ցավոտ ու վտանգավոր վիարբուժական միջամտություններով պետք է մարմնիդ որևէ մասը փոխեիր: Փո՛ւհ: Հիմա՝ world is different. Վերջերս քիթս եմ փոխել: Պատմե՞մ: Էնքան մեծ էր այն, ուր գնում էի հռհռում էին դրա պատճառով: Դատապարտվա՞ծ էի այն կրել մինչև կյանքիս վերջ: Իհարկե ոչ: Գնացի «Նոր մարմին» խանութ, ինձ փոքր քիթ առաջարկեցին, շատ սրտովոս չէր, որովհետև չափից ավեի փոքր էր, բայց դա ի՞նչ կապ ունի: Վաճառողուհին հավաստիացրեց, որ այն շատ ժամանակակից է, շա՛տ ժամանակակից: Ի՞նչ էր մնում անելու, կարևորը ժամանակակից էր: Շնորհակալություն դարի նոր գենետիկ ծագումնաբանական բժշկությանը:
Էնքան լավն էր նոր քիթս, միայն մեկ խնդիր ունեի` մազերս այլևս ներդաշնակ չէին այնի հետ: Դրանք այնքան հնացած էին, հետն էլ մոխարգույն… Ու ես ճանաչեցի աշխարհը ու աշխարհը ինձ, ու պրոցեսն այդ դեռ կանգ չի առել: Նորից գնացի «Նոր մարմին» խանութների սպասարկման ցանց, արդեն մազերս փոխելու նպատակով: Վաճառողուհին մի մունաթթոտ տոնով՝ ի՞նչ ես ուզում:
-Մա՛զ,- ասեցի կատաղած, ու հիշեցի մի քանի տարի առաջ նույն խանութում ռոբոտներ էին աշխատում, ի՜նչ սիրալիր էին, բայց չափից ավելի ռոբոտների օգտագործումը գործազրկության էր հանգեցրել ու նորից մարդկանց ետ էին բերել: Եսիմ էլի, երևի ճիշտ են արել: Հա բայց էդպես սպասրկե՞լ:
- Ի՞նչ ձևի մազեր ես ուզում,- հարցնում է աշխատակցուհին:
-Ժամանակակից ու ժամանակակից ու ոչինչ բացի ժամանանակցից դուրս ու գանգուր,-ասացի ես:
-Գանգո՞ւր:
- Այո՛, գանգուր, ուղիղ չէ էլի, գանգուր:
Մազերս էլ փոխեցի՝ կարճ, շեկ, գանգուր: Ես, երբ փոքր էի մազերս այդպիսին էին, նորից ինձ երիտասարդ էի զգում:
Այս ամենից հետո մարմնիս մեջ ամեն ինչ փոխելու հետաքրքրությունը օրըստօրե մոլեգնում էր մեջ: Կարճ ժամանակ անց, փոխեցի ակնաջներս, արմունկներս, ձեռքերս, ծնկներս, ոտնաթաթերս: Դրական փոփոխությունները ակնհայտ էին: Երբ հյուրասենյակ էի մտնում, ոչ-ոք այնտեղից դուրս չէր գալիս՝ ոտքերիս հոտը կտրվել էր: Հիասքանչ էր ամեն ինչ:
Սակայն մի չարաբաստիկ օր, ես արթնացա ու զգացի, որ հոտերը չեմ զգում: Ի՞նչ էր պատահել: Էլ ի՞նչ պետք է պատահեր, քիթս էր փչացել: Խելագարվածի պես գնացի «Նոր մարմին» խանութ, ասում եմ քիթս անհապաղ պետք է փոխենք: Ասում է՝ խելագա՞ր ես ինչ է, մեկ ամիս էլ չկա, փոքր քթերը դեռ ժամանակակից են: Ասում եմ՝ դու լավ չհասկացար, քիթս չի՛ աշխատում հոտեր չեմ զգում: Ասում ՝ ի՞նչ ես արել քթով: Ինչ հիմար հարց է! Ի՞նչ պետք է արած լինեմ՝ շնչել եմ ու հոտոտացել: Ասում է՝ չէ՜, դու սխալ ես օգտագործել այն, սա գենետիկ ծագումնաբանական քթերից է, այն չի խափանվում:
- Սա աբսո՛ւրդ է, -արդեն բղավում եմ ես,- փոխհատուցում եմ պահանջում: Ասում է ՝ ցավոք ոչինչ անել չեմ կարող, քթի հետ երաշխավորագիր մենք չենք տվել:
Ասելու ոչինչ չունեի գլուխս կախ դուրս եկա խանութից ունենալով մեծ խնդիր՝ չաշխատող քիթս: Ժամանակակից՝ այո, պիտանի՝ ոչ: Ջղայնությունից քիթս պոկեցի գցեցի մի կողմ: Հիմա առանց քիթ եմ, ջահնդամը գյոռը, թե կողքից չեն նայում ու ծիծաղում:
Էջանիշներ