Եկեք չմոռանանք նաև, որ խոսքն ավելի ազդեցություն ունի, քան թե ֆիզիկականը: Շատ հաճախ ծնողը խոսում է դեմ բռնության, բայց իր երեխայի գլխին ինչ անեծքներ ու լուտանքներ է թափում: Ես անձամբ տեսել եմ, թե մի մայր իր որդու անկարգության համար ինչեր ասես, որ չեր ասում, բայց մեկ մատով նրան չկպավ, ծեծելու համար:
Ես մտածում եմ, որ ծեծը պետք է հիմնավորված լինի և երեխան դա հստակ պիտի գիտակցի... ես կասեյի նա այնքան վստահ պետք է լինի քո ծնողական սիրո մեջ, որ այդ ծեծը ոչ թե պատիժ և իր չարության հատուցումն ընդունի, այլ որ սովորի չարից հետ քաշվել, այն լինի իրեն ուսուցում և դաստիարակում:
Ես 3-րդ դասարանում ընկա մեկի խելքին և թաքուն ծխում էի: Դա տևեց մոտ մեկ ամիս, մինչև փոքր եղբայռս հորս չասեց: Այդ օրը մինչև հիմա չեմ մոռացել: Նախ հայրս ինձ բացատրեց, որ վատ բան եմ արել և հետո ծեծեց: Ես հիմա համարում եմ, որ նա ճիշտ է վարվել, որովհետև դրանից հետո ես մինչև 10-րդ դասարան չծխեցի: Սա եզակի դեպք է իմ կյանքում, որ հայրս ինձ վրա ձեռք բարձրացրեց, դրանից հետո իմ հայրը մատով ինձ չի կպել ծեծելու համար:
Ծեծն իր մեջ սեր պիտի ունենա` սրտիդ ցավն երեխայի հանդեպ, և ծայրահեղ վիճակում, որ ոչ մի կերպ էլ չի օգնում, ոչ խոսքերը, ոչ էլ սահմանափակումները: Ծեծը չպիտի թե մարմնական, թե հոգեկան վնաս հասցնի երեխային: Երբեք երեխայի դեմքին ապտակ մի հասցրու: Ծեծը չպիտի բռնություն լինի, որ դու երեխային քարշ տաս հատակաով, որ ծեծես: Երեխան ինքը պիտի հասկանալով ընդունի այն:
Բայց առավել ծնողի ձեռքերը պիտի քաջալերեն, սիրեն և մխիթարեն իրենց զավակներին, ինչպես Տերն էլ Իր փեռքերը դրեց երեխաների գլուխներին և օրհնեց:
Մեջբերել
Էջանիշներ