Անչափահասների կրոնական դաստիարակության շուրջ

[StrangeLittleGirl]

Կարևոր է հասկանալ, որ քրիստոնեական դաստիարակություն տալն անհանդուրժողականությունը չէ, ինչն էսօր տեսնում ենք իրենց թույն քրիստոնյա համարող ազգայնականների մոտ: Քրիստոնեական դաստիարակությունը քրիստոնեական արժեքներին ծանոթացնելն է, ու եթե նույնիսկ որպես միակ ճշմարտություն մատուցելը, ապա դրան զուգահեռ բացատրելը, որ մնացածները քրիստոնյաներից ոչ մի բանով վատ չեն:

[otar]

Բայց քո ծնողներն ի՞նչ դաստիարակություն են (ի նկատի ունեմ հավատի առումով) տվել քեզ:

Տատիկս պատմել է կրոնի պատմություն՝ ասելով որ մեր կրոնը քրիստոնեությունն է, որ այն մեր ազգին միավորել է և քրիստոնեության շնորհիվ է, որ մեր ազգը անցել է դարերի պատմություն: Ծանոթացրել է քրիստոնեական արժեքներին, բայց միևնույն ժամանակ պատմել է նաև այլ կրոնների պատմությունը:
Երբ փոքր էի, մայս ասում էր, որ Աստված մեկն է և յուրաքանչյուր մարդ իր կրոնում է գտնում այդ Աստծուն:

[Ավետիք]

Բացաձակապես դեմ եմ երեխային ընտանիքի անդամների թե կրոնական և թե այլ ուղղվածություն (օրինակ բուսակերություն, թշնամություն այլոց նկատմամբ) քարոզելն ու ստիպելը։ Երեխան, որպես անհատ, ինքը պիտի որոշի իր ապագան։ Եթե ծնողը կույր հավատացյալ է, երեխային մեծացնում է իր այդ հավատով ու երեխան, մեծանալով «խորանում է» գիտության մեջ, փաստարկներ ու ապացույցներ գտնում իր սեփական անձի համար այդ կրոնի դեմ... ի՜նչ մեծ կլինի նրա հիասթափությունը ծնողից։
Երեխան պետք է մեծանա չեզոք միջավայրում։ Նա պետք է մնա ԵՐԵԽԱ, բառիս բուն իմաստով։

Նախ նշեմ, որպեսզի մեր քննարկումներն ճիշտ ուղղությամբ գնան, եկեք կողմնորոշվենք՝ խոսքը դաստիարակության մասին է և ոչ թե քատրոզի ու, առավել, ստիպելու մասին: Հաջորդը, երեխան ինչքան էլ անհատ լինի, դեռ անչափահաս է - չձևավորված, նրա տեղը ծնողներն են պատասխանատու: Եվ գլխավորը՝ երեխան չափահասի նման չի զանազանում չարն ու բարին, ո՞վ պիտի նրան սովորեցնի, բացատրի և դաստիարակի, եթե ոչ ծնողը:
Վաղ, թե ուշ յուրաքանչյուրը, առավել անցողիկ տարիքում, կանգնում է իր սկզբունքների, հասկացությունների և պատկերացումների վերագնահատման փաստի առաջ: Դա անխուսափելի է, բայց չի նշանակում, որ ճիշտ է մնալ առանց որևէ դաստիարակության:
Երեխան չի կարող մեծանալ չեզոք միջավայրում, որովհետև կամ հավատի գիտելիքներով պիտի լցվեն նրա գաղափարները, կամ էլ անհավատության: Ու երեխան երբեք չի կարող մնալ երեխա, քանի որ ֆիցիոլոգիապես դա անհնարին է, նա մեծանում է՝ ուզենք, թե չուզենք:

[Ավետիք]

Տատիկս պատմել է կրոնի պատմություն՝ ասելով որ մեր կրոնը քրիստոնեությունն է, որ այն մեր ազգին միավորել է և քրիստոնեության շնորհիվ է, որ մեր ազգը անցել է դարերի պատմություն: Ծանոթացրել է քրիստոնեական արժեքներին, բայց միևնույն ժամանակ պատմել է նաև այլ կրոնների պատմությունը:
Երբ փոքր էի, մայս ասում էր, որ Աստված մեկն է և յուրաքանչյուր մարդ իր կրոնում է գտնում այդ Աստծուն:

Երևի նրանք բաց են թողել գլխավորը՝ Հիսուս Քրիստոսն է ամենքի Տերն ու Փրկիչը, Ով Իր կայանքը զոհեց խաչի վրա մարդկանց փրկության համար և հարություն առավ մեռելներից մեզ արդարացնելու: Եթե հավատաս սրտովդ և Նրան Տեր դավանես, ապա ամբողջ կյանքդ կփոխի ու առավել կյանք կտա: Նա է Ճշմարիտ Աստված: Այսինքն, դու կարիք ունես ծանոթանալու կենդանի Հիսուսի հետ: Ես հավատում եմ, որ այս հիմքի վրա է հաստատված աստվածաշնչյան դաստիարակությունը: Ամենալավն ու բարին եմ մախթում քեզ:

[otar]

ես չեմ համարում, որ նրանք ինչ-որ բան բաց են թողել, ավելին՝ նրանց մոտեցումը լավագույնն է՝ հաշվի առնելով ինձ տրված կրոնի ազատությունը.

Ինքս լինելով աթեիստ՝ չեմ կարծում, որ քրիստոնեական /ցանկացած տիպի կրոնական/դաստիարակությունը/քարոզչությունը/ հայ/առհասարակ ցանկացած ազգի/ երիտասարդների համար անհրաժեշտ է.

նմանապես ամենայն բարին Ձեզ եմ մաղթում

[Cassiopeia]

Նախ նշեմ, որպեսզի մեր քննարկումներն ճիշտ ուղղությամբ գնան, եկեք կողմնորոշվենք՝ խոսքը դաստիարակության մասին է և ոչ թե քատրոզի ու, առավել, ստիպելու մասին:

Էլի գալիս ենք նույն պատմությանը։ Մի՞թե դպրոցներում «Հայ եկեղեցու պատմություն» առարկան դասավանդելը հենց ձեր ասած դաստիարակությունը չի։ Իսկ այդ առարկայի համար գնահատելը՝ այսինքն դրդելը, որ երեխան լավ սովորի, դա ստիպե՞լ չի։ Ուրիշ բան, եթե այն ազատ առարկա լիներ ու աշակերտը որպես բաց դաս հաճախեր այդ առարկայի դասաժամերին։

Հաջորդը, երեխան ինչքան էլ անհատ լինի, դեռ անչափահաս է - չձևավորված, նրա տեղը ծնողներն են պատասխանատու: Եվ գլխավորը՝ երեխան չափահասի նման չի զանազանում չարն ու բարին, ո՞վ պիտի նրան սովորեցնի, բացատրի և դաստիարակի, եթե ոչ ծնողը:

Ձեր ասածի համաձայն, երեխան փոքր տարիքում պետք է լինի խամաճիկ, ում ծնողները ոնց ուզեն՝ շարժեն, որ կողմ ուզեն՝ էնտեղ տանեն։
Ծնողը պետք է պարզապես ուղղորդիչ լինի, փորձի հասակցնել, որն է լավ, որը վատ, ոչ թե ասի՝ սա վատ է ու վերջ։ Չէ որ, ի վերջո, աշխարհայացքները փոխվում են, ու այն, ինչ այսօր համարվում է վատ, կարող է վաղը նույն կերպ համարվի լավը։

Երեխան չի կարող մեծանալ չեզոք միջավայրում, որովհետև կամ հավատի գիտելիքներով պիտի լցվեն նրա գաղափարները, կամ էլ անհավատության: Ու երեխան երբեք չի կարող մնալ երեխա, քանի որ ֆիցիոլոգիապես դա անհնարին է, նա մեծանում է՝ ուզենք, թե չուզենք:

Երեխան իր ծնողի համար միշտ էլ երեխա է մնում (չեք հավատում, հարցրեք ձեր ծնողներին)։ Մենք աթեիստներ ենք, բայց մեր երեխային չենք ասում. «Քրիստոս ձյաձյան վատն է, Աստված չկա» կամ էլ հակառակը։ Կամ էլ երեխան երբ լսում ու արտաբերում է «Ադրբեջան», մենք նրա մեջ թշնամանք չենք սերմանում մեր ազգի թշնամու դեմ։ Դա ուղղակի հարևան պետության անուն է։ Որովհետև, մինչ նա մեծանա, միգուցե այդ թշնամանքը դադարի (երազանքներ...)

[Նետ]

Էլի գալիս ենք նույն պատմությանը։ Մի՞թե դպրոցներում «Հայ եկեղեցու պատմություն» առարկան դասավանդելը հենց ձեր ասած դաստիարակությունը չի։ Իսկ այդ առարկայի համար գնահատելը՝ այսինքն դրդելը, որ երեխան լավ սովորի, դա ստիպե՞լ չի։ Ուրիշ բան, եթե այն ազատ առարկա լիներ ու աշակերտը որպես բաց դաս հաճախեր այդ առարկայի դասաժամերին։

Իսկ լավ չի՞ ընդհանրապես դպրոց չտալը: էդպես ավելի չեզոք չի՞: Գուցե երեխան մեծանա ու ինքը որոշի պետք է իրեն դպրոց, թէ՞ չէ: Ինչու՞ էք բռնանում երեխայի կամքի վրա:

Երեխան իր ծնողի համար միշտ էլ երեխա է մնում (չեք հավատում, հարցրեք ձեր ծնողներին)։

այ էս արտահայտածդ մտքի էքստրեմալ վիճակները ավելի կործանարար կարող են լինել անհատի ձեավորման հարցում, քան կրոնի պատմության դասավանդումը:

[Cassiopeia]

Իսկ լավ չի՞ ընդհանրապես դպրոց չտալը: էդպես ավելի չեզոք չի՞: Գուցե երեխան մեծանա ու ինքը որոշի պետք է իրեն դպրոց, թէ՞ չէ: Ինչու՞ էք բռնանում երեխայի կամքի վրա:

Գիտելիքներն ու աշխարհայացքը լրիվ տարբեր բաներ են։
Գոյություն ունի գիտելիքների մի մակարդակ, որ երեխան պիտի ստանա դպրոցում կամ տանը, բայց ստիպել երեխային գնալ մի ուղղությամբ, երբ նա ունի ընտրության հնարավորություն, առնվազն բռնակալություն է։

[հովարս]

Որքան էլ որ աշխարհայացքները փոխվում են,Cassiopeia ջան, վատը մնում է վատ , լավն էլ՝ լավ, և ոչ մի վատ բան չկա ստիպելով մի բան սովորեցնելու մեջ, հակառակ դեպքում թե թվաբանություն, թե լեզու, թե պատմություն սովորեցնելը նույնպես բռնություն է երեխայի նկատմամբ

[հովարս]

ես չեմ համարում, որ նրանք ինչ-որ բան բաց են թողել, ավելին՝ նրանց մոտեցումը լավագույնն է՝ հաշվի առնելով ինձ տրված կրոնի ազատությունը.

Ինքս լինելով աթեիստ՝ չեմ կարծում, որ քրիստոնեական /ցանկացած տիպի կրոնական/դաստիարակությունը/քարոզչությունը/ հայ/առհասարակ ցանկացած ազգի/ երիտասարդների համար անհրաժեշտ է.

նմանապես ամենայն բարին Ձեզ եմ մաղթում

Իսկ ի՞նչն է քո կարծիքով անհրաժեշտ երիտասարդներին, ավելի ճիշտ երեխաներին

[ARMbrain]

Օրիանկ ես հիմա անչապահաս եմ՝ ընթամենը 15 տարեկան, բայց շատ մեծ պատկերացում և դիրքորոշումներ ունեմ այս հարցի շուրջ, ես մտածում եմ որ ցանկացած երեխա սկսած դպռոցական տարիքից առաջի դասրանից, պետք է ստանա Քրիստոնեական դաստիրակություն, և այտ դաստիրակությունը նա ստանա այնպիսի միջավայրում և այնպիսի բացադրելիությամբ որ այտ ամենը երեխային հեշտ հասանելի և հասկանալի լինի, որ երեխան հասկանա այտ ամենի իմաստը և ընկալի ամբողջ բացադրությունը այտ դաստիրակության, և ոչ միայն Քրիսոտոնեկական դաստիրակության այլ նաև բոլոր կրոների մասին պետք է խոսել և բացադրել երեխային, և այտ ամենի հետ մեկտեղ բացադրել թե ինչով է տարբերվում մի կրոնը մյուսից ինչու է մի կրոը այսպես կոչվում այլ ոչթ է այնպես, և թե ինչուենք մենք քրիստոնիա և ոչթ է այլ կրոների ներկայացուցիչներ, և եթե այս ամենը երեխան փոքր տարիքից ճիշտ ընկալի և ճիշտ հասկանա(Իհարկ է ինչպես վերը նշեցի դա կախված է երեխային մատուցելւ ձևից) ապա նա արթեն իր հստակ պատկերացումները կկազմի շրջակա միջավայրի և իր կրոնի մասին.

[Նետ]

Գիտելիքներն ու աշխարհայացքը լրիվ տարբեր բաներ են։
Գոյություն ունի գիտելիքների մի մակարդակ, որ երեխան պիտի ստանա դպրոցում կամ տանը, բայց ստիպել գնալ մի ուղղությամբ, երբ նա ունի ընտրության հնարավորություն, առնվազն բռնակալություն է։

Ո՞վ է ստիպելուց խոսացել:

[otar]

Որքան էլ որ աշխարհայացքները փոխվում են,Cassiopeia ջան, վատը մնում է վատ , լավն էլ՝ լավ, և ոչ մի վատ բան չկա ստիպելով մի բան սովորեցնելու մեջ, հակառակ դեպքում թե թվաբանություն, թե լեզու, թե պատմություն սովորեցնելը նույնպես բռնություն է երեխայի նկատմամբ

անհրաժեշտ է տարրական կրթություն, զարգացնել տրամաբանությունը, ծանոթություն արվեստին և մշակույթին և արդեն նշածս «արժեքները», որոնք համամարդկային են և կապ չունեն որևէ կրոնի հետ՝ հարգանք դիմացինի նկատմամբ, բարություն և այլն...
ըստ իս կրոնն ու գիտելիքները համեմատելը առնվազն կոռեկտ չէ. լեզուներ, թվաբանություն և այլն իրենց մեծ չեն պարունակում որոշակի ԴԻՐՔՈՐՈՇՈՒՄ, ԱՇԽԱՐՀԸՆԿԱԼՈՒՄ, այլ դասվում են ՀԱՄԱՄԱՐԴԿԱՅԻՆ երևույթների շարքին, որոնք երեխային անհրաժեշտ է իմանալ...
երեխան պատկերացում է կազմում այս առարկաների մասին, ինչը չեմ կարող ասել կրոնի դեպքում, քանի որ այն հոգևոր է, անձնական և չի հանդիսանում համամարդկային արժեք, իսկ մաթեմատիկան Աֆրիկայում էլ է մաթեմատիկա, այսինքն ՈՒՆԻՎԵՐՍԱԼ գործիք է ցանկացախ մարդու համար.

[Varzor]

Բացաձակապես դեմ եմ երեխային ընտանիքի անդամների թե կրոնական և թե այլ ուղղվածություն (օրինակ բուսակերություն, թշնամություն այլոց նկատմամբ) քարոզելն ու ստիպելը։ Երեխան, որպես անհատ, ինքը պիտի որոշի իր ապագան։ Եթե ծնողը կույր հավատացյալ է, երեխային մեծացնում է իր այդ հավատով ու երեխան, մեծանալով «խորանում է» գիտության մեջ, փաստարկներ ու ապացույցներ գտնում իր սեփական անձի համար այդ կրոնի դեմ... ի՜նչ մեծ կլինի նրա հիասթափությունը ծնողից։
Երեխան պետք է մեծանա չեզոք միջավայրում։ Նա պետք է մնա ԵՐԵԽԱ, բառիս բուն իմաստով։

Ըստ էության ամեն մարդ էլ ինքն է որոշում իր ապագան` իր ընտրությունը կատարելով:
Բայց ելնելով շրջակա միջավայրում կենսաբանական և հոգաբանական պայքարի մեջ հաղթելու և գոյությունը պահպանելու խնդրի տեսանկյունից, ծնողը, որպես կյանքի փորձ ունեցող անձնավորությունը, կենսաբանական խնդիր ունի իր սերնդին սովորեցնելու այնպիսի գիտելիքներ և կենսակերպ, որը կնպաստի իր սերնդի` իր տեսակի և գենոտիպի կանսունակությանը և գուոյթւան պահպանմանը:
Մի քիչ ավելի պարզ ասեմ` ծնողը ըստ իր ֆունկցիաների պետք է երեխային սովորեցնի այս կյանքում ապրելու ձևերը: Ոնցա Վագրը իրա ձագին սովորեցնում որս անել , որտեղից ջուր խմել, ինչ ուտել, իսկ ինչը ոչ և այլն: ՄԻ խոսքով` փոխանցում է իր յանիք փորձը, որ երեխան ավելի մեծ շանսեր ունենա գոյությունը պահպանելու:
Ու ոչ մի կերպ չի կարելի մեղադրել այն ծնողին, որը իր կյանքի կենսակեպրի հաջողությունը տեսնում է այս կամ այն ուղղվածության մեջ և դա ոչ միայն սովորեցնում է, այլև պարտադրում է իր զավակին:
Քո օրինակի վրա ասեմ.
Ծնողը կույր հավատացյալ է և իր կենսակերպի հաջողությունը տեսնում է դրանում: Եվ նա կամա թե ակամա այդ կույր հավատքը սովորեցնելու և պարտադրելու է իր զավակին, քանի որ համոզված է, որ այս կյանքում գոյություն պաշտպանելու ամենահաջող միջոցը կույր հավատքն է:
Իսկ իմ օրինակը հետևյալն է.
Եթե երեխան ապրում է բեդուինների ընտանիքում, ապա նրա ծնողները նրան նույնիսկ ստիպելով սովորեցնում են անապատում ճանապարհ գտնել, ջուր գտնել, ուղտերի հետ վարվել և այլն: Ու դա անում են անկախ նրանից ուզում է երեխան դա, թե ոչ, քանի որ եթե չեզոք գտնվեն ու իրենց զավակն թեկուզ կամքին հակառակ չփոխանցեն անապատում ապրելու գաղտնիքները` երեխան ապագա չի ունենա` կոչնչանա:

[հովարս]

անհրաժեշտ է տարրական կրթություն, զարգացնել տրամաբանությունը, ծանոթություն արվեստին և մշակույթին և արդեն նշածս «արժեքները», որոնք համամարդկային են և կապ չունեն որևէ կրոնի հետ

Դարձյալ ինքնախաբեությամբ եք զբաղվում, կարող ես ասել թե արվեստի, մշակույթի և համամարդկային արժեքներից որոնք են որ կապ չունեն կրոնի հետ: Ամբողջ մշակույթը և մարդկային արժանիքների գերիշխող մասը կրոնի հետ են կապված:

իսկ մաթեմատիկան Աֆրիկայում էլ է մաթեմատիկա,

Կրոնն էլ է Աֆրիկայում կրոն,
Եթե բաներ կան որոնք դուք չեք տեսնում/նկատում դա չի նշանակում որ դրանք գոյություն չունեն, քրիստնյան ձեզանից միքիչ ավելին է տեսնում և դրա համար փորձում է իր երեխային կրթել/դաստիարակել կրոնական/հոգևոր դաստիարակությամբ, բայց երբ երեխային ստիպում են բժիշկ դառնա, իսկ երեխան ուզում է վարորդ լինել, այ սրան դեմ եմ և լիովին համաձայն ձեր հետ:


Վառզոր ջան, Բեդուինների մոտ դեռ դեմոկրատիա չի եկել դրա հանար արխային ստիպում են երեխային, գիտեն որ դատի չի տա երեխան կամ էլ հարևանը