Անչափահասների կրոնական դաստիարակության շուրջ

[Varzor]

էտ երբվանի՞ց են փոքր երեխաններին բանակ տանում
Հլը թող պարի դասատում կամ մարզիչը երեխայիս նկատմամբ ֆիզիկական ագրեսիա կիրառի, տեղում «գնդակներից» կկախեմ:
Խնիրը նրանում է, որ երեխային պետք է հենց փոքր տարիքից ցույց տալ, որ բռնությունը, ագրեսիան խնդրի լուծման ճանապարհ չեն: Բայց դե թեմայից լրիվ դուրս ենք եկել, նման թեմա կարծեմ արդեն կա:

Էէէ, ես ինչ եմ ասում, դու ինչ
Նախ` բանակում ծառայողն էլ է իր ծոնղի երեխան: Ես փոքրի ու մեծի անուն չեմ տվել:
Ֆիզիկական պատիժ չի նշանակում ծեծ: Երբ որ երեխուն ասում են "մի 50 հատ ձգում ակմ հրում, փորի պրեսս, կքանիստ, շպագատ ..." և այլն ու դա ասում են որևէ կարգազանցության համար, ապա մեծ քանակով ֆիզիկական վարժություններ անելիս մարդը ցավ է զգում: Էլ չեմ ասում շպագատ բացելուց ոնց են երգում:
Իմ ասածը հետևյալն է.
1. Ծեծում են նաև դաստիարակելու համար:
2. Ֆիզիկական ծեծը նաև ֆիզիկական ցավ է պատճառում:
3. Ֆիզիկական ցավ է պատճառում նաև ասենք սպորտի կամ պարի պարապմունքը, որի ընթացքում նաև ֆիզիկական պատիճներ են լինում:
4. Կյանքում կան իրավիճակներ, որոնցում ուղղակիորեն ժամանակ չկա երեխայի գլխին քարոզ կարդալու կամ նրան բան բացատրելու:

Այստեղ երկու հարց է ծագում.
1. Ինչի են զանազանվում ֆիզիկական ցավերը, եթե երկուսն էլ պատիժ են?
2. Ինչ անել այն իրավիճակներում, երբ ժամանակը կամ գիտելիքը քիչ է և դագանակն է ամենաարագ հարց լուծողը?

Ոնց կարելիէ հասկանալ հովարսի մեջբերած տողերից, քրիստոներությունը ընդունում է հանուն հոֆևոր առողջության համար ֆիզիկական բռնությունը երեխաների նկատմամբ: Բայց ոնց որ Հիսուսն ուրիշ բան էր ասում

[Ավետիք]

Շատ հետաքրքիր քննարկում է գնում, ցավոք երկար բացակա եմ եղել: Բայց որ նայենք Տեր Հիսուսի օրինակին, կտեսնենք, որ նա երեխաներին օրհնեց Իր ձեռքերը նրանց գլխին դնելով: Իսկ Երուսաղեմի Տաճարում առևտուր անող "չափահասներին" խարազանով` հաստ պարանից ճիպոտով, ծեծեց` Մեֆի ասած. Դեռ ուշ չլինելու նկատառումն է: Ես մտածում եմ, որ եթե մենք Քրիստոսի օրինակով շարժվենք` մեր երեխաների համար օրհնության պատճառ լինենք, նրանց շատ հաճախ ի սրտէ ծնողական սեր ցույց տանք, ինչպես Տեր Հիսուսն է մեզ ցույց տալիս, ծեծի համար անհամեմատ քիչ տեղ կլինի:

[Ավետիք]

Եկեք չմոռանանք նաև, որ խոսքն ավելի ազդեցություն ունի, քան թե ֆիզիկականը: Շատ հաճախ ծնողը խոսում է դեմ բռնության, բայց իր երեխայի գլխին ինչ անեծքներ ու լուտանքներ է թափում: Ես անձամբ տեսել եմ, թե մի մայր իր որդու անկարգության համար ինչեր ասես, որ չեր ասում, բայց մեկ մատով նրան չկպավ, ծեծելու համար:

Ես մտածում եմ, որ ծեծը պետք է հիմնավորված լինի և երեխան դա հստակ պիտի գիտակցի... ես կասեյի նա այնքան վստահ պետք է լինի քո ծնողական սիրո մեջ, որ այդ ծեծը ոչ թե պատիժ և իր չարության հատուցումն ընդունի, այլ որ սովորի չարից հետ քաշվել, այն լինի իրեն ուսուցում և դաստիարակում:
Ես 3-րդ դասարանում ընկա մեկի խելքին և թաքուն ծխում էի: Դա տևեց մոտ մեկ ամիս, մինչև փոքր եղբայռս հորս չասեց: Այդ օրը մինչև հիմա չեմ մոռացել: Նախ հայրս ինձ բացատրեց, որ վատ բան եմ արել և հետո ծեծեց: Ես հիմա համարում եմ, որ նա ճիշտ է վարվել, որովհետև դրանից հետո ես մինչև 10-րդ դասարան չծխեցի: Սա եզակի դեպք է իմ կյանքում, որ հայրս ինձ վրա ձեռք բարձրացրեց, դրանից հետո իմ հայրը մատով ինձ չի կպել ծեծելու համար:

Ծեծն իր մեջ սեր պիտի ունենա` սրտիդ ցավն երեխայի հանդեպ, և ծայրահեղ վիճակում, որ ոչ մի կերպ էլ չի օգնում, ոչ խոսքերը, ոչ էլ սահմանափակումները: Ծեծը չպիտի թե մարմնական, թե հոգեկան վնաս հասցնի երեխային: Երբեք երեխայի դեմքին ապտակ մի հասցրու: Ծեծը չպիտի բռնություն լինի, որ դու երեխային քարշ տաս հատակաով, որ ծեծես: Երեխան ինքը պիտի հասկանալով ընդունի այն:
Բայց առավել ծնողի ձեռքերը պիտի քաջալերեն, սիրեն և մխիթարեն իրենց զավակներին, ինչպես Տերն էլ Իր փեռքերը դրեց երեխաների գլուխներին և օրհնեց: