ԱՅՈ
ՉԳԻՏԵՄ
ՈՉ
Cassiopeia (04.06.2012), otar (04.06.2012), Quyr Qery (05.06.2012)
արվեստի առումով ինչ-որ տեղ համաձայն եմ, բայց որպես օրինակ ասեմ, որ այն, որ ես աթեիստ եմ ինձ առհասարակ չի խանգարում հիանալ օրինակ Գեղարդավանքով՝ որպես ճարտարապետական-մշակութային արժեք, կամ Հիսուս Քրիստոս Սուպերսթար ռոք-օպերայով
չգիտեմ, իսկ ով է որոշում քրիստոնյան է ավելի շատ բան տեսնում/նկատում, թե ասենք բուդդիստը կամ ասենք աթեիստը. ստիպողաբար մասնագիտություն ընտրելու հետ նույնպես համաձայն եմ, այ էդ շատ ավելի լավ համեմատություն է կրոնի ընտրության հետ քան կրթությունը:Եթե բաներ կան որոնք դուք չեք տեսնում/նկատում դա չի նշանակում որ դրանք գոյություն չունեն, քրիստնյան ձեզանից միքիչ ավելին է տեսնում և դրա համար փորձում է իր երեխային կրթել/դաստիարակել կրոնական/հոգևոր դաստիարակությամբ, բայց երբ երեխային ստիպում են բժիշկ դառնա, իսկ երեխան ուզում է վարորդ լինել, այ սրան դեմ եմ և լիովին համաձայն ձեր հետ:
qui sine peccato est?
Cassiopeia (04.06.2012), Quyr Qery (05.06.2012), Skeptic (04.06.2012)
Skepticը ինչպես միշտ, արի կլինի դու գույները իրար մի խառնի, եթե չես հասկացել միտքս ասա բացատրություն տամ, իսկ Հայաստանում քրիստոյավայել են դաստիարակվում անկախ նրանից հավատում են թե՝ ոչ:
հ.գ.
Այստեղ ֆորումում ինչ-որ մեկը գրել էր, որ հայերն էլ են ժամանակին ոչ պակաս կանիբալներ եղել, ճիշտ է թե ոչ չգիտեմ, սրա հետևությունը քեզ եմ թողնում, Σκέψου
Թեմայից մի քիչ շեղվում եմ, բայց չեմ կարող ինձ զսպել: Թույլ տվեք հակասեմ, նախ և առաջ երեխան իր մաքրությամբ և պարզությամբ և չպիտակավորվածությամբ ամենալավն է զգում և տարբերակում չարն ու բարին կամ վատն ու լավը, իսկ եթե ավելի խորը նայենք կտեսնենք որ այդպիսիք գոյություն չունեն, դրանք պիտակներ են, որոնք մարդիկ դարերով կպցրել են երևույթներին: Ավելի պարզ, եթե դու ի ծնե քո երեխային ասես, որ ծառը վատ բան է և դրանք պիտի կտրել, քանի որ դարերով այդ գիտելիքն է եկել քեզ, հա ինքը վերջ ի վերջո դրան կգա, բայց եթե դու դա չասես, այլ թողնես ինքը իր ուղեղով դատողություններ անի, գուցե ռեվոլյուցիոներ դառնա ի բարօրություն բնության:
Այստեղ էլ իմ սիրած նախադասությունը պիտի ասեմ
Եկեք հավատը և կրոնը չխառնենք իրար, հա՞: Երեխային կարելի է մեծացնել հավատով և սիրով լի, բայց նա չպատկանա որևէ կոնկրետ կրոնի: Ասեմ ինչու, նախ չկա մի այդպիսի կրոն, որ լիակատար պատասխանի մարդու/երեխայի մոտ առաջացած հարցերին, էսպես թե էնպես դա տուպիկի կամ շրջապտույտի կբերի տրամաբանությանը ու Օտարի նման աթեիստ կդառն ա, այսինքն անհավատ կմնա: Կստանաք ձեր ցանկալի արդյունքի ճիշտ հակադարձը:
Էս էլ լրիվ իմ ասածի ապացույցը, կրոնները այնքան կարող են իրար հակասել, էնքան աբսուրդ բաներ ունենալ իրենց մեջ, որ ազատ տրամաբանությունը տոռմուզ ա տալիս:
Իսկ բուն թեմայի մասին պիտի ասեմ, որ ըստ ինձ չկա կոնկրետ դաստիարակության ձև, եթե դու օրենքներ/ի նկատի ունեմ պռավիլաներ/ սահմանես, որ իմ երեխային այ սենց եմ ասելու հետո սենց եմ սովորացնելու և այլն, հաստատ կընդվզի, դու կամ իրանից կամազուրկ կսարքես, կամ էլ ծնողատյաց:
Մի խոսքով ցանկացած դաստիարակություն սրտով արեք, ոչ թե գրքի, րելիգիոզնի պռավիդնիկի կամ հարևանի տատիկի ասածներով: Էսպես թե էնպես մի օր ինքը Ձեզ կհարցնի կրոնի հավատքի և Աստծո մասին, և եթե դուք նրան պատասխանեք անկեղծորեն այն ինչ իսկապես հենց դուք ներսում եք զգում և կարծում ու ինչքան էլ դա անհասկանալի լինի և եթե նույնիսկ դա հնչի ՉԳԻՏԵՄ, հաստատ ամենալավն է երեխայի համար:
Նորից եմ կրկնում երեխաները ամենալավն են տարբերակում սուտն ու ճշմարտությունը, լավնուվատը և այլն, դրանց սովորեցնելու կարիք չկա:
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
հովարս (08.06.2012)
Quyr Qery (05.06.2012)
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Skeptic (05.06.2012)
Թեման լրիվ կարդացի ու քվեարկել եմ ՛՛ոչ՛՛ տարբերակի օգտին: Ըստ իս, դաստիարակությունը էթիկա, բարություն, հավասարություն, ազատություն սերմանելն է: Իսկ այ կրոն, մասնագիտություն, վերաբերմունք տարբեր հարցերի ու կյանքի բևեռների շուրջ չեն դաստիարակում, թողնում են ընտրել որպես անհատ: 21 տարեկան եմ, ու ասենք ամբողջ կյանքումս փայլուն սովորել եմ եկեղեցու պատմություն առարկան, ընտանիքումս բոլորը քրիստոնյա են ու էդ կրոնական դաստիարակությունը ի ծնե փաթաթված է եղել իմ վզին: Ժամանակին ուսումնասիրելով կրոնները, փիլիսոփայություն, հոգեբանություն, և ի վերջո կյանքը կողքից և հենց կաշվիս վրա, զգացել եմ, որ քրիստոնեությունը իմը չի, և մինչև 18 տարեկան ապրել եմ ուրիշի հագուստով: Ես դեմ չեմ կրոններն, բայց դաստիարակությունը կրոնի նման է ստիպելու: Ամեն մարդ ինքը իրավունք ունի ընտրելու իր ապրելու ձևը: Հիասթափությունս ահավոր էր, շատ ահավոր էր, հիասթափվել մի բանից որին կուրորեն հավատացել ես ապրածդ կյանքի մեծ մասը: Հիմա ծնողներս քննադատում են ինձ ընտրածիս համար, բայց ուրիշ կերպ լինել չի կարող:
Maybe that's what hell is, the entire rest of eternity spent in fucking Bruges.
Cassiopeia (05.06.2012), Skeptic (05.06.2012), Ֆոտոն (05.06.2012)
Վերջին խմբագրող՝ Apsara: 05.06.2012, 13:21:
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ