Երկար ժամանակ է ուզում էի բացել այս թեման, բայց անընդհատ հետաձգում էի մտածելով, որ ուսուցչի ընտանիքից լինելս է ստիպում այդքան մռայլ գույներով տեսնել այն ամենն ինչ կատարվում է մեր դպրոցներում: Բայց կարծում եմ ժամանակն է, որպեսզի բարձրաձայնվի այս խնդրի մասին:
Շուկայական հարաբերություններում գործող “հաճախորդը միշտ ճիշտ է” սկզբունքը մուտք է գործել կրթության համակարգ, ըստ որի միշտ “ճիշտ է” աշակերտը, կամ ծնողը: Եվ սկսած կրթության նախարարից, վերջացրած դպրոցի տնօրեններով և ուսմասվարներով, ամեն ինչ անում են, որպեսզի ծնողը դժգոհ չլինի ուսումնական գործընթացից:
Իսկ թե ո՞ր դեպքում է ծնողը “գոհ”, կամ նրա գոհ լինելը որքանո՞վ է արտահայտում իր երեխայի ստացած գիտելիքները, դա քչերին է հետաքրքրում:
Ու ցավոք, այս ամենի արդյունքում ուսուցիչը մնացել է մենակ ընդդեմ բազմապիսի տականքների, որոնցով լեցուն է մեր հասարակությունը:
Աշակերտը կարող է գոռալ ուսուցչի վրա, կարող է “դու”-ով, ու որ սարսափելի է “արա”-ով դիմել ուսուցչին, անգամ դեպքեր են եղել, երբ աշակերտը, կամ ծնողը հարվածել է ուսուցչին:
Իսկ ուսուցիչը նման դեպքերում ոչ մի համարժեք գործողության հնարավորություն չունի:
Տնօրենները ցանկացած դեպքում պաշտպանում են աշակերտին ու ծնողին, որովհետև դպրոցը ֆինանսավորվում է ըստ աշակերտների քանակի, ու ամեն աշակերտ լրացուցիչ եկամուտի աղբյուր է տնօրենի համար, և պետք է ամեն ինչ անել, որպեսզի ծնողը գոհ լինի դպրոցից:
Ինչպես է անդրադառնում սա ուսումնական գործընթացի վրա.
Ուսուցիչը չի կարողանում լիարժեք վերահսկել դժվար դաստիարակվող աշակերտներին, որոնք հայտնվելով անպատժելիության մթնոլորտում ավելի են լկտիանում ու ավելի դժվար է լինում կառավարել նրանց:
Նման աշակերտի առկայությունն անդրադառնում է ամբողջ դասարանի վրա, և անհնարին է դառնում նորմալ դասաժամի անցկացումը:
Նման աշակերտի առկայությունը, և նրա անձեռնմխելիության ապահովումն ընդհուպ նախարարի մակարդակով, ազդում է ուսուցչի հոգեբանական վիճակի, և հետևաբար նաև ուսումնական գործընթացի վրա:
Ուսուցչի հեղինակազրկությունը պետական մակարդակով (կաշառակերություն (թե խեղճ ուսուցիչն ինչ կաշառք պետք է վերցնի), ծեծի առկայության մասին հիմար ու միակողմանի կադրեր, ապուշ հաղորդումներ և այլն) հանգեցրել է նրան, որ մեծամասնության մոտ վերացել է հարգանքն ուսուցչի հանդեպ, ու դպրոցում աշխատելն ու ուսուցիչ լինելը, եթե ժամանակին մարդկանց համար ապրելակերպ ու բավականություն էր, այսօր դարձել է ամենանվաստացուցիչ ու հոգեբանորեն ամենաանտանելի աշխատանքներից մեկը:
Ժամանակն է, որպեսզի ուշադրություն դարձվի այս խնդրի վրա: Վիճակն արդեն չափազանց լուրջ է:
Մեջբերել
Էջանիշներ