Մի քանի դիտարկում.
1. Պայքարողների զգալի մասը նաև թուրքականին ա դեմ ու երբ լսում ա, որ թուրքականն ասենք Ոսկե Ծիրանի էլ ա մասնակցել միանգամից խոսքից թռնում ա,
2. Պայքարողների զգալի մասը պայքարելու էր, եթե պատերազմն ավարտված լիներ, շատերի համար սա զուտ ազգային ատելության խնդիր ա,
3. Վանյանի բերած կինոների մասին մարդիկ կարծիքներ են գրում (դրական կամ բացասկան)՝ նայած չլինելով,
4. Վանյանի բերած կինոները առավելագույն մի քանի տասնյակ մարդ էր դիտելու (դիտելու, ոչ թե հավանելու կամ տարվելու կամ տրամադրության տակ ընկնելու կամ եսիմ ինչ), աղմուկը հավասարազոր ա «պատերազմում հաղթած լինելուն», կարծես երկրին փրկել են օրհասական չարիքից,
5. Վանյանը գլուխը պատովն ա տվել, որ ուզել ա տենց միջոցառում կազմակերպի (նույնը չէի ասի, եթե իրար հետևից տարբեր երկրների կինոդիտումներ կազմակերպեր), մեր վայ հայրենասերները սա սարքել են շոու,
6. Երբ խոսքը գնում ա ադրբեջանական կինո նայելու մասին, խոսքը չի գնում մնացած բոլոր ոլորտներում եղած-չեղածը մոռանալու, անտեսելու մասին,
7. Շատերը բզիկավորվում են, երբ լսում են Ադրբեջան, անդրբեջանցի, ադրբեջանական, ադրբեջանաթուրքական ու նման այլ բառեր: Ուշքի եկեք, մենք հաղթող ժողովուրդ ենք, մենք պատերազմի առնվազն առաջին փուլում հաղթել ենք ու մեզ առավել հպարտ ու հանգիստ վիճակն ա սազում:
Ասածս չի վերաբերում կոնկրետ որևէ մեկին, այլ համընդհանուր ա՝ էս թեմայից էլ անդին, հասարակության մի հատվածի մասին:
Էջանիշներ