Ադրբեջանաթուրքական փառատոնների թույլատրելիության հարցը

[Tig]

«Խոզերի առաջ մարգարիտներ մի փռեք» - Հիսուս:

Ասածս ինչ ա, ընդհանուր գարշ ֆոնի վրա մանր հարցերի լուծումը եղանակ չի փոխում:

Մեր մեջ ու շատ անկեղծ ասած, ադրբեջանցիներից, իրանց «մշակույթից», իրանց անունից, եղած-չեղածից զզվում եմ, առանց նույնիսկ մոտիկից էտ «մշակույթի» հետ ծանոթ լինելու: Օդից ընգած, կոմպլեքսավորված ցեղախումբ են: Բայց հենց մենք սկսում ենք ադրբեջանցիների հետ համեմատվելն ու քյալլա տալը, սենց կինո-մինո հարցերի շուրջ, մի անգամից աչքիս առաջ են գալիս մեր ներսի ադրբեջանցիները, նույն ձևի առանց մշակույթ, նույնքան կոմպլեքսավորված, նույն ձևի սութի հայրենասիրությունը դրոշակ սարքած:

Ու որ տենում եմ, որ մեզ էսօր ադրբեջանցիներն են կառավարում, նույն Գյումրիում, ու ամիսը երեք անգամ բանակից սպանված զինվոր ենք բերում, տարին հարյուր հազար մարդ էլ երկիրը լքում ա, մեր ժողովրդին ընտրությունից երկու ամիս առաջ ձրի ձեթ ենք բանում, հետո էլ քթի առաջ հինգ հազարանոց ենք խաղացնում, որ ձայն առնենք, հետո էլ առնելուց հետո թքում ենք վրեն ու նույն ճորտի կարգավիճակով պահում ենք, մտածում, արա ինչ կինո-մինո, փառատոն-մառատոն, ադրբեջանական, թուրքական, ինչ մշակույթ, պատմություն, կրոն, թշնամի - վաբշե ինչ եք կորցրել, ինչի հետրից եք ընգել, ձեր տունը շինվի:

Ասեմ, էտ փառատոնը կազմակերպողը պռոստը քիչ ա փող դրել գործի մեջ: Որ լավ փող դներ, համ փառատոնը կկայանար, համ էլ փառատոնից հետո Գյումրիում մի հատ մզկիթ կսարքեր: Ինչի սեփական ժողովրդին հինգ հազար դրամով կարելի ա կամազուրկ սարքել, հիսուն հազար դրամով մուսուլման սարքել հնարավոր չի՞:

Գնել ջան, էլի ասեմ, որ ճիշտ ես: Բայց դե առաջարկ արա հասկանամ ո՞րն ա քո կարծիքով ելքը: Ի՞նչ պիտի անենք, ու ի՞նչ կարանք անենք, որ չենք անում: Մենակ ռեալ: