Ադրբեջանաթուրքական փառատոնների թույլատրելիության հարցը

[Tig]

[Tig]

Հըլը էս եզին...
Կողքը հազիվ են մարդկանց պահում, որ շան սատակ չանեն, ինքը նստել կայֆաֆատ ա ըլնում...

[Lion]

Դե... մարդը գրանտա կպցրել, հիմա էլ հնազանդ ձևով պաբոչնի էֆեկտներնա տանում

[Ֆոտոն]

Էս իրարանցումից ու շուխուրից, անկախ նրանից, թե ինչպես եմ թեմային վերաբերվում, մի քանի բան է երևում.

• Մենք՝ ուր, քրիստոնեությունն՝ ուր: Սարեր ձորեր: Մեր կրոնը փոխելու ժամանակն է: Մենք մեր կրոնի մասին հիշում ենք զատիկին ու մեռելոցներին: Հպարտանում ենք դրանով ու ամեն տեղ մեր գլուխը գովում որպես ամենահին քրիստոնյա: Լրիվ ապուշություն: Չենք ընդունում կրոնի գլխավոր գաղափարները, այդպիսով ավելի անպաշտպան դառնում, քանի որ համախմբող գաղափար, տեսություն կամ կրոն չունենք: Դա փաստ է: Որպես քրիստոնյա՝ գոնե ավելի հանդուրժողական պիտի լինեինք և դրանով իսկ համախմբված: (Խնդրում եմ ուղղակի հանդուրժողականության հետ չխառնել, համախմբող ուժի մասին եմ ասում: )

• Փոխանակ համապատասխան մասնագետները ազգային ու պետական քաղաքականություն ու գաղափար մշակեն, ըստ որի պատճառաբանված ու պետականորեն համընդհանուր վերաբերմունք ունենանք սրա,նրա, սրանց, նրանց մասին, էմոցիաների վրա հիմնված շարժումներ ենք անում:

• Կարծում եք, որ սա հաղթանակ է: Ի՞նչ գիտեք, թե հենց ա՛յս միջոցառումը մեր աչքը չեն կոխելու, որպես իրենց բարեկամական քայլի նկատմամբ թշնամանքի ալիք: Հետո էլ աշխարհով մեկ որպես ապացույց շաղ կտան վիդեոներն ու հայհոյախառն մեկնաբանությունները: Հայհոյանքն էիք արհամարհում, կստանաք էլի հայհոյանք: Փոխշաղկապված են դրանք: Ատում են ձեզ, ատում եք դուք, հետևաբար թշնամուց ո՛չ ավել, ո՛չ պակաս թշնամի եք: Որպես օրինակ բերեմ ամեն մեկիս տանը երեխեքի իրար բզբզելը: Երբ առաջինը երկրորդին հրմշտում է, հետո, ի պատասխան դրան, երկրորդն է առաջինի հրմշտում, էսպես շղթայական զարգանում է, ներս է մտնում ծնողն ու ասում. « Երկուսդ էլ մեղավոր եք, սուս մնացեք, իրար հանգիստ թողեք: » Հետո՞: Երկրորդը նեղանում է ծնողից, քանի որ ինքը չէր սկսել: Նույն ձևով էլ աշխարհը մեզ է վերաբերվում. «Կապ չունի, թե ով է սկսել, գլուխներս մի՛ տարեք, հավես չկա էդքան պատմություն ուսումնասիրելու: Ձեններդ կտրեք»: Ահա, թե ինչ կստանանք մենք: Այն, ինչ ստացել ենք հազարամյակներով:

Ես զերծ եմ մնում էսպիսի միջոցառմանը կողմ կամ դեմ լինելուց, քանի որ չգիտեմ, թե ո՛ր դեպքում ավելի քիչ կվնասեմ պետությանը:

[Tig]

Դե... մարդը գրանտա կպցրել, հիմա էլ հնազանդ ձևով պաբոչնի էֆեկտներնա տանում

"Պաբոչնի" էֆեկտ չի Մհեր ջան: Ինքը 2 դեպքում էլ շահած է դուրս գալիս: Եթե ձեն չհանեինք, փառոտոնը կկայանար, բնականաբար շահում է: Սենց էլ զոհի կարգավիճակում է հայտնվում ու էլի շահում է: Բայց դե ավելի լավ է սենց, քան թե նենց: Սրա վերջն էլ է մոտ:

[Lion]

Դժբախտաբար ճիշտ ես, Ֆոտոնն էլա ճիշտ - ուղղակի պիտի բանը սրան չհասներ, էսքան բան:

[davidus]

Դե... մարդը գրանտա կպցրել, հիմա էլ հնազանդ ձևով պաբոչնի էֆեկտներնա տանում

Ոչ մի նման բան... ընդհակառակը։ Հեսա էս մեր հերոսը կգնա տուն, մի երկու օր մտքերը կժողովի, մի հատ սիրուն report կպատրաստի՝ «ՀՀ-ում հանդուրժողականության և դրա ազդեցության հակամարտության կարգավորման վրա» թեմայով, ու մի հատ նոր ծրագրի առաջարկ կգրի, որում որպես object կնշի Հայաստանում ազգամիջյան հանդուրժողականության բարձրացումը՝ առանց նախապայանների։ Ու սենց... նոր գրանտ, նոր թեմաներ։

[Tig]

• Մենք՝ ուր, քրիստոնեությունն՝ ուր: Սարեր ձորեր: Մեր կրոնը փոխելու ժամանակն է: Մենք մեր կրոնի մասին հիշում ենք զատիկին ու մեռելոցներին: Հպարտանում ենք դրանով ու ամեն տեղ մեր գլուխը գովում որպես ամենահին քրիստոնյա: Լրիվ ապուշություն: Չենք ընդունում կրոնի գլխավոր գաղափարները, այդպիսով ավելի անպաշտպան դառնում, քանի որ համախմբող գաղափար, տեսություն կամ կրոն չունենք: Դա փաստ է: Որպես քրիստոնյա՝ գոնե ավելի հանդուրժողական պիտի լինեինք և դրանով իսկ համախմբված: (Խնդրում եմ ուղղակի հանդուրժողականության հետ չխառնել, համախմբող ուժի մասին եմ ասում: )

Ջուլիա ջան քրիստոնեությունը վաղուց է իրեն սպառել: Համաձայն եմ, լրիվ ապուշություն է նման հարցում գլուխ գովալը:
Իսկ քո ասած համախմբող ուժը, որի մասին խոսում են նաև փառատոնի կողմնակիցները, էլի չհասկացա...
Համախմբվենք որ ի՞նչ: Ինչի՞ շուրջ: Նման փառատոններ կազմակերպելու շո՞ւրջ:

• Փոխանակ համապատասխան մասնագետները ազգային ու պետական քաղաքականություն ու գաղափար մշակեն, ըստ որի պատճառաբանված ու պետականորեն համընդհանուր վերաբերմունք ունենանք սրա,նրա, սրանց, նրանց մասին, էմոցիաների վրա հիմնված շարժումներ ենք անում:

Քանի դեռ չկա էդ գաղափարախոսությունը, ստիպված ենք հենվել էմոցիանելրի վրա:
Այսինքն գաղափարախոսությունը կա: Ճիշտ մատուցող չկա:

• Կարծում եք, որ սա հաղթանակ է: Ի՞նչ գիտեք, թե հենց ա՛յս միջոցառումը մեր աչքը չեն կոխելու, որպես իրենց բարեկամական քայլի նկատմամբ թշնամանքի ալիք: Հետո էլ աշխարհով մեկ որպես ապացույց շաղ կտան վիդեոներն ու հայհոյախառն մեկնաբանությունները: Հայհոյանքն էիք արհամարհում, կստանաք էլի հայհոյանք: Փոխշաղկապված են դրանք: Ատում են ձեզ, ատում եք դուք, հետևաբար թշնամուց ո՛չ ավել, ո՛չ պակաս թշնամի եք: Որպես օրինակ բերեմ ամեն մեկիս տանը երեխեքի իրար բզբզելը: Երբ առաջինը երկրորդին հրմշտում է, հետո, ի պատասխան դրան, երկրորդն է առաջինի հրմշտում, էսպես շղթայական զարգանում է, ներս է մտնում ծնողն ու ասում. « Երկուսդ էլ մեղավոր եք, սուս մնացեք, իրար հանգիստ թողեք: » Հետո՞: Երկրորդը նեղանում է ծնողից, քանի որ ինքը չէր սկսել: Նույն ձևով էլ աշխարհը մեզ է վերաբերվում. «Կապ չունի, թե ով է սկսել, գլուխներս մի՛ տարեք, հավես չկա էդքան պատմություն ուսումնասիրելու: Ձեններդ կտրեք»: Ահա, թե ինչ կստանանք մենք: Այն, ինչ ստացել ենք հազարամյակներով:

Ես էլ սա հաղթանակ չեմ որակի: Ինչպես արդեն ասեցի նա 2 դեպքում էլ շահում է: Բայց նախ ինձ չի հետաքրքրում, թե ուրիշները սա ոնց կմեկնաբանեն: Երկրորդ համոզված եմ՝ իրենց էլ չի հետաքրքրում: Ու դու էլ ասեցիր, իրենց համար երկուսս էլ մեղավոր ենք: Բայց ես ասեմ ավելին, իրենց դա էլ չի հուզում, ու ընդհանրապես մեղավոր ու անմեղի հարց իրենց առաջ չեն էլ դնում: Ու շատ էլ ճիշտ են անում:

[Ֆոտոն]

Ջուլիա ջան քրիստոնեությունը վաղուց է իրեն սպառել: Համաձայն եմ, լրիվ ապուշություն է նման հարցում գլուխ գովալը:
Իսկ քո ասած համախմբող ուժը, որի մասին խոսում են նաև փառատոնի կողմնակիցները, էլի չհասկացա...
Համախմբվենք որ ի՞նչ: Ինչի՞ շուրջ: Նման փառատոններ կազմակերպելու շո՞ւրջ:

Համախմբվում են գաղափարի շուրջ: Այսինքն՝ եթե բողոքում ենք, ապա գաղափարի օրենքներին համապատասխան ու բոլորով: Եթե բարեհամբույր ենք ձևանում, էլի նույն ձևով: Թե չէ՝ մի ձեռքը չգիտի, թե մյուսն ինչ ա անում: Փառատոն կազմակերպելու որոշումն էլ կբխի գաղափարի կանոններից, ո՛չ մեր գլխին փչած ամեն մտքից:


Էսքան տարի հայոց պատմություն ենք անցել, բայց էդպես էլ հայկական քաղաքականության ո՛չ մի բան չհասկացա: Ինչու՞ ենք վարվում այսպես ակմ այնպես, ի՞նչ տվեց մեզ, հաջորդ անգամ ինչպե՞ս օգտագործենք նախորդ փորձը: Միայն գիտենք, թե քանի հոգի մեռավ ու պրծ: Ո՛չ մի ուսումնասիրություն ու պատճառահետևանքային կապերի բացահայտում: Մինչև էսօր էլ մեր լուրերի էությունը փաստ արձանագրելն ա: «Մեռավ էսքան մարդ» կամ «Վա՜՜՜՜յ, դրանց բոյը թաղեմ, ամոթ էլ չեն անում»: Էմոցիաներով էլ ապրում ենք դարերով: Շնորհակա՜լ պիտի լինենք, որ դեռ Երկրի երեսին կանք:

Քանի դեռ չկա էդ գաղափարախոսությունը, ստիպված ենք հենվել էմոցիանելրի վրա:
Այսինքն գաղափարախոսությունը կա: Ճիշտ մատուցող չկա:

Ոչ մի հիմնավորված գաղափար էլ չկա: Երբ կլինի, թող թղթի վրա տպած տան, սովորենք, քննություն հանձնենք, հետո էլ կատարենք ու չկատարողներն էլ պատժվեն:

Ես էլ սա հաղթանակ չեմ որակի: Ինչպես արդեն ասեցի նա 2 դեպքում էլ շահում է: Բայց նախ ինձ չի հետաքրքրում, թե ուրիշները սա ոնց կմեկնաբանեն: Երկրորդ համոզված եմ՝ իրենց էլ չի հետաքրքրում: Ու դու էլ ասեցիր, իրենց համար երկուսս էլ մեղավոր ենք: Բայց ես ասեմ ավելին, իրենց դա էլ չի հուզում, ու ընդհանրապես մեղավոր ու անմեղի հարց իրենց առաջ չեն էլ դնում: Ու շատ էլ ճիշտ են անում:

Շահելու պահը լրիվ օդում է: Կյանքը ցույց կտա, թե դրա օգուտը որն է: Իմ կարծիքով՝ ճիշտ հակառակն է. երկու դեպքում էլ առայժմ պարտված ենք:

Ինչ-որ հակասություն կա: Հա՛մ չի հետաքրքրում, թե ուրիշներն ինչպես են մեկնաբանում, հա՛մ էլ էսքան շուխուր ե՞նք անում: Բա որ չի հետաքրքրում, հանգիստ էդ կինոները թույլատրեիք: Ուղղակի բանի տեղ մի դրեք: Ով ուզում էր, կնայեր: Ու ավելի ճիշտ կլիներ, որ թողնեինք, հետո ոչ ոք էլ չգնար: Լրիվ թևաչափ կլինեին անուշադրությունից: Իսկ հիմա իրենք ուշադրություն վաստակեցին: Իրենց հաղթանակի գրավականը հենց դա կարող է լինել:

[Tig]

Համախմբվում են գաղափարի շուրջ: Այսինքն՝ եթե բողոքում ենք, ապա գաղափարի օրենքներին համապատասխան ու բոլորով: Եթե բարեհամբույր ենք ձևանում, էլի նույն ձևով: Թե չէ՝ մի ձեռքը չգիտի, թե մյուսն ինչ ա անում: Փառատոն կազմակերպելու որոշումն էլ կբխի գաղափարի կանոններից, ո՛չ մեր գլխին փչած ամեն մտքից:

Բա էլ ո՞ւր մնաց տարակարծությունը, դեմոկրատիան
Ո՞նց ես տենց բան պատկերացնում, տենց բան նույնիսկ թեորիապես հնարավոր չի:

Էսքան տարի հայոց պատմություն ենք անցել, բայց էդպես էլ հայկական քաղաքականության ո՛չ մի բան չհասկացա: Ինչու՞ ենք վարվում այսպես ակմ այնպես, ի՞նչ տվեց մեզ, հաջորդ անգամ ինչպե՞ս օգտագործենք նախորդ փորձը: Միայն գիտենք, թե քանի հոգի մեռավ ու պրծ: Ո՛չ մի ուսումնասիրություն ու պատճառահետևանքային կապերի բացահայտում: Մինչև էսօր էլ մեր լուրերի էությունը փաստ արձանագրելն ա: «Մեռավ էսքան մարդ» կամ «Վա՜՜՜՜յ, դրանց բոյը թաղեմ, ամոթ էլ չեն անում»: Էմոցիաներով էլ ապրում ենք դարերով: Շնորհակա՜լ պիտի լինենք, որ դեռ Երկրի երեսին կանք:

Էս մասով լրիվ համամիտ եմ: Կեցցես:

Ոչ մի հիմնավորված գաղափար էլ չկա: Երբ կլինի, թող թղթի վրա տպած տան, սովորենք, քննություն հանձնենք, հետո էլ կատարենք ու չկատարողներն էլ պատժվեն:

Ո՞նց չկա: Բա Նժդեհի գաղափարախոսությո՞ւնը: Ուղղակի սխալ է մատուցվում: Ես վերջերս եմ սկսել Նժդեհ կարդալ ու ոչ մի ֆաշիստական բան չեմ տեսնում նրանում: Իսկ դա այնպես է մատուցված, որ ասում ես Նժդեհ՝ միանգամից ասոցացնում են ֆաշիստական գաղափարախոսության հետ:

Շահելու պահը լրիվ օդում է: Կյանքը ցույց կտա, թե դրա օգուտը որն է: Իմ կարծիքով՝ ճիշտ հակառակն է. երկու դեպքում էլ առայժմ պարտված ենք:

Չհասկացար: Ասում եմ Վանյանը 2 դեպքում էլ շահում է:

Ինչ-որ հակասություն կա: Հա՛մ չի հետաքրքրում, թե ուրիշներն ինչպես են մեկնաբանում, հա՛մ էլ էսքան շուխուր ե՞նք անում: Բա որ չի հետաքրքրում, հանգիստ էդ կինոները թույլատրեիք: Ուղղակի բանի տեղ մի դրեք: Ով ուզում էր, կնայեր: Ու ավելի ճիշտ կլիներ, որ թողնեինք, հետո ոչ ոք էլ չգնար: Լրիվ թևաչափ կլինեին անուշադրությունից: Իսկ հիմա իրենք ուշադրություն վաստակեցին: Իրենց հաղթանակի գրավականը հենց դա կարող է լինել:

Էլի լավ չեմ բացատրել երևի: Ասում եմ ինձ հետաքրքիր չի դրսինների մեկնաբանությունները: Իսկ հանդիսատես հավաքելը խնդիր չի: Հենա մի ավտոբուս Երևանից պիտի գնար փառատոնին մասնակցեր: Ու դրանով իսկ կապահովվեր հետաքրքրվածության իմիտացիան:

[Tig]

Էս էլ ամբողջական տեսանյութը:

[Ֆոտոն]

Բա էլ ո՞ւր մնաց տարակարծությունը, դեմոկրատիան
Ո՞նց ես տենց բան պատկերացնում, տենց բան նույնիսկ թեորիապես հնարավոր չի:
:

Պետական մտածելակերպը հենց այդ է, որ եթե նույնիսկ ինքդ համաձայն չես, այնուամենայնիվ պիտի էդպես վարվես որպես ազգի անդամ, որպես քաղաքացի: Էդ նույնն ա, որ ասես. դե ես համաձայն չեմ, որ պետք ա կռիվ գնամ հարևան երկրիս հետ, պետույթունն էլ ասի՝ դե էդ քո իրավունքն ա, ուրեմն տունդ նստի հանգիստ: Պետությունը պիտի պարտադրի, ինչպես զինծառայությունն ու կռվի տանելը: Էստեղ դեմոկրատիա խաղալու տեղ չի:

Ո՞նց չկա: Բա Նժդեհի գաղափարախոսությո՞ւնը: Ուղղակի սխալ է մատուցվում: Ես վերջերս եմ սկսել Նժդեհ կարդալ ու ոչ մի ֆաշիստական բան չեմ տեսնում նրանում: Իսկ դա այնպես է մատուցված, որ ասում ես Նժդեհ՝ միանգամից ասոցացնում են ֆաշիստական գաղափարախոսության հետ::

Դեռ ոչ ոք չի ապացուցել, որ հենց այդ գաղափարախոսությունն է պետք որդեգրել ու այսօր օգտագործել: Դա միայն տարբերակ է:

Չհասկացար: Ասում եմ Վանյանը 2 դեպքում էլ շահում է::

Վանյանը հասարակ կազմակերպիչ ա: Իր շահել-չշահել ինձ հետաքրքիր չի: Էստեղ ազգային շահն էր էականը:

Էլի լավ չեմ բացատրել երևի: Ասում եմ ինձ հետաքրքիր չի դրսինների մեկնաբանությունները: Իսկ հանդիսատես հավաքելը խնդիր չի: Հենա մի ավտոբուս Երևանից պիտի գնար փառատոնին մասնակցեր: Ու դրանով իսկ կապահովվեր հետաքրքրվածության իմիտացիան:

Բայց եթե էսքան աղմուկ չլիներ, հեռուստատեսությունն ու լրատվականները ձայն չհանեին, կլիներ հերթական պստիկ միջոցառումը, որ ազգի ուշադրությանը արժանի չի: Էդքան բան:

[Tig]

Պետական մտածելակերպը հենց այդ է, որ եթե նույնիսկ ինքդ համաձայն չես, այնուամենայնիվ պիտի էդպես վարվես որպես ազգի անդամ, որպես քաղաքացի: Էդ նույնն ա, որ ասես. դե ես համաձայն չեմ, որ պետք ա կռիվ գնամ հարևան երկրիս հետ, պետույթունն էլ ասի՝ դե էդ քո իրավունքն ա, ուրեմն տունդ նստի հանգիստ: Պետությունը պիտի պարտադրի, ինչպես զինծառայությունն ու կռվի տանելը: Էստեղ դեմոկրատիա խաղալու տեղ չի:

Համաձայն եմ: Բայց վանյանի կազմակերպածը պետության կազմակերպա՞ծն էր, որ համախմբվեինք դրա շուրջ

Դեռ ոչ ոք չի ապացուցել, որ հենց այդ գաղափարախոսությունն է պետք որդեգրել ու այսօր օգտագործել: Դա միայն տարբերակ է:

Ոչ ոք չի էլ կարող ապացուցել այս կամ այն գաղափարախոսության պետքությունը, բացի կյանքից...

Վանյանը հասարակ կազմակերպիչ ա: Իր շահել-չշահել ինձ հետաքրքիր չի: Էստեղ ազգային շահն էր էականը:

Բնականաբար: Դե իմ կարծիքով էլ այս հարցում ազգային շահը առավել շահեց սրա կասեցման արդյունքում: Մենակ այն փաստը, որ մարդիկ ընդվզեցին, արդեն իսկ խոսում է նրա մասին, որ քնած չեն: Իսկ դա արդեն իսկ շահ է: Մի շահ էլ կա: Այս ամենի արդյունքում լիքը մարդիկ իրաի հետ ծանոթացան ու ճանաչեցին իրար: Իմ համար որ նման բաները շատ կարևոր են:

Բայց եթե էսքան աղմուկ չլիներ, հեռուստատեսությունն ու լրատվականները ձայն չհանեին, կլիներ հերթական պստիկ միջոցառումը, որ ազգի ուշադրությանը արժանի չի: Էդքան բան:

Վերևում արդեն գրել եմ օգուտի մասին: Իհարկե կան նաև բացսական կողմեր, բայց ես դրականը ավելի շատ եմ տեսնում:

[Ֆոտոն]

Համաձայն եմ: Բայց վանյանի կազմակերպածը պետության կազմակերպա՞ծն էր, որ համախմբվեինք դրա շուրջ

Նկատի ունեի, թող պետությունը որոշի կազմակերպի, թե ոչ: Իսկ այդ որոշումը թող ընդունվի ո՛չ թե անհատների, ա՛յլ հասարակության կողմից որպես օրենք: Համախմբվել ասելով գաղափարի կրող դառնալը նկատի ունեմ պարտադիր կերպով՝ անկախ անհատական կարծիքներից: Վանյան, թե Պողոսյան... ինձ համար մեկ է:

[Tig]

Նկատի ունեի, թող պետությունը որոշի կազմակերպի, թե ոչ: Իսկ այդ որոշումը թող ընդունվի ո՛չ թե անհատների, ա՛յլ հասարակության կողմից որպես օրենք: Համախմբվել ասելով գաղափարի կրող դառնալը նկատի ունեմ պարտադիր կերպով՝ անկախ անհատական կարծիքներից: Վանյան, թե Պողոսյան... ինձ համար մեկ է:

Բա էլ ինչո՞ւ ենք գոռում ժողովրդավարություն: