Ադրբեջանաթուրքական փառատոնների թույլատրելիության հարցը

[Նաիրուհի]

Ու ինչքա՞ն պիտի սենց ատելությամբ ապրենք: Մենք՝ ադրբեջանցիներին, ադրբեջանցիք՝ մեզ: Մենք՝ թուրքերին, թուրքերը՝ մեզ:
Ես ավելի նախընտրում եմ ախմախ տոլերանտ լիներ՝ հավատալով, որ սենց ակցիաները կարող են մի բան փոխել նոր սերունդների մտածելակերպում, երկու կողմերի մոտ միմյանց հանդեպ գոնե հարգանք առաջացնելով: Քան թե ապրեմ հոգիս կրծող ատելության մեջ ու ամեն անգամ ադրբեջանցի կամ թուրք տեսնելիս՝ զենք զրահս կապեմ:
Ինձ թշնամիներ պետք չեն, ինձ աշխարհի ու մարդկանց նորմալ հարաբերություններ են պետք՝ նախնադարից գոնե մի քիչ տարբերվող:

Ես չեմ ատում, Այվի ջան, ուղղակի զգուշանում եմ։ Գերադասում եմ ոչ ախմախ տոլերանտ լինել, ոչ էլ զենք ու զրահս կապել թուրք կամ ադրբեջանցի տեսնելիս
Էս ակցիաները կարող են փոխել, բայց մենք առանձնապես դրա կարիքը չունենք. մեզ մի հատ ժպտան՝ ազգովի հալվում ենք։ Դրա համար գերադասում եմ սպասել, որ նախ էն կողմերում վերաբերմունքը փոխվի, իրո´ք փոխվի, որ ես զգուշանալու կամ վախենալու կարիք չունենամ։
Թշնամիներ ոչ մեկին էլ պետք չեն. ընկերներով կամ նորմալ հարաբերություններով ավելի բոլոր մարդիկ էլ ավելի ուժեղ ու հանգիստ են, բայց դե տառապանքս փորձ ունի. սովորաբար կոնֆլիկտները մենք չենք սկսում, այլ խելոք սպասում ենք, թե երբ մեր գլխին էլի մի բան կսարքեն, որ պատասխանենք կամ կուլ տանք, եթե շատ մեծ չի
Ես ամենաշատը կուզենայի էդպիսի իդեալական աշխարհում ապրել, բայց չեմ ուզում էդ աշխարհը, եթե ամեն ինչ իմ հաշվից պիտի գնա դրա կառուցման համար, էն էլ սատանան գիտի՝ վերջում կստացվի՞ նորմալ աշխարհ, թե՞ չէ։