Ադրբեջանաթուրքական փառատոնների թույլատրելիության հարցը

[Tig]

Տիգ ջան, ես քեզ իհարկե, շատ եմ սիրում, հարգում և այլն, բայց արդեն ***ած պահեցիք:

Բայ ջան, փոխադարձաբար քեզ շատ սիրում ու հարգում եմ: Քո մոտեցումներն էլ եմ հասկանում ու հարգում, բայց չեմ ընդունում մի պարզ պատճառով՝ չեմ ընդունում հանդուրժողականություն-հանդուրժողականություն խաղալ, երբ մեր գլխին շան լափ են լցնում:

Բողոքել Ալիևյան ռեժիմի, Ադրբեջանի պետության արտաքին քաղաքականության ու Ղարաբաղյան հարցի շուրջ դիրքորոշման դեմ և այլն՝ հասկացանք: Բայց բոյկոտել ամբողջ ժողովրդին ու ամբողջ արվեստը...

Սա ժողովրդի ու այդ ժողովրդի արվեստի նկատմամբ բոյկոտ չի կարելի որակել: Եթե այդ ժողովրդի պետությունը քեզ մեղմ ասած չի սիրում, ապա դու ինչո՞ւ իրեն պիտի սիրես: Նման հարցերում լոլո խաղալ չի կարելի, պետք է կոշտ պետական մոտեցում, որ վաղը մյուս օրը գլխներիս չտանք, ինչպես այսօր ենք տալիս ու ասում, որ 15 թվին մեր ամենամեծ սխալը թուրքին ուրիշ թուրք համարելն էր: Ժողովուրդը իր տեղը, բայց երբ հարցը հասնի զենքին, էդ նույն ժողովուրդը զենքը ձեռքին իր պետության հրամանն է կատարելու ու գալու է փորձի քո վիզը կտրի:

Սումգայիթում ամեն ինչ գիտե՞ս, ինչպես սկսեց: Մի քանի ճղճղված շորերով կնիկներ մեյդան ընկան լաց լինելով, սկսեցին աղեկտուր ճիչերի տակ պատմել, թե հայերն ինչպես են Հայաստանում բռնաբարում ադրբեջանական կանանց, կրծքերը կտրում վրաներից, երեխաներին օրորոցում խեղդում: Պրովոկատորներ էին: Մի քանի քեզ նման գերէնտուզիաստիկ, բայց ադրբեջանցի վայրենասերներ էլ որոշեցին գնալ հայերի աչքն արածի համար հանելու:

Բնականաբար պրովակատորներ միշտ էլ եղել են ու լինելու են: Ու վանյանին էլ կարելի է դասել այդ պրովակատորների տեսակի շարքին: Իսկ իմ նման "գերէնտուզիաստիկները" /ի դեպ այս բառով արդեն անցնում ես անձնական որակումների հարթություն, բայց մի կերպ կուլ կտամ/ ընդհամենը այդ ժողովրդի և իր իշխանությունների կողմից հարգանք են պահանջում: Նորից կրկնվեմ, սա իմ համար ժողովրդի խնդիր չի, այլ պետության:

Հրանտ Դինքին որ սպանեցին, Ստամբուլում թուրքերն իջել էին փողոց՝ «Մենք բոլորս հայ ենք», «Մենք բոլորս Հրանտ Դինք ենք» պլակատներով: Եթե այստեղ ազգային պատկանելության համար թուրք սպանեին, երևի մենակ իմ ձվերը հերիքեին իջնել փողոց ու ասել՝ ես էլ եմ թուրք, ինձ էլ սպանեք: Ու կսպանեին, հավատա ինձ:

Հավատում եմ: Բայց դա ոչինչ չի փոխում:

Որովհետև 15 թվի Եղեռնի փախստականի մտածելակերպ ունեք: Ոչ մի բան էլ չի փոխվել: Ով գիտի՝ սպասում եք, որ ռուսաց թագավորի զորքը գա, թուրք ասկյարին ջարդի:

Այ եթե թույլ տանք նման միջոցառումների իրականացումը, այդ դեպքում կհամաձայնեի, որ մեր մտածելակերպը մնացել է այդ մակարդակին: Բայց հույս ունեմ, որ փոխվել է:

«Հայ ազգային-ազատագրական ոռացավ» տերմին կա. ասենք, «օլիմպիական խաղերին հայ ըմբշամարտիկը ոչ մի մեդալ չստացավ, բայց թուրք և ադրբեջանցի մարզիկներն ավելի ցածր դիրքերում են»: Բարոյական հաղթանակ, բա ո՞նց:

Էս մի հարցում համամիտ եմ, բայց դա էս խնդրի հետ կապ չունի: Էդ հոգեբանական բարդույթը կամաց կամաց բուժվում է: