Պատիժը մանկական հասակում

[Mankik]

Խոսքը ո՞ր պատժի մասին է, մարմնակա՞ն հավանաբար, թե՞ ոչ միայն:

Երկուն էլ: Երբեմն խոսքերով դիտողությունը, գոռալը երեխայի վրա ավելի վատ է ազդում, քան ֆիզիկական պատիժը:
Ինքս գիտակցով այդ երբեմն գոռում եմ երեխաների վրա, ամոթ ինձ բայց շատ արագ հավաքում եմ ինձ, եւ վարվում այլ կերպ: Ովքեր ունեն մինչեւ 12 տարեկան երեխաներ, երեւի թե կհասկանան ինձ:

[VisTolog]

Ներեցեք, բայց պատը երեխաների ներկելու համար հարմար տեղ չէ: Գոյություն ունի թուղթ, թող թղթի վրա նկարի հետո փակցրեք պատին: Նկատում եք տաղանդ ունի սիրուն նկար է տեսնում ուզումէ նկարե՞լ՝ տարեք գեղարվեստի դպրոց:

Երեխան, եթե դեռ չի հասկանում, պետք է հետևել, եթե հասկանում է՝ բացատրել, որտեղ է սկսվում իր ազատությունը և որտեղ վերջանում այն: Ի վերջո բնակարանը միայն երեխայի համար չէ և եթե բնակարանի տերը հոգ է տարել, ներկել է, կահույք գնել և այլն, ուրեմն իրեն մաքուր ու կոկիկ վիճակ տեսնելը հաճելի է ու պետք է պահպանել այն: Բացի այդ բնակարան նաև հույրեր են գալիս: Էսպիսի բաներ արվեստասեր հասարակություն ջան:

Ծնողների համար հարմար տեղ չէ, ոչ թե երեխաների, թե չէ պատը ինձ էլ ա շատ հարմար տեղ նկարչության համար:
Բա հենց դրա մասին ենք խոսում, եթե հասկանար էլ էս թեման պետք չէր լինի:

[Peace]

Հարգելի Peace, ոնց է երևում, որ դուք երեխա չունեք։ Երբ երեխային մի բան ասում ես մի արա, ապա նա դա ավելի համառորեն է անում։ Ու չեմ հասկանում, 1-2 տարեկան երեխային ո՞նց պիտի պատժել, կամ հասկացնել, որ նա չանի մի բան, որ չի կարելի։ Նրանք իրանց արած ամեն մի քայլը մեծ հաղթանակ են համարում, ու դա իրոք այդպես էլ կա։ Ու պատին գրելը դա կրկնակի հաղթանակ է՝ նա սովորել է գրիչ բռնել, նա գիտակցում է, որ գրիչով կարելի է ինչ-որ գծեր քաշել։ Ու դա բացարձակապես առիթ չի բարկանալու համար։ Ավելի վատ այն ծնողի համար, ով չի գիտակցում, որ երեխայի նման քայլը մի հաղթանակ է, ու շատ ավելի վատ այն հյուրի համար, ով մտնելով մի տուն, փոխանակ երեխայով ուրախանա, նայում է պատերին ու իր «էսթետիկ հաճույքը» չի ստանում։

Հարգելի Cassiopeia, սխալ է երևում: 1-2 տարեկան երեխային պետք չէ պատժել, հասկացնել, ես կարծեմ հստակ գրել էի. «Պետք է հետևել»: Եվ այս հասակի երեխային պետք չէ ասել՝ մի արա: Ամենաարդյունավետ եղանակը՝ ուշադրության շեղումն է: Եթե ավելի հասուն է ու հասկանում է, այո, պետք է բացատրել, պատը գրելու տեղ չի: Կարծում եմ` հենց այդ չբացատրելու հետևանքն է, որ այսօր մայրաքաղաքի շենքերի կողքով քայլելուց տեսում ենք. «Վլադիկ ու Մարո=ՍԵՐ», «Փոխում ենք տռուբեք» և այլն: Հիմա կասես ի՞նչ կապ ունի թեմայի հետ՝ մեծ:
Իսկ տուն եկած հյուրը, այո, երեխայով ուրախանալու հետ զուգահեռ պետք է նախ էսթետիկ հաճույք ստանա:

[armen9494]

3 թե 4 տարեկան էի, երբ տեղափոխվեցինք նոր բնակարան: Տունը նոր վերանորոգված էր, նոր պաստառներով: Մամայիս ընկերուհին էր եկել մեր տուն, երկուսով նստած խոհանոցում զրուցում էին, ես էլ խոհանոցի մի անկյունում խաղում էի: Բնական է. ականջներս սրած լսում էի թե ինչ են խոսում:
Մամաս դժգոհեց, որ տունը դատարկ է երեւում: Ընկերուհին էլ թե. - Դեռ նոր եք տեղափոխվել, կամանց-կամանց կահույք կառնեք եւ տունը կլցվի, կնկարվի վառ գույներով:
Օհո՜, կնկարվի վառ գույներով ինձ շա՜տ հրապուրեց: Գնացի սենյակ, վերցրեցի նկարելու ու ներկելու համար ինչ ունեի ու անցա գործի: Որոշ ժամանակ անց, ընկերուհուն ճանապարհելուց հետո, մամաս մտավ սենյակ: Հիշում եմ հայացքը... օօօ՜: Ես էլ երջանիկ կանգնած սպասում եմ գովասանքի:
Ինչո՞վ կվերջանար մամայիս լարված վիճակը, չգիտեմ, այդ պահին պապաս հայտնվեց: Բռնեց մամայիս ուսերից, շշնջաց. - հանգստացիր, երեխա է: Հայրս մոտեցավ ինձ, ես էլ ուրախ հարցրի թե <գեղեցի՞կ եմ նկարել>: Ասեց շա՜տ գեղեցիկ է: Վերցրեց ինձ իր ձեռքերի վրա, տարավ լոգարան, լվաց ձեռքերս, դեմքս: Այդ ժամանակ մամաս վալերանկա խմած, սիրտը բռնած նստել էր: Երբ մոտեցանք հարցրեց. բա հիմա ի՞նչ ենք անելու:
Ես էլ դեռ սպասում եմ մամայիս գովասանքին, անմիջապես վրա բերեցի. կանչենք բոլորին, որ տեսնեն ինչ գեղեցիկ եմ նկարել: Մամաս ու պապաս սկսեցին բարձր ու երկար ծիծաղել: Իսկ ես չէի հասկանում, թե ինչու են ծիծաղում: Հետո նոր պաստառով փոխարինվեց նկարածս:Հիշում եմ ինչքան վիրավորական էր ինձ համար, երկար-երկար լաց եմ եղել, որ չկային գույնզգուն ծիածանը, կանաչ դաշտը, կապույտ երկինքը:

Դե, ես փաստորեն խիստ պատիժ չստացա: Ինչպե՞ս կվարվեի ես, եթե իմ երեխան դա աներ:

Նկատե՞լ եք, տղամարդիկ էս հարցերում ինչ հանգիստ են, ես էլ գիտեի մենակ իմ պապան ա ըտենց
Իսկ կանայք միանգամից ո՜նց են նեռվայնանում...
Չնայած պապայիդ կամ մամայիդ չեմ ճանաչում, բայց կարծում եմ, որ եթե մամադ չնեղվեր, դժվար թե պաստառները փոխեիք:

Չգիտեմ ինչպես կմտածեմ այն ժամանակ, երբ երեխա ունենամ, բայց կարծում եմ նման արարքից հետո հաստատ չեմ ջղայինանա: Այ պաստառները փոխելը չգիտեմ՝ հնարավոր է նույնիսկ չփոխեմ, մի նոր բան էլ ես պստոյիս հետ ստեղծագործեմ Իսկ հնարավոր է նաև փոխեմ... Ինչ որա է, պուճուրիս կփորձեմ բացատրել՝ "դա լավ չի, ինչքան էլ որ դա գեղեցիկ է քո համար, այնուամենայնիվ..." ուֆ եսիմ է, եթե սիրուն նկարած լինի, տո սկի չեմ էլ բացատրի
Դե էս հիմա եմ սենց մտածում, բայց կարծում եմ հնարավոր է մի քանի տարի հետո մի փոքր փոխած լինեմ կարծիքս, դրա համար էլ ստեղ գրում եմ, որ սենց բան լինի, հիշեմ, թե ես ժամանակին ինչ էի մտածում

[Mankik]

Հաջորդ հիշողությունը.
Ես 6 տ. եմ, քույրս՝ 5, էլի երեխաներ մեծ ու փոքր քույր-եղբայր 4 հոգի(քեռու, հորեղբոր երեխաներ)... հավաքված են մեր տունը, նաեւ ուրիշ շա՜տ հյուրեր, պատվավոր, կարեւոր հյուրեր: Կողքի սենյակում տորթ էր դրված: Մեծ, գեղեցիկ, մեծ-մեծ վարդերով տորթ էր: Է՜խ... Իմ միտքն էր, իմ մեղքը: Երեխաներին հավաքեցի էտ սենյակում ու սկսեցինք համով վարդերը վայելել: Իհարկե դա մեծ իրարանցում առաջացրեց մեր տունը, շարունակությունը երեւի թե պարզ է:
Մենք իհարկե այդ պահին, այդ օրը չպատժվեցինք. ի ուրախություն մեզ:
Անցավ մոտ մեկ շաբաթ: Ես ու քույրս երբ մանկապարտեզից եկանք տուն, այն օրվա մեր հյուր երեխաները նույն կազմով մեր տունն էին: Շատ ուրախացանք, չհասկացանք, որ մեզ բոլորիս պատիժ էր սպասվում այն օրվա համար: Խոհանոցում դրված էր այն օրվա նույն տորթից: Մեզ հրավիրեցին նստելու սեղանի շուրջ: Ամենքիս առջեւ դրված էր մի-մի կտոր տորթ: Ինչի վրա էինք զարմանում. որ մենք ուտում ենք, իսկ իմ ու մյուս երեխաների ծնողները կանգնած մեր շուրջը նայում են մեզ: Երբ վերջացրինք, ուզում էինք վեր կենալ, բայց մեզ թույլ չտվին, մեր դիմաց եւս մեկական կտոր տորթեր հայտնվեցին: Փորձեցինք հրաժարվել, բայց մեզ այնպիսի հայացքով էին նայում... չէինք կարող չուտել: Մի կերպ հաղթահարեցինք դա էլ, որից հետո հատնվեց երրորդ կտորը: Մեզանից ամենափոքրեը սկսեցին լաց լինել, մյուսներն էլ ատելությամբ ինձ էին նայում. մեղավորը ես էի: Երբ սկսեցին արդեն որձկալով ուտել, մյուս երեխաներին ազատ արձակեցին, իսկ ինձ ստիպեցին եւս մի կտոր ուտել: Հեկեկալով, մի կերպ փորձում էի տորթի հախից գալ, սարսափով նայում էի սկուտեղին, որի վրա տորթն էր դրված: Մտածում էի, մի թե էտ ամբողջը ես պիտի ուտեմ:
2-3 ժամ անց ես վատացա, ինձ մի կերպ վերականգնեցին, դաս էր ինձ համար: Գիշերը պառկած լաց էի լինում, մտածում էի. էն նույն օրը ծեծ ստանայի երեւի թե ավելի լավ էր, քան էս պատիժը:

[armen9494]

Իսկ անկեղծ, մեզանից քանի՞սն են պատրաստ հանդուրժելու, որ երեխան նկարի-ներկի նոր վերանորոգված տունը, կահույքը, տան մեջ ամենուրեք:

Սրան իրոք դեմ չեմ, բայց չեմ ուզի որ երեխաս կապրիզնի դառնա: Իսկ եթե ինքը նման բաներ անի ու իր վրա խոսացող չլինի, կսովորի էն բանին, որ ամեն ինչ իր ուզածով լինի:

[armen9494]

Իսկ անկեղծ, մեզանից քանի՞սն են պատրաստ հանդուրժելու, որ երեխան նկարի-ներկի նոր վերանորոգված տունը, կահույքը, տան մեջ ամենուրեք:

Մեկ ուրիշ անթուլատրելի դեպք աղջկաս հետ կատարված:
Մոտ 4 տարեկան էր: Մեզ մոտ հյուրեր կային: Սկեսուրս նստած հյուրերի հետ զրուցում էր, ես էլ հյուրասիրելով էի զբաղված: Թեմա բացվեց երեխաներին, թոռներին պահելու, խնամելու, պարտականությունների մասին: Խոսքի մեջ կեսուրս ասում է. «օրինակ էս մեր հարեւանի աղջիկը երեխուն բերում թողնում ա մոր(տատի) մոտ ու գնում ա ամբողջ օրը: Էս հարեւանս էլ հա դժգոհում ու տրտնջում ա, նեղվում ա ամբողջ օրը ազատ ժամանակ չի ունենում թե իրենով զբաղվի»: Էս զրուցը լսում է 3-4 ամյա աղջիկս...
Անցնում է մի քանի օր: Էս մեր հրեւանը գալիս է մեր տուն, նստած սուրճ ենք խմում: Մեկ էլ փոքրիկս մյուս սենյակից վազելով ներս է մտնում: Հենց տեսավ մեր հարեւանուհուն, մոտեցավ նստեց գոգին ու թե. «Գիտես քո աղջիկը Դվիթին բերում քցում ա քո վրա ու ամբողջ օրը կորած ա, ու դու քեզանով չես կարում զբաղվես»: Պատկերացրեք հարեվանուհու դեմքը էդ պահին: Նկատեցի կեսուրիս կարմիր վառվող դեմքը, ես էլ անհանգիս վիճակում եմ, թե հիմա ինչ է լինելու: Մտովի տարբեր պատիժներ եմ մտածում աղջկաս համար...
Հարեւանը հանգիստ բացատրում է երեխային, որ Դավիթին իր վրա չեն քցում, որ ինքը սիրում է իր թոռնիկին դրա համար են բերում իր մոտ... եւ այսպես շարունակ: Նրա գնալուց հետո մենք երեխային չպատժեցինք իհարկե, բայց հնարավորինս բացատրեցինք, սովորեցրինք, որ այդպես չի կարելի: Այդ կինը գնաց, մոտ 6 ամիս ոչ բարեւում էր մեզ, ոչ էլ մեր բարեւը ընդունում:

Բայց ինչքան էլ բացատրել-սովորոցնել, նմանատիպ դեպքեր այս տարիների ընթացքում էլի կրկնվեցին:
Ոմանց կարծիքով մենք երեխային ոնց պետքն է չենք պատժել, դրա համար նման դեպքերը կրկնվում են: Ոմանց կարծիքով էլ, եթե երեխան ստանար խիստ պատիժ, կարող էր ավելի վատ հետեւանքներ լիներ:

Իսկ ես ինչքան հասկացա, երեխան ուղղակի իր լսածն է ասել, ի՞նչ վատ բան կա դրա մեջ

[Mankik]

Իսկ ես ինչքան հասկացա, երեխան ուղղակի իր լսածն է ասել, ի՞նչ վատ բան կա դրա մեջ

Ամեն դեպքում մեր հարեւանուհին վիրավորվել էր ոչ թե երեխայից, այլ մեզանից: Պարզ է, որ երեխան նման բան չէր հորինի:

[armen9494]

Ամեն դեպքում մեր հարեւանուհին վիրավորվել էր ոչ թե երեխայից, այլ մեզանից: Պարզ է, որ երեխան նման բան չէր հորինի:

Բայց իմ կարծիքով երեխան մեղք չունի ինքն ուղղակի ասել ա էն, ինչ լսել ա, ոչ մի բառ ոչ էս կողմ, ոչ էն կողմ
Ուֆֆ, հարևանուհին էլ ընենց ա վիրավորվել, մթոմ ինքը հեչ չի խոսացել ուրիշներից
Ես մի անգամ պատկերացնում էի, որ բոլոր ծանոթներիս բնակարանում լսող սարք դնեի, ապա ի՞նչ կկատարվեր հետս... իմ կարծիքով 90%-ից կհիասթափվեի և ընդհակառակը...
Ու կարծում եմ դա բնական ա, չես կարող ամեն ինչ ասել յուրաքանչյուրին, բաներ կան որ ամաչում էլ էս ասես, բայց ուրիշի հետ խոսելուց չես ամաչում

[armen9494]

Ներեցեք, բայց պատը երեխաների ներկելու համար հարմար տեղ չէ: Գոյություն ունի թուղթ, թող թղթի վրա նկարի հետո փակցրեք պատին: Նկատում եք տաղանդ ունի սիրուն նկար է տեսնում ուզումէ նկարե՞լ՝ տարեք գեղարվեստի դպրոց:

Երեխան, եթե դեռ չի հասկանում, պետք է հետևել, եթե հասկանում է՝ բացատրել, որտեղ է սկսվում իր ազատությունը և որտեղ վերջանում այն: Ի վերջո բնակարանը միայն երեխայի համար չէ և եթե բնակարանի տերը հոգ է տարել, ներկել է, կահույք գնել և այլն, ուրեմն իրեն մաքուր ու կոկիկ վիճակ տեսնելը հաճելի է ու պետք է պահպանել այն: Բացի այդ բնակարան նաև հույրեր են գալիս: Էսպիսի բաներ արվեստասեր հասարակություն ջան:

Իսկ եթե այդ բնակարանի տիրոջը (մեր դեպքերում մեծ մասը պապաներին) տհաճ չէ այդ տեսարանը
Իսկ ինչ վերաբերևում ա վերևի գրածին, ախր էդ երեխան ռոբոտ չի, որ դնես ռեժիմի վրա, ինքը հասկանա, որ ներկել կարելի ա մենակ թուղթը: Ինքը ուզում ա ամեն ինչ փորձի, իրեն հետաքրքիր ա, թե էդ գույները ոնց կնայվեն պատի վրա:
Եվ ոչ միայն այս դեպքերում, կարծում եմ էս պատ ներկելը ամենաթեթև բանն է, որ երեխան կարող է անել, քանի որ ամենակարևորը՝ իրեն վնաս չի տա

[armen9494]

Խոսքը ո՞ր պատժի մասին է, մարմնակա՞ն հավանաբար, թե՞ ոչ միայն:

Ինչքան հասկացա, ստեղ երկուսի մասին էլ խոսվում է: Ասեմ, որ թարսի պես հիմա մի պատժված արարք չեմ հիշում իմ մանկությունից:
Իմ կարծիքով խոսքը ավելի պատժող է, քան ֆիզիկականը: Ամբողջ կյանքումս չեմ հիշում, որ հայրս վրաս ձեռք բարձրացրած լինի: Գոռալով եղել է որ խոսա, բնականաբար ազդել է: Այ իսկ երբ լուրջ տոնով, բայց ոչ գոռալով ա բացատրել, էդ ժամանակը քիչ ա մնացել գետինը մտնեմ էդ իմ համար ամենադաժանն ա ու շատ քիչ ա եղել:
Իսկ մաման որ ասեմ ծեծել ա՝ սուտ կլինի, հատուկենտ ա եղել, որ խփած լինի, էն էլ ոչ ցավոտ... հա, մեկ մեկ էլ չստիկ ա շպրտել, բայց բնականաբար չի կպել Գոռացել ա շա՜տ, բայց էդքան էլ չեմ ազդվել, կարելի ա ասել ընդհանրապես չեմ ազդվել

[Arpine]

Երկուն էլ: Երբեմն խոսքերով դիտողությունը, գոռալը երեխայի վրա ավելի վատ է ազդում, քան ֆիզիկական պատիժը:
Ինքս գիտակցով այդ երբեմն գոռում եմ երեխաների վրա, ամոթ ինձ բայց շատ արագ հավաքում եմ ինձ, եւ վարվում այլ կերպ: Ովքեր ունեն մինչեւ 12 տարեկան երեխաներ, երեւի թե կհասկանան ինձ:

Ինձ թվում է ոչ ոք զերծ չէ նման իրավիճակներից, մենք էլ երբեմն մեղադրում ենք մայրերին խփելու համար, բայց բոլորն էլ համբերություն ունեն, և չենք կարող ասել թե ինչ իրավիճակներ կարող են լինել:
Ինչ վերաբերում է պատիժների տեսակներին, շատ կան, օրինակ, ամենավատերց մեկը՝ 1 օր փակել մութ սենյակում կամ զրկել ազատությունից (Ռուսսո):
Արմեն պապաների առումով երևի թե ճիշտ ես

Իսկ Peace-ի հետ մի առումով համաձայն եմ, երեխային թույլ չտալ գրել ոչ թե կոնկրետ նրա համար որ պատերին խզբզած չլինի, այլ երեխայի մոտ կարելի է կարգապահություն ձևավորել:

[armen9494]

Հաջորդ հիշողությունը.
Ես 6 տ. եմ, քույրս՝ 5, էլի երեխաներ մեծ ու փոքր քույր-եղբայր 4 հոգի(քեռու, հորեղբոր երեխաներ)... հավաքված են մեր տունը, նաեւ ուրիշ շա՜տ հյուրեր, պատվավոր, կարեւոր հյուրեր: Կողքի սենյակում տորթ էր դրված: Մեծ, գեղեցիկ, մեծ-մեծ վարդերով տորթ էր: Է՜խ... Իմ միտքն էր, իմ մեղքը: Երեխաներին հավաքեցի էտ սենյակում ու սկսեցինք համով վարդերը վայելել: Իհարկե դա մեծ իրարանցում առաջացրեց մեր տունը, շարունակությունը երեւի թե պարզ է:

Վա՜յ, այ էսրա համար հաստատ չէի ջղայինանա երեխայիս վրա, որովհետև էդ տորթը հաստատ իրենցից ավելի լավ մարդիկ չէին ուտելու
Էն էլ ջիգյարով վարդերը... անուշ լինի երեխեք ջան

Մենք իհարկե այդ պահին, այդ օրը չպատժվեցինք. ի ուրախություն մեզ:
Անցավ մոտ մեկ շաբաթ: Ես ու քույրս երբ մանկապարտեզից եկանք տուն, այն օրվա մեր հյուր երեխաները նույն կազմով մեր տունն էին: Շատ ուրախացանք, չհասկացանք, որ մեզ բոլորիս պատիժ էր սպասվում այն օրվա համար: Խոհանոցում դրված էր այն օրվա նույն տորթից: Մեզ հրավիրեցին նստելու սեղանի շուրջ: Ամենքիս առջեւ դրված էր մի-մի կտոր տորթ: Ինչի վրա էինք զարմանում. որ մենք ուտում ենք, իսկ իմ ու մյուս երեխաների ծնողները կանգնած մեր շուրջը նայում են մեզ: Երբ վերջացրինք, ուզում էինք վեր կենալ, բայց մեզ թույլ չտվին, մեր դիմաց եւս մեկական կտոր տորթեր հայտնվեցին: Փորձեցինք հրաժարվել, բայց մեզ այնպիսի հայացքով էին նայում... չէինք կարող չուտել: Մի կերպ հաղթահարեցինք դա էլ, որից հետո հատնվեց երրորդ կտորը: Մեզանից ամենափոքրեը սկսեցին լաց լինել, մյուսներն էլ ատելությամբ ինձ էին նայում. մեղավորը ես էի: Երբ սկսեցին արդեն որձկալով ուտել, մյուս երեխաներին ազատ արձակեցին, իսկ ինձ ստիպեցին եւս մի կտոր ուտել: Հեկեկալով, մի կերպ փորձում էի տորթի հախից գալ, սարսափով նայում էի սկուտեղին, որի վրա տորթն էր դրված: Մտածում էի, մի թե էտ ամբողջը ես պիտի ուտեմ:
2-3 ժամ անց ես վատացա, ինձ մի կերպ վերականգնեցին, դաս էր ինձ համար: Գիշերը պառկած լաց էի լինում, մտածում էի. էն նույն օրը ծեծ ստանայի երեւի թե ավելի լավ էր, քան էս պատիժը:

[Arpine]

Ինչքան հասկացա, ստեղ երկուսի մասին էլ խոսվում է: Ասեմ, որ թարսի պես հիմա մի պատժված արարք չեմ հիշում իմ մանկությունից:
Իմ կարծիքով խոսքը ավելի պատժող է, քան ֆիզիկականը: Ամբողջ կյանքումս չեմ հիշում, որ հայրս վրաս ձեռք բարձրացրած լինի: Գոռալով եղել է որ խոսա, բնականաբար ազդել է: Այ իսկ երբ լուրջ տոնով, բայց ոչ գոռալով ա բացատրել, էդ ժամանակը քիչ ա մնացել գետինը մտնեմ էդ իմ համար ամենադաժանն ա ու շատ քիչ ա եղել:
Իսկ մաման որ ասեմ ծեծել ա՝ սուտ կլինի, հատուկենտ ա եղել, որ խփած լինի, էն էլ ոչ ցավոտ... հա, մեկ մեկ էլ չստիկ ա շպրտել, բայց բնականաբար չի կպել Գոռացել ա շա՜տ, բայց էդքան էլ չեմ ազդվել, կարելի ա ասել ընդհանրապես չեմ ազդվել

Ես էլ չեմ հիշում որ ինձ խփած լինեն, ավելի ճիշտ չի եղել, ես միայն հայացքներ եմ հիշում(ավելի լավ էր խփեին), բայց չմտածեք որ հայրս ջղայն մարդ ա, հակառակը դրա համար էլ ազդվում էի

[armen9494]

Ինձ թվում է ոչ ոք զերծ չէ նման իրավիճակներից, մենք էլ երբեմն մեղադրում ենք մայրերին խփելու համար, բայց բոլորն էլ համբերություն ունեն, և չենք կարող ասել թե ինչ իրավիճակներ կարող են լինել:
Ինչ վերաբերում է պատիժների տեսակներին, շատ կան, օրինակ, ամենավատերց մեկը՝ 1 օր փակել մութ սենյակում կամ զրկել ազատությունից (Ռուսսո):
Արմեն պապաների առումով երևի թե ճիշտ ես

Իսկ Peace-ի հետ մի առումով համաձայն եմ, երեխային թույլ չտալ գրել ոչ թե կոնկրետ նրա համար որ պատերին խզբզած չլինի, այլ երեխայի մոտ կարելի է կարգապահություն ձևավորել:

Այ ես էլ եմ էս ասում, իմ համար պատը էդքան մեծ նշանաություն չունի, բայց երեխայի երես առնելը հեչ դուրեկան բան չի: