Էսօր մորս ամուր գրկել էի երազում, մի տարի ու մի քանի ամիս մահվանից անց. ամբողջ օրը էմոցիաների ավելցուկ էր մոտս։ Էհ Մեր ջան, գոնե երազներում արի, կարոտում եմ շատ։ Ամեն օր ուզում էի մոտենայի մահճակալին ամուր գրկեի, բայց զսպում էի ինձ, որ մտքի ծայրով անգամ չանցնի, թե հրաժեշտ եմ տալիս։ Հա, ցավոք սրտի մենք միայն ինչ որ առիթների ժամանակ էինք սովոր իրար գրկել համբուրել ու շնորհավորել իրար ինչ որ բանի կապակցությամբ, ու եթե ես անառիթ գրկեի մորս հաստատ շատ կհուզվեր ու իմ կարծիքով կզգար, որ հրաժեշտ եմ տալիս, իսկ դա նրան լրիվ կթուլացներ։ Տենց էլ կարոտ մնացի մորս գրկին։
Մեջբերել
Էջանիշներ