Էսօր 90-ականներից երգեր եմ լսում:Հիմա հեշտ է. երգ ես ուզում? ինտերնետը քեզ կօգնի. Ուրիշ էր էն ժամանակ: Հեռուստատեսությամբ երգեր շատ քիչ էին տալիս:Իհարկե հովհարային անջատումներն էլ մյուս կողմից էին գրոհում: Կարճ ասած երգի միակ հասանելի աղբյուրը ռադիոն էր: Շատ փոքր ժամանակից սիրում էի ռադիո լսել: FM հաճախականության վրա հայկական ռադիոկայան չկար. ես մի թուրքական ալիք էի գտել, որը դարձավ ինձ համար արտասահմանյան երաժշտության աղբյուր: Մագնիտաֆոնի կասետներ ինքս չէի կարող գնել. նախ այդքան փող չունեի, հետո էլ չգիտեի թե դրանք որտեղից կարելի էր գնել:Կասետներ ժամանակ առ ժամանակ հայրս էր գնում իր համար, ես էլ օգտվում էի: Հիշում եմ ` Չելենտանո, Տոտո Կուտունիո, բիթլզ, ռոքսեթ: Ինձ դուր եկած կասետները մնում էին, իսկ մնացածի վրա ես ռադիոից երգեր էի ձայնագրում: Ժամերով էդ թուրքական ռադիոն էի լսում, որն իդեպ բացառապես արտասահմանյան/ ոչ թուրքական/ երաժշտություն էր հեռարձակում: Ամեն ինչ չէր որ դուրս գալիս էր, բայց որպեսզի հերթական սիրածս երգը բռնացնեի ու ձայնագրեի օրերով ռադիո էի լսում. դժվար էր: Մագնիտաֆոնի մեջ միշտ дижурный կասետը դրված էր` ձայնագրությանը պատրաստ:Բա որ "ծամում" էր լենտը, հենց իմ սիրած երգի վրա
լավագույն դեպքում, եթե կարողանաիր մագնիտաֆոնի երախից լենտը առանց կտրելու հանեիր, էդ մասը վատ էր երգում: Վատագույն դեպքում լենտի "ծամած" մասը կտրվում էր և մանիկյուռով , իսկ հետագայում, երբ տեխնոլոգիաները զարգացան նաև սկոչով կպցնում էինք:Արդյունքում սիրված երգի մի մասը մագնիտաֆոնը խժռում էր ու դա մեծ տխրություն էր: Հետո կամաց-կամաց սկսեցին, մեկը մյուսի հետեվից, ծլել հայկական և ռուսական ռադիոկայանները: Միաժամանակ քաղաքը լցվեց "զապիսնոց"-ներով. կասետն արդեն հասանելի էր ինձ, երբ հայտնվեց CD-ն: Հնչողությունն անհամեմատ լավն էր, չէր ծամում, բայց թանկ էր: Որոշ ժամանակ անց CD-ն էլ մի քիչ հասանելի դարձավ:Մի քանի CD գնելուց հետո սովորեցի ինտերնետից երգ քաշել: Հենց այստեղից էլ արժեզրկվեց այն, ինչով ապրում էի. քաշեցի բոլոր սիրածս երգերը, էնքան լսեցի, որ հոգնեցի դրանցից: Նոր երգերը ականջիս "չեն նստում":
Հիմա հեծանիվ եմ քշում: Հուսով եմ, երբ դրանից էլ հոգնեմ, մի լավ բան կգտնեմ
Մեջբերել
Էջանիշներ